Ruim 2,5 jaar geleden heb ik het paard van mijn leven gekocht. Alles waar ik naar op zoek was, en naarmate de tijd vorderde zelfs meer. Mijn grote droom was altijd Z1 dressuur worden, en dat ging eigenlijk allemaal vrij soepel. Sinds dit jaar echter begonnen er haperingen bij mij te ontstaan. De eerste grote rijdip was na de regiokampioenschappen, toen nog M2. En vraag me niet waarom, maar ik had zelfs bijna het NK afgezegd, want de zin om erop te gaan zitten ontbrak volledig. Na een trainingsweek bij degene via wie ik mijn grote held gekocht heb ging het weer wat beter. Toch het NK gereden na heel veel twijfels. Zoveel mensen die zeiden: joh je mag op het NK! Dat is zo'n super gave ervaring! En ik had meer zo van...
Maar goed, we gaan verder. Hortend en stotend eind mei weer gestart en binnen 2 weken waren we het Z1 door. Eindelijk onze grote droom waargemaakt! Maar kort daarna ging het weer flink bergafwaarts. Met paardlief niet trouwens, die deed braaf alles als ik mezelf erop gesleept had. In juli heb ik zelfs nauwelijks gereden. Sinds die tijd steeds gespeeld met de gedachte om een goede ruiter/amazone te zoeken die hem verder zou opleiden. Een kennis/voormalig instructrice belde in die tijd toevallig, en zo waren we bijna op het punt gekomen om het ook echt door te zetten. Alleen door meerdere redenen en twijfels van mijn kant uiteindelijk niet gedaan. En toch besloten om zelf door te zetten. De motivatie kwam langzaam weer terug, en zo reden we Z2.Maar.... zo voel je hem al aankomen. De motivatie staat weer op een wankel punt. Waar ik altijd droomde van de Z1, heb ik nog steeds niet die droom van subtop, of zelfs hoger. Terwijl ik meerdere zeer gemotiveerde mensen om me heen heb die ervan dromen om ooit grand prix te rijden. Het is gewoon zo'n frustrerend, vervelend gevoel. Ik ben echt verschrikkelijk gek op m'n vossie. Het is zo'n verschrikkelijk lief paard, die altijd zo z'n best doet, zoveel vergeeft (want ja, mijn eerste wedstrijdpaard dus alles hier op moeten leren), dingen zo snel oppakt. Verkopen is wat mij betreft iig voor nu geen optie. Maar tegelijkertijd vind het ik het moeilijk om het zo te laten. Ik ben niet iemand die doelloos rondjes kan rijden, en bovendien vind ik het zonde van mijn paard om hem zo te laten staan. Het is een paard met veel talent voor sluiten, drie goede basisgangen, super fijn na te rijden. En ik kan echt enorm genieten als ik er iemand anders op zet met meer ervaring. Dan kan ik echt denken: kijk mijn gave vossie eens door de baan gaan
Dus what to do.. Wachten tot de dip weer voorbij is en zelf ermee bezig blijven, of toch eens kijken of ik iemand kan vinden voor hem, en hoe pak je dat in hemelsnaam aan. Gaan dat soort constructies goed? Al met al eigenlijk twee opties waarin ik beide geen ervaring heb. Wat is dan wijsheid? ...
om in te gaan op de afwisseling: springen durf ik niet en buitenrijden is vanaf de stal waar ik sta geen optie en is dit paard ook niet geschikt voor (alleen op pad althans). Samen wel eens naar het bos vindt ie erg leuk maar ik heb geen eigen vervoer dus dat maakt het heel lastig. Grondwerken vind ik heel af en toe wel eens leuk maar daar kan ik geen weken mee vullen.
daarom neem ik ook graag de tijd en dat heeft dit paard ook zeker nodig gehad (beetje laatbloeiertje tussen de oortjes
Je weet dat het een luxeprobleem is, en je wilt er aan werken. Top.
dat is wel een optie om over na te denken inderdaad, maar als ik dan toch iemand anders erop zet, dan zou ik liever iemand erop zetten die mijn paard verder kan opleiden ipv andersom.