Mijn leven was een en al paard. Ik ademde paarden... Door de komst van mijn (fantastische

Na de aankoop van een nieuw paard, veel puzzel werk, nachtelijk trainen en lessen mij toch terug ingeschreven in de LRV. Echter de drive ontbrak, ik was moe, zag het nut er niet meer van in maar toch zat het rijden van wedstrijden nog in mijn hoofd.
Mijn grote droom... tot Z2 geraken! Ooit wil ik hier in slagen. Voor de zwangerschap was ik goed op weg en dit smaakte natuurlijk naar meer... Echter kwam ik van een kale reis terug...
Het krijgen van een kind veranderd je leven compleet, daarnaast ook gewijzigd van werk en carrière gemaakt om dan ook nog de zelfstandige zaak van mijn vriend mee op te volgen... Ik wou wel rijden en dit deed ik ook maar waar was mijn plezier naar toe? Ik reed omdat ik moest, want als je iets wil bereiken moet je hiervoor werken...
En hoe harder ik wou, hoe minder ik de moed vond om te rijden. Daarnaast was mijn nieuw paard ook niet gemakkelijk. Zijn weke rug zorgt voor een grote uitdaging waardoor dat de opbouw dressuurmatig op zijn tempo gaat en niet op dat van mij....
Hierdoor ben ik mezelf zo vaak tegenkomen. Op wedstrijd gaan was niet leuk, integendeel. De resultaten vielen tegen en ik stond meer te huilen dan te lachen....
Tijdens dit hele proces van een paar jaar, in aanraking gekomen met een craniosacraal therapeut. Die heeft mij geholpen in het verwerken van het idee: wedstrijden moeten, je moet jezelf bewijzen want dat ik anders een nul ben. Nee hoor... ik ben goed zoals ik ben.
Nee dat wil ik niet meer. En het stopt nu. Mijn lidmaatschap in de LRV niet meer verlengd.
Ga ik nog wedstrijden rijden? Ja maar op mijn tempo, wanneer ik het wil en zonder moeten. Wanneer... dat zal de toekomst uitwijzen.
Ga ik nog rijden en dressuur rijden? Ja hoor! Want paarden... Dat is mijn leven, rustpunt en energiebron... maar ben ik eens te moe en heb ik geen zin in een week dat ik nog maar 2 keer gereden heb... geen probleem, ik verdien ook rust!
Heb ik het er moeilijk mee? Euh, ja! Het toegeven voelt ook een beetje aan als falen. Het zien van andere meiden die volop wedstrijden rijden en mooie verhalen plaatsen op FB doen pijn en dan ben ik kinderlijk jaloers (Heel erg voor een vrouw van 33! Schaam ik mij ook voor!)
Echter het uitkijken naar onze nieuwe uitdaging geeft mij ook moed. Deze week hebben we ons eerste Freibergerveulen gekocht. Onze droom is om binnen een paar jaar met onze zoon, paard en koets (en ik eventueel onder het zadel) te kunnen gaan wandelen, op weekend te gaan... met andere woorden... ons gewoon amuseren en genieten. Alle stress los laten. Hier kijk ik volop naar uit!
Ben ik dan minder ruiter? Neen, ik denk het niet!
Voor mij is het ook terugkeren naar mijn roots. Ik ben toen ik jong was steeds zeer actief geweest in het Fjordenstamboek. Kilometers heb ik gewandeld met de koets en onder het zadel... Naar dit mooie gevoel wil ik terug gaan en doorgeven aan mijn zoon...
Wat wil ik bereiken met mijn bericht?
Paardrijden moet genieten zijn, ervaar je stress... denk dan eens na over je doelen.
Daarnaast vraag ik mij ook af of er nog bokkers zijn met een vergelijkbaar verhaal?
Wat ga ik nu doen? Mijn was insteken en rijden!

