Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-04-17 10:14

Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 10:14

Na lang nadenken heb ik toch besloten mijn verhaal met jullie te delen, omdat het maar rond blijft dwalen in mijn hoofd en ik er nooit begrip voor heb gekregen of het heb verwerkt.
Ik waarschuw wel alvast, het is een naar verhaal.

Toen ik 14/15 was kreeg ik mijn eerste paard. Mijn droompaard.
Een grote champagne/crèmekleurige hengst van 7 jaar.

Ik heb hem laten castreren vanwege zijn hengsten gedrag. Hij was erg lief maar natuurlijk ook erg pittig en moeilijk te berijden. Vooral steigeren vond hij grappig. Na zijn castratie werd hij het braafste liefste paard dat ik ooit had bereden. Ik kreeg een hele sterke band met hem. Hij was 1.68 en rond de 700 kilo. Ik was erg klein 1.69. Maar ik kon hem goed aan omdat we zo'n sterke vertrouwensband hadden. Ik kon alles met hem doen. Hij zou me er nooit maar dan ook nooit opzettelijk afgooien.

Ik kon onder hem zitten in kleermakerszit om de hoeven mooi te verzorgen en lakken. Uitrusten tegen zijn kont. Ik vertrouwde hem met mijn leven en was nog erg jong. Hij was ook leuk tegen de mensen die lief waren tegen mij en minder leuk tegen mensen die niet zo lief waren tegen mij. Dat voelde hij feilloos aan. Maar bijten of trappen zou hij dat nooit toen.

Wij stonden op een grote manege.
Was een prima manege maar toch ook weer niet. Ik zal de naam niet noemen omdat ik niet 15 jaar later de reputatie wil verpesten. Maar er werd gierig gedaan met voer. Je vond daar dan ook geen enkel paard met wat overtollige kilo's. Ik vond dat mijn paard ook te weinig eten kreeg en daarom voerde ik soms bij.
Een ander ding wat de manege een beetje 'meh' maakte was de sfeer die daar hing.
Het volk bestond echt uit een hiërarchie bestaande uit de populaire mensen die alles konden flikken en zeggen bij en tegen iedereen. De normale mensen en de losers die her en der werden gepest. Ook werd er veel gestolen en 'geroddeld'. Er heerste verder een competitieve sfeer van wie er het beste kon rijden, het beste met paarden om ging, en wie er absoluut niet paardwaardig was.

Ik behoorde tot de normale mensen maar was vrij rustig van karakter en maakte daardoor geen bijzonder leuke indruk. Ik kwam daar echt voor mijn paard, niet voor de Fame of aandacht.

Al goed, ik had daar wel wat vrienden. En met deze ging ik om. Zo ook een jongen van mijn leeftijd. Hij leasde daar een pony. Toen het een keer lekker weer was vroeg hij of ik mee wilde samen met hem en zijn vader op de fiets) een buitenrit wilde maken.
Dit wilde ik wel, het was lekker weer en mijn paard zou ik er ook een plezier mee doen.
Ik was eerder met hem op kamp geweest en heb daar veel lange buitenritten gemaakt. Ging allemaal prima.

Dus op die betreffende dag hebben we onze paarden gezadeld en zijn we naar buiten gegaan. Hij kende de omgeving goed dus ik volgde hem.
Alles ging prima, niks aan de hand en niks te vrezen. Paard was goud.
We reden langs en door weilanden en groene stukken. Na een half uur rijden besloten we om te draaien en terug te gaan over een paar weilanden. Mijn vriend vroeg 'zin in een galopje?'... Ik: ja hoor prima. En daar gingen we. Heerlijk was het. Echter begon mijn paard op een gegeven moment wel heel erg te versnellen...
Ik probeerde hem terug te nemen, maar tot mijn verbazing lukte dit niet.
Ik probeerde het nogmaals. Lukte weer niet. Ik riep naar mijn vriend (noem hem even Richard): Richard, hij remt niet af, kun je voor me rijden?
Aan zijn blik zag ik dat hij zich zorgen maakte en hij probeerde me af te snijden. Maar zijn pony was een stuk kleiner en minder snel dan mijn paard, dus het lukte hem niet.
Ik nog steeds proberend af te remmen begon voor het eerst in mijn leven in paniek te raken op mijn paard.
Mijn paard begon steeds harder te rennen tot ik vol in de rengalop wegscheurde van Richard en zijn pony.

Oké, daar was dus het moment van besef: ik ben de controle kwijt en mijn paard stopt niet en dat veilige weiland stopt wel een keer (!!!).
Ik keek vooruit en zag in de verte aan het einde van het weiland het hek waar we normaal stapvoets doorheen heen zouden gaan als je het opent. Naast dit hek lag een rooster. En niet een rooster met ruitjes maar eentje die bestond uit lange horizontale stalen buizen met een ruimte van 15 cm tussen de buizen.

Toen ik dat zag kwam er bij mij blinde paniek. Dat hek zou hij niet over heen kunnen springen en dat rooster... als hij daar in terecht zou komen zou hij gegarandeerd alle 4 de benen breken. Hij rende er recht op af.

Ik zocht naar een uitweg. Keek links, keek rechts. Rechts was een sloot. Brede sloot. Links was een ijzeren afzetting met daarnaast een fietspad met daarnaast weer een autoweg.

Alles was gevaarlijk en mijn paard was niet te besturen of remmen op geen enkele manier. Ik wist dat de tijd naderde dat ik het rooster zou bereiken dus ik besloot te proberen mijn paard het fietspad links op leiden. Daarvoor moesten we echter wel over de ijzeren afzetting heen springen...

Zo hard als we ging gaf ik 1 keiharde ruk aan mijn linker teugel. En eindelijk week hij af van zijn koers. Hij sprong van het gras over de ijzeren afzetting. Hij had vier ijzers, dus toen hij landde op het asfalt van het fietspad gleed hij onmiddellijk uit. In rengalop... je kunt je voorstellen hoe hard we samen vielen en nog verder gleden over het asfalt. Mijn paard kwam bovenop me terecht gedeeltelijk en ik raakte buiten bewust zijn.

Toen ik wakker werd en mijn ogen open deed zag ik 2 dingen. Richard die boven me hing en tegen me praatte en in mijn ooghoek mijn paard, los.... Ik wilde tegen Richard zeggen: pak mijn paard dan! Maar ik kon niet praten of bewegen.

Toen ik dit wel weer kon en overeind kwam zag ik mijn paard wegrennen...

Ik begon heel hard te huilen en werd boos op Richard dat hij mijn paard niet pakte. Volledig in paniek was ik en erg boos op Richard dat hij mijn paard weg liet rennen, was natuurlijk ook gewoon de paniek.

Gelukkig, stopte er een automobilist. Hij stapte uit en zei: ik heb gezien wat er is gebeurd. Geen zorgen meisje, we gaan je paard zoeken, stap in. Ik stapte in natuurlijk. En een paar 100 meter verderop vonden we mijn paard. En hoe...

Helemaal bezweet van top tot teen. En alle vier de benen lagen bij knieën en heupen helemaal open tot op het bot, overal bloed. Ook op zijn neus...

Ik huilde nog steeds en was compleet in paniek. We zijn lopend terug gegaan naar de manege.
Onderweg terug besefte ik me. Dat ook een paard dat je nooit opzettelijk iets zou flikken gewoon te sterk is als het in paniek raakt, om welke reden dan ook.

Toen ik aan kwam op de manege. Met een geblesseerde schouder, zelf ook schaafwonden en een paard dat overal kapot en gewond was, gebeurde het laatste wat ik verwachtte.

Inplaats van dat er mensen aan kwamen rennen om mij en mijn paard te helpen. Kreeg ik stoere nonchalante opmerkingen (natuurlijk van de populaire mensen) naar mijn hoofd als: 'Wat heb jij met je paard gedaan dan?' En 'Jezus, lekker bezig'.

Ik was teveel bezig met mijn paard en mezelf om me er toen aan te storen.
Natuurlijk heb ik meteen de dierenarts gebeld en die is meteen gekomen.
Er volgde weken van dagelijks 3 keer schubben, spoelen en smeren. Godzijdank had hij geen breuken of peesblessures en waren het enkel hele diepe vleeswonden.

Mijn paard is goed genezen, en ik ook, van de schrik.
Maar de onmenselijke reacties van de popi-jopi's daar ben ik nog steeds niet van genezen.
Echt, hoe kun je?
Je ziet een paard en een meisje, beiden in paniek, beiden bloedend en gewond en je doet niks en dan zeg dat...
Zelfs als ben je populair en loop je naast je schoenen en mag je me niet omdat ik niet zo cool ben als jij. Ik persoonlijk zou het niet kunnen om dan weg te lopen zonder te helpen.

Wat een vreselijke poedersuiker was dat met vreselijke mensen.
Iedereen met een paard weet dat paarden kunnen schrikken, gek kunnen doen, en dit kan buiten net zo goed gebeuren als in de bak.

Het was een vreselijke ervaring en vooral de opmerking 'wat heb jij met je paard gedaan' galmt nog door mijn hoofd.

Ik schrijf het van me af omdat ik het wil verwerken, omdat ik er nu 15 jaar later nog steeds aan denk en me rot over voel.

Men mag reageren zoals hij of zij wil, maar alstublieft blijf een beetje aardig...
Bedankt voor het lezen...

**Geplaatst**: 29-04-17 10:31

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 10:31

Pff heftig verhaal en snap dat dat een traumatische ervaring is. Zowel het ongeluk als wat er daarna op stal gebeurde. Maar ik denk dat je voor jezelf positief moet denken dat het redelijk goed is afgelopen. En je ondanks jullie paniek de ' beste ' oplossing hebt gezocht. En zulke mensen zijn je gedachten nu niet meer waard. Laat dat naast je liggen

**Geplaatst**: 29-04-17 10:33

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 10:33

Voor mijn gevoel zit je meer met het hele ongeluk. Je verhaal beschrijft in detail hoe alles gebeurd is, terwijl over de reacties je maar weinig verteld

**Geplaatst**: 29-04-17 10:33

Geplaatst: 29-04-17 10:33

Jeetje wat een verhaal. Helukkig is alles weer goed gekomen met jullie allebei. En wat betrefd de anderen, ik ga helemaal met je mee. Ook al mag je iemand niet of denk je dat beter bent dan iemand, help de persoon in kwestie en het paard. Jebt tenslotte wel de zelfde i tresses. Ik kan daar echt niet bij met mijn hoofd. Tips of iets dergelijks heb ik niet voor maar wil zeggen dat je hebt gedaan wat je moest doen en dat was de da bellen en de verzorging van je paard op het moment dat hij je juist het hardst nodig had. Dat toont liefde naar je dieren en dat kun je van die anderen niet zeggen.

**Geplaatst**: 29-04-17 10:33

Geplaatst: 29-04-17 10:33

Jeetje wat een verhaal, en gelukkig beide er goed van afgekomen.

**Geplaatst**: 29-04-17 10:35

Geplaatst: 29-04-17 10:35

Ik wil je absoluut niet voor het hoofd stoten of iets..
En als het waar is vind ik dat echt heel erg vooor je..

Maar ik krijg een beetje het "het is weer vakantietijd idee"

Een automobiliste die alles gezien heeft en jou mee neemt na dat je bewusteloos op de grond gelegen hent omdat jij en je paard gevallen zijn..
En je paard die tot op het bot open ligt.

Waaaaaar zijn de ambulance en dierenarts?

Waarom heeft die vader jou paard niet gepakt..

Sorry maar ik vind het echt een appart verhaal..

Mocht het allemaal echt gebeurd zijn..
Laat dat volk dan lekker links liggen.
Die zijn jou aandacht en tijd helemaal niet waard

**Geplaatst**: 29-04-17 10:48

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 10:48

Het lijkt me afschuwelijk om zoiets mee te maken, dat is ook echt mijn grootste nachtmerrie, helemaal als je ook nog in een veerooster kunt belanden.

Toch vind ik je verhaal nogal vaag: je staat op een stal waar een groepje altijd onaardig is, je komt terug van een ongeluk en bent dan verrast dat dat die mensen onaardig reageren?

Dat ongeluk zelf is qua heftigheid het meest traumatische aan het hele verhaal omdat dat met de ppony gebeurt die je volkomen vertrouwde en je zelf ineens niets meer over de situatie te zeggen had. Ik krijg een beetje het idee dat je in het verwerkingsproces daarom maar liever die denkstap over hebt geslagen. Dus in plaats van te denken 'wat er met mij en mijn pony gebeurde was verschrikkelijk naar, ik had 0 controle en mijn pony was op dat moment ook niet voor mij te bereiken en dus onbetrouwbaar, wat er gebeurde is ergens toch ook zijn schuld dat ik me nu zo rot voel' ben jij overgegaan op 'die stalmensen waren super onaardig, eigenlijk is het hun schuld dat ik me zo rot voel. Dat is nou eenmaal makkelijker dan te beseffen waar de pijn & het verdriet werkelijk vandaan komen.

Waarom focus je je anders alleen op hoe onaardig de onaardige mensen bij terugkomst deden, en horen we helemaal niets over hoe de andere wel aardige mensen wél reageerden?

**Geplaatst**: 29-04-17 10:53

Geplaatst: 29-04-17 10:53

Nou, lekker japielover. Als je er zo over denkt, reageer dan liever helemaal niet. Het zal maar eens helemaal waar zijn en dan zo'n reactie erover heen. En jouw advies is ook onbetaalbaar, dat volk lekker links laten liggen. Heeft TS echt heel veel aan. Die post nou juist omdat ze zich er niet los van kan maken.

TS, het was een enorme schok dat je vertrouwde paardje opeens compleet lossloeg. En nadat je de stukken bij elkaar had geraapt, kreeg je daar ook nog eens de koude douche van je stalgenoten overheen.

Ze zeggen wel eens dat het niet een gebeurtenis op zich is die een trauma kan veroorzaken, maar de manier waarop jijzelf ertegenaan kijkt. De een stapt na een val meteen weer op, de ander stopt uit angst met paardrijden. Dus jij hebt zelf in de hand hoeveel impact deze gebeurtenis op je heeft. Zelf denk ik in zo'n geval het volgende: wat zijn jullie een zielepieten, niet bezig met paardrijden, maar met elkaar aftroeven. Je groot voelen door een ander de grond in te stampen. Wat een leeg leven is dat. Gelukkig hoef ik niet met jullie om te gaan en kan ik jullie links laten liggen. Maar jullie moeten je hele leven met jezelf door. En ongetwijfeld komen jullie iemand tegen die nog beter is in jullie spelletje dan julliezelf en komt boontje om zijn loontje. Daar hoef ik me niet mee bezig te houden, ik heb het veel te druk om een leuk en waardevol leven te leiden.

**Geplaatst**: 29-04-17 11:17

Geplaatst: 29-04-17 11:17

Als eerste vind ik het jammer dat nu het vakantie tijd is dat heel veel mede bokkers hun twijfels trekken bij heftige verhalen. Ik weet niet wat pijnlijker is, het twijfelen aan de echtheid van iemands verhaal of de manier waarop de stalgenootjes hebben gereageerd..

Helaas herken ik wel een stukje van je verhaal in de zin van grote manege, groepjes de een voelt zichzelf heel wat en anderen komen er gewoon lekker voor hun paardjes.
Ik heb zelf ook toen ik net mijn eigen paard had op een hele grote pensionstalling gestaan en daar hadden we dit ook, de stalhouder was al op leeftijd en had een standaard clubje achter hem staan die zich overal mee bemoeiden en "hielpen" (ook vaak ongevraagd), die voelden zichzelf heel wat en ik ben dus zelf ook het type doe maar lekker normaal dan doe je al gek genoeg, en kwam daar enkel en alleen voor mijn paard maar ben ook vaak genoeg de pispaal geweest daar en heb zelfs een keer met 1 van die dames met het hoogste woord ruzie gehad, sindsdien kwam ik daar dus ook al lang niet meer met plezier, helemaal als ik er kwam hoopte ik dat zij er niet was, was ze er wel negeerde ze me compleet zelfs gedag kon er niet meer vanaf.
Dus dat stukje kan ik wel begrijpen..

En ja galopperen in een weiland, veel mensen vinden dat geweldig, mij heeft dat nog nooit getrokken, ik ben over het algemeen geen ruiter die heel sterk in mijn schoenen staat wat dat soort dingen betreft, en ben over het algemeen niet zo van het hard galopperen, helemaal spannend met het risico dat een paard harder gaat dan jij wil en jij dan misschien niet veel meer te vertellen hebt, daarmee wil ik je geen rot gevoel aan praten natuurlijk maar dat is persoonlijk dat ik daar niet zo van ben.
Verder lijkt het me dood eng wat je hebt mee gemaakt, toen ik je verhaal las voelde ik mijn hartslag ook iets sneller gaan omdat ik me een beetje kon inbeelden hoe dit voor jou geweest is hoe je dan in paniek raakt, je ergste nachtmerrie eigenlijk.

Ik snap dat het heel veel met je deed dat je terug komt en zulke opmerkingen krijgt, ik zou dan waarschijnlijk volledig uit mijn plaat gaan, maar je staat zelf dan ook strak van de adrenaline dus kan me voorstellen dat je dan niet goed weet hoe je moet reageren..
Wel heel pittig dat je 15 jaar hiermee bent blijven lopen, ik hoop dat je toch eens stukje rust zal vinden nu je het van je af hebt geschreven.
Heb je je paard nog altijd dan trouwens?

**Geplaatst**: 29-04-17 11:35

Geplaatst: 29-04-17 11:35

Japielover: ze beschrijft dat ze gelijk na het ongeluk de dierenarts heeft gebeld, en het is bovendien heel logisch als je als omstanders na een ongeluk eerst aan de ruiter denkt en dan pas aan het paard, zeker als die in eerste instantie bewusteloos is geweest. Een moderator heeft het in een ander topic al wel eens gezegd, maar: als je bij een verhaal je twijfels zet kun je beter helemaal niet reageren. Als iedereen dat doet zakken de echte 'pennyverhaal' trolltopics zo weg en worden mensen die wel degelijk iets ergs hebben meegemaakt niet geconfronteerd met dit soort reacties. Er is niets zo pijnlijk als wanneer je iets traumatisch hebt meegemaakt en mensen daar aan durven te twijfelen.

Wat een heftige gebeurtenis moet dat zijn geweest zeg! Wat mij vooral verbaast is hoe 'grijpend' en gedetailleerd je het nog weet te beschrijven na 15(!) jaar, ik kon het zo voor me zien. In mijn ogen moet de impact van het hele verhaal dan enorm zijn geweest.
Ik ga er even vanuit dat we het ook over stalgenoten van puberleeftijd hebben hier, en dan komt dat hele idee me maar al te bekend voor. Meiden van die leeftijd kunnen sowieso al bikkelhard voor elkaar zijn, laat staan in stalsferen waar 'populariteit' en groepsvorming onder alle leeftijden al een enorm ding is.
Hopelijk brengt het van je af schrijven een stukje meer verwerking voor je. Heb je het er ooit wel eens over gehad met andere (paarden)mensen die dicht bij je staan, of op je huidige stal in het geval je nog steeds iets met paarden hebt? Misschien brengt dat ook nog een stukje extra begrip op.

**Geplaatst**: 29-04-17 11:43

Geplaatst: 29-04-17 11:43

Ik ben blij dat jullie niet in het veerooster terecht zijn gekomen! en het eigenlijk nog goed is afgelopen allemaal.

Maar kan begrijpen dat je dit niet makkelijk verwerkt.

**Geplaatst**: 29-04-17 11:46

Geplaatst: 29-04-17 11:46

japielover schreef:
Ik wil je absoluut niet voor het hoofd stoten of iets..
En als het waar is vind ik dat echt heel erg vooor je..

Maar ik krijg een beetje het "het is weer vakantietijd idee"

Een automobiliste die alles gezien heeft en jou mee neemt na dat je bewusteloos op de grond gelegen hent omdat jij en je paard gevallen zijn..
En je paard die tot op het bot open ligt.

Waaaaaar zijn de ambulance en dierenarts?

Waarom heeft die vader jou paard niet gepakt..

Sorry maar ik vind het echt een appart verhaal..

Mocht het allemaal echt gebeurd zijn..
Laat dat volk dan lekker links liggen.
Die zijn jou aandacht en tijd helemaal niet waard

Volgens mij is TS al iets te oud voor de 'vakantietijd'.

Beter niet reageren als je twijfelt aan de echtheid van een verhaal, je kan mensen best wel kwetsen zo.

**Geplaatst**: 29-04-17 12:26

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 12:26

Godsamme zeg! Ik vind het knap dat jullie de schrik overwonnen hebben.

Ik vind het moeilijk voor te stellen waarom mensen zo reageren. Je schiet toch meteen te hulp?! Het is geen klein schaafwondje, en al was het dat - als je de schrik in iemands ogen kunt aflezen, vind ik dat je zeker op dat moment best je mond even kunt houden, of iets vriendelijks kunt zeggen.

Heel erg dat zo'n ongeluk juist om anderen zo'n slechte nasmaak moet hebben. Ik hoop dat je op andere plaatsen geleerd hebt dat er genoeg mensen zijn die anders zouden reageren.

**Geplaatst**: 29-04-17 12:50

Geplaatst: 29-04-17 12:50

Ik vind de opmerking Jee wat heb jij met je paard gedaan?, niet raar hoor. Ik zou misschien ook wel gezegd hebben, jee wat is er met jullie gebeurd? Er komt immers niet elke dag een paard met schaafwonden aan vier benen het erf op. Het is maar net hoe negatief je het wil horen.
Verder kan ik me de reactie van japielover ook echt wel begrijpen. Ik heb dezelfde vragen bij het kezen van het verhaal.

**Geplaatst**: 29-04-17 12:59

Geplaatst: 29-04-17 12:59

Frutsel05, het is inderdaad nog best goed afgelopen. Geen breuken of scheuren.
Het was inderdaad een hele nare ervaring. De reacties van mijn stalgenootjes hebben wel veel indruk op me gemaakt toen. Maar ik besef me dat ik me om die mensen niet druk moet maken.

Jester, dat zou kunnen. Het ongeluk was heel erg naar en beangstigend en de gedachte aan hoe mijn paard verwond was en er bij stond is inderdaad erg. Maar de reacties van mijn stalgenootjes hakte er wel in. Ze gaven me het gevoel alsof het mijn schuld was.

Meisje2000, bedankt voor je begrip. Achteraf gezien vind ik het dus ook onbegrijpelijk. Als ik een van een was geweest en ik zou een paard en ruiter in die staat het erf op zien lopen zou ik me rot schrikken en meteen hulp aan bieden. In ieder geval niet vervelend doen.

Xyzutu2, op het moment zelf was ik ook het bangst voor dat veerooster. Ben heel blij dat ik mijn paard toch op het fietspad hebben kunnen leiden. Met zo'n rooster had het veel slechter af kunnen lopen.
Ik was verbaasd om de reacties van mijn stadgenoten omdat ik vind dat in een dergelijke situatie de verstandhouding die je met elkaar hebt er niet toe zou moeten doen. Ze gaven me enkel het gevoel dat het mijn schuld was en hielpen op geen enkele manier. Ze waren echter wel wat geschrokken hoor, van het aangezicht van mijn paard. Zou ook onmenselijk zijn als je daar niet van schrikt.
Ik zie de gebeurtenis helemaal niet als de schuld van mijn paard. Ik vind ook niet dat mijn paard de oorzaak van mijn verdriet was. Het kwam inderdaad als een verrassing omdat alles altijd zo goed ging en onze band zo hecht was. Maar ik ben niet boos op mijn paard geweest.

Jacquel, bedankt voor je vertrouwen en lieve reactie. Ik was inderdaad erg geschrokken van het feit dat ik de controle niet meer had en dat hij helemaal niet meer op me reageerde. Ik had hem altijd blind vertrouwd en was totaal niet voorbereid op een situatie als dat. Het deed pijn. Maar de meeste pijn zat hem in de verwondingen van mijn paard en dat hij zo in paniek was. Wat moet hij bang zijn geweest dat hij mij ooeens niet meer vertrouwde en niet meer op mijn hulpen reageerde. Ik heb ook nooit geweten waar het nou precies aan lag dat hij lossloeg. Het gebeurde gewoon...

Annet_Dottie, het doet allebei pijn. Dat mijn verhaal neergezet wordt als troll en de reacties van mijn stalgenoten. Maar gelukkig zijn er ook mensen die me serieus nemen en normaal en medelevend reageren. Echt heel fijn!
Het is vervelend als je een manege treft waar men opgedeeld is in groepen en sommige groepen gewoon niet leuk en gezellig zijn. Wat jij beschrijft, de pispaal te zijn geweest. Echt heel rottig. Op de manege waar ik het over heb had je er ook een paar. Echt heel triest...
Galopperen in een weiland zal ik ook niet snel meer doen. Dat lef heb ik niet meer, plus natuurlijk de ervaring die ik er mee heb gehad. Het doet me goed dat jij je inleeft in mij en mijn paniek begrijpt. Want dat moment van: dit gaat fout en alle opties zijn gevaarlijk is heel naar. Je bent in paniek, je gaat keihard en je weet, wat ik ook doe, het is gevaarlijk en gaat fout...
Mijn paard is 1,5 jaar na de gebeurtenis verkocht in de scheiding van mijn ouders.

Memories, was inderdaad heel heftig. Daarom kan ik het me ook zo goed herinneren. Ik zal het ook nooit vergeten. De meiden van stal waren inderdaad ook nog jong. En jongeren zijn inderdaad hard voor elkaar. Dus als je dat zo stelt kan ik er wel wat geruststelling uithalen. Zij waren jong, hebben een groeiende persoonlijkheid en ego. Ja dan gebeuren die dingen. Maar pijnlijk was het wel.
Door de reactie van deze stalgenoten heb ik er daarna nooit meer over durven praten. Mijn stalgenootjes deden als of het mijn schuld was 'wat heb je met je paard gedaan' en ik mijn paard zo toegetakeld had. Was denk ik bang voor soortgelijke reacties. Nu ben ik bijna 30 en besef ik me dat de vork anders in de stil zit en durf ik het hier op bokt neer te zetten. En jullie reacties doen me goed.
Momenteel heb ik geen paard en dus geen stal. Wel een paardenvriendin. Maar zij weet enkel de grote lijnen. Ze heeft mijn paard niet gezien na de val en mijn paniek en verdriet ook niet. Na de hele gebeurtenis heb ik de angst en het verdriet vrij snel losgelaten en ben ik me alleen maar gaan richten op het herstel van mijn paard.

**Geplaatst**: 29-04-17 13:09

Geplaatst: 29-04-17 13:09

Memories schreef:
Japielover: ze beschrijft dat ze gelijk na het ongeluk de dierenarts heeft gebeld, en het is bovendien heel logisch als je als omstanders na een ongeluk eerst aan de ruiter denkt en dan pas aan het paard, zeker als die in eerste instantie bewusteloos is geweest.

Wil ik even op terugkomen voordat ik weer onder mijn steen kruip.
Een paard met diepe vleeswonden, open tot op het bot en ook op de neus (zoals beschreven) laat ik niet terug naar stal lopen om daar de DA te bellen. Liggen laten en gelijk bellen zodat er niets kan gebeuren wat alles nog slechter kan maken.
Ook een ambu bellen (juist omdat ze bewusteloos is geweest) is niet iets wat vergeten gaat worden, helemaal niet door iemand die alles zag gebeuren. Een harde klap, bewusteloosheid en niet kunnen praten en bewegen kan duidelijk iets van een hersenschudding oid veroorzaken en daar moet je toch echt wel een ziekenhuisbezoek voor nemen.
Zelf ook geblesseerd en schaafwonden, hier in mijn dorp zou niemand bedenken om mij achter dat paard aan te laten. Ze zouden gewoon even bellen naar stal om het te melden, iemand anders moet maar voor mij gaan zoeken.

@TS,
sterkte, ik denk niet dat ik veel meer kan zeggen.

**Geplaatst**: 29-04-17 13:15

Geplaatst: 29-04-17 13:15

Mijn paard rende weg... hij lag niet.

Moet je de dierenarts laten komen op een plek waar geen schoon water is? Op de plek waar we hem vonden. Tussen de huizen, wegen en fietspaden? Ik nam op dat moment de beslissing terug te lopen naar huis en daar de dierenarts te laten komen.

Ja, de klap was hard, en ik was buiten bewustzijn. Maar ik stond ook weer op en heb behoorlijk staan huilen en schreeuwen. Kwam niet over als iemand die een ambulance nodig had.
Iemand die mijn paard weg ziet rennen begrijpt ook wel dat dat paard gevonden moet worden. En eerlijk gezegd. Al had iemand de ambulance gebeld voor me, ik was niet meegegaan...
Waarom de automobilist niet exact deed wat jij denkt dat er gedaan had moeten worden, weet ik niet. Ik was alleen maar heel blij dat hij me wilde helpen mijn paard te vinden.

**Geplaatst**: 29-04-17 13:18

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 13:18

Huilen en schreeuwen? En dan heb je geen ambu nodig. Laat me niet lachen, als je zelf open ligt heb je er zeker een ambu nodig. Of je nou was meegegaan of niet.

Precies, hij rende weg. Hij had zichzelf nog veel erger kunnen verwonden en juist daarom zou er een DA mee moeten komen. Hij/zij heeft zelf wel spullen als schoon water om de check te doen, desnoods op een fietspad. Daar kan beslist worden of het veilig is om te lopen of niet.

Vandaar de twijfels, maarja zoals gezegd trek ik me terug onder mijn steen aangezien ik je tere hartje niet wil schaden

**Geplaatst**: 29-04-17 13:23

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 13:23

Wow...

**Geplaatst**: 29-04-17 13:27

Geplaatst: 29-04-17 13:27

Vergeet niet dat de tijd van mobieltjes 15 jaar geleden een stuk minder waren dan heden ten dage. En daarbij was TS toen ook nog maar 15.

Ik kan me voorstellen dat een 15 jarige op zo'n moment daar niet bij stil staat om ergens aan te gaan bellen of ze iemand kan bellen, maar juist terug gaat naar de manege.

TS waarom paarden er "soms" zomaar van door te lijken gaan is soms voor vele compleet onduidelijk.
Maar knap dat jij ondanks je eigen paniek (wat hem waarschijnlijk extra heeft gevoed in zijn doen) wel uiteindelijk kon handelen en voorkomen dat hij over het wildrooster heen zou gaan. Want dat was het zeer zeker fout afgelopen.

De reactie van "jee wat hebben jullie gedaan" zou ik ook kunnen geven. Maar is maar net hoe je die opvat. Ik zou hem zelf bedoelen met "wat is er gebeurt"?
Dat ze daarna weglopen, tja dat snap ik dan weer niet. Ook niet toen ik 15 was.
Maar goed ik kon toen ook niet begrijpen dat de staleigenaar niet kwam toen een van zijn paarden koliek had, puur omdat haar kindje nog lag te slapen (middagdutje, kindje was bijna 3 toen). Ruim 3 uur later kwam ze een keertje op haar dooieakkertje aan rijden. Paardje had het echt heel slecht.

Ik hoop dat het een beetje voor je oplucht nu je het verhaal hebt gepost, hoop dat je het een plekje kan geven.

**Geplaatst**: 29-04-17 13:29

Geplaatst: 29-04-17 13:29

Heftig dit! Ik denk dat er bijna geen 'goede' manier is om te handelen als je paard écht schrikt en wegrent, je had bijna alleen keus uit dingen die fout zouden gaan. Als je niet linksaf was gegaan, was je paard er misschien nu niet meer geweest, omdat hij in het rooster was gekomen. Ik vind de reacties van de mensen op die stal echt vreselijk, onuitstaanbaar en arrogant, eigenlijk al het slechte. Als je erop had gereageerd, was het misschien wel erger geworden.

Ik wil vooral zeggen; het is níét jou schuld, en ik denk dat je goed gehandeld hebt, voor zo ver dat kon. Zeker op die leeftijd.
Respect :(:)

**Geplaatst**: 29-04-17 13:30

Geplaatst: 29-04-17 13:30

Zhads: dat jij dat niet zou doen betekent niet dat een ander wel die keus zou maken. Er was hier een tijdje terug nog een topic (heet iets van 'zware val' als ik het me goed herinner) waarin iemand snoeihard van haar paard was gekletterd, bewusteloos is geweest en haast niet meer kon lopen na afloop - maar ze moest er niet aan denken om naar het ziekenhuis te gaan. Of dat verstandig is kun je ook over twisten (en werd ook wel gedaan), maar ik wil hier alleen maar even mee aangeven dat mensen zo ontzettend anders over dit soort dingen denken.
Bijzonder hard om zo te reageren

Jij komt op die manier bijzonder goed in de buurt bij dat soort mensen waar TS (en vele anderen) een schijthekel aan heeft gekregen door dit soort hele gebeuren.
Enneh, we hadden het hier ook nog eens over 15 jaar geleden. Ik durf het niet met zekerheid te zeggen maar volgens mij was de smartphone toen ook nog niet helemaal in opkomst...

TS, ik hoop dat je het je niet aantrekt en dat je een beetje troost kan vinden in het feit dat inderdaad veel (paarden)meiden iets dergelijks hebben meegemaakt. Op die leeftijd deden en zeiden we allemaal wel eens dingen waar we ons nu kapot voor schamen en ik denk dat menig bokker ook wel een boekje vol kan schrijven met soortgelijke gebeurtenissen. Dat iemand je er haast van beschuldigd dat het jouw schuld is en dat jij je paard wat aangedaan zou hebben is natuurlijk vreselijk, maar je beseft je gelukkig dat jij er niks aan kan doen en je best hebt gedaan in deze situatie, en elk persoon met een werkend stel hersens zou dat ook moeten weten.

**Geplaatst**: 29-04-17 13:31

Geplaatst: 29-04-17 13:31

Heb je dat vaak dat je teveel aantrekt wat mensen zeggen?
Ongeluk is altijd naar maar dat je nu 15 jaar later vooral nog last hebt van de opmerkingen die sommige gegeven hebben verbaast me wel.

**Geplaatst**: 29-04-17 13:31

Geplaatst: 29-04-17 13:31

Zhads schreef:
Huilen en schreeuwen? En dan heb je geen ambu nodig. Laat me niet lachen, als je zelf open ligt heb je er zeker een ambu nodig. Of je nou was meegegaan of niet.

Precies, hij rende weg. Hij had zichzelf nog veel erger kunnen verwonden en juist daarom zou er een DA mee moeten komen. Hij/zij heeft zelf wel spullen als schoon water om de check te doen, desnoods op een fietspad. Daar kan beslist worden of het veilig is om te lopen of niet.

Vandaar de twijfels, maarja zoals gezegd trek ik me terug onder mijn steen aangezien ik je tere hartje niet wil schaden

Serieus?? Lees even terug wat je hier zegt.. Ik denk dat dit uit de jaren dat ik op bokt zit by far een van de meest bizarre reacties is die ik ooit gelezen heb.. Verder gaat alles wel goed..? >;)

**Geplaatst**: 29-04-17 13:32

Geplaatst: 29-04-17 13:32

Moderatoropmerking:

Bij deze het vriendelijke verzoek om rekening te houden met de gevoelens/gedachtes van de medemens. Dat het vakantietijd is en er wellicht meer topics worden geopend wil niet zeggen dat er altijd getwijfelt moet worden aan de waarheid of inhoud van een topic.

Denk voor je een reactie plaatst na hoe een bericht bij een ander aan kan komen

Alvast bedankt!