Geplaatst Ik heb een fantastisch lief paard, inmiddels 16 jaartjes jong en al 12 jaar in mijn bezit. Ik ben als 14 jarig kind met haar opgegroeid en ze is dan ook al het meer en deel van mijn leven bij mij. Ik kan lezen en schrijven met haar, maar ze is erg gevoelig en een beetje adhd, ik zou haar dus niet omschrijven als makkelijk paard voor iedereen.
Zo'n 4 jaar geleden ben ik verhuisd vanuit omgeving Utrechtse heuvelrug naar buitengebied Arnhem, omdat ik een huisje voor mezelf zocht en dit niet realiseerbaar was in de randstad.
Ik ben enorm gelukkig in mijn nieuwe woonplaats en wil hier dus ook absoluut niet weg, behalve.. Vanwege mijn paard. De stallingen in deze regio zijn drama, ik heb stal na stal versleten, mijn paard achteruit zien gaan, ziek zien worden, zelf zo enorm veel stress ervaren van dit alles, dat het plezier weg was en ze nu dus al 4 jaar min of meer op rust staat.
Begin vorig jaar heb ik eindelijk een stal gevonden waar de juiste zorg geboden word en ik duidelijk zie dat ze gelukkig is, veel buiten komt op gras (ze heeft dit nodig ivm haar energie en astma), onbeperkt ruwvoer e.d. Maar dan de maar.. Ik hoopte dat ik er zelf weer plezier in zou krijgen, en dit blijkt niet het geval. Ik ben een recreatie bosruiter, en er is bij deze stal geen bos in de buurt, alleen een rijbak. Daarnaast moet ik erg veel werken om haar nog te kunnen financieren, en dit lukt wel, maar ik heb daarnaast niet het gevoel dat ik nog de motivatie en energie heb om naar haar toe te gaan om nouja.. een knuffel te geven oid, want rijden in de bak vind ik niks aan en onze echte hobby, buiten rijden is niet uitvoerbaar. En dan misschien nog wel het grootste struikelpunt, de diensten.
Het is een doe het zelf stal, waar ze vrij strikt zijn op hoe dingen gedaan moeten worden en gewerkt word met schema's voor diensten en klussen die gebeuren moeten. Begrijpelijk, maar ik merk dat inmiddels deze diensten ook mijn privé leven in de weg zitten, omdat ik helaas niet helemaal gezond ben en de dagen dat ik dienst heb, heb ik daarnaast geen energie om nog te werken, maar ik moet wel genoeg werken om haar weer te kunnen financieren, lekker vicieuze cirkel dus. En niet geheel onbelangrijk, ik vind een dag vrij of iets leuks doen met mn vriend ook af en toe wel fijn, want nu bestaat mijn leven uit staldiensten op mijn vrije dagen waar ik altijd rekening mee moet houden en tegenop zie, mede omdat ik geen plezier meer heb in het paarden houden en het nu voelt als een moetje ipv hobby. En als ik geen dienst heb, ben ik aan het werk om die "hobby" te kunnen betalen.
Ik heb dit al met veel mensen besproken, en iedereen zegt verkopen, wat vanaf de zijlijn ook mijn antwoord zou zijn. Maar ik kan dit niet.. Ik zou hier emotioneel aan onderdoor gaan en ik zie dat ze zo gelukkig is waar ze nu staat, dat ik het haar na alles wat ze heeft moeten doorstaan het niet aan wil doen weer te verhuizen, met risico dat ze op een plek komt die haar weer niet past of ze de handel in gaat. Het gevoel dat ik daar geen grip meer op heb, valt mij zwaar. Het is ook geen makkelijk paard om te verkopen, geen geschikte wedstrijd of kinder pony oid, niet heel jong meer en ze heeft astma.
Ik heb vorig jaar een verzorger er bij genomen, in de hoop dat dat wat zou ontlasten in o.a. hulp bij de diensten, en het gevoel dat er ook af en toe nog wat met mn paard gedaan word. Nu heb ik een fantastische meid gevonden, maar de praktijk is met mijn niet super makkelijke paard, dat ik er meer werk aan heb, dan dat ik ontlast word, ik nogsteeds alle financiële lasten draag, en ja ik krijg af en toe hulp bij de diensten, maar daar tegenover moet ik vaak langer blijven daarna of extra naar stal om haar te helpen en word ik dus niet echt ontlast. Ik merk dat ik haar het plezier enorm gun en ze het heel leuk vind, maar het bied mij niet de rust die ik nodig heb.
Heel lang verhaal over ons en ons verleden, maar wat nu?
Verkopen valt eigenlijk niet onder de opties, ik zal altijd iets moeten opgeven zolang ik dit paard heb, en dit heb ik geaccepteerd, alleen er moet wel iets veranderen, want het houden van een paard op deze manier gaat ten koste van mijn eigen gezondheid en geluk.
Ik hoop dat hier mensen zijn met ideeën of ervaring in hoe jullie dit hebben of zouden aanpakken.
Stallen hier in de regio zijn er gewoon niet, ik zoek al zo lang, neem een kijkje in het stalling regio Arnhem topic en jullie begrijpen wat ik bedoel..
Ik zou haar verder weg kunnen zetten, maar dan moet het volpension worden, want alles dat geschikt is binnen 30km hebben we onderhand wel gezien. Een rusthuis misschien? Maar de prijzen reizen wel de pan uit, ik kan nu max rond de €300 per maand betalen, en ik vind het ook niet erg om haar te blijven betalen zolang ik dat trek, zelfs niet als ik haar dan nog amper zou zien, maar dan moet ik wel zekerheid hebben dat zij gelukkig is en ik er zelf ook rust in vind, geen verplichte diensten er ook nog bij meerdere malen per week zegmaar. Het word ook tijd dat ik aan mijn eigen geluk ga denken, ipv altijd maar het gevoel hebben dat ik aan het overleven ben.
Ik heb hier wel eens iets voorbij zien komen van iemand die zijn paard naar .. Frankrijk? Gebracht heeft naar een soort rustplek/natuurgebied? Maar waar vind ik dat? En hoe weet je dat dat goed komt als je er totaal geen zicht of grip meer op hebt?
Ik kan proberen nog een verzorger er bij te nemen, maar ik ben bang dat dit alleen maar meer werk en zorgen gaat geven ipv rust
Paard weg doen als coaching paard lijkt helemaal populair te zijn? Maarja vind ook dan maar eens de geschikte kandidaat.
Het is sowieso al heel fijn om dit even van mij af te schrijven, want de frustraties die ik continue voel, alleen al de gedachten aan stal, voel ik zo veel weerstand. Terwijl de gedachten aan mijn paard mij een en al liefde en warmte brengt. Maar een paard houden zonder stal is natuurlijk geen optie. Hoe kom ik uit deze vicieuze cirkel, het gevoel opgesloten te zitten met iets waar je enerzijds heel veel van houd, maar wat tegelijkertijd zo veel stress, verdriet en frustratie met zich mee brengt?
Ik heb altijd zo veel plezier gehad met haar op andere stallen die ons beide goed paste en met een bos in de buurt, maar ze zijn hier gewoon niet. Veel mensen zeggen ook, verhuis haar dan, dat ik denk: ja dat wil ook ook wel, maar waar naar toe dan? Ik zit voor mijn gevoel vast.
En het voelt enorm egoïstisch, want omdat ik verhuisd ben, moest zij mee, en nu staat zij eindelijk op een plek waar ze duidelijk gelukkig en gezond is, en ben ik dat niet meer..
