En vanaf daar ging alles helemaal mis....


Ik kon gelukkig nog sturen en wilde haar op een hele grote volte zetten in het zachte zand om haar zo langzamer te laten lopen.
Ze begon tegen de kar aan te slaan en het werd van een erg hard a living hell....
Ze maakte een heeeele scherpe bocht, we reden op twee wielen en ik kon me alleen nog maar vasthouden aan de wagen om er niet vanaf geslingerd te worden. Ik zag mezelf en Isolda al met gebroken ledematen over het strand verspreid liggen.
Wonder bovenwonder bleven we rechtop, maar Isolda gaf nog een flinke bok en kwam met haar been over de boom.
Hoe ze het voorelkaar kreeg, ik weet het niet, het ging zo snel, maar ze zat met haar been over de boom, met de streng om haar been heen, de teugel liep ergens onder haar buik door en het sturen werd een drama.
Ze ging goddank langzamer lopen, Marco heeft haar bij het hoofd gepakt, die was in die noodvaart achterop de wagen geklommen.
Ik flipte, overal zat bloed, ze stond in een hele grote plas. Ik flipt nog meer toenik bedacht hoe ver ik van de bewoonde wereld was.
We hebben haar zo snel mogelijk ervoor weg gehaald en Marco heeft bij andere mensen een telefoon geregeld. Zus gebeld, zij mijn vader en de DA.
Maar.... we waren ongeveer anderhalf tot 2 kilometer van de dichtsbijzijnde stal. Lopen dus....
Gelukkig liep Isolda nog wel, door de beweging leek het bloeden minder te worden, het spoot niet meer iig.
Kreupel liep ze niet, meer wat stijf. Ik was bang dat ze in shock was. Gelukkig niet, want toen we langs andere paarden kwamen, deed ze nog even een showtje, zij het wat harkerig met dat been.

Bij de stal aangekomen was DA aanwezig. Nu staat ze met 10 hechtingen in haar achterbeen, aan de binnenkant, bijna in de lies. Haar voorbeen is nogal wat ernstiger. Ze heeft in haar koot geschopt met gevolg twee sneen in haar ballen. (dat zijn toch haar hoefballen daar? Dacht het wel)
Ze heeft haar kroonrand aan beide kanten een cm losgetrapt. De Da heeft een drukverband erom gedaan in de hoop dat het beter wordt. Afsnijden kan altijd nog zegt hij...
Ik maak me mega-zorgen om haar. Haar achterbeen geneest wel, de hechtingen zitten er keurig in. Ook de schrammen en kaalgeschuurde plekken zullen wel weer beter worden. Maar die voorhoef... Ik houd mijn hart vast en hoop dat daar alles weer beter wordt, zodat ze niet de rest van haar leven zal kreupelen.
Voor de wagen zal ze nooit meer lopen. Ik doe haar nooooooit weer voor dat ding, en ik denk ook niet dat zij hier ooit nog overheen zal komen. De marathon wordt afgezegd, die rijd ik met haar never niet meer.
Ik ben blij dat ik hier even alles weg kan tiepen. Ik ben nogal overstuur geloof ik.
Ikkan alleen maar denken aan het ergste, we hadden wel dood kunnen zijn. Isolda iig, in the middle of nowhere en ze had wel een been kunnen breken. Wat overigens een wonder is dat dat niet gebeurd is zegt mijn DA.
Isolda is werkelijk door het oog van de naald gekropen.