Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
MTinker schreef:Geduldig zijn, zekerder zijn en dat ik best duidelijk mag zijn. Duidelijk zijn is niet gemeen/boos zijn, maar zorgt voor mijn veiligheid en dus ook die van mijn paard.
Maar ze heeft mij vooral geleerd om op mijn gevoel te vertrouwen en dat logisch nadenken niet ten goede komt aan het rijden. Met denken heb ik geen contact met mijn paard, wel als ik mijn gevoel gebruik.
assie schreef:Eerlijk zijn naar mezelf (en daarmee ook naar anderen).
Zit ik niet lekker in mijn vel, maar wil ik dat niet toegeven (en dus doorstomen), dan zorgt mijn merrie er wel voor dat ik een pasje terugzet en rustiger aan doe.
En mijn schimpie heeft me geleerd wat het is om elkaar te steunen. Samen ga je door de dalen en samen geniet je van de mooie momenten. Dat blijf ik toch wel bijzonder vinden. Ik vond dat altijd vreselijk zweverig. Een paard is tenslotte "maar" een paard. Wat weet die nou?
Eh ja. Meer dan ik dacht. Met dank aan mijn schimmelvriendinnetje
MTinker schreef:Maar ze heeft mij vooral geleerd om op mijn gevoel te vertrouwen en dat logisch nadenken niet ten goede komt aan het rijden. Met denken heb ik geen contact met mijn paard, wel als ik mijn gevoel gebruik.
Sizzle schreef:Kinderliedjes......ik heb nog nooit zoveel kinderliedjes gezongen.
Ik zing meer kinderliedjes op mijn paard dan tegen mijn kind
Mijn enige manier om niet het geduld te verliezen als een merrie al haar maximale merriepotentie tijdens een buitenrit in 1 keer uit de mouw schud.
Een liedje of 3-4 later kunnen we dan weer ontspannen verder of er nooit wat aan de hand was.
_black_rose_ schreef:Mijn grenzen aanvoelen en op tijd aangeven. Duidelijk zijn in wat ik wil en mijn verwachtingen bijstellen.
"In het moment zijn" is ook zo iets dat ik van de paarden heb geleerd.
Edit: wat een mooi topic heb je gemaakt ts!