Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-18 13:16

'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-18 13:16

TWEE WEZENS, PAARD & MENS

Het begon met die ene vraag. Later, pas veel later kwam het besef, drong het werkelijk tot mij door.

Bij de aankoop van het paard vroeg ik hem, 'hoe zie jij dat, het houden en berijden van paarden? Hoe kijk jij er tegen aan?' Zijn antwoord was kort en bondig, 'ik zie ze het liefst in vrijheid, met een kudde op de steppe. Geen zadel op hun rug.' Hij had de 2 jarige merrie voor mij aangeschaft als verrassing en cadeau voor mijn verjaardag. Jong, zodat zij nog geen 'rare dingen' zou hebben meegemaakt (we kenden de fokker) en ik haar nog helemaal naar mijn eigen hand zou kunnen zetten. Mijn verbaasde blik in reactie op dit antwoord sprak boekdelen. Zijn geruststellende woorden, 'ik sta erachter, ik zal je steunen, op elk moment en in elk facet!', deed mij opgelucht ademhalen.

Eindeloze bosritten tijdens mijn puberteit op IJslandse paarden hadden mijn grote voorliefde voor paarden flink aangewakkerd. Meer ook niet! Nu, jaren later, begon ik vol goede moed aan het avontuur dat paardrijden heet. In de jaren die volgden gingen het jonge paard en ik intensief met elkaar aan de slag. Altijd onder begeleiding van een instructeur, want 'mijn' paard was 'groen' en ik was 'groen' qua paardrijdkunst. In eerste instantie bestond mijn grote doel uit veilig en verantwoord rondrijden, dat wilde ik leren. Zodat ik op den duur met 'mijn' vurige paard weer door de bossen zou kunnen rijden, zonder gevaar voor eigen leven.

Bijna elke dag deed ik uitgebreid verslag aan hem over onze paardrijdkunstige ontwikkelingen en gebeurtenissen. Soms zaten we uren na te praten over het zoeken naar de juiste communicatie met dit paard. Ik zocht vooralsnog naar de juiste communicatie, en hij benadrukte steeds het zoeken naar de echte communicatie. Zoals beloofd bleef hij me elke keer uitermate geduldig en in alle liefde met raad en daad bijstaan.

De dagelijkse gang naar 'mijn' paard was en is voor mij geen opgave. Ik deed en doe het nog steeds met heel veel overgave en plezier. De gezamenlijke dagelijkse training was voor mij heel belangrijk. In welke vorm dan ook. Na een x aantal jaren reden 'mijn' paard en ik dan ook heerlijk en ontspannen door de bossen.

Het was zo ongeveer rond haar 18e levensjaar dat er iets veranderde. Ik merkte dat hij onze dagindeling begon bij te sturen. Met als neveneffect dat ik meerdere keren in de week niet met 'mijn' paard kon gaan rijden... Op een goed moment zei ik hem, 'ik moet naar 'mijn' paard! Zij heeft mij nodig! Dit is niet goed!' 'Hoe vaak ga je nou, 3, 4 x in de week?', en hij keek mij streng aan. 'Ik moet naar 'mijn' paard, ze moet gereden worden! Ze heeft mijn aandacht nodig!' Hij bleef mij streng aankijken, 'wat denk jij nou? Dat ze geen eigen leven heeft? Ze wordt uitstekend verzorgd, en heeft haar eigen leven met de andere paarden.' 'Maar..., ze heeft beweging nodig!', probeerde ik nog. Zijn uitdrukking veranderde, het leek een beetje op meewarigheid, en z'n hoofd knikte heel lichtelijk van ja, 'reken maar dat zij zelf genoeg beweging pakt in de wei!'

Toen kwam die ene vraag! De vraag die alles bij mij veranderde. Hoewel het besef pas vele jaren later tot mij doordrong . 'Waar komt die arrogantie vandaan!?', ging hij verder. 'Zij heeft haar eigen leven..., een eigen volwaardig leven als paard. Haar leven bestaat..., jouw rol in haar leven is beperkt..., haar leven gaat zonder jou gewoon door! Waar komt die arrogantie vandaan?'

BOEM, daar zat ik. Hij zag mijn ontsteltenis en dat mijn hersens aan het schakelen waren. Even viel er een stilte.

Op zachte liefdevolle toon ging hij verder, 'ze komt langzamerhand op een leeftijd dat 3 , 4 x keer rijden in de week meer dan voldoende is. We gaan langzaam maar zeker minderen. Zodat we naar een fase kunnen groeien waarin zij tijdens het laatste deel van haar leven paard mag zijn.'

Ik hoorde zijn woorden, begreep zijn stelling en wist dat wij dat ook zouden gaan doen, het op die manier aanpakken. Tenminste, vanaf dat moment wist ik dat. Ik snapte het, ik begreep het, maar het besef kwam vele jaren later...

Op een dag kwam ik thuis, 'ze is zo mat, ze is te braaf, alsof het voor haar niet uitmaakt, ik snap er niks van?' Dit gevoel nam ik steeds vaker mee naar huis... Hij was zeker van zijn zaak, 'we gaan een sabbatical invoeren. We zoeken een plek met sappige weilanden, waar ze nog meer met andere paarden buiten kan staan, en je gaat haar niet meer berijden. Niet meer berijden, afgesproken? ' Ik voelde dat dit het beste zou zijn. Rond haar 20e, 21e levensjaar begon haar sabbatical.

De sabbatical liep een beetje uit, het nam ongeveer 4 jaren in beslag. Zij floreerde als nooit tevoren en haar pittige vrolijke spirit kwam weer helemaal tevoorschijn. In die 4 jaren heb ik haar elke dag bezocht en verzorgd en leerde ik haar op totaal andere wijze kennen. Onze band werd dieper en dieper. Het fascineerde mij enorm hoe makkelijk wij met elkaar begonnen te communiceren. Zij 'vertelde' mij letterlijk alles. Ik leerde haar gemoedstoestand lezen door op de kleinste details te letten. Haar hele lichaam speelde daarin een rol. Een wereld ging voor me open.

Rond haar 24e levensjaar besloot ik om toch nog weer eens het zadel bij haar op te leggen. Ik kon het niet laten, ik wilde het weten. Het was deels heimwee, maar ook nieuwsgierigheid. Hoe zal ze voelen, hoe zal ze reageren. Ik bouwde heel voorzichtig op en deed het heel rustig aan, niet vaker dan 2x in de week. Vanaf de eerste minuut was ze weer super braaf en stond ze tijdens het opzadelen letterlijk in het gelid, mooi om te zien, zo braaf…, maar ook enigszins pijnlijk. De eerste keer weer in het zadel ging er een schok door me heen bij het voelen hoe stijf ze was geworden. Het gaf mij een reden en een alibi om haar weer onder het zadel te brengen.

Na een half jaar tijd, geduld en rustig opbouwen, kwamen we weer aan een galop toe. Na afloop zag ik hoeveel energie dit haar had gekost, zeker niet fijn om te zien. Tijdens de daaropvolgende winter nauwelijks nog opgezadeld, in het voorjaar weer iets meer geprobeerd, totdat ik haar weer volledig liet staan. Er knaagde iets aan me, mijn gevoel weerhield mij ervan om haar weer op te zadelen. Ook al stapten we samen alleen maar een beetje in het rond... Hoewel zij elke ochtend vrolijk galopperend de wei instuift. Zij zeer alert in het leven staat (er ontgaat haar niets) en er zeer gezond uitziet, met 'appeltjes' in haar vacht, ...mijn gevoel hield mij ernstig tegen.

Ze is inmiddels 26 jaar en staat nog steeds bruisend in het leven. Ik begon mij af te vragen, wat zijn nu precies mijn beweegredenen? Waarom wil ik haar niet meer opzadelen? Al is het maar voor een klein staprondje? Hoe zit dat nu precies? Ik ging met mijzelf in beraad en daar kwam het volgende uit;

'Mijn overwegingen om niet meer op mijn 26 jarig paard te gaan zitten. Geen wet, slechts mijn gedachtegang.
* terug naar haar natuur, van rijpaard zijn, weer naar paard zijn.
* na altijd voor mij te hebben klaargestaan, haar welverdiende rust in haar eigenheid.
* ze heeft alle energie zelf nodig om gezond te zijn en te blijven.
* heerlijk, boeiend en fascinerend om haar op totaal andere wijze te leren kennen. Bezoek en verzorg haar elke dag.
* dat zij voelt dat haar paard zijn voor mij recht van spreken heeft. Haar inbreng net zo belangrijk is als de mijne.
Nogmaals geen wet, mijn overwegingen met mijn paard. 'Mijn' (bij paard) het liefst tussen aanhalingstekens, want zij behoort alleen zichzelf toe. We zijn inmiddels 24 jaar samen.'

De ochtend dat ik dit voor mijzelf wist te formuleren, drong het tot mij door. Nu pas besef ik wat hij mij die dag probeerde duidelijk te maken. Ik begreep het toen wel, maar kon het niet inleven, niet voelen.
Zijn paarden leven in vrijheid op de steppe. Toch kon hij meegaan in mijn passie! Op voorwaarde dat de fysieke en psychische gezondheid van 'ons' paard altijd bovenaan zou staan. 'Laat haar tenminste in het laatste deel van haar leven paard zijn!'

Kacharell
21 – 06 – 1992 …..............................

**Geplaatst**: 11-10-18 13:24

Geplaatst: 11-10-18 13:24

Wat mooi

Ik rijd inmiddels ook een paar jaar niet meer, en de verstandhouding tussen mij en het ex-rijpaard (hij is nu 19) is dermate veranderd dat ik dat ook niet meer ga doen. Sterker: ik twijfel of ik ooit nog wel een rijpaard zal willen. Eigenlijk heb ik liever kleine pony's voortaan.

Dank je wel voor het delen van dit verhaal!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-18 13:33

Re: 'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-18 13:33

Dankjewel voor het compliment. Ik zit met diezelfde vraag. Wil ik na Kas nog een ander rijpaard? De ene dag wel en de andere dag weer niet. Mocht het er wel van komen , ga ik alles anders doen!

**Geplaatst**: 11-10-18 13:41

Geplaatst: 11-10-18 13:41

Natuurlijk is het nooit helemaal uit te sluiten wat je uiteindelijk doet, en met welke beweegreden. Wel heb ik een pony staan waar ik niet op kan rijden (ze is niet ingereden en het is een shet, ik ben veel te groot voor d'r) en daar heb ik minstens even veel plezier mee als met mijn paard die wel rijpaard is geweest.

Dat komt dan toch niet door het rijden, lijkt me.

Vroeger reed ik paard omdat ik dan bij paarden kon zijn. Nu heb ik er zelf twee, en "hoef" ik niet meer te rijden. Ik kan gewoon doen wat ik wil. Een jaar of 4 geleden merkte ik hoe ik met tegenzin 3 keer per week op het paard zat (want ik was zijn enige ruiter, dus was het ook mijn verantwoordelijkheid dat hij enigszins getraind zou zijn als rijpaard) en me ineens afvroeg wat ik aan het doen was. Net als jij heb ik daarna er nog wel een paar keer op gezeten. Om de zoveel maanden dacht ik: kom, ik klauter er weer eens op. Maar zowel hem als mij deed ik daar geen echt plezier mee. Pas nu we allebei niets meer moeten is het écht leuk.

En dankzij mijn shet weet ik dat rijden het echt niet persé leuker maakt. Ze vindt wandelen leuk. Ik vind wandelen supersuf, maar als we samen gaan is het gezellig. Omdat ze zo vrolijk is, en op van alles reageert, en omdat ze eerst drie kwartier het liefst in gestrekte draf de wereld tegemoet rent, daarna moe is en in een tempo wat bij haar leeftijd (28) past hapjestapje weer naar huis wil.

**Geplaatst**: 11-10-18 13:49

Geplaatst: 11-10-18 13:49

In zit ook, al een tijd, op dit punt. Heb ook exact hetzelfde gevoel.
Bij mij komt er nog bij dat ik heel eerlijk het nut niet meer kan inzien om op de rug van een paard te gaan zitten.

**Geplaatst**: 11-10-18 14:34

Geplaatst: 11-10-18 14:34

Heel mooi verwoord !
Ik heb hier ook 2 oudjes staan die gewoon heerlijk paard kunnen zijn.

Nu ben ik eigenlijk wel benieuwd wie '' hij '' is...

Ik ben een beelddenker, dus ik zie nu een kudde op de steppe en iemand die vanop een afstand zijn paarden urenlang kan observeren...maar ik kan het mis hebben natuurlijk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-18 14:41

Re: 'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-18 14:41

Dankjewel Pandora2!

Hij is mijn man, partner en communicatiebron.

**Geplaatst**: 11-10-18 14:45

Geplaatst: 11-10-18 14:45

Wat onwijs mooi beschreven ts. Een on over na te denken. Dank je.

**Geplaatst**: 11-10-18 15:13

Re: 'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Geplaatst: 11-10-18 15:13

Mooi!

**Geplaatst**: 11-10-18 15:14

Geplaatst: 11-10-18 15:14

Wauw. Wat heb je dit mooi geschreven zeg. Hier hetzelfde. Paard is nu 22 en loopt als een god in Frankrijk op zijn wei met z'n maatje en is niet vies van een goede bokpartij en een flinke galop. Ik vind het heerlijk om hem zo te zien. Daar geniet ik van. Ook ik heb die verlangens wel eens, zou ik, zou ik niet? Maar ik vind 't eerlijker voor hem van niet. Ben wel weer begonnen met rijden op de manege, omdat ik 't rijden toch mistte. Ooit komt er hier wel een ander paard, maar momenteel hebben we nog 2 pony's en m'n oudje dan dus plek te weinig.

**Geplaatst**: 11-10-18 17:04

Geplaatst: 11-10-18 17:04

Marin_ka3 schreef:
Dankjewel Pandora2!

Hij is mijn man, partner en communicatiebron.

Ah oké

Ik zag al letterlijk een steppelandschap in een heel ver land ergens ofzo

**Geplaatst**: 11-10-18 17:14

Re: 'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Geplaatst: 11-10-18 17:14

Wauw... wat heb je een prachtig verhaal geschreven. Een ode aan je paard en aan je partner. Echt kippenvel.

**Geplaatst**: 11-10-18 17:24

Re: 'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Geplaatst: 11-10-18 17:24

Ooh wauw, je zou echt een boek kunnen schrijven en ik zou het zeker kopen!
Je schrijft heel erg pakkend en boeiend.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-18 17:45

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-18 17:45

Dank jullie wel! Ik vind het heel fijn om te horen dat het zo goed door komt

**Geplaatst**: 11-10-18 18:01

Geplaatst: 11-10-18 18:01

Marin_ka3 schreef:
Dankjewel Pandora2!

Hij is mijn man, partner en communicatiebron.

Is jouw man niet een beetje bazig?Want hij heeft wel gelijk denk ik,maar ik persoonlijk zou dat dan zelf willen vinden.Ik dacht nl. eerst dat de "hij"waar je het over had je vader was,die jou dit paard had cadeau gegeven.

**Geplaatst**: 11-10-18 18:05 · **Anoniem** **Geplaatst**: 11-10-18 18:05 Hele mooie tekst

Geplaatst: 11-10-18 18:05

Hele mooie tekst

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-18 18:10

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-18 18:10

Anjali, haha, ja mag je vinden. Voor mij ligt dat anders. Hij 'mag' alleen zo zijn, dominant, als hij echt iets te melden heeft. Dat geldt omgekeerd voor mij ook, als ik echt iets te melden heb, ben ik ook niet voor de poes!

**Geplaatst**: 11-10-18 18:16

Geplaatst: 11-10-18 18:16

Mooi. Met dezelfde gedachtegang heb ik ook 2 'afdankertjes' die gewoon paard mogen zijn.

**Geplaatst**: 11-10-18 18:39

Geplaatst: 11-10-18 18:39

anjali schreef:
Marin_ka3 schreef:
Dankjewel Pandora2!

Hij is mijn man, partner en communicatiebron.

Is jouw man niet een beetje bazig?Want hij heeft wel gelijk denk ik,maar ik persoonlijk zou dat dan zelf willen vinden.Ik dacht nl. eerst dat de "hij"waar je het over had je vader was,die jou dit paard had cadeau gegeven.

Zelfde gedachte. Ik vind het nogal autoritair overkomen als ik eerlijk ben.

Verder wel heel mooi geschreven

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-18 18:59

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-18 18:59

Het is toch echt een ode aan mijn paard en aan mijn man. Het enige wat binnen dit verhaal telt is mijn groeiende besef. De inzichten die ik uiteindelijk zelf verwerf. Daarbij, onderschat de arrogantie bij mensen in het algemeen niet als het om dieren gaat. In mijn ogen, hij had volkomen gelijk! Ik ben hem diep dankbaar $_/-\o_$

**Geplaatst**: 11-10-18 19:01

Re: 'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Geplaatst: 11-10-18 19:01

Mooi zo

goed om te horen. En dat is een waar woord, mensen kunnen verschrikkelijk arrogant zijn, met name waar het paarden betreft

**Geplaatst**: 11-10-18 19:03

Geplaatst: 11-10-18 19:03

Ik blijf je echt heel interessant vinden schrijven, je verhaal zit echt in mijn hoofd.
Volgens mij ben je zelf ook een interessant persoon.

Iemand waar je veel van kan leren.
Mag ik vragen hoe oud je bent? Je hoeft niet te antwoorden hoor, maar je komt ook al iets ouder op me over.
Ik heb zelf ook geen idee waarom het me zo intrigeert. _O-

Denk vooral om de denkwijze die je omschrijft, hoe je je paard voor jouzelf zet en ook hoe je 'mijn' tussen aanhalingstekens zet, want ik zeg altijd precies hetzelfde, ook al zeg ik wel onze paarden.
Maar ik voel hetzelfde.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-18 19:24

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-18 19:24

vhGoedeLeven dat mag je vragen. Ik ben 62 jaar. Natuurlijk komt het paard eerst. Een paard wordt niet met een zadel op zijn rug geboren. Ik ben degene die het paard eraan onderwerp. Dat is mijn keuze. Dus, wil ik op zijn minst haar in haar nadagen ( het is een merrie) de mogelijkheid geven om gewoon paard te mogen zijn.

**Geplaatst**: 11-10-18 19:28

Re: 'mijn' oudere paard, van rijpaard naar paard

Geplaatst: 11-10-18 19:28

Heel erg begrijpelijk.

**Geplaatst**: 11-10-18 19:42

Geplaatst: 11-10-18 19:42

Het is interessant en ik vind het erg leuk om te zien hoe mensen hun paarden proberen te begrijpen. Fijn dat het zo goed uit heeft gepakt, het zou ook mijn droom zijn het zo te doen. Ik had helaas een oude merrie die het heel erg vond dat ze niet meer onder het zadel mee mocht, ondanks dat daarvoor een fysieke reden was. Ik vond dat heel erg sneu voor haar.
Het was een merrie die als jaarling/twenter altijd al mee wilde en het nut van een groot weiland met soortgenoten ook niet inzag......
Een mensenpaard... ze bestaan.

Laatst bijgewerkt door Kendra op 11-10-18 19:43, in het totaal 1 keer bewerkt