
Onvoorstelbaar vind ik het van mezelf. Ik durf normaal iedereen te bellen, voor de domste dingen. Op het werk ben ik echt een die-hard: wacht, laat mij maar even bellen. Maar nu..
Ik durf niet

En wat durf ik niet? De telefoon op te pakken en de manege te bellen om een les in te plannen.
Vroegah heb ik paard gereden. Ik denk dat ik ongeveer tot mijn 8e ofzo op een manege heb gereden. Daarna hier en daar wat spul gereden, maar nooit meer dan dat.
Op mijn 19e een bijrijdpaard gekregen. Of ja, uit nood gaan bijrijden. Zij kende het wel, maar was jaren niks mee gedaan. Dus ben ik het gaan doen. En daar heb ik een jaar of 4 lekker mee buiten rond getuft. Geen verplichtingen.
En daarna, ben ik gestopt met rijden. Ik had een eigen Shetlander gekregen, en daar wilde ik gewoon geen extra paard meer bij rijden. Ik wilde de tijd voor mijn eigen pony's.
Afgelopen jaar is daar een eind aan gekomen, mijn eigen pony's. En ik wil weer terug in de paarden. Heel graag. Ik heb een super lieve vriendin waar ik altijd bij terecht kan, maar ze woont zo ver weg.
Een verzorg/bijrijpaard is niet echt een optie (meer). Iets met 2 jonge kinderen en geen vaste verplichtingen meer aan kunnen/willen gaan voor eerst. Dus ik dacht, dan ga ik naar een manege. Ik.. nu 30 jaar..
Zoon van eigenaresse geappt, ken die jongen omdat ik altijd mijn mest daar bracht. Hij zegt: bel mijn moeder maar even, dan kan je wat inplannen.
Eerst kwam het er niet van, want het was allemaal nog te chaotisch en te druk. Maar nu durf ik gewoon niet meer!
Bang dat ik niet meer kan rijden, bang om weer in een clubje samen te moeten gaan lessen. For that matter ook bang om alleen te moeten gaan rijden en het niet meer te kunnen..
Help

Denk dat ik eigenlijk gewoon een schop onder mijn kont nodig hebt. En wat werkt er beter dan een berg bokkers..
Maar ik ben zo bang dat ik het niet meer kan. Of niet goed genoeg meer kan. Of.. of.. of..