Geplaatst 
Je mag ook alleen plaatjes kijken als je geen zin hebt om te lezen.
De dikke, de dooie en de deugniet
Ik heb de afgelopen jaren doorlopend paarden van derden op stal gehad. Stalling aan huis, dus het was meer werk dan training alleen. Ik wilde niet ‘in de paarden’, maar naast mijn kantoorwerk vond ik het heerlijk om hobbymatig te doen. Mijn officiële werk was erop afgestemd. Maar tijden veranderen… Mijn rug (paar jaar geleden gebroken) had het de laatste tijd te zwaar, de samenwerking met onze buurman kwam verdrietig tot een einde (einde pacht in ruil voor onderhoud land, daardoor meer kosten en werk), mijn eigen paarden kwamen al langere tijd op de laatste plaats en ik wilde graag wat meer verdienen (veranderingen in werk, extra uren). Zodoende ben ik afgelopen zomer/najaar gestopt met de trainingspaarden en heb ik momenteel nog slechts drie eigen paarden op stal.
De Dikke (Frummel)
Johnson x Negro
Mijn enige zelfgefokte paard. Deze zomer gaat hij hopelijk 9 jaar worden. Ongelooflijk. Het is deze lente alweer 7 jaar geleden dat we hem zouden euthanaseren wegens ataxie met een progressief verloop. Ondanks zijn coördinatieproblemen, spasmes en krampbenen functioneert hij nog paardwaardig. Ik had al diverse paarden opgeleid van niks tot Z, maar een zelfgefokt paard Z klasseren leek me het allerleukst. Zelf bedacht, zelf geholpen met de geboorte, zelf opgeleid. Meer ‘van mij’ zou het niet kunnen worden. Die droom viel in duigen toen Frum voor zijn 2e verjaardag afgeschreven was. Voorafgaand aan het inslapen was ik op een kleuterklasmanier met hem aan het werk. Hij knapte ervan op. Van euthanasie-uitstel kwam afstel. Ik bleek hem na ruim een jaar trainen vanaf de grond tóch te kunnen rijden. Hij bleek tóch een proef te kunnen lopen. En tegen alle verwachtingen in is het tóch gelukt om hem om hem op ruim 7-jarige leeftijd Z te klasseren tijdens zijn allereerste Z-proefje.
Zonder dat er ooit iemand anders op zijn rug heeft gezeten. Natuurlijk hebben mams en ik lekker emotioneel gedaan.Dit was alleen mogelijk omdat ik versneld mag promoveren. Na zijn 6e liep hij 1x M1 en toen zijn we maar domweg Z gestart. Hij liep het thuis makkelijk en ik had geen idee hoe lang ik hem nog goed zou kunnen houden. Vandaar dat we het erop hebben gewaagd.
Frum is niet te vervoeren, omdat hij zijn evenwicht niet kan bewaren in een trailer. We kunnen starten op wedstrijden op loopafstand, maar dan zijn de mogelijkheden zeer beperkt. De weg erheen is al moeilijk met mijn autist (en dat kan alleen aan de hand). De wedstrijd zelf is helemaal een drama. Hij is ontzettend van slag… Daardoor raakt hij sneller uit balans en heeft hij onwillekeurige spierspanningen, waardoor hij het vertrouwen in zijn lijf verliest. Het gaat beter als ik hem aanstuur (je wil hem zonder ruiter niet zien), maar op concours lukt het me niet om hem binnen de gegeven tijd goed te krijgen. Dat resulteert in extreme spanning, veel steigeren, weigeren, wegspringen en op de loop gaan. Dat is niet leuk met een paard dat op zo’n moment weinig controle heeft over zijn lijf. Mijn coupons staan standaard vol met ‘jammer van de spanning’, ‘paard is ongehoorzaam’, ‘paard heeft geen grip (starten op gras, Frum kan helaas niet beslagen worden)’ en gelukkig ook ‘mooie combinatie’. De enige jury die ooit heeft gezien dat hij atactisch was, was Herman Wientjes, toen ik voor het eerst achterwaarts moest tijdens de proef. Ik heb op een redelijk egoïstische manier mijn doel bereikt met een beperkt paard dat bereid is om het onmogelijke voor mij te doen.
Het starten zelf is iets waar we allebei geen plezier meer aan beleven op dit niveau. Doorgaan zou ook zinloos zijn. Ik mag niet meer versneld door en het zou met de mogelijke frequentie van starten nog jaren duren voordat ik überhaupt Z2 zou mogen starten. Ik heb immers 10 winstpunten nodig. Al zou ik er 3 per proef rijden, dan zou het nog jaren duren. Die tijd heeft hij misschien niet eens. De extreme spanning in de ring en bijkomende problemen voor hem (en mij) overschaduwden mijn euforische gevoel na het behalen van de Z. Het was zo erg, dat ik het destijds ook niet kon opbrengen om er een topic over te openen. En dat terwijl ik aanvankelijk dacht dat ik zijn prestatie het liefst tijdens het 8 uur journaal zou willen delen met de wereld… Ergens voelde het even rot als mooi.
Het ontbreekt hem niet aan voorbereiding op gekkigheid. Frum is bijzonder goed bekend met schriktraining. Ik probeer voorafgaand aan de wedstrijd van alles te simuleren en prikkels op te bouwen. Toch lukt het me niet om hem tijdens de wedstrijd acceptabel te krijgen. Wellicht is het beter als ik een half uur mag losrijden in de ring, maar dat is natuurlijk niet toegestaan bij een officiële wedstrijd. Tot de Z was het nog wel te doen. Hij liep ondanks de spanning en gekkigheid prima punten, bijv. 214 en de hoogste dagscore. In de kijkerige Z-baan komen we niet eens in de buurt van de omheining/hoefslag/jury en zodoende sluiten we onze ‘wedstrijdcarrière’ af met een krap winstpuntje in de Z1.
Typische Frum-coupon:
https://imageshack.com/a/img923/5650/xeR5di.jpg
We hobbelen thuis recreatief verder. Zonder wedstrijden mis ik een stok achter de deur om ook eens serieus te rijden, dus ons niveau is gekelderd. Hem goed houden en daarbij lol hebben is het enige doel dat we nog hebben.
Het leek me leuk om hem tuigloos te kunnen rijden richting Z-niveau, maar hij werd heel zenuwachtig van de bitloze hoofdstellen die ik als tussenstap wilde gebruiken. Deze autist heeft wel vaker trekjes die onlogisch zijn. Hieronder met bit, zonder zadel, wel barebackpad.
Nikki de Kerf kwam langs
Frum kwam uitgebreid in de Penny
https://imageshack.com/a/img921/2083/1pshGs.jpg
https://imageshack.com/a/img922/1061/pwtjnQ.jpg
https://imageshack.com/a/img923/9457/V0gKcd.jpg (deze foto kreeg ik van een collega met paardengekke dochter
)De Dooie
Florencio x Ferro
Frum is fantastisch, maar beperkt. Makkelijk te rijden, maar alleen binnen zijn vertrouwde kaders. Ik zocht een paard dat precies het tegenovergestelde was van Frum. Makkelijk te vervoeren, allround, lekker bospaard, mocht dressuurmatig veel werk in zitten. Dat paard vond ik. Een magere merrie waar ik nog flink aan kon klussen op rijtechnisch gebied en gezondheid. Ze kreeg de naam Carice, want ik vond haar stamboeknaam niet leuk om te roepen. We behandelden haar gebit. Erg nodig, want ze had een extra kies in haar onderkaak die in haar gehemelte was gegroeid. Vandaar de akelige aanleuningsproblemen… We begonnen met een rustig opgebouwd dieet om haar aan te laten komen. De hoefsmid kwam meteen. Carice stond akelig op de voeten (die van nature prima bleken te groeien). Het was kiezen tussen twee kwaden. Omdat er zoveel spanning stond op de pezen, hebben we haar relatief sterk gecorrigeerd. De pezen stonden meteen minder op spannng, maar ze moest wennen aan de nieuwe stand en blesseerde zich. Ik besloot haar te laten dekken tijdens de revalidatieperiode, maar werd gebeld door het KWPN hoe ik in vredesnaam wilde dekken met een overleden merrie… oliebol.
Ik was in alle staten. Boos, maar vooral verdrietig, want het zou me toch niet gebeuren dat ik mijn net aangekochte paard moest laten inslapen? Ik heb Carice geheel laten doorlichten op de kliniek. Alleen de verrekking van haar hoefbandjes kwam naar boven als probleem. We vonden ocd, maar dat leek (en is nog steeds) onschadelijk, netjes ingekapseld op de plek. Ik had verwacht dat ze stuk was, want ik had haar bij aankoop alleen klinisch laten keuren. Waarom was ze naar de slacht gebracht? Ik moest verder graven. Hulde aan de bokkers die me hebben helpen zoeken naar de fokker (eigenaar) die haar had weggebracht. Ik kreeg de oud-eigenaar aan de lijn. Paard bleek in de nazomer van 2016 in België naar de slacht te zijn gebracht. De oud-eigenaar schrok ontzettend en was bijzonder emotioneel. Logisch. Ik kreeg te horen dat mijn merrie in de omgang en onder het zadel niet meer veilig was, vanwege klachten die leken op ernstige headshaking. Ze sloeg je als ruiter een bloedneus en was niet meer te verzorgen. Daarnaast was ze aan het wegkwijnen op stal en in de wei. Ze werd graatmager. Ook na stalwisselingen, andere ruiter, kliniekbezoeken en een jaar op de wei werd het niet beter. Uiteindelijk zat er niets anders meer op. Voor mij een opluchting, want ze vertoonde die klachten bij mij niet, zelfs niet toen de 7e kies er nog zat. We hebben een klein gekkigheidje gehad, omdat de mevrouw aangaf dat het nog steeds haar paard was nu het niet dood was. Ik ben netjes bijgestaan door het kwpn, die aangaf dat ik in mijn recht stond. Het liep met een sisser af zonder verder gedoe, want de oud-eigenaar herkende het paard niet van de recente foto’s die ik stuurde en daarmee was de kous af. Mijn merrie is rond Pasen weer als levend geregistreerd en we grappen sindsdien een beetje over haar wederopstanding. Van de zomer ging ze ontzettend met haar hoofd schudden en kreeg ik spontaan de zenuwen. Was dit hét probleem? Maar helaas of gelukkig, het is maar hoe je het bekijkt, gingen de andere paarden het ook doen. Wat het was, hebben we niet kunnen ontdekken. Ik heb de trigger niet kunnen vinden. De kliniek had veel cliënten met soortgelijke klachten, zonder duidelijke oorzaak (alleen een enkele keer processierups). Het leek op een virus waar ze zelf weer overheen kwamen. Na mijn vakantie van 8 dagen (na 12 jaar thuis met paarden was dat even wennen
) waren ze er allemaal vanaf. Pfff. Weer een opluchting.Gebit met 7e kies:
https://imageshack.com/a/img921/360/uLLzvo.jpg
1e beslagbeurt na aankoop:
https://imageshack.com/a/img924/3408/p9Zb29.jpg
https://imageshack.com/a/img922/6062/e66M93.jpg
En in deze conditie verkeerde ze na een aantal weken flink voeren (!):
https://imagizer.imageshack.com/v2/800x ... IIzDn3.jpg
Het was dus nog een stuk erger...
Aan Carice heb ik inmiddels een tof paard om mee te doen wat Frum niet kan. Ze is betrouwbaar, top verkeersmak, vrolijk in het bos, alleen laden is altijd een eitje, ze vindt springen leuk en het is dressuurmatig een mooi project. Het is wel een paard met ontzettend veel looplust. Ze heeft genoeg potentie, maar heeft vanwege alle omstandigheden weinig gedaan en mist basis. Voor mijn rug is ze helaas erg belastend, omdat ze met veel veer beweegt. Dat kon ik er niet bij hebben naast de trainingspaarden. Ze deed weinig en liep langere periodes helemaal niet. De fysio doet zijn uiterste best met mijn rug en ik zou het moeten lukken met rijden als ik mezelf ook eens een beetje opbouwend zou trainen.
Helaas heeft Carice zich aan het eind van het jaar verstapt. Inmiddels is ze alweer hersteld. Ik moet haar hoog nodig oppakken, want ze heeft zoveel zin om wat te doen. Vanwege wat verhuistoestanden/samenwonen is dat er nog niet van gekomen.Crosshindernisjes springen terwijl de bak wordt gesleept, no problemo
https://imageshack.com/a/img923/3444/ZwvgCa.jpg
https://imageshack.com/a/img922/2286/2u5jrb.png
Ze is altijd betrouwbaar, maar soms wel wat aan de fanatieke kant
Deze zag ik niet helemaal aankomen.
Kennismaken met crosshindernissen (laag):
Carice en Frum:
De Deugniet
Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, maar de tandarts heeft toch maar even gespiekt en twee doppen verwijderd bij dit wisselende spookje.
We kijken dan maar gewoon niet naar de achterbenen, waar ze wat schoonheidsfoutjes heeft van een verkeerde beenstand na haar geboorte. Bluebell is een jonge Welshpony die wij vorig jaar hebben gekregen van onze zieke buurman. Hij wilde zijn gezin niet belasten met verzorging van deze pony, die zich moeilijk liet vangen en waar je niet mee aan een touw kon lopen. Het halster was nog een probleem. Hij wist dat ik een zwak had voor het eigenzinnige merrietje en had voor zijn ziekte al het idee om haar langs te brengen voor een weekje training. Het liep iets anders. Na zijn diagnose schonk hij de pony aan ons. Toen stonden we ineens met een wit opdondertje in de handen gezamenlijk te snotteren. Ik had er een kostganger bij. Eentje die ik zelf nooit had uitgekozen (ondanks voor het witte troelaatje). Ze is te klein voor mij om iets mee te doen en de aangespannen sport heeft me nooit getrokken. Maar who knows… Ik vind het leuk als ze wat gaat doen. Voor de wagen of met een ruitertje. We hebben haar wat basisprincipes bijgebracht en een beetje opgezadeld om mak te worden. Redelijk jong al, omdat we het leuk vonden om dat nog te kunnen laten zien. De buurman is kort geleden overleden en Bluebell hoeft even niks. Lekker eten, bokken en rennen, stiekem in de verkeerde stal kruipen, rustig klooien met tanden wisselen, etc. Als ze wat ouder is, dan kan ik me toch een béétje uitleven met de beginselen van het zadelmak maken. Eens zien of ik haar vanaf de grond zo netjes kan voorbereiden dat een klein ruitertje er met wat hulp mee weg kan rijden. Geen idee waar ik zo’n kind kan vinden, maar dat zien we tegen die tijd wel. https://imageshack.com/a/img921/5051/MXFArj.jpg
https://imageshack.com/a/img921/8784/mf9rUt.jpg
Het afsluitende project
Past niet in het ‘D’-rijtje. Geen eigen paard en inmiddels verkocht. Toch wil ik haar graag even noemen, omdat dit het laatste project was.
Toen de buurman nog niet ernstig ziek was, kwamen we daar meerdere malen per week langs, onder andere om de aanhangwagen met mest bij hem te legen. Hij vertelde een paar keer over een failliete manege uit de buurt en dat er na verkoop van de manegepaarden nog één paard stond. Een bruine merrie van 13 jaar. Of ik er toevallig iemand voor wist. Op basis van die info kon ik er niet veel mee. Er gingen weken en maanden voorbij en om de zoveel tijd kwam de buurman nog even vragen of ik wel eens aan de merrie dacht. Want die stond er nog steeds. Alleen. Op stal. Werd niks mee gedaan… Ik was het niet vergeten, maar wist niemand die zo’n paard zocht. Of ik er dan niet zelf wat mee kon? Nee. Ik wilde er niks bij en ik weet dat ik alle zielige dieren niet kan laten staan en dan heb ik straks 20 paarden en ben ik ook failliet. Dus helaas. Uiteindelijk ging de buurman mij ook mobiel bellen.
Het was nu wel HEEL ERG ZIELIG. Of ik niet even bij de merrie kon gaan kijken. Na een diepe zucht belde ik een vriendin die haar cap aan de wilgen had gehangen na haar 2e kind. We hadden haar sportmerrie naar Amerika verkocht. Misschien was een erg braaf manegepaard nu wel weer leuk om nog eens een ritje op te maken? Ze zou in elk geval wel in zijn voor een bezoekje aan het zielige paard.Nou, je kan wel raden hoe dat ging. Het was een lieve merrie die van de ex-manegehouder zelf was. Ze stond er niet netjes bij, maar we konden het de man in zijn situatie niet kwalijk nemen. Vriendin kocht paard, maar stalde het paard bij mij. We noemden de merrie Beez. Want ze liep alsof ze een bezemsteel had ingeslikt.
Liefkozend, hoor. Het was een schatje. Ze stond niet als trainingspaard bij mij. De basiskosten voor onderhoud werden vergoed en de rest was soortement van vrijwilligerswerk naast de andere paarden. Als ik een keer tijd had, dan deed ik iets met haar. Ze was nooit nageeflijk / door haar lijf gereden, zelfs niet toen ze nog eigen paard van de manegehouder was. Het hele concept van ontspannen aanspanning was haar onbekend. Dan loopt een paard akelig. Gelukkig was ze klinisch en röntgenologisch top gezond. De osteopaat (die weigerde om het paard Beez/bezem te noemen) zorgde voor verdere ondersteuning. Ik heb er helaas niet zoveel moeite in kunnen steken als ik had gewild. Het ging niet goed met mijn rug en ik had te weinig tijd om een dergelijk project nog goed te kunnen doen naast de andere paarden. Het was een paard waar je eigenlijk een paar weken elke dag mee zou moeten werken om door de stijfheid heen te komen. Fysiek, maar ook mentaal, want ze werd al strak vóór het opstappen. Die mogelijkheid had ik niet. Toch is ze hartstikke leuk opgeknapt. Dressuurmatig was ze nog niet goed/klaar, maar je kon er wel braaf en ontspannen mee rijden. De aanleuning en buiging moesten nog verder verbeterd worden. We hebben een geweldige nieuwe eigenaresse voor haar gevonden die optimaal van haar braafheid geniet, maar ook serieus werkt aan het gymnastiseren. Ik had nog even gehoopt dat ik het paard samen met de vriendin kon houden, maar het ontbrak ons aan tijd/mogelijkheden. Nog geprobeerd om haar aan mijn moeder te slijten, maar die rijdt al jaren niet meer en die kon er ook niet serieus mee gaan werken. Uiteindelijk bleek dit de juiste keuze te zijn. We hebben een erg leuk contact en ik word bijna een beetje jaloers als ik zie welke vorderingen zij inmiddels alweer heeft gemaakt. De merrie begint aan haar tweede jeugd. Zo begonnen we:
https://imageshack.com/a/img924/4010/VjB55L.jpg
Geen goede foto's, maar ze was ook niet echt heel blij.
Meteen smid erbij, want de voeten gingen meteen scheuren toen we haar bij de verkoper uit de stal haalden.
En door naar de kliniek voor tanden, enting, etc.
https://imageshack.com/a/img923/9062/VgtjSW.png
En zo werd ze:
Het is nog een beetje wennen… Het vele stilzitten achter de computer valt me wat zwaar. Ik mis beweging en energie. Ergens mis ik ook uitdaging en motivatie. Ik vind het zadelmak maken en opleiden van paarden het allerleukst om te doen. Competitief ben ik niet. Wedstrijden rijden doe ik uitsluitend als stok achter de deur. Met twee doorgereden volwassen paarden en een te kleine pony mis ik het opstarten van jonge paarden. Wie weet pak ik ooit nog eens een project aan. Maar nu eerst met mijn dikke, mijn dooie en mijn deugniet aan de slag. Die zijn alles behalve ‘klaar’, dus ik heb een schop onder de kont nodig om daar de uitdaging en motivatie in te vinden.
Nou, dat moest ik even kwijt.
Hopelijk knapt dat nog op, zodat je weer lekker aan de slag kan. 
