Ik weet niet goed wat ik wil bereiken met dit topic. Vooral het van me afschrijven denk ik omdat ik momenteel enorm met mezelf in de knoop zit en met enorm veel vragen zit. Emotioneel wrak wordt ik ervan.
Eind maart wordt ik geopereerd voor een 2e x aan mijn rechteroor. Als kind 17 jaar geleden geopereerd aan een Cholesteatoom waarbij het middenoor (hamer, aambeeld, steigbeugel en trommelvlies) donor is nu.
Echter na al die jaren kan ik het nog steeds niet goed verwerken dat ik iets heb wat niet van mezelf is, is echt psychologisch dat weet ik.
Maar nu sinds november wéér een loopoor ook weer datzelfde oor. Bij huisarts geweest - antibiotica 3 gram/dag gedurende 1 week. Loopoor bleef helaas aanhouden dus afspraak met NKO arts. CT en MRI onderzoeken gehad.
Gisteren alle uitslagen gekregen... Trommelvlies is kapot zit een groot gat in, deze moet gereconstrueerd worden, verder veel littekenweefsel vanbinnen dus moeten ze ook opschonen want dit zou de werking van de gehoorbeentjes ook tegenhouden. Volgens NKO is de Cholesteatoom nog niet terug maar is het puur een kwestie van tijd.
Herval was echter 2%

Maar dit alles betekend minstens 3-4 weken niet naar de paarden kunnen gaan en dus de gehele verzorging overlaten aan weidebazin en mijn ouders.
Ik mag na de operatie ook al 2 maanden zeker niet verkouden worden of andere infecties oplopen. Ik heb daarnaast last van hooikoorts dus bij de paarden komen resulteert quasi altijd in niesbuien zo nu en dan.
Ik voel me machteloos.
Heb al de hele dag de vraag die door mijn hoofd spookt, zou het niet beter zijn als ik beide paarden terugbreng naar hun opvangcentra waar ik ze vandaan heb?
Maar waar komen ze dan terecht? Ik heb me al zo aan hen gehecht. Ik ben echt emotioneel kapot.
Daarnaast ik weet dat weidebazin en familie de zorgen op hun nemen voor mijn gezondheid. Maar ergens voel ik me er ook schuldig over dat zij dan al dat werk moeten doen gedurende al die tijd.
Verder is er zoveel onzekerheid, wanneer ga ik me weer echt mogen inspannen en mogen paardrijden? Ga ik last krijgen van complicaties zoals evenwichtsstoornissen (heb ik nu al af en toe namelijk).
Aan de operatie zelf zijn ook veel risico's verbonden waar ik extreem bang voor ben zoals OA blind of definitief doof worden.
Ik weet gewoon momenteel echt niet meer wat ik moet doen. Ik heb echt een gevoel van onmacht en verslagenheid. Mijn eetlust lijdt er ook onder helaas
