Mijn ledematen werkten niet echt mee vanmorgen, oftewel: ik had gi-gan-ti-sche spierpijn... Best een eng gevoel als je wakker wordt en je kunt niets meer bewegen...

Afijn, het is me toch nog gelukt om op te staan, maar helaas werkte die hete douche niet zo. Ben de dag al strompelend doorgekomen, heb zelfs nog gereden, trappen lopen was een ramp en in-en-uit-de-auto al helemaal. Alles ging tien keer zo langzaam, bij elke beweging het gevoel dat ze met messen in je bovenbenen staan te snijden... En het is zooooo grappig als mensen om je lachen, want dan ga je meelachen en dan voel je je buikspieren ook nog eens tegenwerken.

Ik voelde me echt een watje, want Ret had he-le-maal nergens last van! Die stond er fris en vrolijk bij, in staat om nog zo'n zelfde rondje te sjouwen in minimaal hetzelfde tempo. Helaas moest ik hem flink teleurstellen: opstijgen lukte nog net (met stoeltje), maar draven zat er vandaag niet in (ik voelde als één grote blauwe plek) en afstijgen heb ik maar op de onconventionele manier gedaan: been over hals en springen maar *auw*. Was overigens nog wel een gezellig stapritje, zo met Susan en Annabel. Annabel wilde ook maar wat graag draven, maar *sorry sorry* dat ging ik toch even niet trekken. 's Avonds weer een hete douche, maar ook die had geen effect. En ruim een uur in dezelfde houding in de auto zitten is ook funest.
Ik zit nu stijf en stram en pijnlijk achter de pc, ze zeggen dat dag 2 het ergst is dus ik vrees met grote vreze voor morgen... Heb wel vaker spierpijn gehad, maar dit is behoorlijk extreem. En ik heb het ook na iedere wedstrijd weer op andere plaatsen (een enkele keer helemaal niet), weet dus ook niet wat ik ertegen kan doen (overigens heb ik me NIET doorgereden, echt een superbroek en superzadel!). Ben een watje dus.

Maar guess what? Over twee maanden doe ik het gewoon weer. En dan 60 km. Want Pijn is Fijn.
