Geplaatst In 2009 is mijn paard bij me gekomen. Toen 4,5 jaar. Mijn doel was vooral om recreatief wat bezig te zijn, spelenderwijs grondwerk, hier en daar een lesje, lange wandeltochten, misschien een westernlesje ertussen nemen.
En dat is eigenlijk ook wat ik de laatste 8 jaar met hem gedaan heb. Het is te zeggen de eerste 6 jaar.
Op al die jaren is er heel wat gebeurd. Hij is ziek geworden en heeft lang stil gestaan, ik ben een aantal keer echt ziek geweest waardoor ik weinig met hem kon rijden of bezig zijn. Hoe dan ook, hij was mijn paard en ik hield van hem, stilstaan of niet ik deed alles voor hem.
Ik heb een paar jaar geleden een relatiebreuk gehad en mijn paard heeft mij er figuurlijk echt doorgetrokken. Urenlang, dagelijks, km's verslijten en hoofd leegmaken. Zalig was het.
Drie jaar geleden heb ik mijn huidige partner leren kennen. Ik ben verhuisd en paardlief mee. Omwille van mijn werk in combinatie met huishouden en bijberoep kon ik al wat minder tijd vrijmaken voor mijn paard. Hij kreeg al het nodige, maar ECHT rijden of er serieus mee bezig zijn, dat werd minder en minder. Op regenachtige dagen waar ik door de modder moest ploeteren heb ik vaak gedacht "wat doe ik in hemelsnaam, ik heb er toch echt geen plezier meer in??".
Maar dan zie je z'n lieve snoet en weet je weer waarvoor je het doet.
Een jaar geleden zijn we alweer verhuisd, definitief nu. Paardlief mee op een weide hier niet ver van. Ik huur nu zelf een weide (in plaats van altijd op pension gestaan te hebben) en deel de weide met een meisje. Het was ook een erg zwaar jaar: ik ben van job veranderd, een opleiding gevolgd in een andere uithoek van het land, verhuisd, en het fulltime werken in combinatie met al het bovenstaande was zwaar voor me. Ik heb ook weinig tijd kunnen vrijmaken om te gaan rijden met mijn paard, maar hij kreeg wel al de nodige verzorging en liefde als ik daar was.
De weide lag er deze winter modderig bij, veel geploeter. 's Avonds vertrok ik met tegenzin (wie vindt in de regen werken nu wel leuk?) naar ginder. Mijn vriend merkte dit op en begon zich af te vragen of dit meer te maken had met mijn gevoel voor verantwoordelijkheid dan wel of ik er echt nog wel plezier in heb om een paard te hebben.
En ik moet toegeven dat ik het zelf niet meer weet... De laatste jaren kruiste die gedachte wel eens in mijn hoofd, maar al snel dacht ik: nee je hebt er ook veel plezier mee gehad en weet dat hij je door zware momenten heeft getrokken.
Ik probeer mijn vriend dan wel uit te leggen welke emotionele waarde mijn paard wel niet voor me heeft, maar als hij dan vraagt of ik de laatste jaren echt plezier heb gehaald uit 5 keer rijden en voor de rest 4x/week mest ruimen en voeren, stel ik me die vraag ook wel.
Nu ben ik ook 3 maanden zwanger en vraag ik me soms af wat ik in de toekomst ga doen. Ik beval in oktober en het meisje waar ik de weide mee deel heeft me al gezegd dat ze voor mijn paard zal zorgen wanneer ik hoogzwanger ben en enige tijd nadien. Dat meisje weet niet helemaal hoe blij ik ben dat ze me dat ook maar heeft voorgesteld. Het is een tijdelijke zorg minder
.Mijn vriend heeft niets met paarden. Hij zegt dat als ik plezier uit mijn paard haal, het voor hem oké is, zolang het qua kosten niet de pan uit swingt. We moeten een lening betalen, er zijn nog een aantal verbouwplannen en de baby zal no doubt ook wel wat geld gaan kosten..
Ik doe qua weideonderhoud nog alles voor de paarden en ik ben dat ook van plan om dat te blijven doen zolang mijn buik het toelaat. Maar rijden mag ik niet van de gyn. De laatste keer dat ik heb gereden was oktober 2016. Hij gaat dus weer op zijn minst een jaar stilstaan. Op dit moment haal ik dus wel plezier om hem af en toe te toiletteren, maar wie doe ik daar eigenlijk een dienst mee?
Ik ben zo besluiteloos als de pest.
Enerzijds denk ik dat ik mijn paard er een plezier mee doe om afstand van hem te nemen zodat hij terug de tochten kan maken waar hij zoveel plezier in heeft, anderzijds ben ik bang dat geen enkele koper voor mij 'goed genoeg' zal zijn voor hem, net omdat hij die emotionele waarde voor me heeft waar ik geen afstand van kan nemen.
Anderzijds ben ik bang dat als ik de knoop doorhak ik daar op termijn enorm veel spijt van ga hebben en het zelfs mijn partner kwalijk zou durven nemen omdat hij het zaadje van 'heb je nog wel plezier?' in mijn hoofd heeft geplant of het beter gezegd onder woorden heeft gebracht...
Hopelijk geen veroordelende reacties van jullie kant.
EDIT: Ik wil er wel nog graag aan toevoegen dat hij 24/7 op het land staat en dat zo de voorbije 8 jaar zo geweest is. Dat jullie niet denken dat hij zielig in zijn box stond te wachten om er een uurtje uit te mogen omdat ik moest mesten
. Beweging en vriendjes heeft hij nooit moeten missen. 
