Geplaatst 
Ik persoonlijk ben er ondertussen zo klaar mee... hier mijn (past op... lange...) verhaal. En hier staat nog niet eens alles, maar dit zijn die er van de afgelopen jaren het meest hebben ingehakt zeg maar.
De pech begint in 2010 met het moeten laten gaan van onze Simba...
[IM] Een grote kleine man vertelt
In 2011 verloren we mijn grote schat Rizanta...
[RIJ-ITP] Not just another year...
in dit topic staat het verhaal kort samengevat. Wat een verdriet. Alle drie de paarden/pony's die in dit verhaal worden genoemd zijn er dus intussen niet meer... (zie verder in het verhaal).
Net voordat Rizanta overleed hadden we onze Welsh pony Alwyn verkocht, immers ik zou door met het grote paard. Tweespanmaatje van Alwyn was Snuitje. Die durfde ik niet te verkopen, want die draaide af en toe nogal door voor de wagen. Leek me verstandiger die 'op pensioen' te doen, zodat hij niet meer voor de wagen zou lopen. Helaas was het pensioen adres op zich prima, maar dachten ze anders over Snuitje en werd hij wel weer ingespannen. In 2012 overleed Snuitje doordat hij compleet verzuurde voor de wagen en niet meer bij is gekomen van tying up. Erg triest ben hier ook erg kapot van geweest.
Voor Rizanta had ik in 2011 een opvolger gezocht, Bente. Een tuigpaardkruising hackney. Leek in het begin allemaal prima. Maar ze kreeg af en toe een soort toevallen, dan was leek ze soort van staatsgevaarlijk. Ik dacht dat het aan mij lag. Ik was wat onzeker geworden door het gedoe met Snuitje en ben ook nog een keer heel hard van haar gevallen. DA erbij gehad, holistisch DA erbij. Osteo/fysio tandarts, hoefsmid etc maar het werd er niet beter op en niemand die iets zag aan haar wat niet kloptte... Het zou wel karakter zijn. Poeiers zus, poeiers zo, van magnesium tot zeewier en weer terug niets hielp. Dus ik besloot dat ik haar maar moest verkopen (januari 2013), blijkbaar waren we geen match. Ik dacht dat ik het niet meer kon. Jaar later, bleek bij nieuwe eigenaar, dat ze een zeldzame progressieve vorm van ataxie had. Waarschijnlijk toen ook al de reden dat ze bij mij ook al af en toe zo merkwaardig deed. Bente moest in 2014 na vrijwel een jaar in de wei uiteindelijk ook worden ingeslapen. Ze was toen nog maar 9 jaar. Wat heb ik me vaak afgevraagd had ik niet zus, had ik niet zo, ik wist wel dat er iets niet klopte... maar 'ze' zeiden dat het haar karakter was... waardeloos. Ook weer een trieste afloop...
Bente heb ik overigens niet echt 'verkocht' maar ingeruild op een kruising New Forest/Arabier, een pony van 1.43, Olympia. Ik dacht toen ik rijd haar in / beleer haar voor de wagen en verkoop haar weer. Immers met mijn ruim 1.78 en lange benen zag ik mezelf niet op haar rijden. Ze bleek een geweldige pony. Met haar enorm veel plezier gehad. Maar na 3 jaar besloot ik toch haar te verkopen. We zaten toen we middenin een verhuizing en verbouwing en ik kwam totaal niet meer aan rijden toe kwam (ik reed en mende met haar) en omdat ze toch wel erg klein voor me was (ik reed endurance met haar maar bijv dressuren in de bak e.d. dat ging gezien haar grootte / kleinte
) niet. Dat was 2015. Spijt heb ik er niet van, ze staat op een super adres en heeft het prima naar haar zin. Lichtpuntje in het geheel dus. En wie weet zou ik weer een paard kopen als ik er weer tijd voor had. Eindelijk een paard, zoals ik toen met Rizanta al zo graag wilde, 'gewoon' een leuk rijpaard om wat te dressuren, mee naar buiten, af en toe wedstrijdje, 'gewoon'... September 2016, vorig jaar dus, stond er bij ons op stal een geweldig paard, ik vond haar zo mooi. Ze stond al te koop vanaf april. Elke keer zag ik haar weer, ik was vanaf dag 1 verliefd op haar en jawel, ik dacht ik trek toch weer de stoute schoenen aan. Ik kocht Cathey, een NRPS, van 1.66. Compleet laten keuren... (klinisch, rontgenologisch, want you never know) En jawel, helaas, ook dat ging weer mis. Of het kwam doordat ze vast heeft gelegen in de stal of dat het er al in zat, vanaf februari / maart ongeveer rijden we niet meer want ze heeft rugproblemen... of en hoe het af gaat lopen, ik weet het nog niet. Daarbij is het een drama bij hoefsmid, trailerladen... oftewel: weer een project
en dat wilde ik juist niet meer. Ja ik weet, het was misschien niet verstandig haar te kopen, want bij haar vorige eigenaar was ze ook al wat stakerig, maar ik dacht (stom!) dat los ik wel op. Ze is veterinair in orde, daar komen we wel uit. Niet dus. Of tenminste: tot nu toe nog niet, we zijn ondertussen bijna weer een jaar verder...En nu heb ik in juni een dravertje Fred gekocht, een ruin, gewoon 'simpel' recht toe recht aan en met hem ben ik als een soort 'troost' vorige week een week gaan genieten op de Veluwe. Gewoon om eindelijk weer eens ongecompliceerd bezig te zijn. De zoektocht naar het 'gewoon leuke paard'... gewoon gezond waar je jarenlang plezier van kunt hebben. Wat een ellende... al die paarden de afgelopen jaren. Toch begin je er steeds weer aan omdat je er zo'n plezier aan kunt hebben en zo gek van die dieren ben maar wanneer komt toch eindelijk dat 'gewone leuke gezonde paard' ...
Hoe is jullie verhaal?
Vanaf dat jaar heeft ze elk jaar wel wat. Was elk jaar maandenlang uit de running, en het ging van kwaad tot erger. Ze heeft een peesblessure gehad in het spronggewricht. Dr kaak gebroken, met dank aan dr moeder die dr net voordat zij zelf over de regenboog ging dr een slag gaf. 3 kiezen ontstoken. 1 daarvan is er ook al uit nu. En een birkeland fractuur, is een chip in de kogel achter. Daar is ze ook aan geopereerd en die is nu ook de reden dat ze niet meer belastbaar is. (en ja dit was een heel duur paard 
wat heerlijk dat je een fijn bijrijdpaardje hebt. Ik heb dit een paar keer geprobeerd en ik denk ook dat dat een super fijne 'oplossing' is. Heb toch Fred gekocht omdat ik zo graag weer wilde rijden en ik op dit moment geen bijrijdpaard zonder verhaal erbij kreeg aangeboden of bijrijdpaarden waar ik niet goed op kan zitten (heb iets met mijn bekken waardoor ik niet op brede paarden kan rijden). Denk dat je je aan een bijrijdpaard toch op een andere manier hecht dan aan een 'eigen' paard. Dat weer hechten aan een dier dat is onderhand iets waarvan ik zoiets heb van ik weet niet of ik dat nog wil. Elke keer weer die emoties, keuzes...
mijn droom pony! Pony zou zwakke knieën hebben wat ik wel geloofde want het arme beest stond altijd op stal. 
hij loopt nu 24/7 op de weide maar ik mis een eigen rijpaard zo hard.. 
) en tot mijn 45e zoiets gewoon jarenlang zelfde paard en dan zo eens in de 10 jaar een andere... maar laatste jaren ben ik werkelijk enorm aan de beurt... heb altijd wel paarden ook van anderen gereden, had ook vaak paardje erbij, voor verkoop, maar 'mijn' eigen echte paard, zoals ik dat dan ervaar, dat was altijd zo'n stabiele factor. Helaas is dat nu dus al jaren niet meer zo. 
wat vreselijk... wat knap van je trouwens dat je toch weer wilt paardrijden hoop dat je je droompaard gaat vinden! 
en haar opvolgers konden of niet heel blijven of het klikte niet, zodat zij tot dr 25e zelfs (sporadisch) nog meeging naar wedstrijden. En een lol dat ze dan had. Altijd mij in de maling nemen waar ze de gelegenheid had en ik die dan echt mijn best moest doen om niet lachend van het paard te vallen