Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
Jessix

Berichten: 17950
Geregistreerd: 22-08-06
Woonplaats: Utrechtse Heuvelrug

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 19:52

Annet_Dottie schreef:
Ik kan lezen maar dankje :') Vond je reactie een beetje kattig over komen, misschien ligt dat aan het feit dat dit via een computer scherm gaat, wil niet denigrerend doen ofzo alleen wel even duidelijk maken dat ookal is het je droompaard en kan je er alles mee je niet altijd iets te willen hebt als het om verkoop gaat.
Vind ook je laatste zin aardig kattig maar goed dat ben ik :Y)


Nogmaals bedankt voor je reactie, maar nogmaals het was een vraag aan TS en zij heeft hem beantwoord. Hoe jij iets opvat op een openbaar forum is verder aan jou. :) Ik eindig mijn post aan TS met de hoop dat zij het een plekje kan geven. Maar goed, je kan lezen...

leanR
Berichten: 491
Geregistreerd: 06-11-11

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 19:56

Ik vind het dapper dat je op deze manier je beleving durft te delen, TS. Absoluut respect daarvoor. Het is bij de beesten af dat je stalgenoten destijds zo gevoelloos hebben gereageerd. Helaas, om wat voor reden dan ook, kunnen sommige mensen nou eenmaal geen empathie opbrengen voor een ander. Daar heeft een 15-jarige, die net een traumatisch ongeluk heeft meegemaakt, natuurlijk helemaal niks aan. Helaas is het zo oneerlijk.

maximuss schreef:
Goh TS, kun je het je voorstellen dat je prima kunt lopen na zo'n val en in de auto kruipt maar eigenlijk ben in je hoofd aan het bloeden, gaat de druk in je hersenen stilletjes omhoog, je begint hoofdpijn te krijgen, neurologisch ga je achteruit... Je hebt ondertussen wel je paard gevonden maar in de stal val je plots neer: boem! Je hersenen zijn kapot en jij mag orgaandonor gaan spelen...
Wat fijn dat die automobilist geen ambulance gebeld heeft, top! Het had anders wel je leven gered.

Dus bewusteloos is ziekenhuis!!! Dergelijke bloedingen kunnen zowel massief en snel zijn als heel traag (bv dood in bed de volgende morgen).


Niet de manier waarop ik het zou verwoorden... Maar, ook voor de jongere lezers hier, alsjeblieft: in een dergelijke situatie bel je de ambulance. En ga nooit zomaar alleen op buitenrit. Minimaliseer de risico's!

Ik zou als ik jou was niet eens ingaan op een reactie zoals die van Onali, TS.

Onali
Berichten: 19273
Geregistreerd: 16-03-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 20:08

leanR schreef:
Ik vind het dapper dat je op deze manier je beleving durft te delen, TS. Absoluut respect daarvoor. Het is bij de beesten af dat je stalgenoten destijds zo gevoelloos hebben gereageerd. Helaas, om wat voor reden dan ook, kunnen sommige mensen nou eenmaal geen empathie opbrengen voor een ander. Daar heeft een 15-jarige, die net een traumatisch ongeluk heeft meegemaakt, natuurlijk helemaal niks aan. Helaas is het zo oneerlijk.


Niet de manier waarop ik het zou verwoorden... Maar, ook voor de jongere lezers hier, alsjeblieft: in een dergelijke situatie bel je de ambulance. En ga nooit zomaar alleen op buitenrit. Minimaliseer de risico's!

Ik zou als ik jou was niet eens ingaan op reacties zoals die van Onali, TS.



En bedankt :+
Ik geef alleen mijn mening in wat ik denk. Dat dat niet in jouw straatje past kan toch.
Ik snap TS haar reactie toendertijd, maar ze blijft zichzelf nu maar verdedigen als iemand anders daar op reageert. TS zou ook kunnen zeggen volgende keer doe ik het anders, of je hebt helemaal gelijk. Nee ze blijft steeds terugkomen op hoe traumatisch het voor haar is geweest. Maar nee het is niet zo traumatisch dat ze hulp nodig heeft.

Blijkbaar is het erg genoeg geweest om er een topic over te openen en lees voor de gein even mn eerste post met TS haar quotes.

Even een voorbeeld, paar jaar geleden was ik met 2 stalgenoten en hun fjord aan het mennen. Fjord sloeg op hol, wij alle drie van de wagen af. Uiteindelijk heb ik de fjord met wagen kunnen vangen. Vrouwtje was gewond en is door omstanders naar het ziekenhuis gebracht. Baasje en ik zorgden voor de kar en paard. Ik had een andere stalgenoot opgebeld en die kwam ons ophalen met de trailer. Wagen stond for the time being veilig op een boerderij midden op de hei. Eerste stop met volle trailer was om baasje bij het ziekenhuis eruit te schoppen en met reden; zwaar gekneusde ribben en nier.
Paard komt wel thuis, gelukkig niet fysiek gewond.
Mazzel waarschijnlijk dat we met zn 3en waren geweest want beide waren na de val niet in staat om achter paard en wagen aan te gaan. En omstanders waren allemaal leken en die stuur je niet achter zo'n combi aan.

Paard is altijd in goede handen op stal, ook al mag je je stalgenoten niet. Maar na zo'n klap is een bezoek aan het ziekenhuis of huisarts een pre!



TS reed niet alleen buiten ;)

Adamootje

Berichten: 6476
Geregistreerd: 10-11-10
Woonplaats: Vlakbij een moeras (en dat is geen grap)

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 20:23

Dat je het je nog zo levendig herinnert na vijftien jaar zegt al wel iets over hoeveel impact het ongeluk op jou gehad heeft. Sterkte, TS, ik hoop dat je toch een manier kan vinden om het een plekje te kunnen geven.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 20:25

Dustyenmax18, ik ga je een pb sturen. Maar je legt het heel goed uit vind ik.

Onali...
Waar het mij om gaat is wederzijds begrip.
Wat betreft de therapie en emdr en dergelijke. Dat ligt wat genuanceerder als je het nu stelt.
Ik geef in dit topic inderdaad aan dat ik er nog wel eens mee zit en dat de ervaring erg naar was. Naar genoeg om het een keer van me af te schrijven. Geef ook aan dat de fijne reacties hier en het erkend worden in mijn gevoel voor mij voldoende is. Kun je daar begrip voor opbrengen?

Onali
Berichten: 19273
Geregistreerd: 16-03-06

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 20:33

Ja natuurlijk kan ik dat, ik denk dat iedereen die met paarden omgaat iets in deze trant heeft meegemaakt. Het gaat erom hoe JIJ er mee omgaat.
Kon je het toendertijd niet kwijt aan je ouders, vriendinnen of iets dergelijks?
Want blijkbaar 15 jaar na dato moet je het van je afschrijven en het lucht je op (en daar ben ik alleen maar heel erg blij mee) maar je hebt het wel al die tijd alleen met je meegedragen.

Dus blijkbaar mis je een soort van opvangnet en tuurlijk kan je je verhaal kwijt op Bokt, maar dat is slechts een stukje verwerking.

henny_w
Berichten: 3032
Geregistreerd: 20-03-05
Woonplaats: Twente

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 20:38

Phoya, ik geloof je verhaal geheel en snap ook helemaal dat je er na zoveel jaren nog best problemen mee hebt.
Ik heb iets dergelijks ook meegemaakt maar dan ongeveer 40 jaar terug en was toen een puber van een jaar of 15 :) In tegenstelling tot jouw gebeuren ben ik er helemaal zonder kleerscheuren vanaf gekomen maar de situatie was zo ernstig dat ik net zo goed hardstikke dood had kunnen zijn.
Het gebeurde met een buitenrit waar het paard waar ik op zat mega aan de kletter ging door toedoen van iemand anders.
Het is kantje boord goed afgelopen en ook bij mij waren nadien de reacties op de manege erg lauw te noemen.
Het gekke is dat als je iets dergelijks overkomt, je op zo'n moment in een soort van overlevingsmodus gaat. Je krijgt alles heel helder mee en denkt heel rationeel van hoe jij als ruiter samen met je paard er levend vanaf gaat komen. Wat kun je nog proberen, welke kansen heb je nog etc.?
Ik herinner me na 40 jaar nog elk detail. Het is net of je dat zo idioot ingeprint krijgt tijdens het gebeuren. Ik weet zelfs nog welke kleding de veroorzaakster droeg, hoe de brede beukenlaan 1 streep werd waar geen enkele boom nog per stuk te zien was. Het werd 1 grijze muur. Ik zat toen op een Engels volbloed wat in Engeland in training was geweest voor de renbaan maar door een oogaandoening werd ze aan 1 kant blind. Werd afgekeurd als renpaard en kwam als pensionpaard terecht bij de manege waar ik toen werkte.

Ik ben nooit bang geworden voor een fikse rengalop. Mijn eigen paarden rijd ik op stem. Zelfs vanuit een rengalop hoef ik hun naam maar te zeggen en vervolgens Hoo ... draf en ze vallen keurig terug in draf. Ik realiseerde me vanmiddag toen ik je verhaal las dat ik dat op stem rijden misschien onze paarden wel onbewust aangeleerd heb vanwege wat ik vroeger meegemaakt heb :)
nadien heb ik met datzelfde paard nog een paar keer bizarre en levensgevaarlijke dingen meegemaakt en ben me er altijd van bewust geweest diverse keren beschermengeltjes op mijn schouders gehad te hebben.

Ik denk dat je niet in het negatieve moet blijven hangen van wat jou overkomen is en wat de lauwe reacties van de andere mensen op de manege waren. Zie het positief. Je hebt 1 misschien zelfs wel 10 beschermengeltjes op je schouder gehad zodat jij en je paard het overleefd hebben :) Dat is het belangrijkst :j

Anoniem

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 20:59

Onali, mijn ouders wisten het wel, dierenarts moest immers gebeld worden en betaald, en ik heb het ook aan een vriendin verteld. Maar niet zo gedetailleerd of met een gedetailleerde beschrijving van mijn angst, de keuze die ik moest maken en wat het aangezicht van mijn paard met me deed. Ik had op mijn 15e niet het inzicht dat het belangrijk is over zulke dingen te praten. Plus ik durfde het niet vanwege de reacties die ik kreeg. Ik schaamde me.

leanR
Berichten: 491
Geregistreerd: 06-11-11

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 21:21

Onali. Je gebruikt termen die geloof ik helemaal niet van toepassing zijn: 'TS probeert haar gelijk te halen (-in wat precies?-) en verdedigt zich'. Dat is jou interpretatie en daar gaat het helemaal niet om. Volgens mij staat TS wél open voor hulp, anders heeft dit topic in ieder geval gezorgd voor verlichting.
Natuurlijk kan je dingen voorstellen en je mening geven, maar als zij aangeeft dat ze geen hulp zoekt in de vorm van 'professionele hulp en therapie' dan lijkt me dat prima. Je hoeft niet altijd te verwachten dat iemand wat met je advies wilt doen.

Ik weet dat TS niet alleen reed, het is alleen een waarschuwing. Want stel dat je in zo'n situatie wel alleen bent.

Daarnaast is het soms gemakkelijker om je in schrift, zonder direct persoonlijk contact, uit te drukken en je ervaring te delen = in dit geval bokt.

leanR
Berichten: 491
Geregistreerd: 06-11-11

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 21:34

Ik denk wel dat het goed zou zijn om in ieder geval een keer je verhaal te delen met een vriendin of familielid. Vanaf een computerscherm gaat het maar tot zo ver. Het is inmiddels 15 jaar geleden, misschien kijken je ouders anders terug op de gebeurtenis of staat de jongen waarmee je samen reed open voor een gesprek.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-04-17 22:12

Jessix schreef:
Annet_Dottie schreef:
Ik kan lezen maar dankje :') Vond je reactie een beetje kattig over komen, misschien ligt dat aan het feit dat dit via een computer scherm gaat, wil niet denigrerend doen ofzo alleen wel even duidelijk maken dat ookal is het je droompaard en kan je er alles mee je niet altijd iets te willen hebt als het om verkoop gaat.
Vind ook je laatste zin aardig kattig maar goed dat ben ik :Y)


Nogmaals bedankt voor je reactie, maar nogmaals het was een vraag aan TS en zij heeft hem beantwoord. Hoe jij iets opvat op een openbaar forum is verder aan jou. :) Ik eindig mijn post aan TS met de hoop dat zij het een plekje kan geven. Maar goed, je kan lezen...


Oké duidelijk joh, precies een openbaar forum dus waarom zou ik op zoiets niet mogen antwoorden, wat ik trouwens alleen maar even bedoelde als voorbeeld op je vraag. Misschien kan je je eigen reactie eens terug lezen op een ander moment en dan proberen te lezen vanuit een ander z'n perspectief, dan kan je reactie namelijk best apart over komen. Dat heb je volgens mij zelf niet door maar goed succes ermee ;)

aveline
Berichten: 39
Geregistreerd: 15-11-15
Woonplaats: In de hondenmand

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-04-17 00:00

Ik denk dat heel veel ruiters ongelukken meemaken, doorstaan is misschien beter? Zelf meerdere keren gekke en ook gevaarlijke dingen meegemaakt. Het heeft heel veel tijd gekost om dat soort voorvallen te verwerken. Nog steeds vind ik het spannend om een buitenritje te maken. Maar dat is dus tegelijkertijd ook de kick. Ik vraag me af waarom TS het nu wil verwerken. En is het niet zo TS, en dit is absoluut niet aanvallend bedoeld, dat als er meer begrip was geweest van stalgenoten, dat de impact dan minder groot was geweest? Dit is gewoon een vraagje, puur uit nieuwsgierigheid. Ik denk trouwens dat de verwerking puur uit jezelf moet komen. Op een gegeven moment moet je kunnen zeggen...Het is mij overkomen. Jij hebt de uitdaging aangenomen om te galopperen...en je bent met je neus goed op de feiten gedrukt. Het is je overkomen en je paard ook. Zeg gewoon tegen jezelf; Ik ga door met mijn leven en doen wat ik leuk vind. En mensen die mij niet steunen of helpen...##$* 'm. Zo ben ik ook weer ooit een keer begonnen en iedere keer gaat het beter. En dat geldt niet alleen voor paardrijden. Dingen overkomen je soms gewoon. De steun van mensen kan je daarbij helpen, maar verwachten dat je die steun gaat krijgen is een brug te ver. Uiteindelijk moet je het zelf doen. Sterkte en ik hoop dat je je zelf erover heen kunt zetten

Punz

Berichten: 8910
Geregistreerd: 04-03-10

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-04-17 06:32

Aveline: _/-\o_
Prachtig zorgvuldig verwoord en helemaal
eens met je!

Zhads

Berichten: 52
Geregistreerd: 01-01-17

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-04-17 07:00

Mooi verwoord aveline, sluit ik me voor vandaag bij aan :)
Je zou met de jongen in gesprek kunnen gaan, hij heeft alles ook meegemaakt en is ook verder gegaan (denk ik) dus misschien kan alleen dat al helpen. Het feit dat het kan is misschien al genoeg voor de ts om het zelf ook echt te doen.

Hubbels
Berichten: 2212
Geregistreerd: 20-05-13
Woonplaats: over de ijssel

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-04-17 07:04

Jeetje zeg , wat een verhaal! Sterkte met verwerken

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-04-17 11:36

aveline schreef:
Ik denk dat heel veel ruiters ongelukken meemaken, doorstaan is misschien beter? Zelf meerdere keren gekke en ook gevaarlijke dingen meegemaakt. Het heeft heel veel tijd gekost om dat soort voorvallen te verwerken. Nog steeds vind ik het spannend om een buitenritje te maken. Maar dat is dus tegelijkertijd ook de kick. Ik vraag me af waarom TS het nu wil verwerken. En is het niet zo TS, en dit is absoluut niet aanvallend bedoeld, dat als er meer begrip was geweest van stalgenoten, dat de impact dan minder groot was geweest? Dit is gewoon een vraagje, puur uit nieuwsgierigheid. Ik denk trouwens dat de verwerking puur uit jezelf moet komen. Op een gegeven moment moet je kunnen zeggen...Het is mij overkomen. Jij hebt de uitdaging aangenomen om te galopperen...en je bent met je neus goed op de feiten gedrukt. Het is je overkomen en je paard ook. Zeg gewoon tegen jezelf; Ik ga door met mijn leven en doen wat ik leuk vind. En mensen die mij niet steunen of helpen...##$* 'm. Zo ben ik ook weer ooit een keer begonnen en iedere keer gaat het beter. En dat geldt niet alleen voor paardrijden. Dingen overkomen je soms gewoon. De steun van mensen kan je daarbij helpen, maar verwachten dat je die steun gaat krijgen is een brug te ver. Uiteindelijk moet je het zelf doen. Sterkte en ik hoop dat je je zelf erover heen kunt zetten


Verwerken moet je inderdaad zelf doen. En zo'n topic is een eerste stap. Positieve invloeden van buiten af kunnen me daarbij helpen.

Ik wil het nu verwerken omdat ik zoals ik al eerder zei, nog nooit het verhaal op deze manier heb verteld. Met mijn angst, de keuze die ik moest maken en de manier waarop ik op werd gevangen op stal, of eigenlijk niet werd opgevangen. Ik heb nooit eerder begripvolle medelevende reacties gehad op deze situatie. Alleen die afkeurende. Ook mijn ouders heb ik nooit verteld hoe ik het heb ervaren en wat de impact was. Ik was jong en zag het belang van praten en delen nog niet. Ik ben zoiezo pas op late leeftijd gaan praten over mijn gevoel en de dingen die ik meemaakte, ben altijd een beetje introvert geweest. Nu ben ik meer open geworden, met de leeftijd. In dit topic zocht ik naar begrip en erkenning in mijn gevoel. Ik wilde mijn verhaal kwijt. Die erkenning heb ik gelukkig gekregen. Geen beschuldigen. Enkel waren de meningen verdeeld over hoe er door mij en omstanders gehandeld had moeten worden.
Er is altijd een ideale manier, een manier zoals het zou moeten. Maar in de hectiek van een dergelijke situatie loopt dat niet altijd zo.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-04-17 11:43

leanR schreef:
Ik denk wel dat het goed zou zijn om in ieder geval een keer je verhaal te delen met een vriendin of familielid. Vanaf een computerscherm gaat het maar tot zo ver. Het is inmiddels 15 jaar geleden, misschien kijken je ouders anders terug op de gebeurtenis of staat de jongen waarmee je samen reed open voor een gesprek.


Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader zie ik niet meer.
Mijn moeder wel. Maar zij is chronisch ziek, en net een dag terug uit het ziekenhuis.
Ik ga haar op dit moment niet belasten. Straks gaat ze zich schuldig voelen of iets dergelijks, of gewoon rot.

Praten met een vriendin zou kunnen. Dat wil ik wel overwegen.

Ragdollcat
Berichten: 14838
Geregistreerd: 03-08-08
Woonplaats: Daar waar ik woon

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-04-17 19:58

Mazida schreef:
@Ragdollcat: ken helaas veel mensen die zo zouden reageren en lachen om andermans ellende. Je moet eens weten hoeveel er van dat soort volk rondloopt...



Helaas weet dat er mensen zijn die zou lachen om andermans ellende of aan pesterij doet.
Maar niet dat die zo hard zouden zijn om een gewonde paard en meisje zo te behandelen zoals wat TS hier had verteld over de manegegenoten.

Dan moeten het wel echt erge nare mensen geweest zijn, zo erg ben ik het nooit tegengekomen in zulke situatie.

aveline
Berichten: 39
Geregistreerd: 15-11-15
Woonplaats: In de hondenmand

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 01:13

Lieve TS, rijd je nog wel eens paard? Ik heb toen ik een jaar of 20 was, zelf ook een vrij ernstig ongeluk met een paard gehad. Omdat het een vreemde manege was, kende ik er niemand en heb ik mij toen ook erg alleen gevoeld. Mijn ouders hadden ook geen tijd voor mij, omdat mijn vader toen ernstig ziek was. Ik zou nog steeds graag willen dat je het probleem benoemt. Heb je het idee dat er niemand voor je was? Geef je het paard de schuld? Of vind je dat je zelf schuldig bent. Volgens mij moet je hier beginnen, misschien is dit een tip voor je. Misschien kun je ergens een plekje vinden waar niemand schuld heeft en moet je een engel op je schouder hebben gehad. Als ik het zo lees, was het echt gevaarlijk...en jullie hebben het gered, door jouw beslissing. Ikzelf ben echt niet mrs positivo, maar uit sommige gebeurtenissen kun je veel goede dingen/levenslessen leren. Ik lees dat je geen contact meer hebt met je vader en dat je moeder heel erg ziek is, wordt hierdoor misschien alles opgerakeld? En is het nu niet het moment om dingen met je moeder te bespreken? Misschien weet ze niet eens hoe zwaar het allemaal geweest is...

JPS
Berichten: 2231
Geregistreerd: 10-12-09

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 03:07

Ik vind het knap dat je alsnog je verhaal hebt gedeeld en ik hoop dat het je helpt bij het verwerken van dit nare ongeluk. Sterkte!