Zondag heb ik nog een kort wandelingetje gemaakt met Toon, wandelen vond hij altijd beregezellig.
Maandagmiddag heeft hij nog wel twee zelfmoordpogingen ondernomen door te proberen via het draad uit zijn paddock te ontsnappen om bij het riet te komen. Riet is favoriet!! Daarbij had hij voor het gemak maar een flinke paal uit de grond getrokken en meteen Kaminka ook maar meegenomen bij zijn ontsnapping. Met zijn tweeen ben je meer Dalton dan in je eentje tenslotte!

Gelukkig was hij weer gevangen, waarna hij wederom half in het draad belandde en met een voet in een grote, losliggende boomtak verstrikt raakte die aan de andere kant van het draad lag. Heel apart allemaal... vooral voor Toon, die doet normaal gesproken nooit zulke gekke dingen, daar heb ik een ander paard voor...

De dierenarts, mijn ouders en mijn instructrice arriveerden om een uur of vier. De dierenarts heeft even rustig uitgelegd wat ze precies ging doen en hoe Toon daarop zou kunnen reageren.
Daarna hebben we hem naar een mooi beschut gelegen paddock gebracht, waarna Toon een sedering kreeg waar hij suf van werd. Toen hij suf genoeg was kreeg hij een narcose toegediend waardoor hij uiteindelijk langzaam omviel. Toen kreeg hij de volgende dosering narcose. Toon lag uitgebreid te snurken en wij konden zijn altijd nog heel kleine tandjes bewonderen. Mijn instructrice en ik hebben Toon geprezen om zijn daden, zijn lieve karakter, zijn grote betrouwbaarheid en zijn enorme inzet voor mij. Uiteindelijk gaf de DA Toon een overdosis slaapmiddelen en zagen we hem langzaam wegglijden. Het leven vertrok uit zijn ogen. Dat ogen de spiegels zijn van de ziel was me meteen helemaal duidelijk.
Mijn ouders hadden een zonnebloem meegenomen met een kaart eraan waarop de tekst stond: Lieve Toon, heel erg bedankt voor al die mooie jaren die je Mieke gegeven hebt. Ontroerend vond ik dat, vooral omdat mijn ouders helemaal niks met paarden hebben en tot afgelopen maand niet eens Toon en Kaminka uit elkaar konden houden. Heel lief.
We hebben Toon toegedekt met twee dekens, de zonnebloem bij hem neergelegd en nog een heel tijdje bij hem gezeten en over hem gepraat.
Het was een prachtig afscheid, veel mooier dan ik me had voorgesteld. Geen drama met een vechtend paard wat in paniek is. Echt letterlijk slapen en niet meer wakker worden.
Ik zou deze keus onmiddellijk opnieuw maken als ik weer voor zou staan.
Ik zal Toon verschrikkelijk missen, dat weet ik zeker. Ik kende hem al negen jaar, helaas is hij maar drie jaar in mijn bezit geweest. Hij was heel speciaal, niet door zijn geweldige sportprestaties of zo, maar gewoon om wie hij was en wat hij voor mij, voor zijn vriend Isard en voor Kaminka betekende en gedaan heeft. Een bijzonder paard dat eigenlijk dertig jaar oud had moeten worden....
Gistermiddag kocht ik de Bit en las een artikel over paarden waarmee eindeloos gedokterd wordt omdat mensen geen afscheid kunnen nemen. Een erg toepasselijk artikel wat me eigenlijk heel goed deed. Ondanks dat ik best weet dat ik de juiste beslissing heb genomen, doet het je toch goed wanneer je zoiets leest.
Ik zal binnenkort nog wat foto's plaatsen, ook van Toon met Kaminka samen.