Op aanraden van verschillende mensen staat Mananzo te koop.
Ik vind het ook verschrikkelijk, ik wil het ook helemaal niet, want het is zo'n schat van een pony. Ik ben vreselijk gek op hem, het ligt ook niet aan hem, maar aan mezelf.
Ik heb hem vorig jaar gekocht toen hij meer dood dan levend was, en ik mag best trots zijn op wat ik van hem heb gemaakt. Hij is super en luisterd ook uitstekend, maar zodra ik erop ga, gaat het mis.
Hij wordt nu proffesioneel ingereden en dat gaat redelijk goed.
Ik ben zo ontzettend bang geworden en ik wil er niet meer op.
Hij probeert mij uit en dat is logisch. Hij voelt dat ik niet zeker van mijn zaak ben en dan gaat het mis.
Vanaf de grond kan ik hem wel de baas, maar als ik erop zit voel ik me totaal machteloos en raak ik in paniek.
Ik ga er niet meer op in ieder geval. En het kan best zijn dat als ie een hafl jaar goed wordt doorgereden dan ik er dan wel op kan rijden en dan gaat het misschien wel een paar keer goed, maar dan komt er toch een moment dat ie het weer gaat proberen. En als ik er dan weer afkletter, dan weet ik zeker dat ik dan weer voor af aan ben en er niet meer opdurf.
Ik lig nu al nachten wakker, want "ik moet weer op die pony" Ik krijg al zweet in mijn handen als ik er alleen al aan denk.
Het ligt gewoon puur aan mijzelf, met hem is niets mis, hij heeft alleen iemand nodig op zijn rug die brutaal durft te rijden.
Ik hoop nog elke dag dat er een wonder gebeurd ofzo, want ik wil hem niet kwijt. Toch zie ik een toekomst op deze manier niet zitten.
Dit gaat al een paar maanden zo, dus niet van de één op de andere moment.
Ik vind het zooooo ontzettend moeilijk om deze beslissing te nemen, ik ben er ook helemaal depressief van.
Toch vind ik niet dat ik gefaald heb ofzo, want het is een ontzettend leuk dier geworden.
Alleen ben ik niet geschikt om hem te berijden.








