Geplaatst 7 mei 2019, dat betekent dat het al een halfjaar geleden is dat ik de beste keuze van 2018 maakte...
Oh, wat hebben we veel meegemaakt in 6 maanden tijd. Wat hebben we vaak de dierenarts gezien, wat heb ik me vaak zorgen gemaakt maar wat een liefde en ik zou het zo allemaal opnieuw doen.
Oh, wat hebben we veel meegemaakt in 6 maanden tijd. Wat hebben we vaak de dierenarts gezien, wat heb ik me vaak zorgen gemaakt maar wat een liefde en ik zou het zo allemaal opnieuw doen.
7 november 2018
Op 5 november 2018 ging ik kijken bij een friese ruin, die volgens de meneer aan de telefoon, 19 jaar was, maar nog gezond en fris voor zijn leeftijd... Ik trof een andere situatie aan... Na 2 dagen piekeren en de bijbehorende huilbuien besloot ik dat Vitos naar mij toe mocht komen. "Dom!" kan je zeggen, "want ik wist immers niet waar ik aan begon. Een bijna-22-jarige die een zwaar verwaarloosd paard koopt..."
Maar dat kon mij niks schelen! Op 7 november 2018 was hij eindelijk op zijn plaats beland en ik wist al: hij gaat NOOIT meer weg! 
Vitos bleek uiteindelijk bijna 21 te zijn. Voor de friezenkenners: hij is een Teunis 332 x Ygram. Hij had vermoedelijk al jarenlang bloedworm, leverschade door giftig kruid te eten bij gebrek aan gras, hij had slechte tanden, hij had een ongeldig paspoort (medische fiche ontbrak), hij was niet ingeënt, hij had een doffe vacht en dunne kapotte manen, hij was niet ingeschreven in de databank van België, hij was graatmager en miste bespiering, hij heeft een lichte vorm van CPL, hij had last van mijten, hij had een oude blaar die woekerde in zijn hoef, hij had hoge hielen, afgebrokkelde hoeven en stond ook mank, hij had problemen met vertrouwen en omgangsproblemen (logisch natuurlijk na wat mensen met hem gedaan hebben...), ...
Na één week
Na een week voelde Vitos zich al iets beter. Het karakterloze skeletje veranderde langzaam aan in een gezonder paard met een koppig, nieuwsgierig, ongeduldig en intelligent karakter. Ik moest wennen aan hem en hij aan mij. Dat zorgde af en toe ook voor wat botsingen!
6 maanden later...
Inmiddels, 6 maanden later, zijn we onafscheidelijk. We zijn er nog steeds niet, maar hij doet het zó goed! Zijn omgangsproblemen zijn grotendeels opgelost, hij wordt steeds ronder, zijn bloedwaarden worden steeds beter, er wordt gewerkt aan zijn hoeven (dat is nu nog één van de grootste werkpunten), hij voelt zich overduidelijk goed, hij maakt langzaam aan ook vriendjes in de kudde in plaats van zich afzijdig te houden, we pakken de trainingen langzaam aan op, hij heeft onlangs een behandeling van een osteopaat gekregen, hij vertrouwt mij steeds meer (hij blijft wel een eenkennig paardje
), hij staat al klaar als hij mij hoort, ... Wat een topper en wat ben ik verliefd! 
Op naar nog vele jaren!
Bedankt voor het lezen! 
Hij is ook al behoorlijk opgeknapt zeg! 
Hartverscheurend toch! 
