Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-25 08:39

Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-25 08:39

Hallo allemaal,

Al langere tijd lees ik stilletjes op bokt mee zonder account. Lang geleden als puber een account gehad en nu zo in de knoop dat ik besloten heb speciaal hiervoor een nieuw account aan te maken.

Hier op bokt snappen mensen echt hoe het is om je paard of meerdere paarden te verliezen. Ik zal proberen mijn verhaal beknopt samen te vatten. Ik zoek niet echt direct een advies, maar ik ben wel benieuwd hoe anderen een soort gelijke situatie hebben ervaren.

In juli 2024 heb ik Vanne, mijn KWPN merrie moeten laten inslapen. Ze was oud, het was op.

Al jaren liep ik te dokteren met Valonsa, mijn jonge PRE merrie die de opvolger zou worden van Vanne. Af en toe heb ik er kort op gereden, maar telkens stopte ik weer omdat ik zeker wist dat er iets niet goed zat. Waarop ik vlak na Vanne haar overlijden het zeker wist, er is iets mis met haar slokdarm. Waarop we in augustus 2024 weer met haar naar de kliniek zijn geweest en inderdaad een gedeelte van haar slokdarm was verlamd. Ik heb toen definitief besloten haar niet meer te rijden en te kijken wat nog wel ging. Zelf ben ik overtuigd dat de gehele peristaltiek niet goed was en hier ook haar darmproblemen vandaan kwamen, maar dit is nooit verder onderzocht. Ze had genoeg kliniek gezien en onderzoeken gehad. Rond de jaarwisseling ging het slechter, we besloten de tijd die ze nog bij ons op aarde had te gebruiken om een nieuw maatje te zoeken voor Nibbit, onze mini appaloosa. We hebben de pony's aan huis en wilde niet dat zij alleen achter zou blijven als het zo ver was.

Zo kwam in februari 2025 mijn huidige pony, Jopie. Ik had bij hem niet direct dat 'liefde op het eerste gezicht' gevoel, maar het voelde goed. Hij is nog jong dus die periode wandelde ik wat met hem en begon aan een stukje basis. Ik wist niet zo goed waarom ik hem gekozen had, maar het voelde goed, we hadden plezier en hij klikte goed in de groep.

Sneller dan gedacht hebben we in mei 2025 afscheid genomen van Valonsa. Ze is 6 jaar oud geworden..

Ik heb Jopie 2 weken laten staan en zo pakte ik hem weer rustig op waar we gebleven waren. Begin augustus begon hij meer te klieren naar Nibbit. Tot het moment kwam dat het niet leuk meer was. Waarop we in september een jaarling ruin erbij hebben gekocht. Hij is iets groter dan een meter en zal in de toekomst de opvolger van Nibbit worden voor de wagen.

Alles leek goed te gaan, tot Jopie halverwege september een kleine slokdarmverstopping kreeg. Echt een mini, het was ook zo weer over, maar emotioneel stortte ik volledig in. Ik was er letterlijk ziek van. In mijn ogen moest ik van hem ook afscheid gaan nemen. Waarop ik besloot hem 'stil' te zetten. Uiteraard heb ik hem verzorgd, ze staan aan huis, dus ik had geen keuze. Waarop ik begin november besloot hem weer rustig op te pakken. Ik vond dat hij dat verdiende, hij is inmiddels 3,5 jaar oud en je merkt dat hij aan de slag wilt en het leuk vind om samen iets te ondernemen.

En nu komt het 'probleem' telkens als ik met Jopie gewerkt heb, heb ik er achteraf een heel dubbel gevoel over. Dit wordt erger en inmiddels ben ik telkens emotioneel als ik iets met hem heb ondernomen. Dus ik dacht, het zijn de emoties rondom het hele proces van Valonsa. Ik ben daarmee aan de slag gegaan, heb tranen met tuiten gehuild, heb informatie en verhalen opgezocht en zo hoopte ik dat het een plekje zou krijgen. Mijn gedachten gingen eerst naar ik wil nog helemaal geen ander paard, maar hij staat er dus ik heb geen keuze. Ik wil weer een temperamentvoller paard en Jopie en ik zijn gewoon geen match. Als ik wil gewoon Valonsa terug, maar dat kan natuurlijk niet. Op den duur probeerde ik mijn gedachten te veranderen in: Ik train hem voor de verkoop en als ik toch heel blij van hem wordt kan hij altijd blijven. Ik hoopte dat het de druk van 'ik moet het gevoel' bij hem hebben weg zou nemen.

Maar helaas. Ik blijf emotioneel als ik iets met hem heb ondernomen. Ik blijf twijfelen of we geen match zijn of dat ik in mijn hart nog geen ruimte voor hem heb. Ik blijf twijfelen of ik dit met of zonder hem aan mijn zijde moet oplossen. En dus of ik hem wel of niet moet aanhouden. Door alle emotie ga ik er steeds een beetje meer tegenop zien om iets met hem te gaan doen. Tegelijkertijd hoop ik dat ik hier doorheen 'moet' en het dan vanzelf beter wordt. Dat er ineens een omslagpunt komt en ik vol voor deze pony kan gaan. Ik zou ook zo graag willen dat ik met Jopie de klik en de band ga voelen die ik zoek. En tegelijkertijd vind ik dat ik realistisch moet zijn en als het met Jopie niet klikt ik beter een mens kan zoeken dat wel echt verliefd op hem is.

Daar komt nog bij dat ik wel heel blij wordt van Cheetos, onze jaarling. Hij heeft de looks, de beweging, het brutale en het temperament dat ik bij Jopie mis. Niet dat Jopie geen looks heeft, maar hij is totaal het tegenovergestelde van Cheetos en dus ook van Valonsa. Cheetos lijkt qua karakter meer op Valonsa. Ook dit geeft weer twijfel. Cheetos is van mijn man en dat geeft ook al een andere lading. Maar dat ik van Cheetos wel dat blije gevoel krijg en van Jopie niet geeft ook weer een extra schuldgevoel.

Bedankt voor het lezen van mijn lange post.. Ik wilde het ook graag van me afschrijven en hopelijk helpt het in dit ingewikkelde proces.

**Geplaatst**: 02-12-25 09:06

Geplaatst: 02-12-25 09:06

Ik merk in je verhaal dat je heel veel van jezelf moet :knuffel:

. In elk geval op dit moment en ook dat je eigenlijk niet op 1 lijn zit tussen je gevoel en verstand. En natuurlijk moet je goed voor je paarden zorgen, ze zijn van jou afhankelijk ook. Maar ik denk dat je je gevoel serieuzer mag nemen. Als jij steeds zo emotioneel bent na het werken met Jopie, dan kan dat ook zeggen dat je over je grenzen gaat. Waarschijnlijk omdat je het van jezelf goed moet doen. Maar het is niet normaal eigenlijk. En zeker kan rouw over je oude pony's meespelen, maar dat los je niet op door stug vol te houden. Tijd heelt veel wonden, dat zeker. Ik denk dat hier meer speelt. En ik wil je meegeven dat het oke is om te zeggen ik heb geen klik met deze pony. En dat dat niks afdoet aan de pony, die kan fantastisch zijn. Maar iets blokkeert je nu en dat is zonde. Ik vind verkoop zeker geen verkeerde keus. Je kunt ook kiezen de pony een half jaar te laten staan en te kijken hoe je er dan in staat. Maar wees liever voor jezelf, leg de lat lager. Jij hoeft niks en als het tot huilbuien leidt, dan ben jij er in elk geval nu niet klaar voor. De paarden zijn je hobby, daar moet jij kracht, rust, voldoening en plezier uithalen. En natuurlijk zitten er dagen bij dat het je in de stromende regen een stal staat te mesten en je enkel een nijdige blik krijgt en denk waar doe ik het voor :')

. Maar de meeste dagen moet je gewoon blij en met energie terugkomen van stal en een gevoel dat je lekker bezig bent geweest. Je moet al zoveel verder, dus pas goed op jezelf oke.

Misschien een tip om erachter te komen wat de juiste weg is. Ga de komende dagen/weken op verschillende momenten even rustig met je ogen dicht zitten en stel je voor dat Jopie naar een ander lief baasje is. Wat voor gevoel roept dat bij je op. Verdriet? Opluchting? Raak je in paniek dat hij weg is of juist niet? Door op rustige momenten, meerdere keren bij jezelf te peilen hoe sta ik erin, helpt om weer bij je gevoel te komen en van daaruit een plan te maken wat bij jou en jullie situatie past.

**Geplaatst**: 02-12-25 09:34

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst: 02-12-25 09:34

Ik verplaats dit topic naar Paardenpraat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-25 10:42

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-25 10:42

Het klopt inderdaad dat mijn gevoel en verstand niet op 1 lijn zitten. Het voelt nu een beetje als 1 grote chaos. Ik zie echt wat voor toffe pony ik heb staan, maar met mijn verstand. Ik zie wat voor vele kansen ik met hem heb en hoe veel plezier we in de toekomst zouden kunnen hebben. Juist omdat hij zo een makkelijk en meegaand karakter heeft. Maar ik voel het niet.. En daar wringt de schoen.

Ik heb inderdaad ook al gedacht om hem gewoon weer te laten staan, maar omdat hij zo graag wilt vind ik ook dat hij het verdiend om iets te ondernemen. Je hebt wel gelijk wat hobby betreft. En al langere tijd geeft deze hobby de boventoon. Door alle emoties die het de afgelopen jaren met zich mee gebracht heeft.

Bedankt voor de tip. Dit ga ik in ieder geval proberen. Wie weet brengt het nog nieuwe inzichten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-25 10:42

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-25 10:42

C_arola schreef:
Ik verplaats dit topic naar Paardenpraat.

Bedankt. Ik wist niet zo goed waar het thuis hoorde..

**Geplaatst**: 02-12-25 11:21

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst: 02-12-25 11:21

Ik lees heel veel emoties in je bericht. :knuffel:

Daar zou ik eerst mee aan de slag gaan, bij iets van een therapeut. Niet dat emoties verkeerd zijn, maar ze willen je iets vertellen. Je krijgt dan meer handvatten en inzichten, in lijn met het bericht van diddykong.

Het is okee om Jopie gewoon te verkopen, maar ik denk niet dat dat het echt oplost voor je. Zie je wellicht overeenkomsten met je leven naast de paarden, bijv jezelf veel druk opleggen?

**Geplaatst**: 02-12-25 11:51

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst: 02-12-25 11:51

Paarden willen in de eerste plaats gewoon paard zijn. Gun jezelf de tijd om alles even te laten zoals het is, zonder schuldgevoel. Je hebt twee paarden moeten afgeven, laat je hoofd tot rust komen. Ik zou een winterpauze inlassen en binnen een paar maanden opnieuw de situatie evalueren.

**Geplaatst**: 02-12-25 12:19

Geplaatst: 02-12-25 12:19

Och Jopie het hartjes paard zoals mijn dochter hem iedere dag noemt.

Sterkte met je beslissing.

**Geplaatst**: 02-12-25 12:35

Geplaatst: 02-12-25 12:35

Gini schreef:
Paarden willen in de eerste plaats gewoon paard zijn. Gun jezelf de tijd om alles even te laten zoals het is, zonder schuldgevoel. Je hebt twee paarden moeten afgeven, laat je hoofd tot rust komen. Ik zou een winterpauze inlassen en binnen een paar maanden opnieuw de situatie evalueren.

En al laat je hem een jaar staan, en krijgt hij alleen maar dagelijks knuffels, daar wordt hij heus niet slechter van. Hij staat lekker in de kudde, wordt goed verzorgd en kan gewoon paard zijn. Je moet echt niet iets met hem doen en je hoeft nu ook helemaal geen beslissingen te nemen. Wie weet hoe de wereld er over een jaar eruit ziet, als je verder in jouw verwerking bent.

**Geplaatst**: 02-12-25 13:14

Geplaatst: 02-12-25 13:14

Alja schreef:
Och Jopie het hartjes paard zoals mijn dochter hem iedere dag noemt.

Sterkte met je beslissing.

Kennen jullie de pony van ts? Misschien een idee om hem van haar over te nemen? Als jullie wel een klik met hem hebben, wat ts niet heeft?Tenslotte is elk paard net als elk mens helemaal anders en soms klikt het en soms niet. Al is het ook mogelijk dat een klik gaat groeien en toch nog komt na een tijd.

**Geplaatst**: 02-12-25 13:18

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst: 02-12-25 13:18

Als ik het zo lees ben je misschien nog aan het rouwen? Dat neemt enorm veel plek en energie in.

Ik had 3 weken na het inslapen van mijn eerste paard een nieuwe. Het heeft wel 2 jaar geduurd voordat ik me tijdens het poetsen realiseerde hoe dierbaar ze me is geworden en hoeveel ik haar waardeer en vertrouw.

**Geplaatst**: 02-12-25 14:57

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst: 02-12-25 14:57

Als je het voor het ene paard wel voelt en het andere niet, dan heeft het niets met rouw te maken.
Dan zou je het namelijk ook bij Cheetos niet voelen.

**Geplaatst**: 02-12-25 15:27

Geplaatst: 02-12-25 15:27

anjali schreef:
Alja schreef:
Och Jopie het hartjes paard zoals mijn dochter hem iedere dag noemt.

Sterkte met je beslissing.

Kennen jullie de pony van ts? Misschien een idee om hem van haar over te nemen? Als jullie wel een klik met hem hebben, wat ts niet heeft?Tenslotte is elk paard net als elk mens helemaal anders en soms klikt het en soms niet. Al is het ook mogelijk dat een klik gaat groeien en toch nog komt na een tijd.

We komen er iedere dag langs en zien hem vanuit de auto.

Maar overnemen, nee bedankt

**Geplaatst**: 02-12-25 15:59

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst: 02-12-25 15:59

Wat veel verdriet en rouw heb je moeten doorstaan

Ik zou met al deze emoties nu geen besluit nemen.

Ik denk dat emoties je aandacht sturen (bij angst let je meer op risico’s, bij verdriet naar verlies of moeite).
Ik denk dat emoties je interpretatie kleuren (als je blij bent ziet eenzelfde situatie er minder bedreigend uit).
Ook denk ik dat sterke emoties je denkvermogen verkleinen (moeite met relativeren, redeneren en oplossingen zien).

Daarnaast versterken emoties je gedachtes (piekeren en doemdenken), maar kunnen ze ook dempen (om jezelf te kalmeren) en je verwachtingen kleuren je gevoel (de pony is er klaar voor om meer te doen).

Kortom, ik zou eerst gaan werken aan mezelf. Aan rouwverwerking en proberen tot de kern te komen wat je nu maakt ‘wiebelen’ en hoe je daar uit kan komen.

Verkopen kan altijd nog. Sterkte!

**Geplaatst**: 02-12-25 16:07

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst: 02-12-25 16:07

Soms heb je gewoon geen klik met een dier, dan is hem trainen en een goede basis geven en dan een ander baasje zoeken prima voor hem.

Tenzij..het is ontstaan na zijn slokdarmverstopping en je je onbewust niet wilt hechten omdat er nog veel verdriet zich om de PRE en je bang bent geworden door zijn slokdarmverstopping? En dit is als onbewust mechanisme in werking is gezet?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-25 17:34

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-25 17:34

Bedankt voor al zoveel reacties!

Allereerst wil ik op dit moment zeker nog geen beslissingen nemen om hem te verkopen. Daarvoor ben ik veel te wiebelig en emotioneel. Mijn gedachten gaan van hot naar her. Zo denk ik het is beter hem te verkopen, dat geeft me rust en ruimte om te rouwen en te verwerken. Zo denk ik, ik kan hem toch niet verkopen. Hij is een fantastische pony en er is wel 'iets' tussen ons. Al is de vraag uiteindelijk of dat 'iets' genoeg is.

Het verdriet na het trainen/wandelen of wat ik ook met hem gedaan heb, is inderdaad ontstaan na zijn slokdarmverstopping. Daarvoor was er wel al wat twijfel of we een match zijn of niet, maar ik was er niet verdrietig om. Hij was er en we zouden wel zien wat het werd. Ik wilde hem in ieder geval inrijden en dan kijken wat ik van hem onder het zadel vind. Nu twijfel ik daaraan, juist omdat het werken met hem me zoveel verdriet geeft.

Hij heeft inderdaad een prima leven. Speelt met de jaarling en racet elke dag wel een aantal rondjes over de track. Wat dat betreft heeft hij mij niet perse nodig ofzo.

**Geplaatst**: 02-12-25 17:35

Geplaatst: 02-12-25 17:35

Hi 02Eli18,

Je mag paard 1 leuker vinden dan paard 2. Ik heb er 4 lopen, op eentje blijf ik altijd verliefd op. Twee andere zijn ook leuk, maar heel anders. De 4e vind ik niet leuk, maar hij is er nou eenmaal en hij draait gewoon mee en ik doe niets met hem. Dat mag ook. Hij wordt er niet slechter van, het is tenslotte een natuurlijk proces dat hij graast en niets doet.

Ik voel me niet schuldig daarover naar hem.

Wel ben ik net zo emotioneel als jij bij het paard waar ik verliefd op blijf. Ik heb met haar zo'n bijzondere band, heb ik nooit met een paard gehad. Heel moeilijke start met haar gehad. Door toedoen van buren kan ze nooit meer bereden worden. En daar ben ik heel emo onder, als ik dan wel wat met de andere doe en niet naar haar, dat voelt als verraad.

Nu ben ik er nóg een paard bij aan het kopen en ik moet nu gaan aanvaarden dat het met haar niets meer wordt, dat ze gewoon blijft en leuk is en dat ik verder mag met een nieuw paard om op te gaan rijden en dat ik haar daarbij niet verraad.

Mensen halen hun schouders op bij mijn emoties hierin, snappen het niet, hoeft ook niet, dat zit in mijn kop, maar het gaat nu goedkomen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-25 17:37

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-25 17:37

Alja schreef:
Och Jopie het hartjes paard zoals mijn dochter hem iedere dag noemt.

Sterkte met je beslissing.

Voor de anderen in dit topic: Jopie heeft een hartje op zijn hoofd. Vandaar dat haar dochter hem het hartjes paard noemt.

**Geplaatst**: 02-12-25 17:55

Geplaatst: 02-12-25 17:55

02Eli18 schreef:
Bedankt voor al zoveel reacties!

Allereerst wil ik op dit moment zeker nog geen beslissingen nemen om hem te verkopen. Daarvoor ben ik veel te wiebelig en emotioneel. Mijn gedachten gaan van hot naar her. Zo denk ik het is beter hem te verkopen, dat geeft me rust en ruimte om te rouwen en te verwerken. Zo denk ik, ik kan hem toch niet verkopen. Hij is een fantastische pony en er is wel 'iets' tussen ons. Al is de vraag uiteindelijk of dat 'iets' genoeg is.

Het verdriet na het trainen/wandelen of wat ik ook met hem gedaan heb, is inderdaad ontstaan na zijn slokdarmverstopping. Daarvoor was er wel al wat twijfel of we een match zijn of niet, maar ik was er niet verdrietig om. Hij was er en we zouden wel zien wat het werd. Ik wilde hem in ieder geval inrijden en dan kijken wat ik van hem onder het zadel vind. Nu twijfel ik daaraan, juist omdat het werken met hem me zoveel verdriet geeft.

Hij heeft inderdaad een prima leven. Speelt met de jaarling en racet elke dag wel een aantal rondjes over de track. Wat dat betreft heeft hij mij niet perse nodig ofzo.

Klinkt als dat er nog een hoop onverwerkt verdriet zit. Misschien gaan voelen waar het precies mee te maken heeft? (angst voor verlies, verdriet om de PRE etc.)
Soms is psychische hulp zoeken ook fijn als ondersteuning als je er zelf niet uit komt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-25 19:37

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-25 19:37

Monique1963 schreef:
Hi 02Eli18,

Je mag paard 1 leuker vinden dan paard 2. Ik heb er 4 lopen, op eentje blijf ik altijd verliefd op. Twee andere zijn ook leuk, maar heel anders. De 4e vind ik niet leuk, maar hij is er nou eenmaal en hij draait gewoon mee en ik doe niets met hem. Dat mag ook. Hij wordt er niet slechter van, het is tenslotte een natuurlijk proces dat hij graast en niets doet.

Ik voel me niet schuldig daarover naar hem.

Wel ben ik net zo emotioneel als jij bij het paard waar ik verliefd op blijf. Ik heb met haar zo'n bijzondere band, heb ik nooit met een paard gehad. Heel moeilijke start met haar gehad. Door toedoen van buren kan ze nooit meer bereden worden. En daar ben ik heel emo onder, als ik dan wel wat met de andere doe en niet naar haar, dat voelt als verraad.

Nu ben ik er nóg een paard bij aan het kopen en ik moet nu gaan aanvaarden dat het met haar niets meer wordt, dat ze gewoon blijft en leuk is en dat ik verder mag met een nieuw paard om op te gaan rijden en dat ik haar daarbij niet verraad.

Mensen halen hun schouders op bij mijn emoties hierin, snappen het niet, hoeft ook niet, dat zit in mijn kop, maar het gaat nu goedkomen.

Dit herken ik wel toen ik Vanne volledig met pensioen zette. Het was ook een rouw proces, het afsluiten dat ik geen ritjes meer met haar kon maken. Al die mooie herinneringen die niet meer aangevuld zouden worden vanuit het zadel. Terwijl ze hinnikte als ze een zadel zag en als ik iets met Valonsa ging doen. Dit sleet bij haar, ze wist uiteindelijk dat we niet meer gingen rijden. Wel speelde ik nog met Vanne als ze dat wilde en we wandelde soms nog een stukje. Sterkte met het verwerken hiervan! Want ook dat kost tijd..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-25 19:45

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-25 19:45

De conclusie van de chaos in mijn hoofd en jullie reacties vandaag is dat ik Jopie voorlopig stil zet. Dan wil ik rustig kijken wat dat met me doet. Ik hoop dat ik dan weer rustig wordt en niet telkens in een soort van emotionele achtbaan beland. Vanuit die rust kan ik dan kijken wat ik wil en nodig heb, een therapeut, een coach of bewust foto's kijken en het verdriet opzoeken bijvoorbeeld. Al ben ik er wel helemaal oke mee dat zowel Vanne als Valonsa er niet meer zijn. Maar ik denk dat de jaren stress en zorgen om Valonsa haar gezondheid me meer parten speelt. Inderdaad de angst om weer afscheid te moeten nemen van een paard speelt ook zeker mee. Ik betrapte mezelf er op dat er ook een stukje angst zit om hem zadelmak te maken, want wat als er dan toch een 'gebrek' naar boven komt. Al zijn er natuurlijk meer dan genoeg paarden die gezond zijn, zadelmak gemaakt worden en fysiek in staat zijn om een ruiter te dragen. En helaas zijn er ook paarden die minder geluk hebben en niet (gezond) oud worden.

**Geplaatst**: 02-12-25 20:51

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst: 02-12-25 20:51

Dat klinkt als een goed plan. En gewoon tijd samen kan ook fijn zijn. Kriebelen, worteltje, knuffelen of gezellig kletsen, maar niets moeten.

Ik denk overigens dat het niet meer dan normaal is dat zulke ingrijpende gebeurtenissen in je systeem gaan zitten (onbewust). En dat bepaalde dingen het triggeren. Ik hoop voor je dat het je zelf of met hulp lukt om weer lekker in je velletje te gaan zitten. Zet hem op!

**Geplaatst**: 02-12-25 21:11

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst: 02-12-25 21:11

Mocht je zin hebben om toch eens te rijden, altijd welkom om eens op mijn paard te gaan

Volgens mij al eens eerder geprobeerd wat te plannen maar dat moeten we dan even doorzetten!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-12-25 07:45

Re: Nog teveel emoties of toch geen goede match?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-12-25 07:45

Bedankt voor de support. Ik denk ook wel dat het normaal is, maar nu lopen er ook dingen door elkaar. Waardoor ik niet precies weet welke emoties waarvan zijn zeg maar.

Alja, dankjewel voor het aanbod. Op dit moment heb ik (nog) niet de behoefte om te rijden. Misschien komt dat nog. Ik sta inmiddels al zo lang op de grond dat ik het wel heel graag wil, maar dan eigenlijk met mijn eigen.. Mocht ik toch weer eens graag in het zadel zitten, dan laat ik het je weten.

**Geplaatst**: 03-12-25 08:54

Geplaatst: 03-12-25 08:54

Ach TS, wat een verdriet ervaar ik in jouw OP.

En - ik snap het helemaal. Ik heb de paardenliefde van mijn leven in januari '23 moeten laten gaan, heel plots.
Ik wist wel dat ik van artrose uiteindelijk nooit ging winnen, en ze stond al sinds haar 9de op pensioen bij mij en ondertussen was ze al 20, maar toch was het heel plots (alles wijst erop dat ze gevallen is - ze had zoveel pijn, liep heel erg raar, dat ik haar ter plekke heb laten gaan om haar van meer pijn te besparen) en mijn hart is nooit meer heel geworden.

Ik nog nog 2x via maneges gereden en 1x een wandeling met het paard van een vriendin gemaakt.
Ook een keertje voor het paard van het vriendin gezorgd toen die met vakantie was.

En elke keer voelde ik me heel erg rot daarna. Schuldig.
En ik kan dat rationaliseren: ik weet dat het stom is, dat ik me niet schuldig moet voelen.
Maar ik kan niets veranderen aan dat het pijn doet, en dat ik me zo voel.

Ik begin dus niet meer aan paarden.
Iedereen zegt altijd "zeg nooit nooit", en dan knik ik wel, maar voor mijn hart voelt het echt als "nooit meer".
Nooit meer zal ik "de Daisy" hebben - en het is de Daisy die ik wil. Er zijn zat paarden, ook heel lieve en rustige paarden - maar.. het. is. niet. Daisy. En als het niet Daisy is, hoeft het niet (meer) voor mij.

Misschien ontzeg ik mezelf daar mooie dingen mee; daar ben ik me van bewust.
Maar het is waar mijn hart momenteel behoefte aan heeft; en dat is gewoon wat het is.
Daar heb ik me bij moeten neerleggen.

En wie weet - ooit.
Of ook niet.

Ik ben 2 weken geleden alsnog op een zadel gekropen. Een strandrit in de Algarve met een leuke lieve merrie.
Stond al eeuwen op mijn bucketlist, en ik heb het als een stijlvolle laatste rit benaderd.
Ik heb intens genoten (al had ik daarna kont- en spierpijn haha), en naar mijn gevoel is het (voor nu) klaar zo.

Ik mis heel veel, maar vooral mijn Daisy. Daar heb ik mee moeten leren leven - en dat zal nog een leven lang zo zijn. Ik heb me er bij neer moeten leggen, en dat brengt rust. Ik zie wel wat de toekomst brengt.

Jopie (al dan niet voorlopig) stil zetten lijkt me een heel goed idee.
Hij is van jou afhankelijk, en je vervult je taak als eigenaar gewoon hartstikke prima. Voel je niet schuldig omdat hij een dure grasmaaier is - hij kan er maar van genieten!

Dat je gevoel met het paard van je man anders is, lijkt mij begrijpelijk.
Het is niet jouw paard - daar "moet" je niet mee. En dan komt het gewoon vanzelf.

Voel je niet schuldig - je bent een prima eigenaar, je geeft om je paarden en je zorgt voor ze.
Kreeg elk paard maar zo'n eigenaar!

Verder kan ik je nog een boek aanraden, dat mij heel erg heeft geholpen.
Ik heb het na het verlies van de gezinshond aan mijn mama doorgegeven, en die heeft er ook veel troost van gekregen: In liefde loslaten, de laatste reis van je paard - Remco Sikkel.
Ik heb op pagina 13 de ogen al uit mijn kop gehuild - met een ontzettend gevoel van opluchting.
Het kan maar helpen

Mijn huisarts wilde me eigenlijk tot bij een rouwtherapeut krijgen - op zich geen slecht idee, maar ik heb er nooit de tijd voor genomen.