
Vandaag samen met een stalgenootje een buitenritje gemaakt, doen we wel vaker, omdat we samen endurance willen gaan rijden.
Laatst al een keer een rengalop gedaan die me niet bepaald beviel (zacht uitgedrukt), het ging me veel en veel te hard, had geen controle meer (zat achter de kont van een schimmel die een wedstrijdje met Tinka hield) en op bochtige blubberige bospaden vond ik dat niet echt leuk.
Maargoed, vandaag weer samen gereden dus, en weer een galopje op de zandpaden. Hoewel, galopje...de schimmel zat weer voorop en die spurt dan weg en daarna voel je alleen die hoeven nog maar denderen onder je. En Tinka ging harder, en harder, en harder, oh wat was ze de schimmel graag voorbij gegaan, maar ik vond het welletjes, we gingen al hard zat. Dus mooi achter de kont van de schimmel gehouden, anders was het hek van de dam denk ik.
Ik ben geloof ik best wel een mietje, hou best wel van een stevige galop, maar zo hard als die twee samen gaan...En ik had het gevoel dat Tinka NOG veel harder kon, ze wilde zo graag!! Dan komt opa de volbloed toch wel om de hoek kijken geloof ik, tjonge, ik heb ook vaak strandritten met rengalop gedaan, maar ik wist niet dat paarden ZO hard konden.
Gelukkig is ze in haar eentje buiten erg controleerbaar, ik heb daar ook flink op geoefend, want dat was ze in het begin ook niet. Hoofd omhoog en gaaaaan, op zich prima, maar ik wil wel het gevoel hebben dat ze op mijn commando ook weer terug te nemen is.
Al dribbelend en snuivend reden we weer terug naar stal, zandkorrels op mijn gezicht, en Tinka die zo graag nog eens wilde laten zien dat ze nog harder ging...
Knikkende knietjes hoor!!!
