Geplaatst Ik had besloten dat het weer eens tijd werd om een stukje te gaan rijden.
Zo gezegd, zo gedaan: Helion uit de wei gehaald, vriend Karst op stal gezet en m’n mannetje opgezadeld. En heel belangrijk: mezelf opgezadeld (lees: m’n nieuwe Horka Airstream op gedaan).
Eenmaal in de wei / bak aangekomen leek er niets aan de hand.
Zoals gebruikelijk hinnikte Karst luidruchtig naar z’n vriendje, maar Helion trok er zich niets van aan (je bent stoer of je bent het niet
).Ook met opstappen was er niets aan de hand.
Toen ik eenmaal zat en weg wilde stappen, gebeurde er iets onverklaarbaars: Helion stond helemaal in trance, liet zichzelf op z’n kont zakken en bleef zo “zitten”.
Onderwijl maakte hij erg vreemde geluiden; een raar piepend geluid, het leek wel hyperventilatie..... heel eng, ik had het idee dat hij elk moment kon ontploffen.
Toen hij al zittend probeerde achteruit te gaan, gaf ik hem iets been in de hoop dat hij weer tot bezinning zou komen. Hij stond welliswaar op, maar hij bleef erg vaag gestrekt stilstaan, weer dat rare geluid en die “ontplof-sfeer”.
Ik had al een vermoeden dat het helemaal fout zou gaan en besloot heeeeel stil te blijven zitten zodat hij in elk geval niet verder uit balans zou raken.
Helaas..... na weer een zittende beweging gemaakt te hebben kwam hij voor zover omhoog dat ik letterlijk de bladeren van de boom raakte.
Ik werd gelanceerd en Helion sloeg achterover en viel op mij, terwijl ik ook nog keihard met m’n hoofd op de grond viel (gelukkig toch die helm opgedaan !
)En daar lagen we dan..........
Nadat Helion keurig had gecheckt hoe hij op moest staan (hij keek letterlijk waar ik lag
) was mijn been eindelijk bevrijd.Ondertussen was mijn man (
) al naar me toegekomen om te helpen.Zo heb ik een tijdje op de grond gelegen terwijl Helion op een paar meter afstand heel treurig toe stond te kijken
Gelukkig kregen we wat hulp van de schoonzoon van de staleigenaar, die heeft met geholpen met opstaan en hij heeft een glaasje water gebracht.
Daarna terug naar de stal “gekropen” en gekeken hoe het met Helion was.
Geen verwondingen gelukkig, maar hij was helemaal van de kaart.
Hij heeft een minuut of 10 met z’n hoofd op mijn schouder gehangen (doet ie anders nooit, hij is tenslotte stoer en hoeft niet aangehaald te worden).
Na een half uurtje waren we in het ziekenhuis, en na een rondje langs de diverse afdelingen kon de schade opgemaakt worden:
- Achillespees beschadigd (gelukkig niet afgescheurd !).
- Bovenbeen zwaar gekneusd
- Scheenbeen ca. 8 cm. dikker dan het andere been, maar gelukkig ook niet gebroken.
- En een ontzettend zere kont die inmiddels ca. 11 kleuren heeft (de winterschilder is er jaloers op !
)Al met al ben ik dus voorlopig onder de pannen, over een paar weken moet er wel wat verbetering zijn.
En natuurlijk de grote vraag:
Hoe heeft het kunnen gebeuren, en wat heeft m’n paard gezien dat ik niet gezien heb ?
Misschien toch die jongen die met een stuk hout het erf op kwam lopen ?
Of iets anders wat ik over het hoofd heb gezien ?
Ik zal het hem zeker nog eens vragen, want ik snap er nog steeds geen snars van.
Helion en ik zijn nu ruim 6 jaar een “team”, en ik ben er tot vandaag nog nooit afgevallen. Er moet toch wel iets bijzonders geweest zijn, maar wat ?
En ondertussen zit ik met tranen in m’n ogen (auw, dat doet best wel pijn) me te beraden over onze toekomst.
Ook dat went, ik heb nl. de laatste 2 jaar niet anders gedaan
En ik heb ook al een besluit genomen: zodra ik weer op de been ben, ga ik beginnen met een aantal keren longeren om het vertrouwen weer te herstellen.
Daarna klim ik er gewoon weer op, en we gaan er weer voor !!!
Bedankt voor het lezen van het lange verhaal !
Groetjes van een geblesseerde maar strijdlustige Oscar
