Geplaatst Het begon allemaal 13 mei 2006.
Na dat mijn paardje gestorven was, en ik toch eigelijk een iets miste.
Besloot mijn vader mij een paardje voor mijn verjaardag te kopen.
Ik ben naar enkele paarden gaan kijken, en ik heb eigelijk direct mijn klik gevonden met dit paardje.
Haar naam
Mellaers marengo, een toen net drie jaar geworden arabische merrie van 1.50 m.
Ze had haar drie jarig bestaan door gebracht met haar moeder en zussen op een grote weide, met bijna geen menselijk contact, of stal.
Dus voor we gingen kijken maakte ik mij best zorgen omdat ik bang was dat ze heel angstig zou zijn ed.
Maar toen we aan de weide aan kwamen, kwam ze meteen op me afgestormd,ze had enorm veel intresse in mij en ze was bijzonder spontaan.Ze was op dat moment niet moeders mooiste, maar had wel een hartje van goud.Op dat moment was ik meteen verkocht.
Toen zijn mijn les gever en ik haar twee dagen daarna gaan ophalen( een helse reis naar mijn lesgever zijn stallen).
Een maal aangekomen was ze erg gelukkig naar haar stalletje toe, en maakte ze veel paarde vrienden.
Na haar effe te laten wennen aan mij en aan haar nieuwe omgeving, gingen hugo en ik al snel aan de slag:
eerste keer met gogue aan:
Het zadelmak maken was eigelijk een vrij helse taak, het heeft een tijdje geduurt eer ze het volledig accepteerde,
toen het eenmaal lukte heb ik haar terug mee naar huis genomen om zelf verder te trainen,
Hier de 4e keer op haar:
Hierna ging eigelijk alles fout,ik viel van haar af, ze werd stouter en ging zich helemaal vast zetten in de rug, ik werd heel onzeker.
Dus heb ik toen besloten om terug te gaan naar mijn lesgever.
Hij had in het begin ook heel erg problemen, ze stampte elke plak van de omheining van de bak los.
Toen hebbe we wat grond werk gedaan, en heel veel gelongeerd, en toen ging alles eigelijk beter.
Ik kreeg mijn vertrouwen terug , en we konden terug aan de slag.
Toen zijn we verder gaan trainen, en heb ik tevens ook mijn eerste sprongetje genomen met haar:
Hierna liep alles super, ze leerde snel, ze deed haar best, een enthousiaste werker, kort om een paard om trots op te zijn.
Omdat ze stil vier was geworden wou ik dus beginnen met een hardere training, om haar klaar te maken voor wedstrijden.
Ik had het voorbije jaar eiglijk alleen gewerkt op ontspanning en vertrouwen, dus ik wou nu gaan werken op techniek en vooruitgang.
Omdat het eigelijk toch niet was wat ik wou besloot ik terug te gaan naar mijn lesgever en weer vollop te trainen.
Het was gewoon super, het ging beter dan ooit tervoor en onze band werd steeds sterker en sterker.
Ze was enorm braaf geworden, en maakte me egt trost om haar eigenaar te zijn.
Toen we vanalles hadde bijgeleerd, was het terug tijd om naar huis te gaan.
Waardoor we deze mooie beelden kregen:
rengalopje over het veld:
En voorbije zaterdag hebbe we een ons eerste springparcour netjes gesprongen.
Zelfs de enge hindernis waar de meeste paarden op weigerde sprong marie netjes.
Ik ben erg trost op haar:) , ik wil haar voor geen geld in de wereld meer kwijt
Laat een berichtje achter als je komt kijken
doeii
Let ook op je hakjes! 
