Geplaatst 
Winnita is een tienjarige appaloosa x pre merrie met ook een beetje arabieren bloed. Een heerlijke mix van deze rassen en de allerliefste merrie die ik ken (natuurlijk
).
Al voordat ik haar kocht, wist ik dat er genoeg verbeterpunten waren, maar dat het zo erg was met haar... Dat had niemand verwacht.
Allereerst heb ik haar rustig laten wennen bij ons op stal. Ze stond lekker dag en nacht op de weide en elke dag kwam ik haar lekker poetsen en een beetje beweging geven. Na ongeveer een maand kwam de zadelmaker en daarna konden we rijden. Wat niemand echter aan zag komen was dat ze een enorm trauma heeft aan de ruiter. Via haar oude verzorgster uit België kwam ik erachter dat ze altijd western en met hele scherpe bitten werd gereden, omdat ze er alsmaar vandoor bleef gaan. Niemand nam de moeite om te kijken waarom ze dit deed en elke keer werden de bitten zwaarder en zwaarder, maar het probleem bleef. Dit was dan ook de reden dat ze werd verkocht. Degene die haar overkocht was zelf een Grand Prix ruiter en zij heeft haar Engels omgeschoold. Toen zij haar voorreed vertelde ze dat het een merrie was die graag aan het werk gezet werd, die niet te stoppen was en nu eindelijk na twee maanden zelfs een goede volte kon rijden. Wel zagen ik en mijn instructrice (die mee was om te kijken) dat ze vrij pittig gereden werd. Maar het zag er allemaal braaf uit en ik had er een goed gevoel bij.
Winita had erg veel stress van het bit (logisch) en dus maakten we de overstap naar bitloos.
Ondertussen was onze geweldige osteopaat ook langs geweest en die schrok eigenlijk van hoe vast ze zat. Haar hele rechterkant zat vast en ook haar atlas wat zorgde voor heel veel hoofdpijn. Win genoot van de behandeling en viel bijna in slaap. Daarna nog even lekker het lijfje losgestapt in de polder: iets wat ze helemaal geweldig vindt.
De osteopaat adviseerde ook om toch de tandarts even te laten kijken, aangezien ze wat tandsteen had en ontstoken tandvlees. Laat de osteopaat nou zelf ook dierenarts en tandarts zijn, dus snel maakten we een volgende afspraak. Wat daaruit kwam liet ons allemaal schrikken. Winnita heeft nooit laten merken dat ze last had van haar gebit: ze at heel goed en was vrolijk. Toen ze eenmaal onder verdoving was en de tandarts aan het achterste gedeelte van haar gebit ging voelen, schrok ze zich rot! Allebei haar wangen lagen heeeelemaal open en ze had allemaal haken op haar kiezen. Alles was helemaal ontstoken en moet haar verschrikkelijk in de weg hebben gezeten. Ze is bij haar vorige eigenaren alleen met de hand behandeld en dan kan je niet zo ver. De tandarts vermoedde dat ze dit al minstens 2,5 jaar moest hebben: zo erg was het
Na een flinke behandeling waren alle haken eraf gevijld en kon het gaan genezen. Wat moet die merrie een pijn gehad hebben, maar ze heeft nooit wat laten merken 
Ze moest heel erg wennen aan het feit dat iemand zich om haar bekommerde in plaats van andersom. Ze deed dan ook regelmatig dutjes in de wei of tijdens het poetsen.
Helaas was het niet alleen het bit wat veel stress veroorzaakte, maar ook de ruiter zelf en haar eigen onbalans. Dit resulteerde na twee keer bitloos rijden in hevig vluchtgedrag waarin ze niet meer te remmen was. Het rijden werd helemaal stil gezet en we hebben 2,5 maand alleen maar op de grond gewerkt. Grondwerk en werken aan de hand om haar balans te verbeteren, maar ook om onze band te versterken en haar het gevoel van dwang te ontnemen. Om met haar te werken, is elke keer weer eens feestje. Ze vindt het helemaal geweldig om in vrijheid te werken en neemt dan ook regelmatig een sprintje, doet wild met haar hoofd en blijft maar briesen om alle oude spanning los te maken. Aan het einde is er ook altijd veel tijd voor knuffels. Eerst vond ze dat maar vreemd, maar nu vindt ze het heerlijk om gekroeld te worden en stiekem wil ze dan ook dat ik doorga en dan het liefst zo hard mogelijk. Hallo verkrampte spieren
Sinds vier weken zijn we het rijden weer aan het oppakken. Ik krijg twee keer in de week les. Één keer in de week in werken aan de hand en één keer in de week een rijles. Eerst aan een longeerlijn, maar sinds kort kunnen we gewoon al los rijden! Niemand had verwacht dat ze het zo snel zou oppakken. Wat zijn we trots op haar! We kunnen eindelijk normaal stappen en redelijk rustig draven. Galop lukt nog niet, maar dat hoeft ook nog helemaal niet. Ik merk wel dat het voor haar nog heel intensief is. Na 20 minuten stappen en een beetje draven, valt ze bijna gelijk in slaap als ze weer bij haar kudde staat of even rustig in de stal moet wachten. Daarom rijden we ook maar max. 2/3 keer in de week 20/30 minuten, heeft ze 2 dagen vrij en de rest van de dagen werken we aan de hand, gaan we lekker naar buiten of doen we grondwerk.
Deze merrie heeft mij al zoveel geleerd en andersom ook. Ik kan niet wachten om over een jaar terug te kijken naar waar we vandaan komen. De verandering is nu al zo groot:
Wat veel liefde, rust en erkenning wel allemaal niet kan bereiken in vier maanden
Vandaag was het zulk lekker weer dat we ook nog even de polder in geweest zijn voor wat foto's
Onze doelen voor 2019 zijn ontspannen kunnen rijden, los blijven in haar lijf, samen naar het strand en bos kunnen, maar vooral heeeeeel veel genieten
en dat is gelijk wat ze zo verslavend maakt: ze het idee geven dat ze inbreng hebben maar wel uitkomen waar je wilde zijn.
