GabberGill schreef:Laat ik het zo zeggen
Ik kijk naar mensen die de ruiter in het positieve willen veranderen en niet het paard.
Ik ben na mijn keizersnede mijn hele lijf kwijtgeraakt en ben dat weer gaan aanpakken. Ik wist waar ik zoeken moest.
Ook weet ik dat ik vroeger genoeg fouten gemaakt heb, teveel doorgevraagd heb door instructie en missen van eigen kennis. Ik sprak dus vanuit mezelf waar ik nu op let als ik een les van iemand zou willen. Uit die lessen pak ik verschillende dingen op die voor mij passend zijn op wat ik wil.
Ik ken in iedergeval maar 1 instructeur die al mijn paarden zo aan het lopen heeft en alledaagse kijkend naar het paard.
Ik kan ook heel goed met hem sparren over de andere inzichten enzo
Ik vind dat een instructeur/trice een rugzak vol ervaring moet hebben en zich kan aanpassen aan paard en ruiter. Er zijn er mijns inziens maar weinig die dat kunnen, de meesten willen hun kennis of ego opdringen. Omdat ik niet iemand ben die zomaar wat aanneemt van een ander, werd ik als lastige leerling gezien. Ik wilde mijn paard niet slaan of schoppen omdat hij iets moest doen wat het niet deed.
Toen kwam ik via via bij een hele fijne instructeur terecht, hij was bondscoach van het Nederlandse dressuurteam geweest. Ik vond het een eer dat hij me les wilde geven. Wist toen niet eens dat hij al 83 jaar was. Maar die man had zoveel kennis en ervaring dat hij altijd zei: voelt het zo goed voor je? Als ik zei: nee, dit voelt niet goed of dit past niet bij mij of mijn paard...dan zei hij: dan gaan we het op een andere manier proberen en zo kwamen we er altijd uit zodat het voor mij en mijn paard goed voelde.
Helaas is hij na een aantal jaar overleden. Ik heb nooit meer zo iemand als hem gevonden. Het liefst heb ik iemand die me alleen maar spiegelt: hoe ziet het eruit. Want vaak zit er een discrepantie tussen wat je voelt en een ander ziet. Daarom ben ik zo blij met grondwerk, je ziet zelf gelijk aan de buitenkant wat het effect op je paard is.