Geplaatst Gister naar de paarden gegaan, gezadeld en gaan rijden. Vanuit stal richting Elburg gegaan. Is een fietspad langs een lange openbare weg waar men zeker geen 80 rijdt. Raak was de hele tijd al wat druk. Zijn bloed stroomde. Kon het ook wel begrijpen na het stilstaan in die hitte. Rekje was ook nerveus maar die schrok vooral van alle bewegende blaadjes
.Lekker richting strand gegaan en gepoedeld met de paardjes. Vonden ze lekker
. Toen weer via het strand terug. Daar moeten we altijd een grote kruising over. En daar gebeurde het. Evert draafde aan om over te steken en Maaraak maakte zich groot en begon te dribbelen. Toen ging het allemaal heel snel. Hij gleed uit op zijn achterbenen en ik gleed er vrij simpel af via zijn kont, ik was te laat met hem vast te pakken en wat ie nog nooit gedaan heeft, deed ie nu. Hij rende keihard weg. Richting Harderwijk. Na een paar honderd meter kwam ie tot bezinnen dat hij niet richting stal ging en draaide om en rende weer vliegensvlug terug naar die kruising waar ie de afslag nam richting stal. Ik stond op de weg maar kon hem niet pakken 
Toen ging ie dus die drukke weg op. Er rijden daar debielen rustig 180 km 
.Daar ging ie dan mijn paardje. Wat kan er wel niet gebeuren. Ik gaf Evert opdracht onze staleigenaresse te bellen dat hij eraan kwam. Die gaf mij de foon en ging achter Raakje aan om in de gaten te houden waar hij bleef. Ik gebeld met de meest foute beginzin : je moet niet schrikken maar,.....
. Anke reageerde direct en zou ons tegemoet fietsen na ze vroeg hoe het met mij was 'met mij is het goed maar zorg dat Raak opgevangen wordt'. Tegelijkertijd stopte er een man die op vraag van Evert mij oppikte. Ik ingestapt en halverwege kwamen we Raak tegen met een menigte mensen die hem in degaten hielden. Al die tijd koel geweest en naar verstand gehandeld. Er stonden geloof ik zo'n vijftien mensen dus ik uitgestapt en naar hem toegerend en om zijn hals gevlogen. 'Raak, jongen waarom doe je dit, weet je wel wat er had kunnen gebeuren? WIl je me niet meer zo aan het schrikken maken' en toen barstte ik in huilen uit. Terwijl hij daar zo stond alszijnde 'mamma het is toch in orde? Er is toch niets gebeurd'
.Evert was er bij en hield me vast. De mensen heb ik bedankt, wel tien keer geloof ik alsmede de man die de moeite nam me op te pikken.
Toen zijn we naast de paarden naar huis gelopen, 5 km. pffff wat een lange weg. De laatste 500 mtr ben ik er weer op gekropen. Raak was al weer druk aan het spelen, zich afvragende of ik misschien tikkertje wilde spelen
Toen heb ik Evert even aangekeken en gevraagd of het goed ging met hem. Die kreeg de tranen in zijn ogen. Hij kletst zich een ongeluk als ie nerveus is maar op dat moment had ik juist even rust en stilte nodig om tot bezinnen te komen. Dus ik pakte zijn hand en zei hem dat ie het perfect gedaan had. En mijn excuses gemaakt dat ik zo kort was. Gaf niet zei die schat, hij kon het wel begrijpen. Later zei hij nog dat hij zielsgelukkig was dat hij al het belangrijke (Raak en mij) nog in zijn leven had.
Tja, want het had allemaal wel een beetje anders kunnen uitlopen.
Hij liep nadien niet kreupel ofzo. WE hebben hem gekoeld en vandaag maar zien of hij nog geen dikke benen of zo heeft.
Zo, het is er uit
zo zie je maar weer ze zijn allemaal zo slecht nog niet 
