Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-08-01 09:22

Geplaatst door de TopicStarter : 12-08-01 09:22

Bij deze wil ik de gelegenheid open stellen nog eens stil te staan bij dat ene paardje waar je zo van hield, maar wat er niet meer is.
Vertel je verhaal en plaats eventueel een foto.

Bij mij is dit Meri, een welsh (B?) merrie. Meri heeft helaas maar 9 jaar mogen worden. Ze werd dampig, maar de eigenaar vond het niet nodig er een DA bij te halen. Meri ging dus hard achteruit. Op een ochtend is ze dood in de stal gevonden. Vermoedelijk is ze gestikt.
Ik heb Meri zo ongeveer 2 jaar verzorgt. Het was een leuke, maar drukke pony, maarja, welshjes zijn soms nu eenmaal druk.
Toen meri dood ging verzorgde ik haar al niet meer, maar toch sloeg het nieuws in als een bom.
Er staan daar nog 2 pony's die ik heb verzorgt (Arina en Serena) maar ik ben er nooit meer gaan kijken, ik kan die mensen niet meer onder ogen komen nadat ze een pony gewoon verrot hebben laten gaan
[img]../upload/4/meri.jpg[/img]

**Geplaatst**: 12-08-01 09:40

Geplaatst: 12-08-01 09:40

[img]../upload/273/herfst1.jpg[/img]

Kimba mijn verzorgpaard. Ze had straalkanker en kon niet meer genezen worden.

Ze was in handen van mensen die slecht met paarden omgaan en ik probeerde haar nog een beetje op de been te houden...

maar de eigenaar verkocht haar, ik mis haar zo, ik wil haar zo graag zien,maar ik denk dat ze er niet meer is

**Geplaatst**: 12-08-01 10:56

Geplaatst: 12-08-01 10:56

Bobby, was een hele lieve, oude pony. Die helaas eergister afgemaakt is. Veel weet ik niet van hem, maar ik weet wel dat het een echt lieve knuffel was.. een van de liefste pony's die ik ooit gekent heb.

**Geplaatst**: 12-08-01 11:44

Geplaatst: 12-08-01 11:44

[img]../upload/121/Paard_met_Merilyn.jpg[/img]

Mijn Mutsie. Atrose in zijn kogels, knieen en in de schouder. Super paard.

**Geplaatst**: 12-08-01 12:06

Geplaatst: 12-08-01 12:06

[img]../upload/202/hodessa.JPG.JPG[/img]

Lieve en mooie Hodessa, superbeest.................is op 7 jarige leeftijd aan darmverstopping overleden.

**Geplaatst**: 12-08-01 14:00

Geplaatst: 12-08-01 14:00

Sunny (nee,niet mijn sunny) was een manegepaard waarop ik heb leren paardrijden.Het was een schitterende schimmelwelsh C geloof ik.Echt een heel mooite dat erg geliefd was onder de kinderen.
Vier jaar geleden is ze een pensionpaard geworden en een jaar daarna is ze overleden...Sunny was het eerste paard waarop ik ben gestapt...een lief en gewillig paardje met een gouden karakter.

**Geplaatst**: 12-08-01 14:41

Geplaatst: 12-08-01 14:41

Op vier december heb ik Julius, zeven jaar, in moeten laten inslapen omdat hij acute hartklachten kreeg. Nog maar amper een week ervoor reed ik er voor het laatst op.

Op zaterdag merkte ik dat hij wat kortademig was. De dag erop hadden we een wedstrijd. Hij was daar zo vermoeid van dat ik naar de dierenarts ging. Een 'onschuldige' verkoudheid dacht ik. Oh wat was de waarheid anders.
De dierenarts constateerde ernstige hartklachten en stuurde me door naar de kliniek in Utrecht. Daar werd dat vermoeden bevestigd. Je zag hem die dag slechter worden. 's morgens nog vrolijk en wakker. 's middags erg rustig en naar adem snakkend. Hij had toen een hartslag van 120. (normaal 40) het was niet meer verantwoord om hem op de trailer te zetten. De kans dat hij nog ooit beter werd was heel erg klein. Het zou een tiende wereldwonder zijn. Ze waren zelfs bang dat hij zo de nacht niet zou halen. Hoe moeilijk de beslissing ook was. Voor Julius leek het me beter het zo vlug mogelijk af te ronden. Hij kreeg toen kalmeringsmiddel en nog wat medicijnen. Hij knapte zienderogen op. Ik heb toen rustig afscheid genomen van mijn grootste vriend.

Hij had dus twee lekkende hartkleppen, een lekkende aortaklop, vocht in zijn longen, vocht in zijn buik, een hartklep was half afgescheurd en toen heb ik het allemaal niet echt meer gehoord. Door die lekkende hartkleppen moest hij extra hart pompen. Maar daardoor gingen de kleppen harder lekken. Dus weer harder pompen. Hij kwam in een vicieuze cirkel. Zijn lichaam raakte op. Dit was geen aangeboren afwijking. Een oorzaak geven is moeilijk maar het had een wormpje kunnen zijn die zijn hart is ingekomen.(ieder paard heeft wormen) Ik ontworm altijd op tijd en het is gewoon pech hebben. Het kon iedereen gebeuren en er was niets aan te doen. Het kan ook een ander virus zijn of een zwakke plek. Niets is met zekerheid te zeggen behalve dat er niets meer aan te doen was.

Nu ben ik mijn grootste maatje kwijt. Mijn vriend die er altijd voor me was. Ik vergeet hem nooit

zie het gedenkboek http://www.welshcob.nl/julius/gedenkboek/

God looked around his garden and saw an empty space.
He then looked upon the earth and saw Julius's lovely face.
He then lifted him up to the rest.
God's garden must be beautiful, he only takes the best.

**Geplaatst**: 12-08-01 17:13

Geplaatst: 12-08-01 17:13

Chestnut. Hij leeft nog wel maar voor mij is het toch een in memoriam. Foto's heb ik nu niet digitaal, dat zal ik van de week eens voor zorgen.

Het is een donkerbruine hengst, ca. 1.35m en toen ik hem leerde kennen ongeveer 5 jaar oud. De eigenaresse durfde er niet op te rijden en hij werd alleen gebruikt door de instructeurs van de stal waar hij stond. Dat was de cavalerie van het leger (dit is allemaal in Ghana) en erg veel kennis van paarden en rijden hadden ze niet. Ik was helemaal weg van hem, vanwege zijn brutale trotse houding en het vuur dat hij uitstraalde. Via via hoorde de eigenaresse dat en ze vroeg of ik hem wilde rijden. Dat heb ik ruim twee jaar gedaan en van een onopgevoede slecht gemanierde zenuwpees is het een schat van een paard geworden dat keurig luisterde als er iemand mee omging die hem overtuigend, rustig en met vertrouwen behandelde. Hij sprong super (1.20 parcours) en werd ook steeds beter in dressuur, al bleef hij daar erg heet voor. Niet dat er in Ghana officiele wedstrijden zijn, we organiseerden zelf op stal clubwedstrijden voor een handjevol fanatiekelingen.
Toen ik zelf in 1998 weg ging heb ik Chestnut aan een vriendin gegeven (de eigenaresse was inmiddels ook al vertrokken en had hem aan mij gegeven). Het leger heeft echter mijn eigendomsrecht niet willen erkennen en heeft hem uiteindelijk 'in beslag' genomen.
In juli ben ik terug geweest naar Ghana en heb ook Chestnut opgezocht. Hij leeft nog steeds, is wel erg mager en veel kreupel. Hij was gevoelig voor maandagziekte (door verkeerd voeren) geworden en door onvoldoende kennis (geen slechte behandeling!) is een oude schouderblessure weer gaan opspelen. Ze zijn nu heel voorzichtig met hem, alleen stappen, en ze zorgen er goed voor maar ik denk niet dat hij erg oud gaat worden. Het vuur is uit zijn ogen verdwenen en bovendien heeft hij last van iets wat we daar 'bran disease' noemen, onvoldoende calcium waardoor de botten van vorm veranderen. Daarom dus een in memoriam voor Chestnut, ik zal hem zeker nooit meer zien.

[ Dit Bericht is bewerkt door: Lielle op 2001-08-12 18:13 ]

**Geplaatst**: 12-08-01 18:03

Geplaatst: 12-08-01 18:03

Dit is Argus.
Een super lieve ruin van 1.76
Hij is helaas maar een jaar of 8 (dacht ik) geworden.
Hij had een hersen tumor.
[img]../upload/52/argus.jpg[/img]

Deze foto heeft in de kantine gehangen en dus niet meer mooi maar je kunt hier wel op zien hoe mooi Argus was.
[img]../upload/52/argus_groot.jpg[/img]

**Geplaatst**: 12-08-01 19:11

Geplaatst: 12-08-01 19:11

Rhapsody, is 6 geworden, kWPN'er. Hij had OCD en hoefkatrol en is in augustus 1999 ingeslapen...
Afbeelding

**Geplaatst**: 12-08-01 19:21

Geplaatst: 12-08-01 19:21

Ik wil graag mijn lieve Moonlight hier bij in memorian zetten. Ik heb hem gekregen toen hij net 4 was en heb hem ruim 4 jaar gehad. Hij was 8 toen ik hem heb moeten laten inslapen. Dit was op 28 februari 2001. Ik mis hem nog elke dag en voel het verdriet nog elke dag. Hij had artrose en leed veel pijn.
[img]../upload/513/moonlight.jpg[/img]

**Geplaatst**: 12-08-01 20:17

Geplaatst: 12-08-01 20:17

Victor, mijn vorige paard.
Ik heb een jaar op hem gereden voordat mijn ouder hem voor mij kochten. Helaas heb ik hem maar 3 maanden bij me mogen hebben. Tijdens het rijden verdraaide hij een been. 2 dagen later naar de kliniek voor foto's, wat eigenlijk overbodig was... Heb die foto's zelf ook niet meer gezien... ik wist genoeg.... Huilen

Daarna heb ik hem nog naar een box gebracht waar ik afscheid van hem heb genomen. Verdrietig

Het is al ruim 5 jaar geleden (26 januari 1996), maar zoiets vergeet je echt niet zomaar....

Victor in maart 1995:
Afbeelding

**Geplaatst**: 12-08-01 22:10

Geplaatst: 12-08-01 22:10

Shiraz.
Het paard van een goede vriendin van mij. Op 17-jarige leeftijd overleden aan een tweede koliekaanval in twee weken. Bij de eerste aanval was hij geopereerd en is er zeven(!!) meter darm weggehaald. Volgens Utrecht het maximaal mogelijke. Twee weken later kreeg hij een tweede koliek. Hij is nog op de operatietafel geweest, maar er was weer darm afgestorven. Waarop ze heeft besloten dat hij niet meer wakker hoefde te worden. Ik heb een keer op deze volbloed arabier gereden, zelden zo'n machtig paard onder m'n zitvlak gehad.
Shiraz heeft heel Nederland gezien, ik was er vaak bij. Hij was een makker door dik en dun.

**Geplaatst**: 12-08-01 22:24

Geplaatst: 12-08-01 22:24

Daisy en grote maat shatlander zwart en 5 jaar oud zij is gestorven op 17 september 2000 heel onverwachts aan koliek ik heb haar nog dood gezien de nacht dat ze gestorven was heb ik gedroomd dat ze overleed het was heel pijnlijk ik kende haar 1 jaar en zag haar zn 4/5 keer per week. Ik heb haar zelf ingereen en veel van haar genoten ze liet een 3 maanden oud hengstenveulentje na. Ik heb heel erg verdriet om haar gehad ze was zn beetje mijn alles. Nu weer zit ik achter mn pc met tranen zij heeft mij zoveel geleert ze heeft een plek in mn hart verovbert

**Geplaatst**: 12-08-01 23:29

Geplaatst: 12-08-01 23:29

Manjo, mijn coole schimmelbeestje. Geboren op 1 april 1970, overleden op 10 april 2000 en dus 30 jaar oud geworden. Gelukkig is hij van ouderdom overleden, geen enge ziektes ofzo. Op zondag liep hij nog vrolijk in de wei, op maandagochtend besloot hij dat het genoeg geweest was en toen was het binnen vier uurtjes gebeurd. Hij heeft gelukkig niet geleden.

Omdat hij ruim 14 jaar onze familiepony is geweest op wie mijn zusjes en ik alle drie hebben leren rijden, wil ik hem graag herdenken op Bokt.

verkleed springen '87
Afbeelding

een beetje vies '96
[img]../upload/29/mawei96.jpg[/img]
_________________
 Mannen leven van vergeten, vrouwen van herinneringen - T.S. Eliot

[ Dit Bericht is bewerkt door: Karin op 2001-08-13 19:07 ]

**Geplaatst**: 13-08-01 09:49

Geplaatst: 13-08-01 09:49

Dit was Floor, voor mij de allerbeste![img]../upload/407/floortje.jpg[/img]

**Geplaatst**: 13-08-01 10:58

Geplaatst: 13-08-01 10:58

[img]../upload/732/fresia3.jpg[/img]
Voor Fresia mijn lief paardje:Ik mis je

We reden samen in de wei
we waren vaak zij aan zij

tot op die sombere dag
die niemand op voorrand zag

Ik riep Fresia kom eens gauw
en normaal kwam je dan trouw

maar die dag kwam je niet
omdat pijn aan je been het niet toeliet

Je keek me aan met ogen vol verdriet
je wist dat je me verliet

Toen je de laatste keer om adem hapte
voelde ik dat er iets in me knapte

Je gaf kleuren aan mijn dag
alleen al als ik je zag

Fresia je moet 1 ding weten
dat ik je nooit zal vergeten

[img]../upload/732/fresia.jpg[/img]
Fresia was een Franse draver die ik helaas maar 1 jaar heb mogen hebben,ze had haar been in de weide gebroken,ik heb haar toen moeten laten inslapen omdat ze zoveel pijn had en omdat het bot verbrijzeld was konden we niks meer voor haar doen.Ze is maar 11 mogen worden,ik mis haar enorm Verdrietig

**Geplaatst**: 13-08-01 11:05

Geplaatst: 13-08-01 11:05

Vorig jaar op ponykamp overleed totaal onverwacht tijdens een bosrit op donderdag 2 augustus 2001 Furiosa een manege paard van rond de 23 jaar oud.

Wij waren met een groep van ongveer 10-12 man gezellig aan het rijden en wilden net gaan aangaloperen....toen schoot Furiosa de leiding voorbij en klapte toen in elkaar. Ze had een hartaanval...
Ze probeerde nog op te staan maar het had geen zin meer... Nu ik er weer aan terug denk zit ik alweer met tranen in mijn ogen.

Die dag en avond zal ik nooit meer vergeten, hoop dat ik nooit meer zoiets hoef mee te maken.

**Geplaatst**: 13-08-01 11:45

Geplaatst: 13-08-01 11:45

Ik krijg kippenvel van al die verhalen hier. Maar ik heb ook nog een verhaal. Jammer genoeg geen foto's, ik heb geen scanner.

Fanny, een Belgisch Trekpaard van 8 jaar, overleden op 9 november 1996. Het paard van mijn grootvader. Ik leerde nog maar net paardrijden en had voor het eerst alleen mogen rijden en 's namiddags mocht ik op de lieve Fanny rijden. Het was echt zo'n makke kolos. Als ze je zag kwam ze gewoon aangedraafd en stak ze haar hoofd onder je arm om te knuffelen en ze kon ook haar hoofd echt op je schouder leggen en zachtjes in je nek blazen. Ze was echt zo lief.
In de week die volgde op die zondag dat ik op haar had gereden gingen mijn grootouders op bezoek bij mensen en toen ze terugkwamen om 16.00 u was ze helemaal bezweet en vuil van het rollen. Ze kwam naar mijn grootvader gelopen met een blik in haar ogen van "ik voel me niet goed". Het was op een vrijdag die ik nooit vergeet. 's Avonds tijdens de groepsles in de manège vertelde mijn neef dat ze koliek had en dat ze een spuit gekregen had. Er zouden er nog 3 volgen die allemaal niet hielpen. Uiteindelijk is ze naar het slachthuis gebracht omdat het ondertussen al over middernacht was en ze niet kon blijven liggen tot 's morgens het vilbeluik haar kon komen halen. Ik mocht er 's avonds niet meer naartoe van mijn moeder. Ik moest haar herinneren zoals ze altijd geweest was. Volgens mijn grootvader wist ze zelf ook dat ze ging sterven want ze heeft zelf ook afscheid van hem genomen door nog even haar hoofd op zijn schouders te leggen.
En zo hebben we dus onze lieve Fanny, die we pas een half jaar hadden en die 4 maanden drachtig was verloren. Ik zal haar nooit vergeten.

Ik heb nog een mooi tekstje over haar overlijden. Ik zoek het even op en zet het dan hier neer.

**Geplaatst**: 13-08-01 13:00

Geplaatst: 13-08-01 13:00

Wat een trieste verhalen allemaal zeg...

Ik ben bijna elke dag bang dat er wat met mijn paarden gebeurd, ik word er af en toe gek van.. Het idee alleen al... Verdrietig

**Geplaatst**: 13-08-01 16:41

Geplaatst: 13-08-01 16:41

Het beloofde tekstje:

En als ik doodga,
huil maar niet
ik ben niet echt dood
moet je weten.
Het is heimwee
die ik achterliet.
Dood ben ik pas
als jij me bent vergeten.

En als ik doodga
treur maar niet
ik ben niet echt weg
moet je weten
't is het verlangen
dat ik achterliet.
Dood ben ik pas
als jij me bent vergeten.

En als ik doodga
huil maar niet
ik ben niet echt dood
moet je weten
't is maar een lichaam.
Dood ben ik pas
als jij me bent vergeten.

En ik heb nog een mooi gedichtje door iemand geschreven wiens trekpaardenmerrie is gestorven bij de geboorte van haar veulen:

In onze stal is een veulen geboren.
Maar de vreugde maakte plaats voor de smart,
want daarbij ging onze merrie verloren,
en dat maakt ons verdrietig en hard,
bij het afscheid scheen zij ons te zeggen,
dat het uur van scheiden voor haar kwam,
en dat zij haar laatste weg af ging leggen,
en het veulen (Nico) haar taak overnam.
Het veulen nog jong op de benen,
zie toch eens hoe het zen moeder gelijkt,
en we moeten er telkens weer bij wenen,
als het diertje ons vragen bekijkt,
vaarwel trouwe Nicole,
we hebben verdriet,
vaarwel,
jou vergeten dat zullen we niet!

**Geplaatst**: 14-08-01 09:31

Geplaatst: 14-08-01 09:31

Je hebt het voor elkaar... ik zit hier met tranen op mijn wangen door dat gedicht (die eerste...)

Hetty was een roodschimmel die altijd drachtig was geweest. Meteen als ze een veulen had, werd ze weer gedekt. Het was echter wel een braaf paard en Anneke kocht haar om buitenritten mee te rijden. Ze besloten haar niet weer te laten dekken.
Toen ze haar een jaar had, begon Hetty af en toe een beetje te hoesten. Tijdens het rijden in de bak (Niels leste op haar) kwam er af en toe een kuchje. "Even op letten" werd er gezegd en daar werd het mee afgedaan.
Op een gegeven moment werd dit hoesten erger en hoestte ze vaker. We hebben de veearts erbij gehaald en die heeft haar Ventipulmin gegeven. Tevens moesten we haar nat hooi voeren. Het hoesten ging niet over...
Na een tijdje weer de veearts erbij gehaald. Hij keek in de luchtpijp en zag daar veel "rommel". Opnieuw schreef hij Ventipulmin voor en adviseerde ons het hooi de deur uit te doen en luzerne te gaan voeren. Het hoesten bleef. Na herhaalde verzoeken haar te laten onderzoeken in de kliniek, besloot de veearts dat ze toch maar naar de kliniek moest. Ik heb haar niet weer gezien...

Door een verwaarloosde stofallergie is ze dampig geworden en dit is zo verergerd dat ze op een gegeven moment zelf haast niet meer kon ademen. Als ze niet afgemaakt zou zijn, zou ze zijn gestikt.

**Geplaatst**: 14-08-01 10:06

Geplaatst: 14-08-01 10:06

*snif* ik zit ook alweer met tranen in mijn ogen van al die verhalen.
Ik wil graag Pablo's moeder Odesse hier herinneren.
Odesse hebben we 10 jaar gehad en uiteindelijk op 16-jarige leeftijd naar het slachthuis gebracht. Ze was de laatste 2 jaar altijd kreupel en er was al zoveel aan gedokterd. Ze zag er uit als in de 20, ingevallen en een doffe vacht, in de wei had ze het ook niet naar haar zin en dus hebben uiteindelijk de moeilijkste beslissing genomen en haar zelf weggebracht. Het is al 2 jaar geleden maar ik ben er nog steeds niet over heen.
Odesse was een kruising tussen een welsh-Cob en een arabiertje, ze was 1.38 hoog maar heel breed (haflinger idee) zodat mijn moeder en ik haar altijd hebben gedeeld (toen we haar kochten was ik 12 en vrij klein van stuk en mijn moeder is ook maar 1.54).
We hebben haar gekocht bij een handelaar die omdat hij even teveel paarden had haar tijdelijk in een koeienstal had gezet. Daar stond ze helemaal achteraan met van die bange oogjes.
Ze kon bijna niks en was helemaal verkeerd gereden. Als iemand in de les zijn paard aanttikte stond Odesse te trillen met haar staart tussen haar benen dus ze had het niet goed gehad. Ze schudde alleen maar met haar hoofd en drukte haar rug weg. En ze was een beetje overbouwd en schrok heel vaak van van alles.
Ze had nog nooit gesprongen maar de eertse keer dat ik dat deed vond ze dat fantastich en dat heeft ze altijd gevonden. Ik heb nooit op een andere pony/paard gezeten di ezo heerlijk sprong. Op de manege zeiden ze altijd dat ze springveren had Haha!

. Je hoefde alleen maar te sturen en Odie ging wel, maakte niet uit hoe je reed, ze schakelde zelf wel.
Ik ben 2 keer kringkampioen springen met haar geweest, 2 keer clubkampioen dressuur bij de paarden. Bij de NBVR ben ik uiteindelijk M1 dressuur en M springen geworden.
Buitenrijden deed ik ook met haar, ze was dan vreselijk heet maar het was wel genieten.
We konden echt alles met haar, ze was mega makkelijk op de trailer en de veewagen. Altijd makkelijk op stal en ik kon er ook op staan en van haar kont afglijden en alles.
Kleine kinderen konden zo op haar wegrijden, ze zou ze nooit wat doen. Allen wel wat sloom lopen en zodra je er dan zelf op stapte was ze opeens weer mevrouwtje hittepetit en ging ze echt lopen.
En nooit mankeerde ze wat. Odie ging altijd. En was er ook altijd, ze heeft me echt de puberteit doorgesleept. Ik had altijd het gevoel dat ze me precies snapte. Zij heeft me echt bewust leren rijden, je kon bij haar nooit opstappen en dan wat gaan rijden want zo werkte ze niet. Als je ging rijden moest je ook echt j ebest doen want anders hoefde het niet. En zodra je niet oplette deed ze wel iets raars om je weer wakker te schudden.
Maar na 8 jaar werd ze kreupel en dat is nooit meer overgegaan. Ze was al op. Ze had natuurlijk geen goede start gehad en 8 jaar alles gegeven.
Uiteindelijk was ze aan 3 benen kreupel, artrose en hoefkatrol en iets in een kogel.
Ik mis haar nog steeds maar gelukkig heeft ze mij het mooiste geschenk gegeven wat ze me ooit had kunnen schenken en dat is haar zoon Pablo.

Odesse met zoon Pablo in de zomer van '94
[img]../upload/34/pablo_en_maam.jpg[/img]

**Geplaatst**: 14-08-01 13:07

Geplaatst: 14-08-01 13:07

Tranen biggelen over mijn wangen... met zulke verhalen en gedichten hou ik het echt niet droog!! Huilen

zucht....

**Geplaatst**: 14-08-01 14:32

Geplaatst: 14-08-01 14:32

Dan zet ik scooby erbij:
Scooby mocht dan wel een gewone manegepony zijn maar voormij toch heel speciaal. toen ik er voor het eerst op reed vond ik het maar een stomme slome bok!! Maar ik reed er steeds vaker op en na een tijdje kon ik haar gewoon in galop zetten(ze ging nooit als ze daar geen zin in had). Op stal was het eerste wat ze deed haar oren plat leggen en knarsen, maar bijten deed ze nooit. Daarom vond iedereen van de manege scooby maar een stomme pony, sloom en chagerijnig. Daarom kwam ik
drie keer in de week om scooby te poetsen(en voor mijn lessen dan). Ze was al best oud(20+) en struikedle veel in de les, elke week was ik bang dat ze niet meer in haar stal stond, en in januari dit jaar kreeg ik gelijk, ze was nergens op de manege te bekenen. Ze zeiden dat ze verkocht was, maar ik kon echt niemand bedenken die haar zouden wilen kopen. Ik moest er dus vanuit gaan dat ze gewoon naar de slacht was gegaan.....

[img]../upload/54/scooby.jpg[/img]
meer foto's in me profiel