Verdriet en het gemis van je overleden paard
Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
- Alet
-
- Berichten: 5512
- Geregistreerd: 05-08-03
- Woonplaats: Yde
Verdriet en het gemis van je overleden paard
Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-05 14:03
Nu zijn er wel vaker dieren overleden, maar deze waren of heel oud, of kregen een spuitje, ik was op hun overlijden voorbereid. Het overlijden van Sikiley kwam heel plotseling, ze was niet erg oud en ook drachtig, dus we keken allemaal uit naar de komst van het veulentje het aankomende jaar... Het laatste waar ik aan dacht was dat Sikiley ineens zou overlijden.
Hoe anders kunnen de dingen lopen.
In de 4 maanden die voorbij zijn is er veel gebeurd, zo is mij door hele lieve mensen een veulen geschonken en heb ik nu weer een drachtige ijslandse merrie onder mijn hoede, waar ik dus ook het veulentje van krijg. Een schat van een paard waar ik veel plezier aan beleef. Ook heb ik mijn eigen lieve Haflingermerrie nog steeds.
Toch denk ik nog elke dag aan Sikiley en moet ik nog regelmatig huilen omdat ik haar zo mis. Ookal is er weer een paard teruggekomen, de wei is nog steeds te leeg.
Gister met Sinterklaas had mijn schoonmoeder een mooi gedichtje geschreven, waarin het ook over het plotselinge missen van Siki ging... ik schiet dan meteen weer vol.
Verder sta ik soms versteld van hoe ik er mee omga en mee om ben gegaan, ik heb steeds geprobeerd het positieve te blijven zien. Dus ik denk aan de leuke tijd die we gehad hebben, ben blij dat ik bij haar was en ze niet alleen is gestorven, ik kijk uit naar het veulentje dat toch nog komt (al is het niet Siki's veulentje), ik heb er hele fijne vrienden bij (degenen die mij het veulen hebben gegeven) en ik heb een mooi plakboek gemaakt over Sikiley...
Tijd heelt alle wonden, maar ik vraag me af hoeveel tijd er nodig zal zijn voordat mijn verdriet wat gesleten is...
Mijn lieve Sikiley, ik mis haar zo...
Hoe gaan andere bokkers om met het verlies van hun maatje?
- Patty14
- Berichten: 6631
- Geregistreerd: 08-05-05
Re:
Geplaatst: 11-12-05 14:15
- Alet
-
- Berichten: 5512
- Geregistreerd: 05-08-03
- Woonplaats: Yde
Re:
Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-05 17:42
Ik kan wel accepteren dat ze er niet meer is, zo is het nu eenmaal. Maar het gemis en het verdriet is zo sterk. Ik schrik er soms van hoeveel dit met me heeft gedaan. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een mens of dier zomaar in mijn armen is overleden. Ik kan niet omschrijven hoe het is om het leven uit je maatje te zien glijden en je zo plotseling afscheid van elkaar moet nemen.
Soms zit het verdriet dagenlang als een steen in mijn maag en ben ik zomaar aan het huilen... Soms vraag ik me echt af of het verdriet wel minder gaat worden.
- Hanneke_S
-
- Berichten: 1162
- Geregistreerd: 11-12-01
- Woonplaats: Utrecht
Re:
Geplaatst: 11-12-05 18:03
- Mandy_
-
- Berichten: 1560
- Geregistreerd: 10-09-05
- Woonplaats: Veluwe
Re:
Geplaatst: 11-12-05 18:07
Het is nog elke dag een gemis maar weet dat hij altijd bij me is....als we over hem praten op de plek waar hij lag gaat t heel zachtjes waaien.....
- Olympia
-
- Berichten: 55700
- Geregistreerd: 17-11-03
- Woonplaats: Delluft
Re:
Geplaatst: 11-12-05 19:02
Wat ik wel heel vaak heb gehad en wat nu minder wordt, dat was als ik aan Olymp dacht, kon ik alleen maar aan haar laatste dagen denken, dat ze erg ziek was en uiteindelijk lag te vechten tegen de dood.. Dat beeld stond echt lang op mn netvliezen.. Als ik nu aan Olymp denk, denk ik aan een heel leuk eigenwijze merrie
- Sarisv
-
- Berichten: 1605
- Geregistreerd: 26-06-04
Re: Verdriet en het gemis van je overleden paard
Geplaatst: 11-12-05 19:20
We werden zaterdag ochtend (is alweer 4 a 5 jaar geleden ongeveer) opgebelt of we meteen wouden komen, er was iets met Bas en de dierenarts was al gebeld...
Ik durfde niet heen
mijn vader was niet thuis dus mijn moeder ging heen, die niet echt iets met paarden heeft..Wat bleek nou, z'n achterbeen hing er nog half aan.. was door de stroomdraad door gesneden, hoe dat nou kon of zo.. weten we niet,, maar we denken dat het gekomen is omdat ie is geschrokken van de onweer die nacht en gek is gaan doen, trappen enzo en zo vast is komen te raken en dan maar gaan trekken om los te komen.. ze hebben hem sochtends zo op de grond gevonden.. Hij leefde dus nog wel, mijn moeder mij bellen of ik niet nog wou komen want zij wist ook niet wat ze moest doen en ik had net een vriendin bij mij zitten thuis.., heeft ze mijn vader nog opgebeld die zou zo gauw mogelijk komen..,
maar dierenarts zei van je kan er niet veel aan doen, of laten leven en elke uur de wond verschonen (been moest er wel af) en ook s'nachts verschonen.. dus kon gewoon niet staat ook niet bij mij thuis maar dierenarts zei dat je hem beter kon laten in slapen... dus heeft mijn moeder hem in laten slapen...
En normaal kan ik er wel over praten nu, maar nu ik het zo typ laat ik ook best tranen,
wat me eerst niet gebeurde als ik iemand dit verhaal vertel... Het ergste was alleen dat ik wel wat spijt heb dat ik niet ben heen gegaan om hem te steunen en dat doet me wat zeer.. hem hem ook niet gezien toen hij al dood was,, want hij lag gewoon nog een week daar met een deken om zich heen voordat ie werd op gehaald..
ouders vroegen nog wel of ik wou kijken, maar ze zeiden wel dat z'n ogen nog open waren en dat ze die niet meer dichtkregen en hij keek raar uit z'n ogen..wat ook logisch is, maar daar door durfde ik ook al niet meer... heb dus nog wel spijt.. sorry bas..En wat ook erg was,, 2 dagen erna kwam de vorige eigenaar nog naar ons huis of we hij hem mocht terug kopen want hij had een beetje spijt want het was zoooo'n lieverd en wou hem dus eigenlijk terug kopen voor z'n kleinkinderen..., en hij is er ook dan echt van geschrokken... maarja...., en had hem volgens mij net een half jaar/ 1 jaar...
Toch al weer tijdje geleden, maar het verdriet en gemis blijft er nog steeds.....
Basje, i miss you & love you...
Gelukkig paar maanden daarna een nieuw shetland merrie gekregen waar ik mijn verdriet kwijt kon en heb haar gelukkig nog steeds met een pracht veulen er bij..!!
- Buckje
- Berichten: 19862
- Geregistreerd: 22-08-03
Re:
Geplaatst: 11-12-05 19:35
Ik was er hele dagen, als ik moest werken ging ik nog een half uur eerder weg. Zo heb ik snel op de een op de andere dag een deken voor hem gehaald een 1,5 uur rijden.
Op woensdag avond vergeet ik nooit... Ik kwam aan, hij stond daar keek me aan, Ging lichen op mijn schoot heel rustig met zijn oogjes dicht, Ik dacht hij gaat, In alle paniek heb ik tegen andere geschreeuwt help me hem overeind te krijgen, hij werd helemaal blauw en heel warm. Dat lukte al niet meer. Hij stond nog 1 keer op keek me aan en liet zich op mij vallen.
Dit betekent heel veel voor mij en zal ik ook nooit vergeten, Dat laatste moment blijft hangen en zie ik nog iedere dag voor me. Ik mis hem verschrikkelijk.
Die middag was de DA nog geweest waar hij pretnison bij toegespoten kreeg. hij had nog 40,9 koorts en ging weeer overleggen voor meerdere onderzoeken, Hij zou nog meer medicijnen klaarzetten voor de volgende dag. Die avond was het gebeurd.. Heb dik in tranen 2 uur bij hem gelegen en toen afscheid genomen met een pluk manen en staart, Zijn eerste halstertje en zijn dagboek, Op mijn kamer een heel veel betekende en vertrouwde plek.
En omdat het hier nu niet zo lekker loopt heeft mijn oma een niuewe pony gekocht voor afleiding, Hij zou Teun zeker niet vervangen, maar het geeft igg wel afleiding.
Ik heb nog vele gesprekken over hem, met een heel goeie vriendin, en dat geeft wel rust. 1,5 jaar ik kan het nog steeds niet zeggen, Met een maand was het mijn beestje, Ik heb hem opgeknapt alles geleerd. Zijn slechte beenstan zijn overbeet, zijn zwakke gezondheid, Alles en dan zo ineens...
Met erover praten pink ik wel vaak een traantje weg, maar het geeft wel een opluchting en denken aan de mooie herinderingen doet ook goed.
Kop op meid !
- #Ymke#
-
- Berichten: 13951
- Geregistreerd: 09-01-01
- Woonplaats: In het brabantse land
Re: Verdriet en het gemis van je overleden paard
Geplaatst: 11-12-05 19:39
- IvysToeter
-
- Berichten: 11958
- Geregistreerd: 14-10-04
- Woonplaats: Nieuwegein
Re: Verdriet en het gemis van je overleden paard
Geplaatst: 11-12-05 19:50
Hij was mijn allerbeste vriendje.
Dat komt omdat we hem met de hand op moesten voeden vanaf dat hij 5 weken oud was.
's ochtends om 6 uur de eerste melk en om 23.00uur de laatste melk van de dag.
En dat een hele tijd lang totdat hij een maand of 5 was.
Daar krijg je echt een band van.
Toen hij 6 maanden en 22 dagen oud was is hij overleden.
Hij was heel erg vroeg met het indalen van zijn ballen.
Ik liep toen der tijd stage bij onze dierenarts en ik mocht toeter meenemen om te castreren.
Wat een simpele ingreep moest worden is mijn allergrootste angst geworden.
Hij kon de narcose niet aan en heeft een hartstilstand gehad.
Ik weet nog goed dat ik in elkaar zakte toen de dierenarts mij aankeek en zei: "het spijt me".
Heel lang heb ik bij hem gelegen, uit alle macht probeerde ik zijn oogjes dicht te doen.
Die bleven zo akelig openstaan.
Zijn mondje stond zelfs nog een beetje open...
Eerst was de dierenarts en 1 van de assistenten er nog bij, toen lieten ze me even alleen met hem.
Heel stom misschien, maar ik heb zelfs nog een keer op zijn borstkas gedrukt in de hoop dat zijn hartje het weer zou gaan doen.
De hele praktijk was gehuld in verslagenheid, waarom kon zoiets gebeuren? hoe kan zoiets?
Huilend heb ik toen mijn moeder opgebeld dat ze me maar moest komen halen.
We hebben toen nog met de DA en 1 van de assistentes (die ik goed ken) koffie zitten drinken en we waren zeker allemaal ineenkeer wel 5 minuten stil.
We moesten er allemaal even overna denken (ik denk er nu nog steeds over).
Het is gebeurd op een donderdag en die dag vergeet ik nooit meer.
De volgende dag zou hij opgehaald worden en de assistentes zeiden dat het beter was als ik daar niet bij zou zijn.
Dus ik kreeg een dag vrij.
Maandag ben ik gewoon weer gegaan, iedereen heeft me gezegd hoe erg ze het vonden.
Ik ben die maandag alweer bij een castratie van een paard geweest.
De mensen van de praktijk hadden toen bewondering voor mij, omdat het allemaal nog zo vers was.
Maar ik zou er toch een keer weer bij moeten zijn, dus dan maar beter gelijk.
Het viel toen eigenlijk reuze mee, maar ja dat was mijn paard niet...(grof gezegd sorry...)
Ik heb die maandag ook een stuk van de staart van toeter gekregen (dat was ik in alle consternatie op donderdag vergeten)
Die assistent die bij het overlijden was had het voor me afgeknipt, ben ik hem nog steeds dankbaar voor.
De dierenarts heeft me toen beloofd als ik een nieuw hengstje zou nemen dat hij die gratis zou castreren.
De DA zat er echt heel erg mee, hij heeft me wel 10keer verteld dat hij er niks aan kon doen, hij heeft me talloze keren gevraagd of ik boos op hem was.
Maar dat was ik niet....
Afgelopen september is Wobbe gecastreerd.
Ik ben er de hele ingreep bij gebleven, maar ik moet eerlijk zeggen: Ik had het er moeilijker mee als dat ik dacht, ik heb het nog nooit zo warm gehad!
Ik denk nog veel na over toeter.
En net zoals horsewhisper probeer ik erg nog veel over te praten.
De meeste mensen in mijn omgeving snappen niet dat ik er nog zoveel moeite mee heb.
Dus ik probeer het te verbergen.
Maar met een aantal mensen van bokt (waaronder horsewhisper) kan ik erover praten.
En tikken in dit topic lucht ook al heel erg op.
Jeetje ik heb er wel een verhaal van gemaakt zeg............
- Alet
-
- Berichten: 5512
- Geregistreerd: 05-08-03
- Woonplaats: Yde
Re:
Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-05 20:04
Ik liep vandaag echt met mijn ziel onder de arm en wilde het van me afschrijven. Blijkbaar zijn er meer met dat gevoel...
Mijn vriend was erbij toen Siki overleed (ook mijn stalgenoot en haar moeder) ik werd heel erg gesteund door iedereen en dat deed me erg goed. Nu nog kan ik er heel fijn over praten (en huilen) met mijn vriend. Gister in bed pakte hij het namenboekje om alvast namen te verzinnen voor ons veulentje, dat vond ik heel erg lief van hem.
- Kim_S
-
- Berichten: 3581
- Geregistreerd: 11-09-04
- Woonplaats: Roosendaal
Re:
Geplaatst: 11-12-05 21:49
ik heb van hem geen afscheid kunnen nemen en dat valt me erg zwaar...
ik heb er nog steeds erg vele verdriet van en denk iedere dag aan hem.
ik vind het echt super leuk voor je dat je karma nu hebt en een veulentje om naar uit te kijken!!
- #Ymke#
-
- Berichten: 13951
- Geregistreerd: 09-01-01
- Woonplaats: In het brabantse land
Re: Verdriet en het gemis van je overleden paard
Geplaatst: 11-12-05 22:10
Bij mijn shetlandruintje in maart ben ik erbij geweest, hij is hier thuis ingeslapen. En bij mijn bram ben ik er ook bij geweest in Juli, alleen hij is op de kliniek ingeslapen. Ik wilde hem niet binnen in de kilte laten gaan, ik wilde perse dat het buiten in de wei zou gebeuren, aangezien de wei zijn favoriete plek was. Gelukkig kon dit bij de kliniek en ik ben er tot het laatste bij geweest. Hoe moeilijk dat ook is geweest, je voelt je verplicht ertoe, althans ik...
- casanova
-
- Berichten: 10939
- Geregistreerd: 04-11-03
- Woonplaats: maassluis
Re:
Geplaatst: 11-12-05 22:39
ik heb de troost dat hij al op de kliniek stond en 24 uur onder de pijnstillers waardoor zijn dood pijnloos is geweest.
alhoewel de kliniek erg nalatig is geweest en de communicatie erg slecht heb ik er toch vrede mee.
hij heeft een wereldtijd gehad en ik heb 19 jaar van hem mogen genieten.
gehuild heb ik alleen de eerste twee dagen.
ik weet ook niet waarom ik zo reageer.
pas zag ik fotos van een vergeten rolletje en dan moet ik mij toch inhouden.
- Pauline
- Berichten: 12229
- Geregistreerd: 10-01-01
- Woonplaats: Zuid Holland
Re:
Geplaatst: 11-12-05 22:59
Maar na zo,n 1,5 jaar weet ik nu dat het verdriet echt slijt, er meot een keer alle seixoenen overheen gegaan izjn. En dan nog, het leven wordt gewoon nooit meer zoals toen.
Iig heel veel sterkte, allemaal, als ikhet zo lees. Zullen op de HK een topic openen? Dan kunnen we elkaar steunen in moeilijke momenten en mooie herinneringen en gedachten delen...
- Alet
-
- Berichten: 5512
- Geregistreerd: 05-08-03
- Woonplaats: Yde
Re:
Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-05 23:09
@casanova; volgens mij gaat een ieder op een andere manier met zijn verdriet om. Ik ben een echte huilebalk, andere mensen houden het meer binnen...
Ik probeer ook vooral terug te kijken naar de leuke tijd die we samen hadden, in plaats van het overlijden van Siik. Gelukkig kan ik daar met een lach aan terugdenken.
Haar laatste zomer heeft ze enorm genoten. Ze kwam oorspronkelijk uit ijsland en had die zomer op een ijslanderstoeterij gestaan om te worden gedekt. Zij als paard uit ijsland weer tussen de ijslanders en ze vormde een echt stelletje met de hengst, ze heeft nog een hele fijne tijd gehad, ook met mij. Ze had echt een gebruiksaanwijzing, maar weinig mensen konden wat met haar worden. Voor mij deed ze het gewoon.
Ergens heb ik er ook wel vrede mee. Maar dat missen he, het idee dat ik nooit meer met haar kan knuffelen, rijden, naar haar kan kijken in de wei, dat vind ik zo ontzettend moeilijk. Ik zag het voor me dat ik later op haar veulen zou gaan rijden en zij dan lekker met pensioen zou gaan, niet dat ik haar nu al zou moeten missen.
@Pauline; ik zou iets posten en zie jou nieuwe reactie. Ik weet nog dat jij een tijd geleden net zo'n soort topic had geopend over joris als ik nu over Sikiley. Toen leek het me zo verschrikkelijk afscheid te moeten nemen van je maatje... Ik kan me zo voorstellen dat je nu weer moet huilen.
Ik heb dat zelf ook al snel, steeds zo'n brok in mijn keel.
Ik vind het best een goed idee om een topic te openen voor bokkers die hun paardje hebben verloren.
Ik post ook wel eens in het ijslandertopic over Siki, maar vraag me wel eens af of sommigen niet zoiets hebben van heb je haar weer...
- Boutje
- Berichten: 218
- Geregistreerd: 16-07-05
Re:
Geplaatst: 11-12-05 23:20
Daarna heeft ze twee andere ponies gehad die uiterlijk heel erg op haar leken, maar het ging niet. Na heel veel praten en uitleggen dat geen enkele andere pony haar plaats kon innnemen en dat het niet eerlijk was tegenover die andere ponies om te blijven vbergelijken heeft ze nu een totaal andere pony, een ruin, waar ze ook dol op is. Maar het gedenkboekje ligt nog altijd op haar bureau en nu en dan vloeien de tranen nog steeds.
Het verdriet is na bijna drie jaar wel minder geworden, maar vergeten doe je natuurlijk nooit.
- Arabesk
-
- Berichten: 28701
- Geregistreerd: 19-03-04
- Woonplaats: Aan de dijk tussen Hoorn en Enkhuizen
Re: Verdriet en het gemis van je overleden paard
Geplaatst: 11-12-05 23:25
- mutsefruts
- Berichten: 115
- Geregistreerd: 12-09-05
- Woonplaats: in een piepklein lampehuisje!
Re:
Geplaatst: 11-12-05 23:48
ik had hem nog maar 5 weken oh wat was ik blij met hem!! mijn allereerste echte paard!!
maar op 4 juli regende het heel hard en ik dacht ik ga naar stal ik ga hem binnenzetten. toen begon het net te onweren net een kwartier meer niet. we hoorde een doffe klap en mijn man en ik zeiden nog ojee hij is ergens in geslagen! toen belde de staleigenaar goh er is iets naars gebeurd je paard ligt dood in de wei hij is getroffen door de bliksem!!
om dat moment dacht ik nee dat kan niet waar zijn ze maken een grap ik had toen nog geen tranen en toen ik er naar toe reed en er naar toe rende zag ik hem liggen en wist het zeker! ik ben die gehele dag aan het huilen geweest en die weken ernaar als een zombie rondgelopen! soms was het net alsof ik geen adem kreeg en ik kon het ook geen plek geven waarom nou hij want er stonden er zoveel en ook veel bomen?
nu heb ik het wel een plek gegeven en hij blijft altijd mijn eerste paardje mijn 2,5 jarige kanjer!!
ik heb inmiddels weer een ander maar nog denk ik weleens aan mijn ander paardje en gelukkig kan ik er goed over praten ik heb het een plekje kunnen geven !
- #Ymke#
-
- Berichten: 13951
- Geregistreerd: 09-01-01
- Woonplaats: In het brabantse land
Re:
Geplaatst: 12-12-05 00:07
Alet schreef:Ik post ook wel eens in het ijslandertopic over Siki, maar vraag me wel eens af of sommigen niet zoiets hebben van heb je haar weer...
Dat gevoel heb ik dus ook.. Ik blijf maar doorgaan, praat veel over hem en soms word het echt teveel.. dan geven heel veel mensen je het gevoel van "pfff, stel je toch niet zo aan", terwijl je eigenlijk je ogen uit je kop zou willen janken omdat je die gekke streken zo mist...
- Cayenne
- Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!
-
- Berichten: 114128
- Geregistreerd: 08-08-03
- Woonplaats: Haaren (NB)
Re:
Geplaatst: 12-12-05 10:49
Ik hoef denk ik niet te vertellen dat dit best een soort van trauma is geweest voor mij. Ik had haar nog maar pas en ze was nog maar 8 jaar. Ze vertrouwde geen mens en was mishandeld geweest. (Nee, ben geen penny, dat was ze echt 
) Het verhaal heeft hier al een keer op gestaan maar ik mis haar nog steeds iedere dag. Heb wel nog steeds het gevoel dat ze bij me is en dat maakt het ook iets draagelijker maar het gemis blijft. Vooral omdat ik ook geen afscheid heb kunnen nemen en het natuurlijk nooit zag aankomen..Mijn andere paard heb ik vorig jaar moeten laten inslapen. Zijn artrose werd te erg en hij had weinig kracht in zijn achterhand. Ook dit heeft me heel erg pijn gedaan maar van hem heb ik dus wel afscheid kunnen nemen. Hij is ingeslapen in zijn eigen weidje. Er is niet met hem heen en weer gesleept door het Rendac maar netjes vanaf daar opgepikt. Hij is in mijn armen heengegaan en ik ben tot de laatste adem bij hem gebleven zoals ik altijd gezegt had. Daardoor voelt dit gemis toch anders. Hij heeft geen pijn meer en het is goed zo. Maar met Cayenne was het anders. Zij had nog een leven voor zich
Ik weet precies hoe je je voelt en je bent echt geen zeur hoor meid
Iedereen heeft een andere manier van verwerken en niemand heeft het recht om te zeggen dat je te emotioneel bent. Ik kan ook nog steeds huilen als ik aan ze terug denk, op de een of andere manier is het net alsof je met hun dood een stukje van jezelf bent kwijtgeraakt. Ik had ook zoveel steun aan ze. Op hun manier sleepten ze me er toch iedere keer weer doorheen. Als dieren zoveel voor je betekenen vind ik het heel normaal dat je er nog zo lang moeite mee hebt 
- Jemawi
-
- Berichten: 3347
- Geregistreerd: 26-04-04
- Woonplaats: Zuidlaren (Dr.)
Re: Verdriet en het gemis van je overleden paard
Geplaatst: 12-12-05 11:02
Het is nu dus al 13 jaar geleden, maar toch denk ik nog steeds heel veel aan.
Goed dat je er veel over kan praten, dat is echt belangrijk. Toen mijn pony overleed is het een beetje in de doofpot gestopt, daardoor heb ik het best moeilijk gehad. Op de manege waar de pony vandaan kwam kreeg ik ook overal de schuld van, ook dat was niet echt makkelijk.
Ik schreef destijds veel over haar, dat heeft me wel goed geholpen.
Voor mij is het dus al lang geleden, maar het blijft. Tuurlijk wordt het met de tijd minder, en ga je er beter mee om, maar alles vergeten zal ik het nooit.
Ik heb een ongeluk gehad met mijn pony en de plek waar het gebeurd is, heb ik een herdenkingsmonumentje aan de boom gehangen, ik ga er nog vaak heen. Dat helpt me.
Misschien heb je er wat aan om een plekje of iets te maken waar je voor jezelf even tijd hebt. Mooie herinneringen ophalen
Veel sterkte.
- Marloes_R
-
- Berichten: 2003
- Geregistreerd: 15-05-05
Re: Verdriet en het gemis van je overleden paard
Geplaatst: 12-12-05 12:12
Hij kreeg een prikje om te cslapen en viel om. Ik hield zijn hoofdje vast zodat hij zich geen pijn zou doen.
toen de dierenarts bezig was, stopte hij plotseling met ademhalen. Ik hoor de dierenarts nog zeggen: we hebben een probleem, hij doet het niet meer.
Het was zo onwekelijk, we hebben nog hartmassage gedaan. Maar ik zag geen leven meer in zijn oogjes. Het was echt over. Daar lag hij dan, mijn jongen, mijn mooie ventje.
Toen de dierenarts weg was, heb ik mijn tinker erbij gelaten en heb ik bvenop hem gelegen en gehuild. Echt geschreeuwd heb ik, ik kon het niet geloven. Alsof hij zo weer op kon staan.
Mijn vriendin is gekomen en samen hebben we hem op een zeil gelegd. Zij heeft ook zijn staart afgeknipt. Ik was achteraf heel blij dat zij alles heeft gedaan, ik kon het gewoon niet. ik kon niet meer helder nadenken.
Ook nu rollen de tranen over mijn wangen, ik mis hem nog zo erg.
Hij heeft nog een dag gelegen, toen hebben we hem begraven onder de bomen. Ik was zo blij dat mijn man vrij kon paken. Hij heeft een heel diep gat gegraven, dat was me alleen nooit gelukt.
Ik mis hem nog altijd, ik zeg hem ook nog elke avond welterusten.
Ik heb nu weer een nieuwe shet, maar Smokey blijft altijd bij me.
Ts, ik snap je verdriet heel goed. Ik vind het ook niet raar dat je nog zolang aan haar denkt. Onze overleden vriendjes mogen ook nooit vergeten worden!
- Anoniem
Re: Verdriet en het gemis van je overleden paard
Geplaatst: 12-12-05 14:32
Totdat die alles verwoestende dag kwam.. Fief gleed uit in zijn wei en beschadigde daarbij zijn heupgewricht. Fief kon nog amper lopen. ik dacht dat het snel gedaan zou zijn, omdat de DA vertelde dat inslapen de enigste optie was.
Maar nee, de dochter van de eigenaar (die er voor mij tot het Z mee was gekomen) wilde dat niet. En dus gebeurde het ook niet. Fief stond in zijn eentje in wei. echt sneu, liep niet deed niet meer spelen, helemaal niks.
Ik heb na een paar maanden gezegd dat ik hem niet meer wilde verzorgen, gewoon omdat ik dat leed niet kon aanzien. Klinkt egoistisch (wat velen ook zeggen, en ik weet dat ik nu ook half bokt over me heen krijg) maar ik dacht dat als ik nit meer voor hem zou zorgen dat ze dan wel zouden inzien dat het allemaal geen zin meer had.. Maar helaas Fief heeft nog bijna 8 maanden daar staan te verpieteren. Ik kwam er nog 2 keer per week, even knuffelen, wortels brengen en hem poetsen zodat hij er weer toonbaar uitzag. Iedere keer moest ik huilen als ik weg ging, en iedere keer voelde ik me slechter. Ik vertelde hem wat ik vond dat het beste voor hem was en hij hinnikde dan zachtjes..
Nu 2 weken geleden ging mijn telefoon. Fief zou worden ingeslapen. Ik ben er niet bij geweest.. Ik kon het niet opbrengen om die dochter onder ogen te komen..
Ik ben voordat de DA kwam en de eigenaren ben ik bij geweest hem alles verteld wat ik hem nog wilde zeggen en afscheid genomen. Voorgoed..'s avonds belde ze dat het was gebeurd. Voor mij voelde het als een opluchting! raar he, maar het is beter zo.. Ik mis hem nog wel iedere dag...
- Jettie
-
- Berichten: 5572
- Geregistreerd: 25-10-04
- Woonplaats: Provincie Groningen
Re:
Geplaatst: 12-12-05 14:42
Daar heb ik ook de nodige tranen om gelaten, en als ik eraan terug denk krijg ik nog steeds tranen in mijn ogen. Ik heb nu ook een schat van een paard, maar die werklust en dat geweldige springen niet weer terug. En de pony waarmee ik nu spring is ook niet zoals Shirley.. Anders had ik nu Shirley ook niet meer gehad, ze was een C-pony'tje, maar op dat moment ging het juist zo super, ik wilde haar nog lang niet missen.. Nu, 3 jaar verder, gaat het wel goed en het gemis is ook al een stuk minder. Ik probeer altijd aan de positieve dingen te denken als ik aan haar denk, hoe mooi dat eerste officiële springparcours ging.. foutloos en de eerste prijs, en daarna nog prijzen met springen. Als ik filmpjes van die wedstrijden terug zie dan mis ik haar wel.. zo'n springpony als zij met zoveel werklust zal ik niet snel weer vinden.. Nee, vergeten zal ik haar nooit.Heel veel sterkte Alet.