Lange tijd nagedacht en het erover gehad met mijn moeder en ja, ik ben er klaar voor.
Afgelopen december verloor ik mijn goude vriend na een aanrijding, waarbij hij zijn been verbrijzelde.
Al gauw kwam Aquito op mijn pad.
Ik wist niet wat ik met hem moest. Ik wilde Dextro en geen ander paard, ik kon mij de eerste week ook niet openstellen voor hem.
Dat heeft hij mij ook wel laten weten, hij was gespannen en liet niet veel toe van mij.
Na een week begon ik ineens te huilen bij Aquito en toen kreeg hij rust in zijn ogen. Alsof hij mij vertelde: 'Je mag verdriet hebben, maar accepteer mij, dan kunnen we samen groeien'
Ik stelde mij open voor Aquito en ondanks dat ik dacht dat ik na Dextro nooit meer zo'n confronterende maar leerzame spiegel zou kunnen vinden, heb ik die toch gevonden.
Aquito is uiteraard anders, maar toch ook in zoveel dingen hetzelfde.
Ik zal niet veel woorden plaatsen, ik denk dat het goed is om jullie kennis te laten maken met mijn witte prins Aquito.
Een lusitano ruin van 9 jaar en rond de 1.65.
1. De eerste keer dat hij knielde voor mij

2. De eerste foto van ons samen

3. Waar het 'knopje' van het buigen zit weet ik nog niet, maar soms buigt hij ineens heel netjes!

4. Het vertrouwen groeit en hij blijft nu op commando liggen. Dit doe ik overigens nu niet meer met zadel.

5. Rijden is niet mijn prioriteit, hier zat ik er voor de tweede keer op.

De eerste keer dat ik hem op de foto heb gezet:
6.

7.

8. Longeren met dubbele lijnen en tegelijkertijd een foto maken is erg lastig.

9. Angsten overwinnen door stukjes buiten te wandelen! Aquito is heel braaf, maar mijn angst zit nog hoog.

Foto's van vanmorgen in het zonnetje:
10.

11.

12.

13.

14.

15. Zijn trouwe blik...

Ik hoop dat ik vele mooie herinneringen met Aquito mag maken en dat hij nog jaren mijn vriend mag zijn!