Geplaatst Ik zag het allemaal al zo voor me, de eerste Endurance wedstrijd rijden in Maart. Noble was er eigenlijk al helemaal klaar voor en eigenlijk kon er niets meer mis gaan..
Zaterdagmiddag rond 12 uur met Noble naar het bos. Pa op de mountainbke. Toch wilde ik nog snel even naar huis om mijn mobiel te pakken, want die was ik vergeten. Toen ik in het bos aankwam zag ik al meteen 3 ruiters rijden en daar wilde Noble maar wat graag achter aan. Omdat ik voelde dat Noble echt heet was (ik dacht dat het wel mee vielde omdat hij toch al weer 2 dagen gelopen had) ging ik maar even de andere kant uit. Ik draafde aan en Noble maakte best veel vaart. Toch lukte het me hem even te laten stappen. Ik zei nog tegen pa: Zo kan ik echt niet rijden. Pa zei: Rijd maar even die kant daar op, dan gaat het wel. Dus ik draaf aan, Noble begint te bokken en galopeert er van door met mij erop. Ik probeerde hem rustig te krijgen door diep te zitten, door mijn stem, hem om te trekken.. Ik probeerde alles, maar niets maakte hem rustiger. Ik had toen nog 2 opties: Er op blijven zitten met de kans dat ik ergens tegen een boom beland, of er nu afspringen, nu ik het nog veilig kon. Inmiddels zag ik een bocht naderen, en ik wist wat daar na kwam: Een kronkelig pad, met veel bomen en plassen. Ik koos voor de optie er af te springen. Toen ik sprong hield ik de teugels nog vast, zodat Noble niet zou ontspnappen.. maar ontsnapte toch. Ik riep tegen mijn pa dat hij Noble achter na moest gaan op de mountainbike.
Toen ik daar lag probeerde ik mijn been op te tillen, maar mijn enkel hing er bij zoals de arm van Harry Potter in een van die films.. In Paniek mijn vriend gebeld en daarna de Ambulance, maar zie maar eens in een bos uit te leggen waar je bent.. Toen ik daar lag kwam er een mountainbiker langs, die gewoon door fietsten en gewoon alleen hoi zei. (Als of het normaal is dat er een ruiter in tranen op de grond ligt ) Ook kwam er man langs met 3 kindjes die even bij me bleef en een vrouw met 2 hondjes waarvan 1 hondje recht op mijn enkel trapte! Na een kwartier zag ik pa naderen met een van top tot teen bezweete Noble, mijn vriend en de Ambulance.
Toen hebben ze me pijnstillers gegeven waarvan ik helemaal duizelig werd. Pa heeft Noble mee naar huis genomen en mijn vriend ging mee naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis werd al snel duidelijk aan de hand van foto's dat mijn enkel op meerdere plaatsen gebroken was, en dat het geopereed moest worden. Om half 6 werd ik geopereerd en 1,5 uur later was ik weer "bij" (voor zover je dat kan zijn na een narcose).
Ik heb een nachtje in het ziekenhuis moeten blijven en gister mocht ik weer naar huis. Mag niet lopen, behalve voor naar de wc en bed, en verder moet ik met mijn been om hoog zitten.. Ik heb geen flauw idee hoelang het zo moet, maar ik schat toch zeker een week of 6-8. Daarna natuurlijk mijn enkel revalideren en als dat allemaal goed zit, kijken of ik nog durf paard te rijden in het bos.
Nu heb ik dus allerlei platen en schroeven in mijn voet en het doet verrekte zeer. Gelukkig draag ik buiten altijd een Bodyprotector en een cap, anders weet ik niet wat ik nog meer gebroken zou hebben. Het banketstaaf is dat ik niet met mijn voet in de stijgbeugel ben blijven hangen, maar dat ik gewoon super banketstaaf op de grond met neer gekomen, en daardoor mijn enkel gebroken heb.
Nu moet ik dus op zijn minst 6-8 weken in het gips zitten en mag ik de eerste twee weken niet naar school. Echt heel vervelend is dat ik iemand ben die graag beweegt en eigenlijk ook niet stil kan zitten
Ik heb ook nog een foto van mijn gebroken enkel (zo'n ziekenhuis foto, waarop je kan zien wat er precies gebroken is) Maar die kan ik nu niet vinden, maar kan ik eventueel later nog wel even laten zien..
En nu is het maar wachten...
Groetjes, Chris
Hopelijk revalideer je sneller dan verwacht. En heb je geen angst voor buitenrijden gekregen..
Hoop idd dat ik snel revalideer.
