Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 18:22

levensgevaarlijke jaarling, ons verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 18:22

ik herinner me het nog als de dag van gisteren. dus ga ik nu even onze geschiedenis samen uit de doeken doen, en dan regelmatig eens wat updates posten ^^

Intussen is het al meer dan een jaar geleden dat ik hem ontmoete.
ik kwam bij een nieuwe stal waar ik de paarden zou bijrijden. een particulier met enkele merries waar uit gefokt wordt, het was dus de bedoeling dat ik die merries rustig ging bijrijden om ze op conditie te houden zodat bevallingen enzo minder zwaar zouden zijn, en misschien later ook een wedstrijdje mee te pikken. (jumping)

even ter verduidelijking, de eigenaars zelf zijn hele vriendelijke mensen, ik betaal geen bijdrage en krijg alle vrijheid. ik mag rijden zoveel ik wil, met wie ik wil (er is een buitenbak) zolang ik ook wat help in de stallen met voeren en mesten ed.

het was juni toen ik daar voor het eerst toekwam, een prachtige zomerdag, en alle paarden stonden buiten. ik kreeg een uitgebreide rondleiding, en kreeg een overzicht over de stallen, materiaal, weides, ed.
naast de grote stal is er ook nog een bijgebouw, vrij oud en een beetje vervallen.
toen we er passeerden vroeg ik of daar ook nog iets was wat ik moest weten, "daar staat de jaarling, maar blijf maar uit de buurt want hij is levensgevaarlijk! wordt deze zomaar naar de slacht gedaan" luidde het antwoord.
ik kon mijn oren niet geloven! daar stond een paard! van amper 1 jaar oud, en blijkbaar stond hij daar al sinds hij afgespeend was (8maanden!).
ik, koppig dat ik ben, wou natuurlijk per sé eens gaan kijken, en dat deed ik ook.
ik loop het oude vieze vervallen gebouw in en kom aan een oude box, vrij groot nog.
en daar stond hij! 1 jaar oud, helemaal verwaarloosd, vieze vacht, manen die in elkaar gedraaid waren, een kapotte staart, absoluut geen bespiering, en in zijn ogen niets meer dan droefheid en angst, hij zag er zooo ongelofelijk ongelukkig uit, stond helemaal in een hoekje gekropen, doodsbang, met zijn kont naar mij gericht, klaar om mij een mep te geven als ik te dicht kwam. en toch vond ik hem prachtig! ik bleef aan de staldeur staan, en toen hij me aankeek voelde ik het, de klik, de connectie.

ik vroeg de eigenaars of ik hem niet mocht proberen helpen, misschien is het nog niet helemaal verloren! en dat mocht ik, zolang ik voorzichtig bleef, want hij had al mensen geslagen. ( hij was nog niet eens gechipt!)
en dat deed ik, uuuuuren heb ik aan die staldeur gestaan, elke dag opnieuw. ( er in komen was te gevaarlijk )
de eerste dag moest hij niets van mij weten, en bleef hij doodsbang in zijn hoekje staan.
maar de tweede dag al nam zijn nieuwsgierigheid de overhand, en draaide hij zijn hoofd naar mij toe, hij durfde me aan te kijken met die prachtige ogen van hem.
ze straalden ongelukkigheid uit, en toch gaven ze me een warm gevoel.
elke dag kwam hij een stapje dichter, tot hij wat muesli uit men hand durfde te eten.
na enkele dagen al, kon ik zijn stal ingaan zonder me onveilig te voelen. hij leerde me dat zolang hij niet in een hoekje gedreven werd (wat eigenlijk vrij moeilijk is in een stal ) hij me geen kwaad zou doen.
en na een week lang, elke dag in zijn stal te gaan staan, was het zover, ik kon hem aanraken! niet lang, en hij was vrij gespannen, maar ik kon hem aanraken, wat ik in het begin niet eens voor mogelijk hield. hij sprong nog vaak weg maar bleef telkens terug komen. ik wist dat hij me absoluut niet vertrouwde, maar ik zag vordering, en bleef volhouden.

na 2 weken kon ik hem een halster aandoen, zeer snel, zonder dat hij het echt doorhad, dmv de voederbak. en trots dat ik was! dit had niemand ooit durven dromen.
na 3 weken kon hij EINDELIJK terug buiten, weg uit die stal, hij mocht samen met zijn halfbroertje die pas was afgespeend op de weide. en elke dag zag hij er beter uit. dat sombere jonge paard, kreeg terug glans in zijn vacht, kreeg spieren, en zag er al veel gelukkiger uit.
het was heeeeel moeilijk hem te pakken te krijgen op de weide, vaak moest ik gewoon uuuuren zitten wachten. waarschijnlijk was hij bang terug in die box terecht te komen.
maar als een veulen achter zijn moeder, liep hij achter zijn broertje aan, en zo leerden we hem van weide naar stal, en van stal naar weide te gaan. tot het ook gewoon aan de hand kon.
door gewoon samen rond te wandelen, en tijd door te brengen, leerde ik hem kennen, en hij mij, ik mocht hem steeds meer en meer aanraken zonder angstige reacties te hoeven verwachten. de eerste keer hoefsmid was een ramp, de eigenaars zetten hem de praam op, en in een klap was het vertrouwen waar we zolang aan gewerkt hadden terug weg.
ik moest weer opnieuw beginnen, en dit keer wou ik het doen zonder snoepjes oid.
en daar zat ik weer, in zijn box, ik had er zelfs een stoel bijgenomen.
en na exact 1 uur, sloeg hij helemaal om, hij kwam uit zijn hoekje, en kwam bij me staan, met zijn hoofd op mijn schouder, nog nooit had ik zo met hem kunnen knuffelen, hij sprong niet weg, was niet angstig, maar bleef bij me.
en vanaf die dag is het enkel nog bergop gegaan.
ik leerde hem vast te staan, geborsteld te worden, hoeven krabben, manen knippen, enz.
het was moeilijk, en ik heb heel veel geduld moeten hebben.
maar toen enkele maanden later de hoefsmid opnieuw kwam, kreeg ik bevestiging.
zonder ook maar 1 schrikreactie werden zijn hoeven gekapt (met dank aan de geduldige hoefsmid).

na de winter, en na zijn castratie, kon hij weer de weide op en nam ik hem af en toe eens mee voor een poetsbeurt.
maar toen kreeg de eigenaar problemen, en wou hij hem verkopen.
ik was er kapot van! tot we tot een oplossing kwamen, hij mocht blijven, als ik hem zou beleren, en er dus het komende jaar veel mee bezig zou zijn.
ik twijfelde, ik wou niet dat er van me geprofiteerd werd, maar ik wist dat dit zijn enige toekomst was, ik ben de enige die hij vertrouwt, en een ander zou het waarschijnlijk nooit lukken. en zo gingen we aan het werk, ik ging er mee langs straat wandelen, deed hem peesbescherming om, leerde hem vertrouwen te hebben in andere mensen (wat nu nog steeds een beetje een struikelbok is).
en afgelopen zomer was hij 2.5, en heb ik hem voor het eerst gelongeerd, in het begin begreep hij er natuurlijk niets van, maar na nog geen 3 minuten draafde hij braaf in een cirkel om me heen. enkel stap en draf, meer verwacht ik niet van hem.
1 keer om de 2 weken longeer ik hem, niet lang, maar de commando's zitten er al goed in, hij leert ontzettend snel bij, en doet hard zijn best.
straffen de ik nooit, enkel soms eens een kleine correctie met mijn stem, voor de rest werk ik met beloningen, en dat gaat perfect.
hij heeft respect voor mij, en doet zijn best om te begrijpen wat ik allemaal bedoel.
wa doen natuurlijk niet elke dag iets, maar altijd als ik er ben, ga ik even naar hem toe voor een knuffel.
hij hoeft me nog maar te zien, en komt al lief naar me toe gestapt.
nieuwe dingen vindt hij nog altijd wat eng, maar stap voor stap leert hij er niet bang voor te zijn.

maar nu, het grootste probleem is nog steeds het feit dat hij kopschuw is.
het is al beter, maar hij wordt nog altijd angstig als ik met mijn handen zijn hoofd aanraak.
dus als er tips zijn, wees welkom.
en hij moet ook nog steeds leren vertrouwen hebben in andere mensen, en iets minder aan mij te hangen.
maar hij vertrouwt mij natuurlijk ook nog niet voor de volle 100%

nog even ter zijde: op de weide staat hij met z'n halfbroertje, 1 jonge pony, 1 oudere pony, en een oudere merrie. dat gaat super, hij is heel onderdanig en maakt met geen enkel paard ruzie. bijtwondes oid heb ik nog nooit gevonden bij hem.
dominant is hij zeker en vast niet.
en ik kan met zekerheid zeggen dat hij me nooit met opzet pijn zou doen.

maar nu moet ik er dus volgende zomer mee rijden (dan is hij 3.5) , een zadeldoek is al geen probleem meer, een zadel heb ik nog niet gedaan, maar ik zou wel graag hebben dat hij ondaks zijn kopschuwheid, wel zonder problemen een hoofdstel om kan..

en kom nu alstublieft niet af met het feit dat ik hem gewoon op de weide moet laten met leeftijdsgenootjes zodat hij nog even jong kan wezen.
dat doet hij, maar als ik hem geen nieuwe dingen bijleer, wordt hij dus verkocht aan een handelaar..

**Geplaatst**: 13-10-11 18:32

Re: levensgevaarlijke jaarling, ons verhaal.

Geplaatst: 13-10-11 18:32

Nou, als ik het zo lees, heb je al veel goed werk gedaan.
Ik heb geen tips,
Maar respect dat je zo geduldig bent geweest. +:)+

**Geplaatst**: 13-10-11 18:44

Geplaatst: 13-10-11 18:44

Hoe zit het met het gebit... Hoofdschuw kan ook de oorzaak zijn van een slecht gebit...

En denk daarbij aan beloning: met de stem, een paardensnoepje of zelfs eens een klontje suiker. Zo koppelt het paard de aanraking met iets fijns... Natuurlijk niet belonen als het wel wegtrekt. En begin de eerste dagen rustig aan de onderkant, om stilletjes aan, als dat goed gaat, meer naar de oren te gaan. Probeer ook te achterhalen hoezo het paard hoofdschuw is. Je moet veel geduld hebben, veel liefde erin steken en veel belonen bij aanrakingen...

**Geplaatst**: 13-10-11 18:46

Geplaatst: 13-10-11 18:46

respect voor alles wat je al samen met hem bereikt hebt.....weet je, ik zou het zo fijn vinden als hij bij jou kon blijven....is het niet mogelijk dat jij hem zelf koopt? jullie hebben al zoveel overwonnen samen! ben eigenlijk wel heel benieuwd naar je ventje! foto's??
in ieder geval heel veel succes met hem. (ik denk dat met jouw geduld en veel belonen als het goed gaat, hij dat kopschuwe ook wel kwijtraakt.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 18:56

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 18:56

alle nieuwe dingen die ik hem leer (en hij mij) worden beloont, zelfs nu nog krijgt hij een snoepje als ik z'n hoeven krab.
ik heb al vaak geprobeerd met beloningen zijn hoofd aan te raken, en er is al een beetje vordering gekomen, maar hij blijft het allemaal zooo eng vinden.
ik begin in zijn hals, daar wordt hij liefst aangeraakt, en zo ga ik verder, langs de oren, naar zijn kaak, naar de bovenkant van zijn neus. maar van zodra ik in de buurt van zijn lippen kom schiet hij weg. ik denk dat dit het gevolg is van de neuspraam.
en als hij wegschiet kan ik hem natuurlijk niet belonen. elke aanraking aan het hoofd die hij wel accepteerd worden uitvoerig beloond, en ik weet dat hij z'n best doet.
soms als ik zijn hoofd vooraan aanraak, schiet hij eerst weg, maar komt meteen terug, en dan kan ik hem daar uitvoerig aaien, en beloon ik hem ook, maar van zodra ik richting zijn neus ga, is hij weg.

btw, dit is hem!
Afbeelding

edit:
en dit kan dan weer wel:
https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hp ... 7829_n.jpg

het zijn echt mijn handen in de buurt van zijn lippen/mond waar hij bang voor is

dit was hij toen hij de eerste keer buitenkwam:
https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hp ... 9685_n.jpg

Laatst bijgewerkt door Nickeltje op 14-10-11 11:05, in het totaal 2 keer bewerkt
Reden: max. 2 foto's ter illustratie. Overigen in link geplaatst.

**Geplaatst**: 13-10-11 18:58

Geplaatst: 13-10-11 18:58

heel veel respect! ik zet even een stipje zodat ik ook mee kan lezen. Dit kan nog wel eens een leerzaam topic worden voor iedere bokker. Je doet goed werk!

Wat een leukerd is het trouwens!

**Geplaatst**: 13-10-11 19:07

Geplaatst: 13-10-11 19:07

respect voor jou! ik zou er nu niet te veel aan doen met dat kopschuw waarscheinlijk komt dat met de jaren wel goed.
heel veel succes trouwens wel een heel mooi beest. nog een beetje leuke bloedlijnen?
xxx

**Geplaatst**: 13-10-11 19:15

Re: levensgevaarlijke jaarling, ons verhaal.

Geplaatst: 13-10-11 19:15

Ik heb echt Respect voor de geduld die jij hebt.

Hij ziet er ook al veel beter uit..dan de eerste foto

..

Ik denk dat je gewoon weer met veel geduld ect met zijn hoofd moet beginnen..aangezien je hem op sommige plekken op zijn hoofd mag aaien en hij wel uit je hand eet denk ik dat het wel goed gaat komen..

Probeer anders eens als je hem beloont door iets uit je van te geven ondertussen beetje op zijn kin te kriebelen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 19:24

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 19:24

sowieso geef ik de moed niet op, als we de kopschuwheid kunnen overwinnen, dan kunnen we echt alles aan denk ik.

in het begin was ik bang dat ik hem ooit zal moeten beleren onder het zadel, stel dat hij panikeert, en ik geblesseerd raak, en hij wegmoet oid
maar ik heb ingezien dat ik de enige ben die dat ooit zal kunnen. en ik ben ervan overtuigd, als ik alles stap voor stap doe, en niets doe waar hij niet klaar voor is, het zeker en vast goedkomt.
en eens hij ontspant onder het zadel, laat ik een instructice komen zodat ik hem zeker geen foute dingen aanleer

maar dit moeten we eerst met ons tweeën doen ^^

zijn bloedlijn,
dit is zijn vader
http://www.demispelaere.be/_html/main.p ... =en&page=2

en zijn moeder is dochter van forsyth (zoon van for pleasure)

middelmatig dus, en springgericht (mijn favo tak in de paardensport :p)
intussen heeft hij wel een halfzusje van vigo d'arsouilles

maar zijn moeder zelf rij ik dus ook mee, braaf onder het zadel, nooit steigeren of bokken, maar echt een dominante trut. op de weide is zij de baas, en ze is zeker niet geschikt voor een beginnende ruiter. als je in de omgang niet toont dat jij leider bent, gaat ze met je aan de haal.
maar ik merkte in het begin dat ik haar verzorgde dus ook dat zij niet graag aangeraakt wordt aan het hoofd, misschien heeft hij het ergens geërft van haar?
nu is het bij haar ook al beter, een hoofdstel is trouwens nooit een probleem geweest.

ik had er zelf ook al aan gedacht hem te kopen, ik zou niets liever willen dan zekerheid hebben dat hij voor altijd bij me blijft, maar ik heb helemaal geen weide of stal, dan dan zou hij tekort komen in zijn behoeften.
ben zelf ook nog student, en kom sowieso al regelmatig eens geld tekort.
misschien ooit..
liefst zou ik hem kopen en hem voor de rest van zijn leven met andere paarden op de weide laten maarja, is niet echt zo haalbaar hé :p
dus als ik het zo moet doen, met hem als eigendom van iemand anders, dan probeer ik hem gewoon zo goed mogelijk te beleren, en misschien ooit op wedstrijd eens te kunnen bewijzen dat hij wel degelijk iets in zijn mars heeft.

PS: die foto is van deze zomer, hij is intussen al wat aangekomen ^^

**Geplaatst**: 13-10-11 19:32

Geplaatst: 13-10-11 19:32

wauw wat een verhaal! ik volg dit even

**Geplaatst**: 13-10-11 19:35

Geplaatst: 13-10-11 19:35

Boku, je hebt endurance halsters waar je zo een bit aan kunt doen en weer af, terwijl het halster om blijf zitten. Ik meen dat ik dat ooit op een endurance wedstrijd gezien hebt. Is dat misschien iets?
Ontroerend je verhaal. Je bent een goed mens en je gunt dit paard een goede toekomst jouw verhaal lezend.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 19:37

Re: levensgevaarlijke jaarling, ons verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 19:37

bedankt voor de tip! ik ga zeker en vast op zoek.

**Geplaatst**: 13-10-11 19:42

Geplaatst: 13-10-11 19:42

waauw, ik heb het hele verhaal gelezen! echt zn mooi paardje! ik heb echt respect voor je! blijf zo doorgaan

**Geplaatst**: 13-10-11 19:42

Geplaatst: 13-10-11 19:42

Super wat je al bereikt hebt!Ik ga het volgen en zal denken over wat hem zou kunnen helpen..Hoop zo dat hij niet in verkeerde handen komt!

**Geplaatst**: 13-10-11 19:43

Geplaatst: 13-10-11 19:43

boku schreef:
sowieso geef ik de moed niet op, als we de kopschuwheid kunnen overwinnen, dan kunnen we echt alles aan denk ik.

in het begin was ik bang dat ik hem ooit zal moeten beleren onder het zadel, stel dat hij panikeert, en ik geblesseerd raak, en hij wegmoet oid
maar ik heb ingezien dat ik de enige ben die dat ooit zal kunnen. en ik ben ervan overtuigd, als ik alles stap voor stap doe, en niets doe waar hij niet klaar voor is, het zeker en vast goedkomt.
en eens hij ontspant onder het zadel, laat ik een instructice komen zodat ik hem zeker geen foute dingen aanleer
maar dit moeten we eerst met ons tweeën doen ^^

zijn bloedlijn,
dit is zijn vader
http://www.demispelaere.be/_html/main.p ... =en&page=2

en zijn moeder is dochter van forsyth (zoon van for pleasure)

middelmatig dus, en springgericht (mijn favo tak in de paardensport :p)
intussen heeft hij wel een halfzusje van vigo d'arsouilles

maar zijn moeder zelf rij ik dus ook mee, braaf onder het zadel, nooit steigeren of bokken, maar echt een dominante trut. op de weide is zij de baas, en ze is zeker niet geschikt voor een beginnende ruiter. als je in de omgang niet toont dat jij leider bent, gaat ze met je aan de haal.
maar ik merkte in het begin dat ik haar verzorgde dus ook dat zij niet graag aangeraakt wordt aan het hoofd, misschien heeft hij het ergens geërft van haar?
nu is het bij haar ook al beter, een hoofdstel is trouwens nooit een probleem geweest.

ik had er zelf ook al aan gedacht hem te kopen, ik zou niets liever willen dan zekerheid hebben dat hij voor altijd bij me blijft, maar ik heb helemaal geen weide of stal, dan dan zou hij tekort komen in zijn behoeften.
ben zelf ook nog student, en kom sowieso al regelmatig eens geld tekort.
misschien ooit..
liefst zou ik hem kopen en hem voor de rest van zijn leven met andere paarden op de weide laten maarja, is niet echt zo haalbaar hé :p
dus als ik het zo moet doen, met hem als eigendom van iemand anders, dan probeer ik hem gewoon zo goed mogelijk te beleren, en misschien ooit op wedstrijd eens te kunnen bewijzen dat hij wel degelijk iets in zijn mars heeft.

PS: die foto is van deze zomer, hij is intussen al wat aangekomen ^^

Dan is dit zijn hele stamboom: http://www.paardenfokken.nl/pedigree.php?horseid=638711

**Geplaatst**: 13-10-11 19:44

Geplaatst: 13-10-11 19:44

ik heb net je topic gelezen en ik kan maar een ding bedenken wat ik je zou willen zeggen +:)+

wat ben jij goed bezig!van een bang ,schuchter en mensen niet vertrouwend diertje,naar een schat van een dier.dat heb je goed gedaan.enkel door het dier jouw vertrouwen te geven.
petje af.
Ik hoop dat je op een of andere manier toch kan blijven zorgen voor dit beestje.eigenlijk zou de eigenaar jou dit diertje moeten schenken :))

.dat heb je wel verdient

**Geplaatst**: 13-10-11 19:47

Geplaatst: 13-10-11 19:47

Wat als je andersom gaat werken? Dus ipv jij zijn mond aanraken dat hij zijn mond/neus leert gebruiken om dingen aan te raken en misschien wel vast te pakken(apporteren)?

**Geplaatst**: 13-10-11 19:50

Geplaatst: 13-10-11 19:50

Wat een verhaal, ik ga dit topic zeker volgen.

Ik heb vroeger een pony gehad die zó getraumatiseerd was dat ze zich liet vallen als je aan haar mond kwam. We hebben toen heel veel gepoetst, vooral aan het hoofd met de meest vreemde soorten borstels, langharig, ruwharig, kriebelig, rubber enz. enz. ook aan haar mond (wel voorzichtig natuurlijk).
Pas toen ze daar niets meer om gaf, gingen we borstelen met onze vingers.... dat vond ze leuk! Daarna zijn we met een halster begonnen met een bit aan één kant (rechts) vastgemaakt, ze kreeg dan continue lekkers en suiker (was ze gek op) en dan probeerden we bij ieder snoepje het bit in te krijgen. Op een gegeven moment kwamen we met het bit aan en dan deed ze haar mond al open hahaha....

Ze is nu van mensen met kleine kinderen en het gaat super met haar! En dat voor een pony waar (bleek later) een stok tussen de zachte lagen geduwd werd om het bit erin te krijgen (maar ja zeiden ze later: als ze dat eenmaal in had was ze 'bomproof', het was alleen maar het bit dat niet ging grrrrr !@&*# -:(-

sommige mensen......!!!)

Veel Succes!

**Geplaatst**: 13-10-11 19:52

Geplaatst: 13-10-11 19:52

Knap wat je met hem al bereikt hebt.
Lees even mee in dit topic

**Geplaatst**: 13-10-11 19:52

Geplaatst: 13-10-11 19:52

Knap hoor dat je dit allemaal voor hem doet! Menig mens had hem echt naar de slacht gebracht. Ik vind het echt een prachtig paard om te zien, dus ben echt blij dat jij dit voor hem doet.
Weet je wat er verder is gebeurd waarom hij kopschuw is? Het zou fijn zijn als je de oorzaak weet, zodat je weet welke handelingen je wel kan doen en welke niet. En ook daarmee, geduld, geduld!

**Geplaatst**: 13-10-11 19:53

Geplaatst: 13-10-11 19:53

MarloesNatje schreef:
wauw wat een verhaal! ik volg dit even

Ik ook!! Wat geweldig, wat jij hebt bereik!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 19:57

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 19:57

Kabouterdans schreef:
Dan is dit zijn hele stamboom: http://www.paardenfokken.nl/pedigree.php?horseid=638711

inderdaad! maar ik weet alleen niet of de eigenaars er tevreden mee zullen zijn als ik dit verhaal op het internet zet, dus doen we het zonder namen :p

bedankt voor de lieve woorden allemaal, dit motiveert me echt enorm!

en tamary, met voorwerpen heeft hij geen probleem, in het begin gaf ik hem schriktrainingen, en toen ging ie ook altijd met paraplu's ed rondlopen.
en ik kan hem vb wel een kus op z'n neus geven, en hij durft wel mijn arm of rug oid aan te raken met zijn neus/mond!
het zijn echt mijn handen waar hij bang van is.

op zich vind ik het niet erg hoor, maar met ontworming vormt het een zeer groot probleem, en ik denk dat het met het bit ook zo zal zijn.

ik streef ernaar hem dingen aan te leren zonder dwang, hij doet veel harder zijn best als ik hem iets "vraag". dus ik wil niet een touw ofzo om z'n hoofd heen moeten doen om zo een hoofdstel om te krijgen.

de oren vind hij ook eng, maar dat is al beter door erop te werken

maar omdat het dus de oren en zijn lippen zijn denk ik echt dat het is omdat er met de praam gewerkt geweest is.

ik denk dat ik morgen maar eens wat meer probeer te kriebelen terwijl hij uit m'n hand eet, uit de hoop zo die overgevoeligheid wat te minderen.
en zo misschien ooit het aanraken van de lippen linken aan iets positiefs (beloning)

**Geplaatst**: 13-10-11 19:59

Geplaatst: 13-10-11 19:59

Misschien heb ik er overheen gelezen, maar wat weet je van zijn verleden? Het is toch niet logisch dat mensen die, voor zover ik het uit je verhaal kan opmaken, zorgzaam met hun dieren omgaan, een veulen eenzaam in een stal opsluiten voor langere tijd. Bovendien zijn paarden zelden van jongs af aan agressief. Paarden worden gewoonlijk agressief door grove fouten in de omgang met hen (tenzij er een lichamelijke oorzaak is). Ook het kopschuw zijn en het overdreven angstig gedrag, het gebrek aan vertrouwen,... wijzen op een dier met een trauma.
Ik neem aan dat jij daar ook zelf over hebt nagedacht. Wat zegt de eigenaar hiervan? Heeft hij het dier gefokt of gekocht? Wat is er volgens hem gebeurd?

En de tweede vraag die in mij opkomt: wat zijn de plannen van de eigenaar met hem als je hem "voldoende" geleerd hebt? Alsnog verkopen?

**Geplaatst**: 13-10-11 19:59

Geplaatst: 13-10-11 19:59

Zoek eens iets op van Linda Tellington Jones... zij heeft erg fijne methodes om een kopschuw paard makkelijker te kunnen aanraken en tot slot helemaal....
De mijne liet zijn oren NIET aanraken, deed werkelijk alles om niet aangeraakt te worden.
Dit is nu een stuk beter.... ik vind het een geweldige methode....

**Geplaatst**: 13-10-11 20:04

Geplaatst: 13-10-11 20:04

Het is bijna een penny-verhaal! Wat mooi!
Heb je geen mensen in je omgeving die hem ook wat meer aandacht kunnen geven? Zodat hij ziet dat anderen ook lief zijn?