
Dit soort fases van tegenzin heb ik al vaker gehad. Sinds het hebben van een gezin is de hele paardenhobby zo anders geworden. Maar natuurlijk speelt er meer mee.
Vroeger, als klein meisje was ik al gefascineerd door paarden en omdat je als kind nog totaal geen verstand van zaken hebt, heb je de wildste dromen. De droom van een super speciale band (met je wilde hengst


Na mijn hele leven gereden te hebben ben ik op een gegeven moment overgestapt van paarden naar pony’s. De beste keuze óóit! Ik heb daar gewoon veel meer mee en i.p.v. rijden doe ik nu aan mennen (en trainen aan de hand, eigenlijk alles voor een mooi rechtgericht dier dat goed in de bespiering zit).
Maar. Ik merk dat ik sinds ik een gezin heb, gewoon veel minder zin heb in alles rondom de pony’s. Een gezin is druk en veel en mijn lichaam werkt daarnaast ook vaak behoorlijk tegen. Mijn kinderdroom, paarden aan huis in een prachtig paddock paradise, is daarmee in duigen gevallen. Hier heb ik een aantal jaren veel verdriet van gehad maar inmiddels zit ik in een fase dat ik dit accepteer. En zelfs gedachten heb als: “pfff, blij dat ik ze niet aan huis heb, wat een werk zou ik daar van hebben.’
Daarbij komt dat de helft van het jaar ik geen rijbak ter beschikking heb. Extern gaan rijden is niet mogelijk vanwege de tijd die het kost, ik heb daarnaast geen mogelijkheden om het hele hebben en houwen te verplaatsen per trailer en eerlijk, ik zou het ook allemaal gewoon heel veel ‘gedoe’ vinden. Met de drukte van werk en gezin kies ik in mijn spaarzame vrije tijd graag voor gemak. Uitrijmogelijkheden zijn er hier trouwens niet dus ook dat valt af. Kortom, het halve jaar zijn er gewoon geen mogelijkheden tot mennen. Longeren gaat wel en aan de hand werken ook. Maar daar heb ik echt niet zoveel plezier in dat ik me een half jaar met alleen dát vermaak en daarbij hebben mijn pony’s daar absoluut geen lol in.
Dat ik het halve jaar niet kan mennen draagt niet echt bij aan mijn plezier. Van stalling veranderen is echt géén optie. Naast dat er een verschrikkelijk tekort is aan pensionstalling in mijn omgeving sta ik nu vlakbij huis en dat is tijd- en logistiek technisch een groot voordeel. Verder is het hier ook top en helemaal toegespitst op mijn pony’s, dus veranderen is echt vanwege heel veel factoren géén optie.
Maar ik vroeg me vandaag wéér af: word ik hier nou nog gelukkig van? En mijn eerlijke antwoord is dat volledige halve jaar rondom de winter: nee. In de zomerperiode wanneer de bak er goed bij ligt heb ik weldegelijk plezier in het mennen. Maar ook dan vraag ik me vaak af: doe ik dit nu uit ‘ gewoonte’? Omdat ik eigenlijk niet beter weet, omdat ik dit vanaf mijn 5e levensjaar al doe? Of vind ik het eigenlijk nog écht leuk?
Als mijn pony’s nu zouden komen te overlijden zou ik geen nieuwe pony(‘s) nemen. Dat weet ik wel. Ik ben al geminderd van 6! naar de afgelopen jaren nog slechts 2. Die in prima leeftijd verkeren, mooie kleuren/ aftekeningen, goed getraind, etc etc. Kortom prima verkoopbaar. Het is niet dat ik met oude kapotte pony’s zit die ik perse moet houden omdat ze anders wel eens verkeerd terecht zouden kunnen komen. En ja tuurlijk ben ik er aan gehecht, ik heb ze als veulen gekocht dus het zijn echt mijn oogappeltjes. Maar het zijn wél oogappeltjes die liever niet willen longeren of willen trainen aan de hand. Voor de kar vinden ze het dan nog prima, maar eerlijk is eerlijk, het zijn pony’s en ze houden enorm van eten. Dus liever staan ze gezellig in de kudde te grazen. Ze zullen ook nooit echt aan komen rennen om lekker te werken (hashtag pennydroom

Ik geniet nog steeds wel echt van paarden en vind het leuk om bijvoorbeeld vlogs te zien van sommige youtubers. Ik volg enkelen die bijv. op gedrag/management/huisvesting gericht zijn. Maar zou dat gewoon niet genoeg voor me zijn? En ik zou altijd welkom blijven op stal, ik kan wanneer ik wil dus altijd wel tussen de paarden staan. Al zou dat compleet anders zijn dan mijn eigen.
Nu is tot slot het financiële plaatje niet een reden om te stoppen. Ik kan het prima betalen. Maar wíl ik dat eigenlijk nog wel? Als ik zou stoppen zou ik gewoon honderden euro’s per maand extra overhouden.


Kortom: Ik wéét het gewoon niet. Wel weet ik dat deze gedachten de laatste jaren steeds vaker door mijn hoofd spelen. Komt het doordat ik het halve jaar niet kan mennen? Of doordat mijn pony’s nu eenmaal een karakter hebben van totale demotivatie op grondwerk etc. gebied? Of is de koek gewoon op, op paardengebied? Wat is wijsheid? Als ik nu stop, krijg ik dan straks in het voorjaar geen enorme spijt? Ik heb net een super luxe nieuw tuig in bestelling gedaan, waarom heb ik dat dan gedaan als ik eigenlijk wil stoppen? Etc. Etc. Etc. IK-WEET-HET-GEWOON-NIET.