Geplaatst 
Er gebeurt de laatste jaren zo veel in mijn leven dat een enorme invloed heeft op mijn leven dat het onmogelijk lijkt voor mij om enigszins beknopt te blijven. 
So... Buckle up!Januari
In Januari probeerde ik nogmaals of Sam en Rooie eindelijk samen konden nadat ze bijna een jaar met een draadje tussen langs elkaar gestaan hadden. Rooie was inmiddels nl. gecastreerd...
Het was bijzonder koud deze maand! Sam had op een gegeven moment een wit ijslagje op zijn manen liggen…
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58D58D0F
Ik reed het clubkampioenschap mee. Sam was zijn neurotische zelf maar ondanks dat ik ook niet echt fit was (niercrisis) wisten we clubkampioen te worden!
Februari
Sam was naar goede gewoonte lekker pittig in februari. Het was ook nog steeds vrij koud. Door de bevroren ondergrond deden we vnl stap-trainingen met korte drafjes
Maart
In Maart kwamen er al weer vorstvrije dagen al bleef het nog steeds relatief fris maar we konden wel weer beter trainen.
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58C09795
Sam ging zich elke dag beter gedragen en hij was zoals altijd mijn steun en toeverlaat. Onze Rooie stond nog steeds te toeristen en gezien een aankomende operatie zou ik daar niet meteen veel verandering in gaan brengen. Ik moest wel weer een dagje naar het ziekenhuis voor de infuus die samen met nog wat ander pillen zorgt dat mijn lijf blijft functioneren. Of tenminste, iets of wat blijft functioneren. De meeste medicatie kan ik in pil- of korrelvorm nemen maar deze moet via een infuus en dat betekent dus een dagopname eens in de 8 weken.
April
In April reden we een wedstrijd van de UDR. Omdat ik dit jaar geen licentie had genomen had ik die kans. Als je een licentie hebt is het nl. een verboden wedstrijd. Al bij al was ik redelijk tevreden, het zijn iets andere proeven dan we gewoon zijn en we waren al een tijd niet op verplaatsing geweest, voor mijn neuroot best een uitdaging dus. Maar hij gedroeg zich relatief goed, we konden een 3e plek bemachtigen! Normaal ga ik niet te paard binnen omwille van verschillende redenen maar de hoofdreden is dat Sam in de prijsuitreiking nogal “zichzelf” is (neurotisch) en ik heb daar op zich geen last van want ik ken hem, maar over het algemeen vinden dressuurruiters het niet leuk om bij 'm in de prijsuitreiking te staan. Dus ik gaf aan dat ik liever te voet binnen wilde maar dat mocht niet. Prima, mij maakt het niet uit…
Zo ongeveer halfweg de prijsuitreiking werden we verzocht de prijsuitreiking te verlaten…
Tsja… Sam is Sam….
Een paar dagen later boekte ik mijn “all in” hotel voor de operatie. Er kwamen spannende maanden aan, een periode die éindeloos leek. Ik besloot alles er uit te halen. Dat betekend in het kort dat ik zo veel mogelijk wilde rijden.
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5886E84A
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58D0C8E7
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58C82DA3
Rooie liet zich weer flink kappen. Voor degenen die het gemist hebben: Rooie heet op papier “Galant” en heb ik zwaar verwaarloost met groei-achterstand op gehaald. Hij heeft al een boel in gehaald maar we beginnen stilaan te vrezen dat hij toch nooit meer alles zal gaan in halen (of hij moet nu de komende 2 jaar enorm gaan veranderen. Op aanraden van de DA werken we heel licht met hem. Vnl in deze houding:
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5887144C
En max een kwartier. Rooie is inmiddels 4 overigens. Hij is “bij” in die zin dat je geen ribben meer ziet maar hij blijft érg rank en smal… De kans is natuurlijk reëel dat dat simpelweg zijn bouw zal zijn.. De tijd zal het zeggen. Inmiddels heeft hij weer rust omdat ik hem nu in de winter niet aan het werk wil ivm de koude die ze toch meer energie kost ondanks een deken. Vanaf Juni heeft hij niets meer gedaan omwille van de operatie dus ik heb eigenlijk gewoon onze afspraken nog eens doorgenomen in deze periode (links, rechts, gas en rem) en daarna is hij weer op rust gegaan. Hij staat wel 24/7 op weide dus hij kan bewegen zoveel hij wil (en is ook erg actief op weide.
)Bovendien werd Rêve een twenter! 16 april is 'JCB' zoals mijn man haar noemt, 2 jaar geworden!
Mei
Gewoon… Omdat ook dit 100% Sam is…
Mijn mannetje, mijn vriendje, mijn Steun en toeverlaat, mijn troost en mijn rots in de branding…. Altijd, ook alstie in een minder goede bui is… Ik ben zo ontzettend gek op 'm… We zijn gedurende onze tijd samen de laatste twee jaar enorm naar elkaar toe gegroeid… Ondanks dat ie een tikkeltje neurotisch is kan ik lezen en schrijven met 'm.. Ik vertrouw hem voor 200%..
We gingen deze maand ook in het symbolische roze… Bij een vriend en paardenmens werd kanker vast gesteld. Omdat deze man altijd achter Sam en mij staat, Eigenlijk het koppel altijd achter ons staat en ons altijd moed in praat als het even niet gaat, gingen we symbolisch in het roze. Hij werd die dag geopereerd. Waarom ik mijn handen zo hoog heb weet ik overigens ook niet.
Inmiddels is de man er na veel complicaties en miserie weer bovenop en lijkt het voorlopig goed te gaan.
Een onduidelijke foto maar dit geeft een beetje weer welke gymnastiek Rooie dagelijks doet op weide (en Sam moet mee van 'm
)https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58C7BB32
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58D1E6D7
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=588CD052
-Eh ja, Sam had vlak hiervoor proberen te bijten omdat Rooie hem haast om liep en dan krijg je dus dit als je twee van die debielen bij elkaar hebt..
–Een paar dagen later even apart zodat Rooie op zijn gemak kan eten:
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58B97E0F
En Rêve haar duivelse afdruk:
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58C2F168
Iemand enig idé waarom een palomino een groter wordende haast zwarte stip op haar kont heeft?
Verder begonnen geleidelijk aan de voorbereidingen. Ik liet mijn metalen piercings vervangen door kunststof, haalde een retainer op voor mijn lip en haalde mijn laatste medicatie voor mijn darmen in het ziekenhuis voor de operatie. Allemaal zo in gecalculeerd dat de remicade niet meer op zijn “hoogste niveau” zat op het moment dat ik geopereerd zou worden gezien mijn chirurg een beetje bang was voor remicade + cortisonen.
Het is ook om die reden dat ik in de laatste 5 dagen voor de operatie preventief antibiotica mocht nemen.
Juni
2 juni was D-day… De avond er voor zat ik huilend op de stoel bij mijn schoonzusje die mijn haren zo netjes mogelijk scheerde gezien het een operatie aan mijn hoofd betrof en zij het netter scheert dan een chirurg zou doen. Ze scheerde het zo dat ik relatief snel het litteken zou kunnen verbergen maar ai wat deed dat veel meer met me dan ik verwacht had… Je zou denken dat je het na twee keer gewend bent maar helaas.. Mijn schoonzusje en broer zijn gelukkig fantastische mensen. Mijn schoonzusje gaf me alle ruimte om zachtjes te snikken terwijl mijn man, die wat later binnen kwam, mijn hand pakte en even kneep. Het was frustratie, dat het weer moest, maar toegegeven, ook een stukje angst… De meeste onder jullie weten wel dat ik een CVA met complicaties heb gehad. Om die reden is er een stuk schedel weggehaald en een paar maanden later terug geplaatst. Na een paar jaar kwamen we er achter dat mijn lijf besloten had dat dat stukje toch niet meer welkom was… De enige oplossing was een 3D geprinte prothese. De scans en de prothese werden vrij snel gemaakt maar inmiddels had ik een agressieve opflakkering van Colitus ulcerosa gekregen die ze niet onder controle kregen waardoor ik tot dit jaar (3 jaar na de vaststelling) niet stabiel genoeg was om te opereren. In Mei was ik stabiel op 4mg cortisonen per 3 a 4 weken + remicade en pentasa … Niet de ideale omstandigheden voor eender welke operatie en zeker niet voor deze maar beter zouden we voorlopig niet gaan krijgen dus in April zei mijn dokter van mijn darmen “go” en in Juni mocht ik na een AB-kuur (en nog eens een infuus vlak voor de operatie) plaats nemen op de operatie tafel.
Een zwaar momentje van afscheid vlak voor de zaal… Ondanks het vertrouwen in mijn chirurg waren we ons allebei heel bewust van de risico's. Met een pilletje xanax waren mijn grootste nerveuze gevoelens wel verdwenen maar ik blijf (helaas misschien) wel heel helder dus hoewel ik niet nerveus was, was ik me wel bewust van de risico's. Ik zei mijn man dat hij naar zijn broertje moest gaan. Niet in het ziekenhuis zitten wachten. Mijn moeder zou hem wel bellen wanneer ik in de recovery lag en eer ik daar van af mocht zou hij al lang en breed terug kunnen gereden zijn vanuit zijn broertje.
De operatie zelf liep wederom niet helemaal van een leie dakje maar was uiteindelijk wel geslaagd. De eerste twee dagen wist ik niet dat een hoofd zoveel pijn kon doen en onder zoveel druk kon staan zonder te ontploffen maar vanaf zaterdag ging het voelbaar beter waardoor ik (ook omdat de scans en bloednames goed waren) zondag mijn ticketje naar huis versierde. De pijn die ik nog had zou nl. sowieso nog wel een paar weken aanhouden. In totaal ben ik dus incl. operatie-dag 4 dagen daar geweest.
De komende weken werden zwaar, de komende maanden eigenlijk.
Juni stond in het teken van controles, hoofdpijn, herstellen… Eenmaal de wonde dicht en de draadjes er grotendeels uit was het grootste risico (infectie) geweken. Ik merkte vrijwel meteen nadat ik weer helder was dat mijn linkerkant slechter werkte.. Ik hoopte dat dat nog van de “druk” zou zijn (omdat mijn prothese dikker is dan mijn echte bot was de druk wat hoger.).De prothese zat er in dus de schroefjes mochten eruit. Een aantal waren dusdanig overwoekerd dat uithalen geen enkel voordeel had dus nog niet alle metaal is er uit. Maar hier iig een deel van de winst:
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58BD643F
Gezien mijn toestand kon ik weinig bij de paarden… Ik moest ten eerste erg voorzichtig zijn gezien de prothese moet vast groeien.. Dus terwijl mijn moeder de verzorging op zich nam legde ik me maar toe op paardje pesten van op afstand.. Met balonnen die komen aanwaaien bv:
(hier zie je ook meteen wat ik bedoel met Rooie zijn achterstand waarvan ik vrees dat hij die niet meer helemaal gaat goed maken.)
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58C79CB0
Ondanks de operatie moesten ze toch gekapt worden en gezien Rooie zich alleen laat handelen door de smid als ik in de buurt ben … Ik had inmiddels wel een eerste controle gehad, de wonde was mooi genezen en de schedel was nog steeds goed. Paardrijden mocht ik helaas nog niet tot mijn grote frustratie.
Juli
Mijn wannabe-arabier ging meer en meer op een Boere-bier lijken en ik mocht nog steeds niet rijden dus ging ik maar longeren. Daarnaast bestelde ik in juni regen voor zolang ik niet mocht rijden en laten we zeggen dat ik stilaan begon te overwegen om toch in god te gaan geloven… Die wens werd dusdanig serieus genomen dat gehele dorpen onder water stonden…. Meerdere keren…
En gezien ik meerdere keren voor de operatie zei “het mag de gehele tijd dat ik niet mag rijden regenen van mij” verweet iedereen die me dat had horen zeggen mij de overstromingen.
Ik heb sinds de eerste overstroming dat maar niet meer durven herhalen…
Nogmaals mijn excuses aan iedereen die schade ondervonden heeft door mijn ondoordachte verzoek … Zelfs mijn weide, die zelden tot nooit nat is vanwege de zandgrond stond deels onder water. Gelukkig hadden ze ook nog droge plekken hogerop onder de bomen.
Terror en haar vriendje.
Op 19 juli vieren we ook een klein jubileum: Sam is vijf jaar deel van de paardenfamilie
Augustus
Gezien mijn eerstvolgende controle pas in September was en ik dan pas kon vragen of ik weer mocht rijden moest ik het ook deze maand doen met paardjes kijken.
Ik mocht wel VOORZICHTIG met ze werken (lees: longeren) sinds juni maar goed… Wij ruiters weten allemaal dat als je niet MAG rijden die dagen eindeloos duren… Zelfs al heb je normaal ook periodes dat je niet rijdt…. Zodra het niet MAG is het een ramp.
Mijn man kwam op bezoek tijdens een ritje met de quad en ik besloot Rooie uit de weide te plukken en duwde hem die in handen. Gezien Rooie zijn grootste angst kwa mensen nog steeds mijn man is. (waarom weten we niet, mijn man heeft nl. nooit zelfs maar zijn stem verheven op dat dier… Maar Rooie is van hem nog banger als van alle andere mensen.)
Dat ging boven verwachtingen goed eigenlijk.
Bovendien waren we 3 jaar getrouwd.
Gezien ik toch niks beters te doen had en ik eindelijk een dokter had gevonden die me geloofde, werden er wat scans gemaakt van mijn heupen en enkels.
September
Een drukke, zware maand. Eerst en vooral kreeg ik de uitslag van mijn scans die in augustus (en eigenlijk ook nog eentje in september) gemaakt waren. De uitslag was niet goed… De professor die het me vertelde begon het gesprek met “het is niet goed he meisje”. Mijn gelaten reactie baarde hem zorgen. Maar ik voel al jaren dat het niet goed zit in die gewrichten.
De diagnose was ver gevorderde avasculaire necrose met secundaire artrotische schade. In mensentaal. Beide enkels zijn zodanig stuk dat er eigenlijk niets meer aan te doen is. Ook beide heupkoppen zijn ingezakt (stuk dus.). In feite zouden ze, als ik 20 jaar ouder was, beide heupen vervangen door een prothese maar buiten dat avasculaire necrose een contra-indicatie is, ben ik dit jaar al geopereerd waar mijn lijf echt een flinke klap van gehad heeft (en eerlijk is eerlijk: mentaal ook.) en bovendien gaan de protheses tegenwoordig wel langer mee maar ik ben nog steeds erg jong. ICM de necrose wilde hij eerst kijken of ze het konden stabiliseren met medicatie. Ik wil sowieso nog geen operatie gezien ik momenteel welliswaar met pijn, nog kan lopen. Ik wil de operatie uit stellen tot het echt niet meer gaat. Het is genoeg geweest voor dit jaar. Wel kreeg ik een briefje voor nieuwe schoenen (orthopedische) en werd me aangeraden om wandelen zo veel mogelijk te beperken. Na kort overleg mocht paardrijden wel nog. Ideaal was het niet maar dan vnl. in verband met vallen.
13 september werd de prothese nog eens gecontroleerd en kreeg ik eindelijk groen licht om weer te rijden! Ik besprak het feit dat mijn coördinatie en kracht verslechterd waren links en tot mijn spijt zei mijn chirurg dat, dat ook van blijvende aard kon zijn. Ik had gehoopt dat het zou verbeteren gezien ik sowieso al weinig kan met links maar helaas… Ik wist dat dat bij de risico's hoorde en ik wist ook dat ik geen keuze had maar toch was het even flink balen.
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58BDCE76
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58C6B3FC
Ik merkte helaas ook al snel dat mijn verslechterde coördinatie in mijn linkerkant ook een weerslag had op mijn rijden. Toen het eerste geluk van terug mogen rijden weggeëbt was en ik weer meer wilde dan alleen maar hobbelen begon ik me te ergeren aan mezelf. Ik kon niet fatsoenlijk zitten want mijn enkels zitten vast dus ik kan mijn hakken niet uitdrukken. Mijn heupen zijn wat stijver dus ook daarin ben ik minder flexibel (iets wat ik al jaren voel maar waarvan ik nooit geweten heb waarom het was.).
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58BFA4E3
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/t3 ... 1295_o.jpg
Naar het einde van september kwamen die irritante tranen weer die sinds mijn CVA veel sneller omhoog komen dan voorheen. Jep, ik ben een huilebak geworden!
Na een ritje dat op zich niet eens zo slecht ging heb ik Sam uitvoerig beloont, Sammie, die al langer voelde dat baasje niet op haar best was… We (mijn moeder helpt me met de verzorging gezien dat alleen erg zwaar is voor mijn lijf.) verzorgden ze en eenmaal thuis barste het bommetje. Mijn man luisterde geduldighoe ik vertelde dat ik Sam gruwelijk in de weg zat en dat het mijn fout was dat het allemaal mis ging en dat ik het gewoon niet meer kon terwijl hij zijn armen om me heen hielt en sprak de wijze woorden; “Kath, je bent ten eerste sowieso veel te streng voor jezelf en ten tweede, bel Vero eens. Haar geloof je vast wel.” -Vero is mijn lesgever-Dus ik waagde er een belletje aan.
Oktober
Een paar dagen later waren we oktober en kwam Vero langs. Eerst even een gesprekje want ik had e.e.a te vertellen. Vero is graag op de hoogte van mijn beperkingen want dan kunnen we er samen een weg omheen zoeken. Toen ik een vijtfal minuutjes aan het draven was zei ze “joh, ik had wel een heel andere houding verwacht nav jouw beschrijving hoor…”
Zoals altijd wist Vero haar eeuwige positiviteit en hoge energie op me over te brengen en ik was weer helemaal opgeladen en klaar om er tegenaan te gaan!
Mijn man zuchtte later op de avond opgelucht “fijn om te horen dat Vero je zelfvertrouwen weer heeft terug gegeven.”
Met oog op terug op wedstrijd gaan (en gezien je met één hand niet kan vlechten) werd Sam weer gekortwiekt.. Mijn symbolische stap naar “ik ga het gewoon weer doen.”
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/t3 ... 4956_o.jpg
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/t3 ... 5149_o.jpg
Ja, het werd nog een dag flink warm in oktober. Moet er niet aan denken om nu zo buiten te gaan!
en de rest van de bende:
Rooie
En mijn gouden Terror-meisje
Opa Phara inmiddels alweer 21!
Het koppel samen:
https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/t3 ... 8094_o.jpg
Wb November ben ik mijn medicatie weer gaan halen. Hoewel ik momenteel nog stabiel ben stellen we (de dokter en ik) wel vast dat de medicatie sneller uit werkt. Voorlopig kan ik dat opvangen met een lage dosis aan cortisonen. Met de epilepsie ging het gelukkig wel goed, die dosering mag blijven zoals ze is. Wb mijn enkels staat er letterlijk in mijn verslagen dat ik zal moeten hopen op nieuwe technieken… Tot dan proberen ze de pijn zo veel mogelijk te beperken en zit er voor mij niks anders op, dan af en toe gewoon te gaan zitten als lopen te veel pijn doet. Gelukkig heb ik paarden die me af en toe wel even willen dragen.
En voor mijn heupen zal ik wederom moeten hopen dat ze het zolang mogelijk stabiel kunnen houden met medicatie. Eind deze maand kan ik ook bij een kinesist terecht om een te bespreken of ik zelf nog iets kan doen en zo ja, wat.
Ik heb wel wat kunnen trainen natuurlijk maar foto's zijn er niet van.. Elke kans die het weer ons geeft maak ik lekker een ritje en we zien wel waar het ons brengt.
Vero zei na mijn verhaal “tja, dan zullen we het over een andere boeg moeten gooien”. Toen ik haar vragen aankeek ging ze verder met “dan moet je naar de paralympics.”
Mijn lesgevers mikken altijd veel hoger dan ik.
Maar daar hebben we lesgevers voor toch? De paralympics zullen het niet worden maar ik zal wel mijn beperkingen moeten gaan accepteren en daar gaan we de komende maanden hard mee aan het werk. Het zal niet op een paar weken/maanden klaar zijn. Ik zal doelen moeten bijstellen. Vooral betreffende mijn houding gezien ik mijn lichaam niet mag forceren. Maar we gaan het gewoon doen. Sam gaat me helpen zonder het zelf te weten. Volgend jaar ga ik Rooie door rijden, die gaat niets anders kennen dan baasje haar manier van rijden, net als Rêve tegen de volgende zomer. En Vero staat me met alle plezier bij om te zoeken naar een manier waarop ik noch mezelf, noch mijn paarden verkeerd belast. Ik denk dat we al een hele weg af gelegd hebben wat dat betreft ook al ziet het plaatje er wellicht niet ideaal uit, zolang ik ze maar niet in de weg zit. Alvast nieuwe doelen en nieuwe moed dus voor de komende maanden én het komende jaar. En hopen, ooh zo hopen dat mijn prothese aan blijft groeien (ja er zal bot doorheen groeien als alles goed gaat.) en dat mijn heupen stabiel blijven… Dat ik gewoon kan blijven lopen ook al is dat nu met pijn, maar 95% van de tijd is het nog pijn waar ik doorheen kan lopen (en die overige 5% moet ik momenteel gewoon even wachten tot het “goed schuift”… En dat ik nu gewoon kan gaan genieten van een paar operatie-vrije jaren…
en om af te sluiten de hernieuwde vriendschap tussen Sam en Rooie van dit jaar:
Wat goed dat je (met wat hulp van Vero) wel lol in het rijden houdt! Op naar een meer gezegend 2017. 
