Ik heb de liefste shetlander ruin, hij is nu 13. Hij mankeert best heel veel dingen waardoor hij al jaren met pensioen is, maar waarmee hij an sich nog een prima leven kan hebben op rust. Ik heb al mijn ziel en zaligheid in dit diertje gestopt om maar niet te spreken over mijn bankrekening

Maar.... je kiest voor een dier en dan zorg je ervoor, toch!
Echter.......ook ik mankeer heel erg veel. Ik mag helaas nog niet met pensioen

Daarnaast is mijn leven 1,5 jaar geleden gigantisch veranderd en heb ik gewoon niet heel veel tijd meer voor mijn liefste pony. Dit komt mede weer door mijn beperkingen omdat mijn energie level gewoon niet heel hoog daardoor is (pijn en ongemak vreet energie!) en ik met fulltime werken, alles alleen moeten doen in en om huis, lichte krachttraining (moet ik doen ivm m'n klachten) gewoon tijd tekort kom. Daardoor voel ik me al heel erg schuldig naar Alf toe. En als ik dan dat weekend heb of die dag vrij heb ik die zo hard nodig om op te laden.
Hij staat nu zo'n 2,5 jaar op een an sich prima plek met een eigenaresse van de stal die goed op hem let, zorgt voor medicatie als dat nodig is etc. Ik probeer 2 x per week te gaan om bij hem te checken, hem te verzorgen en als het eens normaal weer is te wandelen bv of wat grondwerk te doen. Wat ik dan ook nog eens meer voor mijzelf doe (gevoel dat ik nog wat met hem doe) dan voor hem want als het aan hem ligt blijft hij lekker staan kanen

Op zich kan hij hier dus blijven staan, maar mijn schuldgevoel naar hem is groot. Een verzorgster vinden voor wat extra aandacht is niet gelukt, zo lang geprobeerd. Het is erg afgelegen en heel slecht bereikbaar met bus. En dit is ook geen permanente oplossing, die meiden stoppen er snel weer mee en dat zit je weer. Pensioen stallen zijn voornamelijk voor grote paarden en willen geen shets. Ik merk ook sinds hij daar staat dat we een mindere band hebben. Wat logisch is, als je nog maar 2 x per week komt. Maar ik vind dat hij het niet leuk genoeg hier heeft. Hij staat met een andere shet maar dat is geen geweldige klik. Dat zou het ook anders maken voor mij, als hij echt een super vriendje zou hebben.
Nu heb ik mezelf altijd beloofd dat ik mń dieren niet weg doe en dat is ook het laatste wat ik wil. Maar ik moet gewoon eerlijk toegeven tegen mezelf dat het teveel is geworden. Hoe pijnlijk dit ook is voor mij.
Ik zit soms naar oplossingen te zoeken maar ik ben TE bang dat hij alsnog gebruikt zou gaan worden voor werk, wat voor werk dan ook. 90% van de mensen zag uberhaupt nooit dat hij niet goed liep (in tijden van zń blessures) dus het risico dat mensen denken 'die mankeert niets, die kan van alles gaan doen' is groot.
En dat zou mijn hart breken. Het liefste zou ik zelf eigenaar blijven en ook gewoon wat betalen elke maand maar waarbij de verzorging uit handen wordt genomen en ik er 343243434% zeker van kan zijn dat ze niets raars doen met hem. Maar waar vind je zo'n plekje? Hij heeft ook z'n beperkingen ivm risico op bevangenheid (1 x gehad) en te dik worden. Ook wil ik hem niet in Groningen hebben want dan kan ik zelf niet meer langs makkeljk. Gaat dan niet meer om 2 x per week maar als het te ver is gaat dat ook een 'ding' worden vrees ik.
Ik kan me voorstellen dat er meer mensen ooit zo'n dilemma hebben gehad en wat hebben jullie dan gedaan?
Een verdrietig baasje........