Heb gisterenmiddag dus het nieuws vernomen dat mijn wondertje er niet meer is en het valt me nog moeilijk dat te geloven en aanvaarden!
Gisterenavond om elf uur heb ik in mijn eentje afscheid genomen (omdat het dan donker was en minder eng) en toen ik tegen haar aanleunde werd het terug warm en dacht ik eventjes dat alles maar gedroomd was, maar het bleek niet zo te zijn!
Wanneer een dierbar iets sterft (mens of dier) is dat erg, maar wanneer het iets is dat je zelf hebt grootgebracht, waar je hebt bijgezeten en voor hebt gebeden en gesmeekt dat het zou eten en zou groeien en gezond en sterk zou worden, ligt het nog veel dieper!

Een diertje waar je je examens voor hebt opgegeven, je nachtrust en nog zoveel andere dingen, dat is niet zomaar een dier, dat is je kleintje!
Nu begint het stilaan door te dringen en het wordt alleen maar erger en erger, te weten dat ik ze gisteren voor het laatst gezien heb!
Anijsje, ik zal je missen!
