Toen ineens besefte ik me iets, ik ben er klaar mee. Ik ben klaar met de paarden...
Ik heb zoveel kansen gehad om leuke dingen te doen, ik kan bij goede trainers gewoon langs gaan om van ze te leren, maar ik doe het niet. Ik kan 3 keer in de week in het bos rijden als ik wil, maar ik doe het niet. Ik kan paarden van anderen rijden, maar ik doe het niet. Ik kan onwijs leuke lessen krijgen, maar ik doe het niet...
Achteraf schort het al veel langer aan mijn inzet, ik heb veel kansen gehad, maar ze altijd maar half aangepakt. Het was altijd onbegrijpelijk waarom het niet lukte en waarom ik zo'n pech had, maar nu besef ik me heel duidelijk dat de wil niet sterk genoeg was.
Heb ik mezelf dan jarenlang voor de gek gehouden? Dat denk ik niet. Want ik heb ook onwijs leuke momenten gehad, en tot 2 maanden geleden echt geweldig genoten op de rug van een paard. Ik kwam op de leukste plekken en ontmoette de gezelligste en liefste mensen. Het lesgeven vond ik altijd ontzettend leuk, en ik dacht dat ik het nooit zat zou worden!
Dus, we gaan door, zonder paarden. Maar met bokt. Maar ik ga me vooral richten op mn opleiding en wellicht komen er nog andere leuke dingen op mijn pad. Maar dit hoofdstuk is voor nu gesloten. Wel met tranen en verdriet, want het is ook niet eenvoudig om dit besef te ondergaan. maar tegelijkertijd geeft het zoveel rust...
Misschien dat ik ooit in de toekomt weer ga rijden, time will tell. Maar voor nu hang ik mijn chaps aan de wilgen. Wellicht ooit...


Heel veel succes met je opleiding!
had wel een mooi idee erover. Al die jaren dat ik me slecht voelde waren paarden een fijne afleiding en een manier om door te gaan. Ze hebben zoveel voor mij gedaan, ze hebben me zoveel geleerd, ze waren stuk voor stuk mijn therapeuten, ze oordeelden nooit. Nu sta ik aan het einde van het helingsproces en kan ik ze loslaten.
Dat heeft me wel mijn man opgeleverd en ervoor gezorgd dat ik op een fijne plek woon met geweldige vrienden.
ben nu aan het kijken om ergens privé springles te krijgen op een hoger niveau en anders ga ik denk ik als de strippenkaart op is weer stoppen. Een eigen paard zou ik trouwens ook niet meer willen hoor, nu heb ik alle vrijheid.
Helemaal als je van alles hebt omgegooid om in de paarden te kunnen werken, en je besluit om er nu mee te stoppen, kan dat toch wel een moeilijke beslissing zijn. Fijn juist voor TS dat ze het even op een plek kan schrijven waar waarschijnlijk meer mensen zijn die zo'n beslissing hebben gemaakt
maar begrijp dat jouw man ook 'in de paarden' zit? Dan blijven ze toch een beetje bij je (al is het alleen die heerlijke paardenlucht hihi).