Ik volgde al een paar keer manuele therapie.
Nu is er vrijdag wel iets helemaal fout gegaan.
De behandeling zelf deed geen pijn, maar toen ik op mijn fiets stapte voelde het anders dan normaal. Een maal thuis ging het steeds meer pijn doen.
S'nachts was het helemaal een drama.
Inmiddels weet ik niet meer hoe ik moet staan, zitten of lopen.
Ik sta en loop in een houding van 45 graden en heb nog net geen stok nodig om me te behoeden van voorover kukelen.
Gister heeft mijn vader de huisartsen post gebeld en van hun heb ik spierveslappers gekregen.
Mijn moeder en buurmeisje zijn toen helemaal naar Alkmaar gegaan om die pillen op te halen.
En wat ik al vermoedde ze hielpen niks(mocht er 3 hebben). Je zou er slap en moe van worden maar ik was bij wijze van sprake in staat om de tour de france te fietsen.
Weer een K.. nacht gehad en ik ben helemaal uitgeput. Ik heb het hele weekend liggen janken van de pijn en hooguit iets van 8 uurtjes geslapen.
Vandaag is de huisarts geweest. heb alles verteld.
Ik heb nu nog sterkere pijnstillers gekregen en dankzij die dingen kan ik nu dit berichtje tikken.
Hij gaat weer contact opnemen met het ziekenhuis en waarschijnlijk wordt het wel opnieuw een MRI scan om te kijken wat er gebeurd is.
Voor mijn gevoel is er iets verschoven want ik kan gewoon niet rechtop staan.
Hij zal proberen er vaart achter te zetten want hij vind het abnormaal dat het nu al 5 maanden duurt zonder verbetering en dan nu deze enorme terugslag.
Ik heb in al die 5 maanden nog niet zoveel pijn gehad als nu.
Ik heb net iemand geregeld voor Felix, die moet ook af en toe even lopen.
En ja.. Danno.... daar mis ik een hele hoop van wat ik echt heel erg vind.
Het zijn bijna je kinderen en van je kinderen wil je toch een leerproces meemaken.
En zeker nu het eindelijk zover is, moet ik ik het alsnog missen.
Nou tot zover het verhaal van een hopeloze cowgirl die in sept naar australie wou

Sommige hebben deze mail ook gehad, ben niet in staat om voor ieder dus een apart mailtje te sturen dus lang leven de ctrl en V knoppen.