Ik heb vanaf mijn 14e op een manege gereden en kreeg op mijn 19e de mogelijkheid om bij mensen aan huis ijslanders te verzorgen en te rijden. Omdat ik daar zo vaak mocht komen als ik wilde heb ik na een jaar manege en ijslanders besloten om te stoppen met rijden bij de manege en mij te richten op de ijsco's. Daar heb ik in het begin lessen gehad om te wennen aan de gangen en de paarden, maar algauw reed ik alleen nog buiten of deed ik zelfstandig wat rijwerk op een grasveld vlakbij de wei.
Ik heb er heel veel plezier gehad en denk nog steeds met een glimlach terug aan die prachtige 10 jaar. Maar eerlijk is eerlijk, de foutjes slopen erin in mijn houding en zit, in mijn hele rijstijl en toen de paarden alle twee met pensioen waren heb ik helemaal niet meer gereden. Ook niet op andere paarden, want dat waren niet mijn oma's en dus had ik geen behoefte eraan.
Afijn, ik heb in totaal 6 jaar niet gereden en laatst kroop ik puur toevallig op de fjord van een vriendin van mij (zadelloos, en alleen halster en touwtje
foei toch) Ik heb er 20 minuten opgezeten en oh wat heb ik genoten
Toen begonnen de kriebels een klein beetje... maar met wat verstand kon ik die de kop wel indrukken. Later nog een georganiseerde buitenrit gedaan waar ik enorm naar uitkeek, maar toch niet de voldoening gaf die ik hoopte te krijgen. En nu? Nu begint het ENORM te kriebelen... ik wil weer rijden, ik wil weer actief bezig zijn met paarden en trainen met een doel...Wat houdt je tegen zou je denken... Nou...
Ik ben momenteel nog 2 a 3 maanden bezig met mijn afstudeeronderzoek. Ik heb geen idee waar ik kom te werken, dit kan in mijn huidige omgeving zijn, maar ook aan de andere kant van het land. Ik wil dus niet beginnen aan een nieuw bijrijdpaard om na twee maanden weer te moeten stoppen omdat ik op 1,5 uur of 2 uur reistijd ga wonen en werken.
Dan nog een ander puntje... mn rijvaardigheden
of eigenlijk de afwezigheid daarvan... 
Ik heb al 6 jaar niet gereden, daarvoor ook 3 jaar geen les gehad en mijn houding en zit zijn om te huilen
Ik kan rondhobbelen en that's it. Ik heb geen niveau, B zou ik nog te hoog vinden voor mezelf, en dus ben ik nou niet echt aantrekkelijk als bijrijder/verzorger voor eigenaren. Natuurlijk ben ik bereid om lessen te nemen en te gaan trainen met paardlief, maar ik moet dus wel bij 0 weer beginnen en welke "gek" stelt daar zn paard nou aan bloot?Neem lessen! Zou je denken... ja heel leuk, wil ik ook heel graag... maar ik ben momenteel ook zo blut als maar kan. Mijn stufi krijg ik niet meer, betaal de studie dus van mn eigen geld wat nog op de spaarrekening staat, werk? ik heb nog geen diploma. Bijbaan? Ik word overal afgewezen want ik ben te oud (30) en ik ben maar beschikbaar voor een maand of 3... daarna wil ik toch wel erg graag gaan werken in mijn vakgebied.
Het zorgt gewoon allemaal voor twijfels. Ik weet dat als ik rondvraag er heus wel pony's of paarden zijn waar ik voor kan gaan zorgen, maar ik wil ditmaal een paard (of Epony) waar ik mee kan trainen naar een doel, met af en toe lekker een bosrit. Ik hield altijd erg van springen, maar dit was met de ijsco's niet mogelijk helaas. Eigenlijk moet ik gewoon verstandig zijn en nog een paar maanden wachten, maar ja die kriebels he... die zullen jullie vast wel herkennen

Ben gewoon erg benieuwd wat jullie zouden doen in zo'n situatie
Anders had dat zeker gekund want dat vindt ze geen enkel probleem dat weet ik

Anders had ik het zeker gedaan