Ik heb 3 paarden gestald in een uitloop. In december heb ik het paard van een lesklant overgenomen op deze stal. Hij kan helaas niet klakkeloos bij de anderen in de uitloop. (Hengsten gedragingen)
Dus hij ging nog mee met het stal/box regime de resterende winter. 's Ochtends 5 uur los met stalgenoten in de paddock (ze lopen zelf vrij over het terrein van de box naar het zand) en dan zorg ikzelf dat hij er 's middags/'s avonds goed uit komt.
Omdat ontwormen (indien nodig) bij hem een lastig euvel is, kwam ik gisteren met frisse moed aan om te oefenen met appelmoes. Alleen de beoogde spuit was al stuk (pony's hadden hem te pakken gekregen) dus ik vroeg een stalgenoot of zij er nog een had liggen.
De stalhouder stond daarbij en zei met een grap dat "niks makkelijk ging bij hem" waarop ik luchtig reageerde dat alles eigenlijk steeds beter gaat. (En dat is ook echt zo, maar hij komt van heel ver en is niet in 1 dag omgeschoold tot een engeltje tegenover iedereen.)
Daarna gaf ze aan dat ik misschien even moest nadenken over hoe hem morgen naar de weide te brengen. (We brengen ze jaarlijks allemaal aan de hand, en gaan dan tegelijk los.) Waarop ik zei, dat "hij toch ieder jaar gewoon ook zo gebracht werd?"
"Ja, maar de laatste tijd komt hij 's ochtends in volle vaart zijn stal uit." Mijn luchtige tegenbericht was, "hij voelt zich ook een stuk beter en energieker" en "hij weet dat hij los is en mag". Daarna wel gevolgd door een "ik had het graag willen weten toen ik er nog iets mee kon" en "want ik ben er juist later op de dag zodat hij er nog extra uit komt, dus ik zie dat 's ochtends nooit".
Maar man.. wat brak ik... eigenlijk. (En blijkbaar) want de beoogde oefen sessie heb ik gaandeweg maar gestaakt. Ik kwam achteraf gezien met een verkeerde energie binnen hierdoor (normaal zijn dit soort dingen -bij lastigere paarden nog- geen probleem) waardoor ik het niet helemaal juist deed, hij geeft dat terug. (En terecht, tja oerpaard.) Ik was gewoon leeg, en wat heb ik staan janken.
Zijn stal was al wel viezer dan voorheen, maar ja als je verder niks hoort.
Jaren geleden dat ik zo gehuild heb, en wat krijg je daar een koppijn van zeg.
Paard stond me op een gegeven moment ook aan te kijken, van 'eh.. mam...' Sorry vriend, dat ze denken dat je een monster bent. Je bent onbegrepen, en niet op je plek. Maar zo'n fijn paard, en wij gaan dat de mensen laten zien. (Ik zit nu weer met tranen in m'n ogen, hahaha.) Sorry vriend, morgen ga je op het land en daarna nooit meer een stal in. Je geeft zo duidelijk aan dat je een 'oerpaard' bent, je sterk voelt en dat niet wil. Je aanwijzingen worden verkeerd geïnterpreteerd, maar ik heb ze gezien vriend.
Dit is geen aanval op wie dan ook! Mensen handelen en beredeneren vanuit hun eigen referentiekader, en dat is goed. Ik heb alleen aangegeven dat ik het graag had geweten, maar verder geen haat.
Sorry als het een warrig verhaal is. Ik wil er niet echt iets mee bereiken, even m'n ei kwijt en misschien krijg ik nog een verhelderend inzicht terug.
zodat mensen het lastig vinden om tegen je te zeggen?
en dat los je niet op door situaties te vermijden zoals nooit meer op stal staan. Wat wanneer dat onverhoopt toch eens moet? Zoveel mogelijk buiten maakt het wel gemakkelijker, het klinkt alsof hij dat nu lig tekort is gekomen. Uit je verhaal begrijp ik dat hij er twee keer per dag uitkomt? En dan ineens 24 uur op de wei? of gaan ze 'nachts dan weer naar binnen.