Geplaatst Hier gaan we dan... het verhaal van mijn adoptiepony. Bloed, zweet en tranen, maar de moeite waard!
In december 2015 maakte ik de beslissing: ik adopteer een paard! De bedoeling was om een 'oud knolletje' een leuke thuis te geven op een weide met schuilstal waar ik hoogstens enkele wandelingetjes mee zou maken samen met mijn paard dat ik al 13 jaar heb.
Eenmaal aangekomen in het paardenasiel, viel mijn oog op Charmeur. Een 3-jarige pony die van alles bang was, de enige in de kudde die niet naar ons toe kwam. Een pony met een verleden: inbeslagname na verwaarlozing.
En ja hoor... Hij werd de uitverkorene
Na een parelli/grondwerkles waarin bekeken werd of ik met zo'n paard zou kunnen omgaan, kreeg ik de toestemming van de mensen van het asiel om hem te adopteren.
Een maandje later en veel voorbereidingen aan de weide was het zover: hij kwam bij ons!
Er werd me aangeraden om enkele weken het halster aan te laten, omdat hij anders niet meer te vangen zou zijn in de weide. Zo gezegd, zo gedaan! Dagelijkse oefeningen aan het halster en geleidelijke gewenning aan de kleine dingen (aanrakingen, poetsen, volgen, verkeersgewenning...).
Na enkele maanden konden we geleidelijk aan beginnen aan een grote stap: het zadelmak maken! Ik besloot om alles zelf te doen, omdat ik ook degene ben/was waarin hij vertrouwen had. Hem naar iemand brengen om dit voor me te doen, zou nog een té grote stap zijn voor meneertje.
We verhuisden voor enkele maandjes naar een privé-stalling en begonnen er rustig aan. Ook mijn oudere paard ging mee, want de twee zijn ondertussen onafscheidelijk!
En na enkele weken besloten we er voor de eerste keer op te gaan. Geen kick gaf ie! De voordelen van een rustige aanpak
.. We wilden ook graag bitloos gaan rijden, vandaar dat ik dit ook meteen probeerde.
Hier zit ik voor het eerst op Charmeur
Uiteindelijk lukte het bitloze niet super, dus begonnen we toch met een bit...
Na enkele goede ritjes besloten we terug naar de weide te gaan. We waren klaar voor de langverwachte wandelingen!
Hier zijn we dan ook opweg naar het weitje! Going home!
Het geluk kon helaas niet blijven duren...
Op een rustige, zonnige ochtendwandeling zat ik op No Limit (mijn oudere paard) en mijn beste vriendin op de pony, Charmeur. Ik en No Limit reden vooraan, zij reden achter ons. Plots kwam een enorme tractor met een grote aanhangwagen voor ons aangereden. Ik ging nog in het midden van de baan rijden en deed tekens dat hij moest vertragen. Echter gebeurde dit niet dus sprong ik met mijn paard over een gracht. Helaas kon mijn vriendin niks meer doen en begon Charmeur weg te lopen van de tractor. De tractor ging er gewoon achteraan en reed hem van achteraan aan.
Ik zag het allemaal van op een afstandje gebeuren. Charmeur werd voort geduwd door de grote wielen van de tractor, mijn vriendin viel gelukkig naar links. Gelukkig hebben we blijkbaar enkele beschermengeltjes en sprong Charmeur recht. Ik zag ook dat m'n vriendin oké was en ik riep haar om foto's te trekken van de nummerplaat van de tractor die gewoon verder reed. No Limit en ik gingen in volle galop achter Charmeur aan.
Meteen de dierenarts + politie gebeld.
Charmeur verdoofd, alles goed verzorgd en heel veel liefde:
En dit op de dag dat ik eigenlijk een sollicitatiegesprek had. Oeps
Dit heb ik dan afgebeld, maar de volgende dag kon ik al gaan. En guess what: still got the job 
Enkele maanden, heel veel kosten, een lange revalidatie en een groot trauma (voornamelijk voor Charmeur, maar ook voor ons) later, besloten we dat het tijd werd om terug aan ons vertrouwen te gaan werken.
Helaas konden we het rijden niet zomaar meer opnemen. Al het vertrouwen was weg van Charmeur's kant (en terecht). Terug alles rustig opgebouwd, maar het rijden was een ramp. Ik ben minstens 10 keer gevallen, enkele gekneusde ribben, blauwe plekken, gebroken vingers later, besloten we toch professionelere hulp in te schakelen.
De persoon die Charmeur opnieuw zou leren, kon dankzij een héél rustige aanpak, zijn vertrouwen terugwinnen én reed er na twee weken al perfect mee rond. Echter mocht ik het na twee weken ook eens proberen, maar belandde ik weet meteen op de grond:
Iedereen stond versteld van het feit dat Charmeur dus echt vertrouwen in een persoon moet hebben voor hij die toelaat in zijn persoonlijke zone. Ookal vertrouwde hij mij super hard naast zich, op zijn rug was dus duidelijk een ander verhaal.
We zijn blijven doorzetten, maar met een andere aanpak! We zijn met mij helemaal van nul begonnen: over zijn rug hangen, er gewoon op zitten in de gangen,.. enzovoort.
Ondertussen rijden we samen super leuk rond, en komen we er echt wel!
Er is nog héééél veel werk aan de winkel, en het gaat me helemaal niet alleen om het rijden, integendeel. Die pony heeft mijn hart gestolen en ik leer dagelijks enorm veel bij van hem.
Ik sta vooral versteld van het feit hoeveel die kleine man opengebloeid is. In het begin liep hij weg vanaf het moment dat hij iemand in zijn buurt zag, en nu komt hij zelf vrolijk aangelopen en geniet hij van knuffelbeurten, wandelingen in het bos, enzovoort.
En hoeveel dankbaarheid je van een adoptiepaard terug krijgt? Onbeschrijfelijk!
, het heeft ons echt wel bloed, zweet en tranen gekost, maar we zijn gewoon blijven doorgaan. Het vertrouwen is sterker dan ooit momenteel 
Een maatje voor het leven. 
Moest ik die man tegenkomen, ik neep hem dood denk ik 
) 