Geplaatst De titel zegt in feite al genoeg, maar om het ook een beetje van me af te schrijven geef ik wat context.
Mijn haflingermerrie van ondertussen 21 jaar is al 12 jaar in mijn leven. Mooie nummers, zo naast elkaar. Mijn kleine shet die diende als haar gezelschap is ondertussen 22.
Waar mijn shet heel dapper is en een echte knuffelpony zonder gebreken, kan hij niet heel lang onderweg zijn zonder wat last te krijgen van zijn rechtervoorbeentje (aangeboren afwijking, denkt de DA). Volgens de dierenarts gelukkig pijnloos, en dat zie je aan hem. Hij heeft wel een héél nauwe luchtpijp, waardoor hij ook snel hijgt en proest. Naast kunstjes en knuffelen mag hij dus zijn rustige leventje leven.
Mijn merrie, daarentegen, heeft al veel problemen gehad. Eindelijk, na zes jaar dierenartsen, heb ik het gehad. Ze is niet meer ziek, ze heeft geen pijn meer en gaat heel erg gelukkig mee op korte wandelingen (1-2u max), doet geen dressuur meer want die bochten zijn te nauw voor haar, maar ze is blij. Na een leverbiopsie, een ontsteking op de lever, 41 graden koorts, koliek, hoefbevangenheid, dunne zolen, ingevallen flanken, RAO, maagzweren, ze is er bovenop gekomen. En ja, toen begonnen we weer met opbouwen. Heel rustig, heel gestaag.
En toen kreeg ze plots heel dikke knobbels aan haar knieën.
Het is, wat zowel de dierenartsen in de kliniek en die thuis zeiden - symmetrische, vreemde botgroei. Net op een locatie waar het haar kan tegenwerken. Het kan gewoon artrose zijn, het kan iets anders zijn, maar het is ongeneeslijk. Voor ik haar ergste knie liet inspuiten kwam ze amper recht. Nu is ze gezond, gelukkig, en heeft ze duidelijk geen pijn. Enkel na meer dan 2u (rustig) rijden begint ze duidelijk last te hebben.
Voor deze hele heisa begon deed ik enthousiast trektochten met mijn merrie. Ik leefde voor het buitenleven, ik was altijd op mijn weide te vinden, altijd tussen de paarden. Voor ik een smartphone had ging ik naar buiten met papieren kaarten om dan 5 à 6 uur te gaan verdwalen in de velden. Om gezond op te bouwen tijdens vrije momenten ging ik zelfs onderweg met een hoofdlamp en goede moed. Regen, zon, wind, koude, het deed ons allemaal niets. De droom was om eventueel later endurance te gaan doen, zo fit was ze. Maar die droom werd door mijn gebrek aan competitiviteit tussen de paarden snel omgedraaid naar "kamperen met de paarden". Echt, ik heb van niets zo genoten als van mijn trektochten met haar, ook al waren ze soms kort of vielen ze letterlijk in het water. We zagen Duitsland, Vlaanderen, de Ardennen en Nederland. Ze is zo'n verschrikkelijk dapper, gelukkig paard. Ik ben zo blij dat ze er nog is, en dat ze dat allemaal gewoon doorstaan heeft.
Maar ze is zo sterk, en ze is hier nog.
En dan sta je daar met dat gevoel; opluchting, blijdschap. Maar het is als een schip hebben dat aan wal ligt en daar nooit meer uit kan. Ze is prachtig, ze is helemaal opgeknapt, maar ze kan niet meer naar zee. Niet om extra melodramatisch uit de hoek te komen, maar als je dan je vrienden, al die andere kapiteins op hun boot ziet stappen en ziet vertrekken uit de haven? Ja. Dat is wel teleurstellend. Het punt is dat niemand daar iets aan kan doen. Het was niet haar schuld, het was niet mijn schuld. Het was niet de schuld van professionals. Het is gewoon wat het is, dus je zet je neer op de steiger en je kijkt naar de andere schepen. En soms stop je met kijken, want zelfs het kijken doet teveel pijn.
Ik weet dat sommige mensen het absoluut erger hebben. Die hebben hun paarden moeten laten gaan, verkopen, hebben moeten wachten tot hun 45ste tot ze hun eerste eigen paard konden aanschaffen. Ik snap het, en ik ben heel geprivilegieerd in dat aspect. En toch is het lastig. Ik verwachtte altijd dat ik me beter ging voelen door mijn dagen extra te vullen, door een drukke job uit te oefenen, door andere hobby's te zoeken. Maar niets werkt.
Hoe hebben jullie dat gedaan, als je je dromen opzij moet zetten en iets anders moet gaan zoeken?
Behalve dat ik je gevoel van "naar andere schepen kijken en soms zelfs wegkijken ivm teveel pijn" wel heel erg herken.
en mag je daar best even om 'rouwen'. 
Ongeacht de reden is altijd even tegen de muur lopen als voorgaande avonturen niet meer kunnen, dat is het rotste. Het klopt dat dat nu eenmaal is hoe het voelt, al ben ik meer dan blij dat ze nog leven, natuurlijk. Ik heb menig vrienden hun paard hebben moeten zien afgeven omdat het te laat was, en dat wens ik niemand toe. Maar ik geef je gelijk met de filmpjes, dat ga ik proberen!
Soms is het allemaal gewoon even rot, en dan moeten we erdoor. 
Dus ja, afschrijven, doorbijten en mee met mensen praten die hetzelfde voelen helpt.
' 
En dan zelf ondertussen wel fanatiek organiseren en mogelijk maken dat anderen wel die hobby kunnen uitvoeren.....
