Geplaatst Ik las bijvoorbeeld net een topic, waarin twee kids de manen en staart van drie paarden hadden afgeknipt.. Daar stond ook een bericht bij dat iemand eens kinderen in haar weiland had gehad die geprobeerd hadden om de paarden te 'temmen' en ze helemaal bang aan het maken waren. Zo lees ik wel vaker van dat soort ongein van kinderen. Ik kan er zo woest om worden, soms. Ik zou ze het liefst allemaal een schop onder hun hol willen geven. Wat denken ze wel niet? Waar zijn de ouders? Hoe durven ze? Wat voor slechte opvoeding moeten ze wel niet hebben gehad? Die komen nooit goed terecht..
Maar dan... Ik was precies zo (en ik ben uiteindelijk goed terecht gekomen, al zeg ik het zelf). Ik was het vervelende verschrikkelijke penny kind dat weilanden in wandelde, manen knipte en zo op vreemde paarden ging zitten. De dingen die ik vroeger heb gedaan.. Het gruwelt me soms. Ik snap nog steeds niet waar ik ooit het lef vandaan haalde om zulke dingen te doen. Waar was mijn verstand?
Ik herinner me nog heel goed dat ik samen met mijn zus altijd naar twee paarden gingen die in een weiland dicht bij ons huis stonden. Een zwart en een bruin paard. We stonden vaak voor het hek, ze te voeren. Ze hadden een weide en daarin stonden twee stallen. We noemden de zwarte Lin, dat was onze hengst en de ander was Linda, de merrie. Tegen onze vriendinnen zeiden we dat het onze paarden waren en als we dan heen gingen, dan konden we natuurlijk niet voor het draad blijven staan, want het waren immers onze paarden. Al snel gingen we het weiland in. We namen borstels mee en halstertouwen. Zetten ze op stal en gingen ze samen met onze vriendinnen borstelen. Na een paar dagen zaten we al lekker bovenop ze en draafden we door het weiland heen. Dit hebben we wekenlang gedaan. Tot toen we er eens opzaten, de eigenaren net aan kwamen. Twee meiden, van toen in de 20. Wat waren die kwaad. Die renden keihard op ons af en we schoten er als gekken vandoor. We hadden twee vriendinnen mee, die begrepen het niet waarom we moesten rennen, de paarden waren toch van ons? Later die dag stonden de eigenaren voor onze deur, maar mijn moeder was net zoals alle vervelende moeders van nu. "Dat doen mijn kinderen niet. Je hebt de verkeerde." Maar we deden het wel. Daarna zijn we nog eens weer naar de paarden geweest, maar stonden we bij het lijntje, te bang om het weiland weer in te gaan. De eigenaren zagen ons al snel weer (want ze hielden het terrein nu goed in de gaten) en al snel stonden ze weer bij mijn ouders voor de deur. Om er vanaf te zijn, zouden we straf krijgen, zei mijn moeder. Hebben we nooit gekregen. We zijn daarna niet meer bij de paarden geweest, bang voor de eigenaren.
Maar pfft, als ik eraan terugdenk, wat voel ik me er nog altijd naar over. Als eigenaar moet dit toch één van je nachtmerries zijn. Een paar van die kleine rot kinderen die zomaar bovenop je paard gaan zitten in het weiland.. Brr.. En dan ouders die er niets aan doen en er eigenlijk niet op reageren, daar irriteer ik me mateloos aan.. Alleen was mijn moeder niet echt anders.
En dit waren niet de enige paarden waar we gewoon het weiland in wandelden, dat deden we bij een weiland met shets (onze shetlanders, zeiden we tegen weer een paar andere vriendinnen), een weiland met een tweejarige, daar hebben we echt twee jaar gezeten en toen ze drie werd zijn we er gewoon bovenop gaan zitten 0_0. Het is echt een waar wonder dat er nooit ongelukken zijn gebeurd.
Mijn zus heeft eens de manen van een paar pony's er helemaal afgeknipt.. Voor de lol. Niemand heeft ooit geweten dat zij het heeft gedaan, behalve ik. De eigenaren waren hartstikke kwaad en verdrietig.. En daar stonden we, met onze uitgestreken gezichten glashard te liegen.
Toen we verzorgpony's kregen, galoppeerden we van heuvels af, sprongen over sloten en hadden we constant penny ruzies met de andere verzorgsters. Wat een drama zeg. Altijd ruzie. Die deed dit met de pony en dat mocht niet, die deed dat. De eigenaar was een boer, die boeide het niet wat we deden. Die arme peerden hebben heel wat te dulden gehad. Uit woede heb ik weleens de beugels met een slot vast gemaakt, zodat een vriendin niet kon rijden. Ja, zonder beugels, maar dat deed ze niet. Als wraak heeft zij ze eraf gehaald en in het kanaal gemieterd. Het waren niet onze eigendommen... En och, dat is maar een kleine greep uit de vele dingen die ik heb gedaan. Naast deze verzorgpony's hebben we nog tientallen andere verzorgpony's gehad, in twee steden (ouders waren gescheiden). En pfft, het ergste wat we ooit hebben gedaan... Dat durf ik hier eigenlijk niet eens neer te zetten
.Ik voel me soms nog wel eens schuldig, maar aan de andere kant, het verleden is het verleden en ik kan er helaas niet veel meer aan veranderen, helaas. Maar goed, in het verleden gebeurde dit dus ook gewoon, deze Penny daden, zoals manen knippen etc. Die Penny's zijn ondertussen net zoals ik allemaal opgegroeid en hopelijk verstandiger geworden en goed terecht gekomen. Ik open dit topic dus om te kijken of er meer mensen zijn die hele vervelende dingen hebben gedaan met paarden en pony's, maar eigenlijk ook om het na al die tijd toch eens van me af te kunnen schrijven, want het zit me soms toch nog wel eens dwars.
Dus, welke Ex-Penny Misdadigers durven er voor uit te komen?
dan voel ik me stukken beter hahaha! 
wat hun moeder vroeger nooit deed ,,,, 
.... 
