
We vertrokken stipt om half 10 en waren er stipt om 11 uur, geheel volgens planning dus!

We moesten een uur wachten voor we werden geholpen. Niet dat dat iets nieuws is!

Razinda was wel wat onrustig in die wachtruimte en stond alsmaar te schrapen en omhoog te komen en te hinniken. Toen mochten we een ruimte in waar ze zou worden behandeld. De arts die haar 1,5 jaar geleden als eerste heeft onderzocht was er nu bij. Razinda moest gesedeerd want ze was erg onrustig. Toen kreeg ze zo'n sperding om (hoe heet dat ook alweer??). Vond ze niet echt leuk. Ik heb trouwens een hele fotoreportage gemaakt van Razinda in de kliniek. Laura schaamde zich dood volgns mij en bleef op een veilige afstand zodat mensen niet zouden denken dat ze met mij mee was, he Laura?


Razinda werd onderzocht en het bleek dat ze nog met de melkkiezen kauwde, op zich is dat normaal want ze wisselen die als ze 3,5 / 4 jaar zijn. Maar bij Razinda blijven ze waarschijnlijk een jaar of 2 langer zitten omdat de volwassen kiezen er niet boven liggen en worden ze er dus ook niet uit gedrukt. Het is dus even afwachten hoe zich dat gaat ontwikkelen. Razinda moest een tweede keer gesedeerd worden want ze werd weer wat lastig. Een van de chirurgen die haar hebben geopereerd is er ook nog bij gekomen en heeft ook gekeken wat zij er van dacht. Daarna hebben ze Razinda haar kiezen nog bijgevijld. Er werd ook even gekeken of het mogelijk was om een scopie te doen, zodat ze konden kijken of de slokdarm goed was, of beschadigd. Dat kon gelukkig dezelfde middag nog. We moesten 3 kwartier wachten en zijn wat gaan eten.
Toen we op het bankje in de wachtruimte bij Razinda gingen zitten, kwam er een kennis van mij met 3 paarden, voor rontgenfoto's. Laura en ik moesten alvast op het eerste paard letten terwijl hij de andere 2 van de wagen ging halen. Maar dat paard werd helemaal gek, trok zich los, probeerde om te draaien, sloeg naar achteren en zat helemaal klem. Paniek alom dus. Maar even later kwam dat weer goed. De tijd vloog wel om op deze manier!

Razinda was weer aan de beurt en ze moest een heel smal hokje in, een soort opvoelbox. Dat vond ze heel eng maar we kregen haar er in. Toen moest de scope in haar neusgat. Ze deden hem rechts er in, maar het bleek dat dat niet kon omdat daar die botwoekering zit en blijkbaar was er geen doorgang meer naar de slokdarm. Andere neusgat dan maar, dit ging wel goed. Ik moest er alleen niet naar kijken want anders ging het niet goed!

Ik heb wel op het scherm gekeken en hoewel ik het eerst wel vies vond om te zien, vond ik het ook wel interessant. Met de slokdarm was alles goed en we hebben daarna met de internisten staan praten over hoe het verder moet. Laura heeft ze nog even verbaasd toen de internisten in makkelijke termen probeerden uit te leggen wat er aan de hand was en Laura gooide er even wat moeilijke medische termen doorheen! }>
Maar het komt er dus op neer dat ze de rest van haar leven op aangepast voer moet.



Wel jammer allemaal, wordt nog lastig als ik ooit een andere stal zoek, met 2 van die lastige paarden. Maar goed, het is niet anders. Verder moet ze regelmatig gecontroleerd worden en hoe het met haar gebit verder gaat zal de toekomst uitwijzen. Eventueel moet ze nog eens worden geopereerd. Maar alles moet dus worden aangepast.

Nou ja, ik ben al lang blij dat ze daar niet hoefde te blijven enzo. De terugreis ging ook goed, hoewel het de hele dag regende. Razinda was heeeeel erg blij dat ze weer thuis was!

Binnenkort volgen er foto's


Misschien heeft Laura nog aanvullingen of verbeteringen want ik heb geloof ik niet alles helemaal gehoord enzo...