
ik schreef:04/12/05"f*ck nu is hij dus echt definitief verkocht, het komt ineens echt heel eng dichtbij :'("
ik schreef:05/12/05 Voor de laatste keer zonder zadel gesprongen, foto's zijn hier te Zonder zadel springen 09/12/05 Dressuur Laatste keer serieus dressuren.. Hmm, dressuur talent zijn we nog altijd, maar ben er zeker trots op wat we in die jaren hebben bereikt qua dressuur. Vooral wat hij mij heeft geleerd.. Hij was altijd bereid om te leren, en gaf nooit op. Hij liet mij dingen voelen wat ik nodig had om verder in de dresuur te komen, hij heeft bij mij het dressuur-gevoel ontwikkeld.. Niet dat ik echt ooit dressuurruiter zal worden, maar hij heeft me bepaalde gevoelens leren herkennen. Het gevoel van een goede proef, het gevoel van ontspanning, het gewoon van een perfect keertwending, het gevoel van een goede wissel... 10/12/05 Laatste keer serieus springen. Springen was voor ons altijd een van de leukste dingen, hij vond het prachtig.. springen ook met springen heeft hij me veel geleerd, geleerd hoe ik controle kan houden, hoe ik de snelste barrage kan rijden, hoe schuin ik hindernissen kom nemen (met room was dat echt mega schuin, je hoorde altijd iedereen aan de kant "OEHHHH".. Weet ik nog wel, Z wedstrijd Zelhem.. we reden een vrij stuntelige eerste ronde, maar hij bleef zoals meestal foutloos. Hij is nooit echt een spring-ster geweest.. Begrijp me niet verkeerd, hij kan goed springen, maar niet zo geweldig als Rose... Maar hij probeert het zoo hard, om van die hindernissen af te blijven. Ik voelde hem in allerlei kronkels draaien, zodat die balk er niet afviel. Hij begreep het spelletje, en deed alles om dat te winnen.. Iig, we hadden barrage... Zoals gewoonlijk reden we voor "alles of niets".. Dus zo kort mogelijk, en dus winnen of verliezen.. Zelhem, grote wedstrijd, veel goede ruiters. Ik wist dat ik iets extra's moest doen om te winnen.. Niemand durfde de draai aan, niemand dacht eraan omdat hij zoooo schuin was... Maar wij waagde het.. Ik nam hem terug, en we kwamen enorm schuin voor de hindernis... het publiek zag wat we van plan waren, en hield adem in.. Romeo begreep het niet, maar na een correctie met mn been sprong hij super mega schuin over de hindernis, we raakte net de staander aan, maar de hindernis bleef staan... Ik was blij dat ik erover heen was, en mn aandacht verslapte.. Volgende hindernis: BAM, balk.. pff wat baalde ik... Maar onder hard geklap reden we door de finish, en hadden veruit de snelste tijd.. Die wedstrijd zal ik nooit meer vergeten, hij sprong geweldig.. Springen was altijd super.. Ik had controle, maar je kon merken dat hij het geweldig vond.. Toch zoals altijd beetje lui, dus als hij de kans kreeg liep hij er langs. Dat is zo typisch romeo.. Soms gaatie gewoon midden in de bak stil staan met dressuur, zo van "ehh, het is goed zo, we zijn KLAAR"... Enne tijdens dressuur les, dan doet hij of hij doodmoe is, dus dan stoppen we maar.. Maar soms ga ik te voet naar huis, en moet ik over een pad waar we normaal altijd crossen.. Pff, dan issie ineens niet meer moe.. De aansteller"Aarg, heb gister echt er heel erg mee gezeten.. Telkens als ik dit topic zie, wil ik naar hem toe rennen, en even knuffelen… Ik ben zooo bang dat ik hem ga vergeten, hoe hij voelt, ruikt, doet, alles… Ik heb nu het idee dat ik er echt nooit overheen zal komen als hij weggaat, dat alles stopt met leven…. Maar begin dit jaar ben ik mijn oude pony verloren (31 jaar), we hebben haar in moeten laten slapen. Toen had ik ook het idee dat ik er echt nooit overheen zou komen, maar dat lukte me…. Toen ook, we moesten haar in laten slapen. 10 jaar lang heeft ze alles voor me gedaan, en de DA zei tegen me, het wordt wel heeel moeilijk hoor, je pony laten inslapen waar je bij zit.. Ik antwoorde toen "10 jaar lang heb ik haar nodig gehad, en heeft ze alles gedaan wat ik vroeg. Ze was er altijd, of ik nu verdrietig was of blij. Nu heeft ze mij nodig, en zal haar niet in de steek laten.." Ik weet wel dat het leven hier niet stopt, maar zo voelt het wel.. Hij is gewoon mijn maatje, heeft me alles geleerd.. En nog maar 23 dagen, en dat is veel te weinig voor wat ik nog allemaal met hem wil doenDe meeste mensen gaan als ze een probleem hebben, verdrietig zijn naar hun ouders, of vriendinnen. Ik heb dat nooit gedaan, ik ging naar romeo.. Ik ging in de stal zitten, of klom boven op hemm.. Altijd wist hij me weer te troosten, hij begrijpt me perfect, dat voel ik gewoon. Aaah, ik wil helemaal geen afscheid nemen.. Toen ik mijn oude pony begin dit jaar verloor, bleef ik mezelf maar voor houden dat ze op de wei stond.. Zo hield ik mezelf op de been, met de gedachte dat ze er nog gewoon was.Zal bij Romeo wel hetzelfde gaan.. Op zich niet echt goed, want uiteindelijk moet je toch toegeven dattie weg is, en dan komt het nog veel harder aan… 23 dagen, en dan gaan we hem brengen.. *gelukkig mogen we hem brengen,
*.. Mijn zus en zusje willen mee, maar ik wil dat niet.. Ik wil gewoon de laatste dagen alleen met hem zijn…. Pff ik haat dit echt
, het hele afscheid nemen is zo moeilijk. Ik heb nu nog 23 dagen om me er op voor te bereiden, maar het zal moeilijk blijven..

ik schreef:16/12/05 Alle zadels gejat... Grr, ik baal(de)... Juist op dat moment, het moment dat ik nog maar 11 dagen met hem had.. 18/12/05 Laatste keer crossen, ow man, wat was dat heerlijk.. Die keer vergeet ik nooit, het vertrouwen wat ik op dat moment voelde, meer dan ik ooit heb gevoeld. Ik besefte voor de eerste keer dat ik op het punt ben aangekomen dat ik met Romeo meer durf qua crossen dan met Rose, en dat is jaren lang mijn doel geweest... 21/12/05 oefenspringen voor de laatste keer.. Ook weer heerlijk om even weer door een parcours te vliegen en alles om ons te vergeten, vooral de tijd.. De tijd, die nog veel te kort was voor mij, maarja hjoelang had hij moeten zijn zodat hij nog lang genoeg was? Eeuwig?*luisterd marco borsato - waarom nou jij* nog maar 12 dagen.. 12 dagen.. 12 dagen… Hoe hard en hoe vaak ik het ook zeg, ik besef het niet.. Het dringt niet tot me door, dat ik nog maar 12 DAGEN heb.. Grr, ik begrijp mezelf niet, het lijkt of ik er totaal niet mee zit, terwijl ik helemaal niet zonder hem kan… dit gevecht kan ik niet winnen, want jij zit veel te diep van binnen waarom nou jij, waarom nou jij, waarom nou jij waarom ben jij nu uit mn leven…` 12 dagen, 12 dagen, wat zijn 12 dagen nu op die 5 jaar die we samen hebben gehad? Niets, helemaal niets, maar waarom lijkt het me dan zo weinig te doen? Ik ben zo bang, bang om hem te vergeten. Bang om zn hoofd te vergeten, bang om zijn “omhelzing” te vergeten, bang om hem te vergeten.. Bang om dingen te vergeten die ik nog wil doen/zeggen tegen/met hem.. Dingen die ik vergeeet waardoor ik later spijt krijgt.. Het is geen defenitief afscheid, maar waarom voelt het dan zo? Ik snap het allemaal niet meer.. Ik wil hem helemaal niet kwijt ;-(



ik schreef:die dag heb ik ook nog foto's gemaakt, de allerlaatste: allerlaatste foto's 27/12/05 De dag is eindelijk aangebroken,, met een gemend gevoel sta ik om 5:00 uur op. Ene kant, die dag is veel te snel gekomen, andere kant, leuk om naar een ander land te gaan en hij krijgt het daar goed.. Gelukkig geen zus beneden te zien, dus dat is fijnNja, vandaag zal ik foto’s erop zetten van crossen, filmje van oefenspringen, en foto’s van Room.. Morgen gaat hij weg, maar weet niet zeker of ik wel mee ga.. Eigelijk was het plan om alleen met mn moeder te gaan, zodat ik alleen met Room nog kan zijn, en de terugreis bijna geen mensen om me heen heb (daar heb ik dan dus echt geen zin in).. Maar nu wil mn zus ineens mee, omdat “het zo’n leuk land is”.. AARRG, ik haat der.. Ik wil gewoon zoooo graag alleen met hem zijn, en dit gewoon zelf doen.. Dus nu heb ik besloten dat ik misschien beter thuis kan blijven, en hier alleen van hem afscheid nemen, dan daaar dat ik veel mensen om me heen heb… Ik heb al 200 euro aangeboden, zodat mn moeder met haar een keertje naar Denemarken kon. Maar dat wilde mn moeder niet… :’( Ik wil zooo graag mee, maar ik denk dat ik liever gewoon alleen afscheid van hem neem..


























