Geplaatst Ik ben doorgaans alleen nog stille meelezer hier, maar kan het niet laten om mijn smurf aan jullie voor te stellen
Afgelopen najaar kwam het besef dat mijn witte prinses en ik misschien niet zo goed bij elkaar pasten. We hadden een hoop meegemaakt samen, maar onze ambities matchten gewoon niet. Na veel tranen en buikpijn de ongelooflijk moeilijke beslissing genomen een ander baasje voor haar te zoeken. Hierbij veel gehad aan de verhalen van anderen die zo'n knoop doorhakten, dus ik hoop met mijn verhaal ook weer iemand te kunnen helpen die twijfelt.
Eind november vertrok de prinses naar haar match made in heaven, en ik heb geen seconde spijt gehad.
In de week daar voor zat ik (natuurlijk) het internet af te struinen, op zoek naar een nieuw paard. Per toeval vond ik een filmpje. Van een bok in slowmotion
. Het was love at first sight... Ik contacteerde de fokker en zette tegelijkertijd wat hulplijnen in om meer te weten te komen over haar familie, die zéér succesvol is in de fokkerij. Een paar filmpjes en een telefoontje later was de koop beklonken 
Op 16 december arriveerde Divaali (afgekort naar Diva
) uit Engeland na een reis van 2 dagen. Best spannend toen de vrachtwagen open ging, want ik had haar dus nog helemaal niet in het echt gezien. (Voor de geïnteresseerden: ze is zuiver Egyptisch gefokt, Mahaala uit Biba v. Thee Outlaw, pure in strain Saqlawi Jidran ibn Sudan, Zamzam family)
Diva, voor het allereerst in haar 2,5 jaar van het erf af, had een heel avontuur achter de rug; toen de fokker haar naar Dover bracht kregen ze autopech en moest Diva langs de snelweg worden overgeladen. De volgende dag als allerlaatste van de dag afgeleverd en tussendoor moest alles worden omgeladen. En toch stapte ze kurkdroog en heel relaxed van de wagen af
(Overigens; zéér tevreden over John Parker als transporteur, mocht iemand nog eens iets zoeken).
Ik heb de eerste weken alleen maar in de paddock gezeten met snoepjes. In december. In de polder
Al snel hinnikte ze als ik aan kwam, en dat doet ze nog steeds We hebben wat geworsteld met 'wat is eetbaar en wat niet'
En al snel was ze zó relaxed dat ik het erf af durfde met haar
Binnen no time wandelden we hele stukken door het verkeer. Alleen. Heel normaal wat Diva betreft
We speelden wat af (ongepland moment overigens
)
Leerden vrijspringen (na enige aarzeling bleek ze heel getalenteerd!)
En werkten spelenderwijs naar het idee 'rijpaard' toe (volgend jaar is mij vroeg genoeg, maar goede voorbereiding is het halve werk)
We hadden onze eerste fotoshoot toen Reindert Jansen er even was om wat veulens op de foto te zetten
En we startten onze eerste online wedstrijden
Diva blijkt ongelooflijk getalenteerd (en gevaarlijk intelligent, maar dat wisten we intussen al ) en we hebben al heel wat mooie plaatsingen gescoord We gingen ook voor het eerst op pad met de trailer voor de online In Hand Trail (ik had niet genoeg balken op stal). Harde wind, koeien, een compleet parcours, op vreemd terrein... Het maakte haar bar weinig uit, we werden 5e van de 21 
Vorig weekend gingen we voor het eerst een weekend weg, naar een échte wedstrijd. Had mn auto voor de zekerheid nog even laten checken ivm een vreemde storing, maar we konden veilig op pad. Alleen. Niet bokt-proof, in je eentje 3 uur rijden met je onervaren 3-jarige, ik weet het. Maar Diva is niet zomaar een 3-jarige, dus dat kon wel.
Half uur te gaan....moet ik m stil zetten met naar bleek een kapotte multiriem
Wat een nachtmerrie!! 
Maar Diva bleek (wederom) haar gewicht in goud waard. Mn wiel moest er af, er reden constant vrachtwagens vlak langs, heb bijna 3 uur gestaan....de ANWB man vroeg uiteindelijk of ik haar 'iets gegeven' had
Na 6 uur arriveerden we in IJzerlo, en ze stapte heel relaxed van de trailer af.
Een paar uur later schitterde ze in de Liberty, de volgende dag deden we een In Hand Trail clinic (ze had nog nooit een binnenbak of zo veel drukte gezien!) en op zondag.... onze eerste échte wedstrijden.
Ik was bloednerveus. En dat merkte ze, uiteraard. En wat deed mijn onervaren 3-jarige smurf? Ze troostte me. Ze blééf maar tegen me murmelen en hinniken, kriebelde me overal... oh, mijn pennyhart
De eerste wedstrijd verklooide ik zelf van de zenuwen, bij het tweede onderdeel werden we 2e....en bij het derde en laatste onderdeel wonnen we!!
Ik ben zó ongelooflijk trots op mijn smurf. Elke dag is een feestje met haar en ze is altijd even lief, vrolijk en gezellig. Wat ben ik blij dat ik destijds die knopen door heb gehakt!
Ik hoop dat het dan een minder groot avontuur wordt, én update-waardig is 
Ging ze heel boos van kijken en soms zélfs een hupsje van geven 
Wat leuk! Ga je de 27e ook? 
