Dank jullie. We zijn inderdaad best wel pechvogels wat dat betreft. Tel je zegeningen zegt mijn oma altijd. Dus dat doen we dan maar.
De paarden uit handen geven durven we echt niet meer. Dan moet er wel heel wat aan de hand zijn. Ik denk dat het meer stress dan rust geeft. En wie we dan zouden moeten vragen is ook wel een punt wat dat betreft. 
Intussen zijn we weer wat aanvallen verder en begonnen aan een derde medicijn, dus dat betekent 2x per dag 3 verschillende medicijnen in de hoop de boel op de rit te krijgen. Ook zijn we doorverwezen naar een medisch expertisecentrum zodat een heel team neurologen zich erover kan buigen om mee te denken over hoe nu verder en hoe hier grip op te krijgen. Die belden al heel snel en daar kunnen we binnen een week terecht.
Het is allemaal nogal wat. Maar het wordt ook bloedserieus opgepakt door iedereen. Dat is geruststellend en verontrustend tegelijk.
Verder geneest Manari goed. Het is afwachten wat de littekens straks gaan doen.
De wei hebben we even gesplitst zodat een deel met de harde regen wat rust krijgt en niet wordt stukgelopen. Het heeft al erg geleden onder de extreme natheid van vorig jaar.
Voor de rest is er weinig ruimte voor andere dingen, of om me veel met de paarden bezig te houden. Het loopt zoals het loopt.
Ik mag wat de paarden betreft niet klagen. Manari dreigt te vervetten, maar Muzanna is super op gewicht. Voor de rest zitten ze ondanks alles goed in hun vel. Manari lijkt voorlopig genezen van ongein uithalen.

Maar dit… mijn hart
(Een denkbeeldige lasso werpen vanaf de rug van Muzanna.)






