Geplaatst En wat moet je dan, de grond onder je voeten weg getrokken, de toekomst weg geslagen. Je hebt drie paarden, maar Lola was mijn paardenkind. Ik was (ben) verscheurd. De samenloop van omstandigheden zorgde ervoor dat ik al snel besloot dat de jongste van mijn twee overgebleven bonte vriendinnen door deze situatie beter af was bij een ander baasje. Dankbaar tot in de eeuwigheid dat zij binnen 2 weken mocht verhuizen naar het ideale plekje. En toen bleef er nog een bontje over. Caily, Lola haar moeder, inmiddels 17 jaar oud. Samen zouden we door deze zwarte tijd heen moeten komen, een andere optie was er niet.
Natuurlijk kan je niet een paard alleen houden. Dus moest ik gaan nadenken over hoe ik dit zou gaan oplossen. Een pensionplekje aanbieden bleek geen groot succes, helaas. Dus zelf een paardje erbij regelen. Maar alle zorgen en verantwoordelijkheid voor een paard van een ander, terwijl ik al amper energie had voor mn eigen? Dat was het ook niet. Een Shet erbij? Nee, niks voor ons. Wat wilde ik dan? Ik wilde weer een jong paard. Tinker uiteraard. Geen veulen, wel onbeleerd, liefste zo groen mogelijk. 2 - 4 jaar oud. Merrie, en bont natuurlijk. Waar vind je die? Eeeh, uit Engeland komen er genoeg, maar dat was nou nét wat ik niet wilde. Nederlands gefokt dus, en dan blijft er ineens maar weinig over wat aan de zoekeisen voldoet en ook nog voldoende kwaliteit bezit. Ik vond een paardje een uurtje rijden hier vandaan wat mij aansprak, bijna 2 jaar oud, amper te benaderen in de wei en was dus ook NIKS mee gedaan. Vader was mij altijd positief opgevallen, mevrouw twenter dronk nog bij dr mams, die er ook aansprekend uit zag. Ja, deze jongedame mocht wel mee. Wel met een kanttekening, madam had haar manen afgeschuurd, volgens de verkopers vanwege stress. Ik heb al haar voorouders uitgeplozen en me goed ingelezen, maar voor eczeem was ze eigenlijk te jong. Verder nergens een bloedverwand met jeuk te vinden. Wellicht zou het eenmalig zijn, dus bewust zijn van voeding en stress, en het zou goed moeten komen.
In het voorjaar mocht ik Caily naar de hengst van een geweldig lieve bokker brengen, wie weet zou het lukken en zou ik nogmaals de kans hebben zelf een veulen te fokken, wat ook nog eens familie van Lola zou zijn. Helaas hadden we niet veel geluk, cyclus naar cyclus gingen zonder succes voorbij. En ook met de twenter liep het uit op een grote teleurstelling, in het voorjaar begon ze helaas wederom met schuren. Na veel overwegen, slapeloze nachten en vooral veel proberen, moest ik concluderen dat een eczeempaard voor mij niet de toekomst was. Ik schreef een vriendin dat wanneer Caily drachtig krijgen niet zou lukken, ik voor Caily een andere oplossing zou zoeken en voorlopig niets meer met paarden wilde. Wellicht uit deels ongeloof vroeg die vriendin zich hierop af of er niet ergens een paardje zou moeten zijn wat mijn paardengeluk terug kon brengen?
Omdat er geregeld mensen bij mij komen vragen of ik nog iets te koop weet qua Tinkers, wil helpen met verkoop, of om een beetje in de gaten te houden waar "bekende" Tinkers heen gaan, hou ik altijd de advertenties in de gaten. Midden in de nacht, nadat ik had gewerkt, keek ik nog even op marktplaats. Mijn oog viel op een advertentie niet ver hier vandaan met twee Tinkermerries, veel informatie stond er niet bij, slechte foto's ook. Maar die aftekeningen leken op een paardje wat ik kende. Maar dat kon haast niet... wel een knap dier... toch maar informatie vragen. Zodoende kreeg ik meer informatie, en nee, het was inderdaad niet het paardje wat ik dacht, maar de informatie sprak me wel aan. Toch maar even met vriendin delen. En die was heel duidelijk, we gaan kijken, dan weten we of het iets is om ons hoofd over te breken, of dat het niks is.
De verkoopfoto's
Deze blik bleef in mn hoofd hangen...
Na een paar uren slaap contact gezocht met de verkoper en wezen kijken. Ja, prachtige dieren, absoluut. Er werd verteld dat de merries beide nog compleet groen waren, de ene waarvoor we kwamen was 4 jaar oud. En dat ze wel een lastig paard was. Op de vraag of ze aan een halster kon lopen werd geantwoord "af en toe en ze durft je ook wel mee te sleuren". Oke, prima, stukje training en respect, genoeg Tinkers mak gemaakt om daar mee om te kunnen gaan. Stiekem nog wel grappig ook, een dametje met een eigen wil. Of ze braaf waren met bekappen? Nou alleen met dierenarts verdoving. Waarom? In het verleden was er een hoefsmid geweest die het met een slijptol had willen doen. Oh, oeps. Nou ja, valt overheen te komen. Ze pakte me gewoon, haar uitstraling, haar blik, haar attitude. Wat de meeste mensen veel te "stout" zouden vinden, vond ik geweldig. En ergens deed het me ook wel aan Lola denken. Toen ik haar had zien lopen was ik om, wauw! ♥ Het klopte gewoon.
Na wat wikken en wegen kwamen met de verkoper overeen, als de andere Tinker verkocht was, zou deze schone dame naar mij komen. En met wat hulp van mijn facebook was ook voor de andere Tinker al snel een baasje gevonden. Zij bevestigde wat ik ook al had gezien, schimmel bij de paarden. Waar ik had gedacht, laat maar, los ik thuis op, wilde zij graag de paarden driemaal wassen voordat ze verplaatst zouden worden. Nou vooruit, kon ook wel. In hoeverre je paarden die amper halstermak zijn kan wassen. Gelukkig bleek dit wel redelijk mee te vallen, en voordeel was dat we de paarden al een beetje leerden kennen voordat ze verhuisden. En er was tijd om het trailer laden een beetje te oefenen.
Half augustus was het zo ver, daar stond ze dan, Candy, zomaar samen met Caily (en nog twee andere paarden) hier in de wei
Al snel bleek dat madam inderdaad geen makkelijke dame was. En dat was zacht uitgedrukt. Het kleine beetje vertrouwen wat we voor het verhuizen hadden opgebouwd, was weer compleet weg, en toen pas werd zichtbaar hoe slecht haar vertrouwen in de mens was. Een paard wat in de kudde zo ondernemend en brutaal is. Alles wat ik de wei in gooi wordt door Candy en het veulen van de kudde onderzocht, op gestampt, in gebeten. Maar zodra ik met iets kom is ze weg, moet ze er niks van weten. Halsteren gaat niet. Ik oefen met een tweede halster over een halster wat ze 24/7 draagt, maar ze is verdomd handig in zich los rukken, ze accepteert geen enkele vorm van druk. Als ze zich ook maar iets opgesloten voelt is er paniek, en kan ze zichzelf zo gek maken dat niets of niemand, en ook geen omheining haar tegen houdt. Tja, en waar begin je dan, een paard wat niets wil en vrijwel niks kent. Overal aanraken in de wei was prima, borstelen ook, zelfs haar voetjes wilde ze braaf geven. Na contact met de fokker bleek ze ook idd een prima veulen a-b-c geleerd te hebben. Ze is zelfs naar de keuring geweest, ik sta zelfs nog met haar op de foto, bij toeval, want ik was met iemand anders mee als groom.
(links Candy, ik helemaal rechts met de oranje jas)
Heel wat keren heb ik wanhopig in de wei gezeten. Wat moet je met zo'n paard? Ik zag zoveel potentie, ik ervaarde een enorm lief paard, ik hoorde van de fokker over haar eerste levensmaanden, ik herkende het moeilijke karakter wat Lola ook had. Maar ze wilde niet, ze kwam de drempel niet over, de periode dat ze weinig in handen was geweest was te groot. En ze was haar "oppasmamma" ook nog eens kwijt, de Tinker waarmee ze samen stond bij de verkoper was een merrie uit dezelfde kudde bij de fokker van een jaar ouder. Stiekem heb ik ook het grote vermoeden dat ze altijd heeft kunnen weg komen met het gedrag van sterk maken, los rukken, niet laten pakken, niet laten halsteren, bijten, slaan en schoppen. Hoe breek je zoiets? Mijn paarden liepen op een weiland van bijna 2 ha. Een stukje afzetten was een mogelijkheid, maar niet erg zinvol aangezien madam gewoon over/door de omheining terug naar de rest ging. Dan was zonder omheining toch veiliger.
Een keer heb ik een stukje gefilmd van hoe we vaak in de problemen raakten. Nu is dit filmpje niet helemaal correct, want voordat ik begon met filmen had ik al geprobeerd haar zelf bij me te laten komen door zelf stil te blijven zitten, eventueel van haar afgedraaid. Zonder succes helaas. En ik moet erbij zeggen dat ze laagste in rang is waardoor sommige opties van bij me laten komen afvallen.
Na een paar keer was mijn conclusie uiteraard dat dit niet de manier was. We bereikten niet wat we zouden willen en daarbij zorgde het voor veel negativiteit in relatie tot mensen, en daar wilde ik nou juist vanaf. Maar wat dan wel? Ik besloot een oproep te plaatsen voor een instructeur/coach, whatever. Normaal was ik degene die mensen hier in de omgeving kon helpen, maar er waren vast ook mensen die mij konden helpen, zoveel ervaringsjaren had ik immers nog niet (wat is nou 8 jaar ervaring met jonge paarden als er mensen zijn die 30+ jaar ervaring hebben?). Maar na een secure selectie bleken 4 personen eigenlijk allemaal niet in staat meer te doen dan wat ik zelf al probeerde. Ik had nog wel een paar opties, maar wist dat ik het met die mensen niet zou redden met training aan huis, dat zou zodanig in de kosten lopen dat Candy beter daar op stalling kon, en dat was me nog net een stap te ver.
Dus opnieuw de vraag, en nu? Duidelijk was, Candy moest willen, echt willen. Haar vrijheid behouden, als ze weg wilde, laten gaan, tegen houden lukte toch niet en zorgt voor onnodig stress en negatieve ervaring. Bovendien kreeg ik er ook een erg naar gevoel bij, een paard wat tegen je schreeuwt en het negeren omdat het je niet aanstaat wat je roept, zoiets.
Ik moest dus zorgen dat ik mezelf zodanig leuk zou maken dat wat ik met haar wilde doen net binnen de grens bleef van "het voor lief nemen" van haar kant. Omdat ik geen halsters kon wisselen en ze dus erg sterk was, besloot ik, tegen alle principes in, te werken met een hengstenketting. Deze om kunnen doen zou de eerste stap worden. Maar niet met dwang, niet met kracht. Ze moest de ketting zelf accepteren, en daar zou ze gewoon de tijd voor krijgen. Ik had haar al "mensmak"gemaakt mbv voerbeloning, dit wilde ik uitbreiden. Tot op dat moment was het zo dat zodra ik iets bij me had, een halstertouw bijvoorbeeld, dat ze niet meer vrolijk bij me kwam, maar argwanend was. Als ik niks bij me had, was ze de grootste kroelkont en stalker van de wei. Ik zou haar dus eerst gewoon zonder ketting lekker begroeten en belonen dat ze bij me komt. Daarna zou ik hetzelfde doen met de ketting om mijn nek hangend, verder niks. Pas als dit ontspannen zou gaan, zou ik de ketting optillen terwijl hij om mij nek hing, en hem aan haar laten zien. Natuurlijk zorgde elke stap ervoor dat ze weg rende, maar door steeds de schakeling te maken tussen de nieuwe stap en de "veilige" stap wilde ik haar leren haar grens te verleggen, immers zou ook maar een seconde blijven staan gelijk een voerbeloning opleveren. (uiteindelijk natuurlijk vertragend werken). En ja, dit werkte. Stap voor stap gingen we vooruit. Ik kon de ketting laten zien dat ze bleef staan, vervolgens was het ook goed als ik de ketting in mn hand had. Daarna liet ik haar de ketting aanraken voordat ze een voedselbeloning kreeg. Daarna over haar neus wrijven, daarna door de ring van het halster doen. En uiteindelijk vast klikken. Natuurlijk volgde na elke stap een vluchtreactie die soms vele minuten duurde, maar omdat ze door had dat er geen gevolgen waren, durfde ze steeds sneller bij me terug te komen.
Het filmpje stopt nogal abrupt omdat mijn geheugen vol was. Maar ze bleef dus ondanks mijn "over the top"-actie braaf staan en ik kon haar zo pakken en verder gaan waar we gebleven waren.
Ik zal jullie de verdere details van training besparen, de manier waarop we nu samen trainen is hiermee duidelijk. Uiteindelijk kon ik haar achter mij (of een snoepje) aan laten lopen door de wei, en leerde ze ook wat "ho" betekende. Achterwaarts en zijwaarts hadden we zonder halster(touw) al vaak geoefend.
Om het contrast te weergeven van de Candy als je iets wilt, of als je ongedwongen de wei in komt. Met haar vertrouwen in mij is niks mis, ook nooit geweest. Vanaf de eerste week dat ze bij me was mocht ik bij haar zitten als ze lag, hoofd op schoot, of op haar rug gaan zitten. Wereldpaard vond alles prima!
En dan, dan komt de dag dat de trainingen in de wei zo lekker gaan, dat je wel een stukje de wei uit wilt. Nou, dan moet je dat maar gewoon doen, ondanks de kriebel in je buik. Gelukkig ligt ons weiland achteraf, aan een fietspad wat doorgaans erg rustig is, bij de weg komen zou wel heel onnozel moet gaan. En bovendien wilde ik enkel een stukje op en neer lopen. Ik wilde bewust alleen met haar gaan, ze moet immers mij gaan vertrouwen. Als ik een ander paard mee zou nemen dan zou ze enkel daarop gefocust zijn en het als aanmoediging zien zich van mij af te keren. Het alleen met mij mee gaan vond ze ook geen enkel probleem, dapper paard! Voor een lief woord snoepjes doet ze tegenwoordig alles. Maar nadat we waren omgedraaid en de andere paarden weer in zicht kwamen ging het mis, ze kon het niet meer handelen en koos voor de kudde, ipv gehoorzaamheid aan mij, probeerde zich los te rukken en ging door de greppel en bomenrij door naar de andere paarden. In de greppel aan gekomen moest ik uiteraard loslaten
Na enige tijd kon ik haar gelukkig weer pakken en net als met andere paarden geldt ook bij haar dat dit niet de manier gaat zijn, dus terug naar weer het mis ging en nog een keer. En ja, inderdaad nog een keer; door de greppel, tussen de bomen door, en vrouwtje gevloerd in het gras. Conclusie, dit is het niet. Paard in de wei gedropt, nog wel even goed geoefend met het contact maken met mij, daarna maar naar huis gegaan. Die avond/nacht nagedacht wat nu. Met mensen gesproken. Ik zou een zweepje meenemen en voor haar lopen, zodat ik optimaal kon begrenzen. Ik had er een hard hoofd in en had 3 uur ingepland voor deze training, maar binnen 20 minuten waren we klaar, zonder ook maar een keer mee gesleurd te worden. Jeej! Zou het dan toch goed kunnen komen? Zodoende konden we het wandelen uitbreiden, gretig gebruik makend van de twee fietspaden die rondom een stukje bos, enkele akkers en ons weiland lopen. Ze is uit zicht en gehoor, we lopen een rondje, zijn ca 20 min weg, en komen niet in de buurt van een weg, ideaal!
En dan, dan komt het moment, wat eigenlijk al weken geleden had moeten komen, maar waar ik graag van wilde dat Candy er daadwerkelijk aan toe was. Dat je een afspraak met de hoefsmid maakt. Oef, aangezien de verkoper had gezegd alleen met DA verdoving, pasta zou niet genoeg zijn, kneep ik hem wel even. Ondanks dat ze in de wei gewoon los staand haar hoeven uit liet krabben. Samen met bijrijdster hebben we in de week daarvoor twee keer geoefend. Dat Candy alvast kon ervaren dat het leuk (snoepjes) was om vast gehouden te worden terwijl iemand anders je voeten op tilt en aan je hoeven zit, ik heb zelf ook een vijl, dus ook deze konden we haar alvast kennis mee laten maken. Vond Candy allemaal reuze gezellig, aandachtgeil paard.
En dan komt de dag, de hoefsmid was te vroeg (ja, zulke hoefsmeden bestaan), dus toen bijrijdster en ik bij de wei kwamen, was hij er al. Bijrijdster snel Caily gegeven, Candy komt aagelopen. En ja, je gelooft het of niet. Halster af!!!! Ik kan je zeggen, ik heb wel even gevloekt. Dat had ze namelijk al een keer eerder voor mekaar gekregen en toen heeft het 2 dagen geduurd voordat ik hem weer om kreeg. En voor een training zoals met de ketting hadden we niet echt tijd. Maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, ik weet niet welk stukje geluk ons gegund was, maar ik kon haar zo pakken en halster om dr hoofd schuiven, wauw! Ik kon het haast niet geloven. Net zo min als dat ik geloofde dat ze bij de hoefsmid stil stond alsof het dagelijkse routine was, wat nou verdoven? Ze is hartstikke braaf!! Alleen de hoefstandaard was erg eng, maar haar vluchtgedrag bleef binnen de perken in rondjes om mij heen ipv zich los willen rukken. Dus wilde er na zoveel goede momenten ook geen ding van maken, pech dan. Volgende keer weer een stapje verder proberen. Wauw, zou het dan eindelijk echt de goede kant op gaan?
Ja, dat ging het! Volgende euvel was ontwormen, ook dat kon volgens de verkoper enkel door de spuit met voer te mengen en in een bak te doen. Ja dahag, er staan nog 4 paarden, van de fokker begrepen dat ze gewoon normaal ontwormd was, dus dat gaan we dan maar leren. Deze spuit is met appelsmaak en had veel snoepjes bij me dus wie niet waagt wie niet wint. Inmiddels kon ik de stappen van training zoals de werkwijze met de ketting redelijk snel met haar afwerken, dus binnen een kwartier was madam braaf ontwormd. Waarna ze zich gewoon (zwaan kleef aan vrouwtje) gedroeg alsof er niks gebeurd was. Steeds meer kwam het paard naar boven wat ik dacht te hebben gezien vanaf het eerste moment, dit was hoe ze daadwerkelijk was. Wat een opluchting dat er toch een manier leek te zijn om de drempel over te komen!
Volgende stap was uiteraard het normaal kunnen halsteren, werd wel eens tijd, en nu de hoefsmid was geweest hadden we een maand de tijd tot het volgende punt op de agenda (hoefsmid wederom). Dus, halster af, en proberen weer om te doen. Gewoon net als met de andere trainingen, door haar een keuze te geven en tijd te nemen voor elke stap. Maar helaas bleek dat er bij Candy een knop om gaat zodra haar halster af is, denk maar niet dat ze nog ook maar ergens in trapte. De boodschap was heel duidelijk "geen interesse, laat me met rust, en ik ben niet omkoopbaar met snoep". oliebol, in een van mijn pogingen haar te overtuigen liep ze ook nog zodanig door me heen dat ik met mn hoofd nogal hard op de grond kwam, dus ik moest de training wel staken. Letterlijk van mn roze wolk gestoten.
De dag daarna stond ik natuurlijk weer in de wei, met halster, van laten lopen is nog nooit een paard mak geworden. Vandaag hadden we meer geluk, en had Candy wel zin om te trainen, dus aan het einde van de sessie kon ik zonder druk haar halster om en af doen.
Volgens de datum van het filmpje is dit nu iets meer dan 2 weken geleden, maar het voelt al veel langer! Zoveel stappen hebben we gemaakt. Het halsteren is geen enkel probleem meer, gelukkig. Elke dag gaan de paarden naar een ander stuk weide, en of nou eigenaresse van het andere paard, bijrijdster of ik kom, Candy staat vooraan om haar halster om te doen. Ze loopt braaf mee (aan een touwtje zonder ketting) en gedraagt zich als een normaal paard.
Het wandelen zijn we fiks gaan uitbreiden. De eerste keer het verkeer in vond ik enorm spannend, wat als ze zich los zou rukken. Dus bijrijdster ging mee met Caily als voorbeeld (en steunpunt om heen te gaan mocht ze los komen). Net als de meeste Tinkers, bleek ook Candy verkeersmak geboren, van de bewoonde wereld verblikt of verbloost ze niet, ook groot verkeer deert haar niet, héérlijk. Dus een paar dagen later ben ik met haar alleen gegaan, een stukje fietspad aan de andere kant van het dorp, eveneens erg rustig en doodlopend, op en neer gelopen. Volgens mij genoten we er beide van!
Mijn bijrijdster viel bij het zien van het filmpje gelijk op dat Candy zo lekker los in dr lijf was en om zich heen kijkt ipv gespannen vooruit, erg fijn om te horen van iemand die ons goed kent. Sindsdien dus ook besloten dat we nu gewoon overal langs gaan wandelen en echt kilometers te gaan maken, iets wat ik met elk paard doe voordat ik erop kruip.
En afgelopen week is Candy ook voor het eerst mee geweest als handpaard, ook dat ging goed. Wat een onwijs gaaf gevoel om in mn eentje met beide paarden weg te kunnen.
En zo kwamen we aan bij het heden. Op naar vele kilometers dus. Ons volgende doel is het eruit trainen van de ketting. Deels willen ik dit vervangen door het monty roberts trainingshalster, en deels door hoofdstel met bit als voorbereiding op het beleren. Dat ben ik momenteel nog niet echt van plan, we volgend jaar wel. Maar ze zal nooit vergeten hoe sterk ze is, haar eerste reactie bij onverwachte of onbekende situatie is nog steeds vluchten zonder na te denken. Dit wordt steeds beter trainbaar en makkelijker te doorbreken, maar voordat het reflex eruit is zijn we een behoorlijke tijd verder. Dus met een simpel stalhalster op pad lijkt me niet slim, het gebruik van een touwhalster vermijd ik bewust, maar die ketting lijkt (is?) wel bruut, dat is inmiddels gelukkig niet meer nodig!
Gisteren is bokker PeerAppel langs geweest om wat mooie plaatjes van Candy te schieten, dus dit is Candy nu. Voor het eerst een bitje in.
Showen en eten gaat prima samen
Zou dit het paard zijn wat mij de toekomst op paardengebied terug geeft?
Dit topic wil ik gebruiken om de vorderingen (en dieptepunten) die Candy en ik maken bij te houden. Volgers zijn zeker leuk, tips en inzichten van anderen zijn ook erg welkom. Respect als je de hele OP hebt gelezen
