
Ik kon beginnen met een halve dag, dus dat was wel lekker. We hadden vorige week al eens uitgeprobeert hoe we het moesten doen 's ochtends. Qua tijd, dan. Alle 3 douchen, Verena voeden, zelf eten en dan zorgen dat ik om 08:15 de deur uit kan. Een heel georganiseer, maar het is gelukt.

Op het werk was het eerst heel onwennig. Liep een beetje met de ziel onder de arm, maar na een tijdje ging het wel weer. Ik zou vanmorgen assisteren met operaties, belt iedereen af! Geen operaties dus. Ik heb dus maar mijn collega aan de balie afgelost. Die heeft nogal last van de keel, en kon bijna geen woord uitbrengen.
Hoe makkelijk val je dan weer in je oude werk. Ik hoefde geen moment na te denken hoe ik ook alweer de telefoon moest aannemen. Net alsof ik vorige week nog had gewerkt. Aan mijn lichaam kon ik wel merken dat ik thuis een baby had zitten. Mijnn borsten werden steeds zwaarder. Gelukkig had Verena vanmorgen goed gedronken (ze heeft vannacht voor de 3e keer doorgeslapen!), maar toch. Ik was ook blij dat het half 1 was.

Toen ik buiten bij de auto stond kwam mijn andere collega eraan. Ook een paardengek. Ze zei: hoe was ie? en vervolgens: ja, helaas hadden ze bij de hippo geen touwhalster en leadrope, maar ik hoop dat deze kadootjes ook in de smaak vallen ('k was 1 oktober jarig, maar de kadootjes kwamen achteraf hadden ze gezegd). Ik: welke kadootjes?

Daarna echt naar huis. Ik kreeg van Verena nog net tijd om zelf een broodje te smeren, daarna wilde ze toch echt wel eten hebben!
Morgenochtend weer werken. Och, dat zal ook wel weer meevallen. Ik zie meer tegen de vrijdag op.
