Geplaatst Ik begin mijn jaaroverzicht met een heerlijk weekend naar de Veluwe. Wat hebben we daar genoten van de mooie natuur en het heerlijke weer!
Het was fijn om even weg te zijn en ons hoofd leeg te kunnen maken.
Eind september kregen we het vreselijke nieuws dat mijn broertje leukemie had en de laatste dag van ons Veluwe weekend werd hij opgenomen in het ziekenhuis om te beginnen een zware weg naar genezing.
Ook gingen we naar de Loonse en Drunense duinen. Wat was het genieten!
Mijn broertje was inmiddels voor zijn tweede opname in het ziekenhuis. De lymfoom werd al kleiner.
Van begin dit jaar heb ik niet heel veel foto's dus zitten we gelijk eind Februari/Maart.
Het was prachtig weer dus ik nam mijn camera mee naar stal. Cookie wist altijd gelijk wat er van haar verwacht werd, mijn knappe lieve fotomodelletje
Ook trainden we lekker door. Van het rijden zelf geen foto's maar voor het rijden poseren is ook leuk
Ook speelden we lekker en hadden veel lol
Schriktraining deden we ook vaak. Cookie was mega bomproof met alle gekke dingen die ik met haar deed. Mijn held
Ook deden we tussendoor wat vrijheidsdressuur en grondwerk wat ze superleuk vond! Een nieuwe dressuuroefeing aan de hand had ze na 1 keer oefenen al door. Schouderbinnenwaarts, travers, renvers, appuyement, wijken. Ze deed het allemaal! We waren inmiddels ook begonnen met schouderbinnen en travers aan de longe wat ze goed oppakte.
Met mijn broertje ging het de goede kant op en de lymfoom op zijn hart was weg. Nu de lymfoom weg was kon er een stamceltransplantatie plaats gaan vinden. In het begin van het jaar ben ik getest om donor te zijn, maar ik was geen match helaas. ze hebben toen van navelstrengbloed 2 donoren gevonden die een goede match waren. Wat was dat spannend, stoot het af, gaat het gelijk mis, het was een spannende periode. na 7 weken en geen vooruitgang van zijn waardes zijn ze gaan kijken of de stamcellen van de donor wat deed en dat was helaas niet het geval! 95% waren cellen van mijn broertje zelf, wat dus dus betekent dat de transplantatie was mislukt. Het was even een flinke klap.Wat nu?
ik ben toen weer onderzocht of ik niet toch als donor kon dienen. In Rotterdam hebben ze liefst een donor die zo dicht mogelijk tegen de 100% match aan zit en dat ben ik niet. Maar andere ziekenhuizen werken wel met donoren die voor minimaal 50% match zijn. Aangezien ik voor ongeveer 60% een match was ging ik de molen in. Lichamelijk onderzoek, uitgebreid bloedonderzoek, gesprekken met artsen over hoe alles in zijn werk gaat, uitleg over de spuiten die ik toe moest dienen om extra stamcellen aan te maken en wat ik kan verwachten.
19 augustus was de datum dat ik zou gaan doneren. Wat vond ik het spannend en eng, maar ook mooi tegelijk dat ik dit kan en mag doen voor mijn broertje!
De week voordat het doneren en de transplantatie plaats zou vinden ging ik nog heerlijk naar het bos met Cookie. Niet wetende dat dit onze laatste bosrit zou worden
Op woensdag 12 augustus trof ik Cookie aan in haar stal met een flinke bult op haar buik en een flinke schram, ze was duidelijk flink in elkaar getrapt. Ik ga hier niet alle details vertellen, maar de korte versie omdat het me teveel pijn doet.
de dierenarts laten komen en kon niks vinden, niks te zien op de echo, ze heeft haar aan de pijnstillers gezet. we zijn de volgende dag naar de kliniek gereden nadat de dierenarts weer was geweest was en niks kon vinden maar er duidelijk wel iets goed mis was. Op de kliniek uitgebreid onderzocht en daar bleek een bloeding in haar buik te zitten. Dat is waarschijnlijk gekomen door een scheur in haar milt, thuis was dat met de echo niet zichtbaar maar doordat ze een paar keer was gevallen is het waarschijnlijk verder gescheurd waardoor het op de kliniek wel zichtbaar was. ze is daar aan het infuus gezet en ze konden niks zeggen of of ze het wel of niet zou redden. Ik was nog geen half uur weg van de kliniek toen ik het ergste telefoontje ooit kreeg
Ik kon alleen maar huilen, en nu ik dit typ zit ik weer volle bak te huilen. Hoe kan dit??!! mijn mooie meisje, mijn alles. Vanaf 4 maanden oud veulentje was je mijn maatje, we waren 2 handen op 1 buik. Echt mijn soulmate Ik kan het nog steeds niet geloven, mijn ergste machtmerrie.
2 dagen daarna moest ik gaan beginnen met spuiten zetten voor de stamceltransplantatie, ik heb een paard dagen flink afgezien, doordat ik kapot ging van verdriet om Cookie was ik al flink afgevallen en verzwakt waardoor ik alle bijwerkingen kreeg. Ik had heel veel botpijn en druk op mijn borst. Ik heb uiteindelijk morfine gekregen tegen de pijn.
Ik keek altijd al veel naar veulentjes op internet en om het verdriet van Cook een soort van te verzachten keek ik ook toen rond naar veulentjes.Ik zag 2 leuke veulens te koop bij mij om de hoek en ben daar toen gaan kijken. Het was heel fijn om gewoon even lekker te knuffelen met die lieve veulentjes. En wie weet zat er wel een leuk nieuw vriendje bij. Ik zei nadat ik Cook was verloren al tegen mijn ouders dat ik niet zonder kon, die zagen dat ook aan mij dat ik zwaar ongelukkig was.
Deze veulentjes waren heel leuk maar ik had niet wat ik wel had toen ik bij Cookie ging kijken 10 jaar geleden.
Ik bleef de dagen daarna gewoonn verder rondkijken. Opeens zag ik een advertentie van een veulen waar ik gelijk weg van was. Ik heb gemaild om een filmpje en de vraagprijs. (ik dacht dat zal hem niet worden want zo'n veulen is boven mijn budget) Ik kreeg al snel een reactie met een filmpje en vraagprijs. Ik bekeek het filmpje en werd nog verliefder, wat een gaat en fijn bewegend veulen was dat! Toen zag ik de vraagprijs en dat was wel echt teveel helaas. Ik mailde trug dat ik er weg van was maar dat het niet in mijn budget paste. Nadat ze hoorde waar ik naar op zoek was werd er gezegd dat we over de prijs wel uit zouden komen. Dus ik ben de dag daarna gelijk gaan kijken (ik stond stijf van de morfine want het was de dag voor de stamceldonatie). Ik zag hem en was gelijk verliefd, de blik in zijn ogen en super lief! Toen hij ging lopen wist ik het, dit is hem!
Dezelfde avond zijn we het eens geworden over de prijs en was ik in het bezit van deze knappe jongen
Het voelde heel dubbel, zo snel na het verlies van Cookie. Geen enkel paard zal Cookie ooit kunnen vervangen, maar hopelijk kan ik met deze knappe jongen weer een hoop nieuwe avonturen beleven.
Hier is hij dan: Parker
Een knap hengstveulen van Daily Diamond x Rousseau
Deze foto stond bij de advertentie waar ik op slag verliefd op werd
Dit was onze eerste ontmoeting
De dag nadat ik Parker kocht was dan de stamceltransplantatie, was was ik zenuwachtig. Ik ben heel bang van naalden en de naald die er voor afname in moest was behoorlijk. Ze namen eerst bloed af en toen werd ik aangekoppeld. ik zou ongeveer 5 uur daar moeten zitten, maar na anderhalf uur kwamen ze vertellen dat ik ng maar een half uur hoefde! in dat buisje bloed konden ze zien hoeveel stamcellen erin zaten en hoe lang ik dan nog hoefde te zitten, ik had extreem veel stamcellen aangemaakt!
De volgende dag kreeg mijn broertje ze. Na 2 weken begonnen zijn waardes te stijgen en was zijn weerstand goed genoeg om naar huis te mogen. Nu zijn we alweer 3,5 maand verder en gaat het super goed met hem! hij is alweer halve dagen aan het werk en voelt zich goed! Afgelopen week heeft hij een ct-scan gehad en die was goed en hebben ze een beenmergpunctie gedaan die ook goed was. Ze konden nu ook zien hoeveel % stamcellen van de donor was. Hier komt het........ meer dan 95% waren mijn stamcellen!!!
Wauw!! Na zo'n klote periode ook eens wat goed nieuws! 4 Oktober kwam hij dan, mijn nieuwe vriendje.
En wat is hij gaaf en lief!
Vorige maand heeft een vriendinnetje wat mooie foto's van hem gemaakt
Ik kan dus wel zeggen dat het een zwaar jaar was! en het verlies van Cookie is iets wat pas over 20 jaar had moeten gebeuren
Ondanks alles kijk ik met veel liefde terug op alle mooie momenten die ik heb gehad met haar en ben ik eeuwig dankbaar dat ik haar baasje mocht zijn! Hopelijk krijg ik met Parker net zon mooie band en hopelijk nog veel meer mooie jaren!
Groetjes Margo, Cookie en Parker
! 
