Geplaatst 
Hier is hij dan! Mijn toppertje, Cointreau
Ondertussen al 10 jaar bij mij en 25 jaar oud, maar nog steeds aan het werk! Deze week nog helemaal nagekeken door de osteopaat en de tandarts. De osteopaat heel blij, en de tandarts vond het abnormaal dat hij nog zo'n goed gebit had 
Toch is het niet allemaal zonneschijn geweest voor Cointreau. En bij deze wil ik heel graag ons verhaal doen.
In november 2008 kwam ik op de manege voor les te rijden bij Carolien. “Alana, ziet gij het zitten om met Cointreau te rijden?” Ik wist niet direct over wie ze het had... “Awel, die bruine pony waar uw zus haar B-brevet mee gesprongen heeft.” Aah ja! Toen wist ik welke pony ze bedoelde. “Die staat in de dubbele gang hé?” vroeg ik nog voor de zekerheid. Jaja, dat was hem. De pony van de beste vriendin van mijn zus. Een pony die ik eigenlijk al jaren kende zonder het echt te beseffen. Ik herinner me zelfs nog dat ik zijn naam, toen ik nog kleiner was, uitsprak als “Country”. Ik mocht hem rijden omdat zijn eigenaar door studies niet genoeg tijd meer had voor hem regelmatig te rijden. Ik heb elke seconde genoten van die les, instant verliefd op een 15-jarige, bruine, chagrijnige teddybeer. Nee, geen knuffelbeer, want lief was hij niet, maar hij had toch mijn hart gestolen.
Ik mocht steeds vaker met Cointreau rijden. Hij was eigenlijk onbewust een beetje geëvolueerd naar mijn verzorgpony. Van de eigenaar mocht ik me ook aansluiten bij de ponyclub, waarna ik mijn eerste wedstrijd reed met hem. Op papier was het zo niet, maar in mijn ogen had ik eindelijk mijn eigen pony. Tot het moment dat zijn eigenaar me opbelde met de vraag op welke dagen ik Cointreau reed. Hij stond te koop en er was iemand geïnteresseerd. Ik heb na dat telefoontje onmiddellijk mijn mama al wenend gebeld om te zeggen dat ze Cointreau gingen verkopen. Ze kon er niks aan doen, en dat was ook zo. Ik kon alleen maar hopen dat hij niet verkocht zou worden, dacht ik...
Op 4 maart 2009 kwam ik in de manege aan om les te rijden. Carolien riep me om te zeggen dat het niet goed ging met Cointreau, hij was ziek. Ik begon te panikeren en ging zo snel mogelijk naar zijn stal, waar ik een verbazend rustige en gezonde pony aantrof met een rood lint rond de hals. Toen ik de staldeur open deed, zag ik dat er een rood kaartje aan dat lint hing waar op stond: “For you”. Ik nam het lint en het kaartje van Cointreau af en deed het open. “Alana, for you. Cointreau is nu van u. Mama & papa.” Ik kon mijn ogen niet geloven. Mijn ouders kwamen van achter de hoek (waar ze al de hele tijd stonden) naar me toe en door mijn enthousiasme liet ik mijn staldeur open staan terwijl ik naar hen toeliep. Top, goed bezig Alana, eerste dag als eigenaar en uw pony is de gang al ingelopen! Ach, wat maakte het uit? Mijn maatje bleef bij mij, danku mama en papa!
Er waren leuke en minder leuke momenten, maar dat is nu eenmaal de sport. Cointreau is erg koppig, eigenwijs, maar ook eerlijk. Hij kan niks wegsteken, net als ik. Hij was niet enkel mijn pony voor de sport, hij was er ook als ik hem nodig had. Zo wonnen we samen met nog 3 andere combinaties de VLP Club Battle voor Speelhoven in 2016 en zijn we samen op les mogen gaan bij Olivier Philippaerts. Met hem gaan wandelen of zelfs gewoon in de stal zitten kon me echt deugd doen. In 2013 stortte mijn wereld compleet in elkaar. Mijn mama overleed in januari aan kanker. Cointreau is een cadeau dat ik ook van mama gekregen heb en daarom voel ik een sterke verbinding met haar door hem. Hij is mijn steun en toeverlaat geweest in die periode, en het is mede dankzij hem dat ik me zo recht heb kunnen houden. Mama was een sterke vrouw, en dat moet ik ook zijn. Ik heb mama namelijk beloofd om goed voor Cointreau te zorgen tot ik hem weer aan haar moet geven, en die belofte moest en zal ik nakomen.
In 2017 liep het helaas mis. Ik moest mijn bachelorproef gaan verdedigen op school, en ik was 's morgens nog snel langs mijn vader gepasseerd om nog iets op USB te zetten. Mijn gsm lag nog in de auto. Papa kreeg telefoon van de moeder van mijn beste vriendin, Cointreau had koliek. Gelukkig kon mijn beste vriendin bij hem blijven als de dierenarts kwam, zodat ik naar school kon. Ik ben nog nooit zo snel naar de manege gereden als toen. Cointreau zijn dunne darmen waren opgezet, dus het werd een lange dag van stappen, dierenarts weer bellen, weer stappen, even longeren zelfs... maar niks hielp. De dierenarts kwam polsen of ik het zag zitten om hem te laten opereren, maar die beslissing kon ik niet maken. Ik had daar helaas het geld niet voor, dus ik heb mijn vader opgebeld en gevraagd of hij het zag zitten. Hij zei direct dat ik moest doen wat voor Cointreau het beste was. Ondanks zijn leeftijd toen (23 jaar), was de dierenarts vrij positief over zijn slaagkansen. We zijn toen met hem naar de kliniek gereden, waar de chirurg ook positief was. Daar ging hij dan, mijn allerbeste maatje... Het is enorm raar om je eigen paard op een operatietafel te zien. Wat was ik blij dat mijn beste vrienden en mijn vriend bij mij waren toen. Daar ben ik ze nog altijd erg dankbaar voor.
Tijdens de operatie bleek dat er al 2 meter dunne darm was afgestorven. Dit betekende dus een duurdere operatie en een langere revalidatie. Ik heb opnieuw papa gebeld, waarvan ik dit antwoord kreeg: "Zusje, we gaan hem toch nog niet afgeven hé? Laat ze maar voortdoen!". Oké, de operatie werd verder uitgevoerd en was geslaagd. Nu hopen dat hij zou ontwaken... Toen ik Cointreau in de ontwaak-box zag liggen, vroeg ik me af of ik niet egoïstisch was geweest. Had ik hem dit nog wel mogen aandoen? Hij wilde ook niet onmiddellijk rechtstaan, maar dit had niks met zijn toestand te maken. Zijn karakter kwam weer boven
De dierenartsen probeerden hem recht te krijgen door lawaai te maken, maar Cointreau is niet snel onder de indruk, dus hij bleef lekker liggen 
Uiteindelijk stond hij toch op zijn gemakje recht, heel wankel, maar hij stond recht! Mijn dapper ventje had het gehaald 
De dag erna zijn we zo snel mogelijk naar Kasterlee gereden om Cointreau te bezoeken. Hij stond nog altijd in de ontwaak-box, maar hij zag er best goed uit! De dagen erna verliepen ook goed. Zijn verzorgster daar zei: "He wants to eat everything." Jup, dat klinkt wel als Cointreau
Na enkele dagen kregen we wel een tegenvaller te horen. Zijn buikwonde was ontstoken, waardoor hij langer in de kliniek moest blijven. Het risico op een buikhernia was ook veel groter hierdoor. We moesten thuis dus ook de wondzorg veel intensiever opvolgen, maar na een 2-tal weekjes mocht hij dan toch mee naar huis. En op de manege liep het weer mis... Zijn dunne darmen waren opnieuw opgezet, maar met zijn ontstoken buikwond mocht hij eigenlijk niet stappen. De dierenarts zei dat het er niet goed uitzag. Hij heeft Cointreau zware pijnstillers gegeven, maar als het niet beterde, moest hij ingeslapen worden. Hij kreeg maar 5% overlevingskans. We hebben toch alles op alles gezet en we zijn beginnen stappen. Ondanks dat hij koliek had, wou hij toch constant naar het gras gaan om te eten en hij dronk ook nog goed. Daar het donker werd, zijn we naar de binnenpiste gegaan met hem. We hebben een hele nacht gewaakt bij hem in de piste. Op een bepaald moment, zo rond 05.00 uur 's morgens, begon hij aan alles te knabbelen wat hij vond. De kant van de piste, een strootje tussen het zand, zelfs de stoelen waar wij opzaten. En rond 09.00 uur ging hij in de hoek van de piste staan om... te mesten!
Ik heb toen onmiddellijk de dierenarts gebeld, hij kwam nog voor de middag langs. De dierenarts begint Cointreau op te voelen en ... niks meer! Het gezicht van mijn dierenarts was geld waard 
Hij zei me dat ik te voet naar Scherpenheuvel mocht, want dit was een mirakel. "De pony van 5%" kreeg Cointreau als bijnaam. 
In september 2017 zijn we verhuisd naar een pensionstal dichter bij huis. Daar ging zijn revalidatie verder, met het mindere nieuws dat hij weldegelijk een kleine buikhernia had. We hebben een herniaband aangeschaft en verder gewerkt aan zijn revalidatie. Stilaan werd zijn weidegang ook weer opgebouwd, en in december 2017 zijn we zijn werk beginnen opbouwen. Verder zijn we ook gestart met vrijheidsdressuur om hem zo wat meer bezig te houden.
Ondertussen is zijn hernia met meer dan een vingerdikte verkleind, wat veel is. Zeker voor een pony van zijn leeftijd. De herniaband is sinds deze week dus opgeborgen, aangezien deze niet veel nut meer had. Verder doet hij het heel goed! Hij is actief, zijn koppige zelf
We mogen helaas niet meer springen, maar daar struikelen we niet over. Hij geniet van zijn wandelingen en van verwennerij (vooral eten dan...). En hey, mijn maatje is nog steeds bij mij Het was nog geen tijd om hem al terug te geven aan mama, en hopelijk is het dat nog lang niet! 
. 
Zonder hem was Cointreau er niet meer geweest. 
