Ik ben 21 jaar en woon nog thuis, ik studeer ook nog dus heb geen vast inkomen. Dit is belangrijk zodat jullie iets meer inzicht hebben in de situatie.
Ik heb al 5 jaar een eigen paard, ik heb hem gekregen van mijn vader en hij is nog steeds degene die er financieel grotendeels voor opdraait. Ik spring bij waar ik kan door weekendwerk te doen maar door mijn studies is dit ook niet constant mogelijk. Het is voor mijn vader (alleenstaande arbeider) mogelijk om mijn paard te onderhouden en hij komt zeker niets tekort. Maar geld voor een tweede paard, dat is er niet.
Ondertussen twee jaar geleden werd spat vastgesteld in het linker achterbeen van mijn paard. Ik heb hem toen eigenlijk bijna een jaar zo goed als volledige rust gegeven, en ben er daarna terug mee begonnen. Het ging maar niet beter met dat been dus besloten we dat er iets moest gebeuren. Nu geef ik al een hele tijd Glucohorse en daar doet hij het heel goed op. Vroeger reden we best al wat zwaardere dressuuroefeningen (bv. vliegende wissels, beginnende piaffe,...). Dit zit er nu niet meer in. Daar had ik opzich al wel vrede mee genomen.
Een tijdje geleden begon ik terug te lessen en we gingen echt goed vooruit! Daardoor krijg je natuurlijk nog meer motivatie en begon ik hem stilletjes aan vaker te rijden en te longeren. Maar na een kleine maand begon hij weer minder soepel te lopen. Dus ik deed het een paar dagen rustiger aan, en dan ging het weer beter. Zo sleept het verhaal nu altijd maar aan... Elke keer dat ik op het punt kom dat hij terug een beetje in het werk komt te staan, hoe traag we ook opbouwen, wilt dat been niet meer mee. Het is dan ook echt duidelijk zichtbaar en voelbaar als ik hem heel gewoontjes en lichtjes rij.
Ik heb het heel lang oké gevonden dat ik niks of weinig kon doen met mijn paard qua rijden, maar ik voel nu echt wel weer die drang om terug intensiever te gaan rijden. Ik zie vriendinnen dan een nieuw paard kopen en na een paar maanden op wedstrijd gaan, of gewoon super leuk trainen thuis, en dan ben ik heel blij voor hen maar ergens ben ik ook echt jaloers dan...
Het geld is er niet om een tweede paard te kopen, en daar heb ik ook gewoon de tijd niet voor... Maar mijn vader is heel duidelijk dat hij geen ander paard meer koopt als ik de mijne zou wegdoen. Ik zou het sowieso al niet over mijn hart krijgen want ik zie dat paard natuurlijk super graag en heb er echt een goede connectie mee. Hij is een deel van de familie, en die verkoop je ook niet zomaar als het minder goed gaat.
EDIT : Paard is 10 jaar oud!
Wat zouden jullie in mijn geval doen? Ik moest dit echt eens even van me afschrijven... Nog even een foto van mijn lieve ruin Incello :
nee heb je, ja kan je krijgen...