2018. Het jaar van zoeken naar en uiteindelijk vinden van een antwoord. Wellicht geen goed nieuws, maar het was verlossend om eindelijk een antwoord te hebben.
Korte samenvatting: India is een PRE merrie van 12 april 2010. Ik heb haar gekocht medio 2015 en kort daarna zijn we eigenlijk al gaan sukkelen met blessures en vage klachten.
Ons jaar begon eigenlijk goed. In januari waren we net 3 maanden op de nieuwe stal na een intensieve trainingsperiode. Ik mocht ik een zadel lenen van een vriendin zodat ik weer een start kon gaan maken met inrijden. Het zadel lag niet lekker, dus ik heb dit zadel alleen gebruikt om te longeren.
In januari werken we ook nog wat aan de hand, maar niet bijzonder veel.
Begin februari is haar been weer dik. Het betreft haar been waar ze al eerder een peesblessure aan had gehad. De dierenarts komt om haar been te scannen. Omdat Indy ook wat littekens heeft op haar achterbenen besluit ik ook om haar helemaal op de foto te laten zetten. Zo af en toe had ik het idee dat ze niet helemaal goed liep en of dat ze iets wat dikke benen had. Nu wilde ik het weten ook. Het werken in de bak was dus weer klaar en we gaan weer aan de wandel in de polder.
De uitslag van het onderzoek: de pees is littekenweefsel en op de foto was alles perfect in orde. Wel was ze gevoelig op de si gewrichten bij aanvoelen, dus kregen we het advies om voorlopig toch te blijven stappen, veel rechtuit. Dus dat doen we.
Half maart kom ik op stal en ik tref Indy aan met wéér een dik voorbeen. Nu zat er duidelijk weer een bobbel op de pees en voelde het warm. Stom gedaan op de paddock? Geen idee, maar we wandelen gewoon op het gemak verder. Weliswaar kortere stukjes.
Half april mogen de paarden weer op de weide. Hoewel ik er wel een beetje voor vreesde met het been, is het er juist goed voor geweest.
In de maanden mei en juni ben ik nog steeds aan het wandelen met Indy. Haar been is weer helemaal terug dun en koel en ik koop een zadel met het idee om haar toch te kunnen gaan inrijden deze zomer. Al is het maar om gewoon wat buitenritjes te gaan maken.
Ze reageert echter totaal niet op het zadel, dus al snel zat ik er een keer op. Na de derde keer stapte ik los door de bak en ben ik zelfs even op de dijk geweest.
Helaas kregen we te horen dat de staleigenaresse ging stoppen met de pensionstal. Indy heb ik daarom moeten verhuizen. Ik besloot haar terug te verhuizen op de plek waar ze al eerder had gestaan.
Ze wist nog precies de weg en herkende de paarden ook nog. Ze had hele verhalen te vertellen.
Eenmaal op de nieuwe stal gaan we hier gewoon weer verder met wandelen. Stiekem vind ik dit ook gewoon heel erg leuk. Indy heeft stiekem ook wel wat weg van een bruine Labrador
.
Met Indy ging het goed en ik wilde zó graag eens met Indy naar het strand. Aan de hand weliswaar, want zo'n eerste keer weet je maar nooit hoe ze reageert. Een vriendin bood aan mee te gaan met haar ervaren strandpony en zo gingen we lekker naar het strand. Ik was zó trots op Indy, ze was zo braaf!
Het wandelen werkt aanstekelijk bij ons op stal. Ik wandel niet langer alleen, maar geregeld met 1 of meerdere stalgenootjes en we genieten van de zomer en de mooie avonden.
In september gaan we ook weer verder met het inrijden. Het was inmiddels weer even geleden dus we pakken het weer heel rustig aan.
Eerst weer longeren met zadel, een keertje zitten, rondstapppen, uiteindelijk los stappen in de bak...
Maar ineens voelt het niet goed meer. Het voelt alsof ze niet meer kan lopen. Het 'voelt' gewoon niet goed. Ook op de wei mist ze haar enthousiasme.
Een paar dagen later loopt ze niet helemaal regelmatig. Eerst was het nog twijfelachtig, nadien is het overduidelijk. Maar haar voorbenen zijn mooi dun, dus waar komt het dan vandaan? Ik besluit haar op rust te zetten. De ene dag loopt ze wel goed, de andere dag niet. Ook valt het me op dat ze weer heel erg 'maait' met haar ene voorbeen. Ze zet duidelijk haar ene voorbeen voor de andere neer. Ook zie ik ze niet meer draven of gek doen in de wei. Ze kwam voorheen elke dag in draf naar het hek, maar nu komt ze in stap en ze stapt stijf... Soms lijkt ze hoefbevangenachtig, dan lijkt ze weer koliekerig, dan lijkt het weer op een maagzweer. Ze toont duidelijk niet oké, maar ik snap het gewoon niet. Het ene moment is het gewoon ellendig, het andere moment lijkt er niks aan de hand. Ik word gek van de onzekerheid.
En juist op het moment dat ik de dierenarts wil bellen zie ik een bericht op facebook voorbij komen van een PRE welke positief getest was op PSSM2. Helaas gingen er bij mij direct alarmbellen rinkelen, want ik had ruim een jaar geleden al eens gelezen over deze aandoening, maar destijds werd er geschreven dat het alleen voorkwam bij quarters, appaloosa en paints.
Ik besluit haren in te sturen van Indy naar het lab in Duitsland en 10 dagen later stond de uitslag in mijn mailbox. Indy is positief getest op PSSM2 n/p2.
Het enige wat ik kon denken was... 'ik wist het, ik wist het'... Ineens viel alles op zijn plek. De weg die we de ruim afgelopen 3 jaar hadden afgelegd, ineens kon ik alles verklaren. Ik heb alleen altijd aan mijzelf getwijfeld en deze uitslag nam dat weg. Mijn onderbuikgevoel heeft het altijd goed gehad.
De uitslag viel me wel zwaar. Ik weet niet of ik ooit met haar zal kunnen rijden en aangezien het erfelijk is, is fokken ook geen optie meer.
Ik had me aangemeld op het pssm forum op facebook en ik heb fantastisch advies gehad van ontzettend lieve behulpzame mensen. Inmiddels krijgt Indy elke dag een hele bak aan supplementen en ze knapt nog steeds op. Haar balans is beter, ze kan beter haar voetjes optillen bij de hoefsmid, ze loopt weer goed, ze is weer vrolijk, haar spieren zijn losser en ze is ronder gespierd dan ooit.
Inmiddels is het december en ik heb afgelopen tijd niet veel foto's meer gemaakt.
Op mooie zonnige dagen pluk ik haar nog wel uit de wei voor een wandelingetje en sinds kort ben ik ook weer gestart met voorzichtig wat longeren.
Ik heb niet de illusie dat ze ooit nog het rijpaard gaat worden wat ik in gedachten had, maar wie weet kunnen we toch nog eens wat buitenritjes gaan maken.. en sowieso lekker veel wandelen zodra het weer het toelaat! We zien wel wat 2019 voor ons in petto heeft.
Korte samenvatting: India is een PRE merrie van 12 april 2010. Ik heb haar gekocht medio 2015 en kort daarna zijn we eigenlijk al gaan sukkelen met blessures en vage klachten.
Ons jaar begon eigenlijk goed. In januari waren we net 3 maanden op de nieuwe stal na een intensieve trainingsperiode. Ik mocht ik een zadel lenen van een vriendin zodat ik weer een start kon gaan maken met inrijden. Het zadel lag niet lekker, dus ik heb dit zadel alleen gebruikt om te longeren.
In januari werken we ook nog wat aan de hand, maar niet bijzonder veel.
Begin februari is haar been weer dik. Het betreft haar been waar ze al eerder een peesblessure aan had gehad. De dierenarts komt om haar been te scannen. Omdat Indy ook wat littekens heeft op haar achterbenen besluit ik ook om haar helemaal op de foto te laten zetten. Zo af en toe had ik het idee dat ze niet helemaal goed liep en of dat ze iets wat dikke benen had. Nu wilde ik het weten ook. Het werken in de bak was dus weer klaar en we gaan weer aan de wandel in de polder.
De uitslag van het onderzoek: de pees is littekenweefsel en op de foto was alles perfect in orde. Wel was ze gevoelig op de si gewrichten bij aanvoelen, dus kregen we het advies om voorlopig toch te blijven stappen, veel rechtuit. Dus dat doen we.
Half maart kom ik op stal en ik tref Indy aan met wéér een dik voorbeen. Nu zat er duidelijk weer een bobbel op de pees en voelde het warm. Stom gedaan op de paddock? Geen idee, maar we wandelen gewoon op het gemak verder. Weliswaar kortere stukjes.
Half april mogen de paarden weer op de weide. Hoewel ik er wel een beetje voor vreesde met het been, is het er juist goed voor geweest.
In de maanden mei en juni ben ik nog steeds aan het wandelen met Indy. Haar been is weer helemaal terug dun en koel en ik koop een zadel met het idee om haar toch te kunnen gaan inrijden deze zomer. Al is het maar om gewoon wat buitenritjes te gaan maken.
Ze reageert echter totaal niet op het zadel, dus al snel zat ik er een keer op. Na de derde keer stapte ik los door de bak en ben ik zelfs even op de dijk geweest.
Helaas kregen we te horen dat de staleigenaresse ging stoppen met de pensionstal. Indy heb ik daarom moeten verhuizen. Ik besloot haar terug te verhuizen op de plek waar ze al eerder had gestaan.
Ze wist nog precies de weg en herkende de paarden ook nog. Ze had hele verhalen te vertellen.
Eenmaal op de nieuwe stal gaan we hier gewoon weer verder met wandelen. Stiekem vind ik dit ook gewoon heel erg leuk. Indy heeft stiekem ook wel wat weg van een bruine Labrador
. Met Indy ging het goed en ik wilde zó graag eens met Indy naar het strand. Aan de hand weliswaar, want zo'n eerste keer weet je maar nooit hoe ze reageert. Een vriendin bood aan mee te gaan met haar ervaren strandpony en zo gingen we lekker naar het strand. Ik was zó trots op Indy, ze was zo braaf!
Het wandelen werkt aanstekelijk bij ons op stal. Ik wandel niet langer alleen, maar geregeld met 1 of meerdere stalgenootjes en we genieten van de zomer en de mooie avonden.
In september gaan we ook weer verder met het inrijden. Het was inmiddels weer even geleden dus we pakken het weer heel rustig aan.
Eerst weer longeren met zadel, een keertje zitten, rondstapppen, uiteindelijk los stappen in de bak...
Maar ineens voelt het niet goed meer. Het voelt alsof ze niet meer kan lopen. Het 'voelt' gewoon niet goed. Ook op de wei mist ze haar enthousiasme.
Een paar dagen later loopt ze niet helemaal regelmatig. Eerst was het nog twijfelachtig, nadien is het overduidelijk. Maar haar voorbenen zijn mooi dun, dus waar komt het dan vandaan? Ik besluit haar op rust te zetten. De ene dag loopt ze wel goed, de andere dag niet. Ook valt het me op dat ze weer heel erg 'maait' met haar ene voorbeen. Ze zet duidelijk haar ene voorbeen voor de andere neer. Ook zie ik ze niet meer draven of gek doen in de wei. Ze kwam voorheen elke dag in draf naar het hek, maar nu komt ze in stap en ze stapt stijf... Soms lijkt ze hoefbevangenachtig, dan lijkt ze weer koliekerig, dan lijkt het weer op een maagzweer. Ze toont duidelijk niet oké, maar ik snap het gewoon niet. Het ene moment is het gewoon ellendig, het andere moment lijkt er niks aan de hand. Ik word gek van de onzekerheid.
En juist op het moment dat ik de dierenarts wil bellen zie ik een bericht op facebook voorbij komen van een PRE welke positief getest was op PSSM2. Helaas gingen er bij mij direct alarmbellen rinkelen, want ik had ruim een jaar geleden al eens gelezen over deze aandoening, maar destijds werd er geschreven dat het alleen voorkwam bij quarters, appaloosa en paints.
Ik besluit haren in te sturen van Indy naar het lab in Duitsland en 10 dagen later stond de uitslag in mijn mailbox. Indy is positief getest op PSSM2 n/p2.
Het enige wat ik kon denken was... 'ik wist het, ik wist het'... Ineens viel alles op zijn plek. De weg die we de ruim afgelopen 3 jaar hadden afgelegd, ineens kon ik alles verklaren. Ik heb alleen altijd aan mijzelf getwijfeld en deze uitslag nam dat weg. Mijn onderbuikgevoel heeft het altijd goed gehad.
De uitslag viel me wel zwaar. Ik weet niet of ik ooit met haar zal kunnen rijden en aangezien het erfelijk is, is fokken ook geen optie meer.
Ik had me aangemeld op het pssm forum op facebook en ik heb fantastisch advies gehad van ontzettend lieve behulpzame mensen. Inmiddels krijgt Indy elke dag een hele bak aan supplementen en ze knapt nog steeds op. Haar balans is beter, ze kan beter haar voetjes optillen bij de hoefsmid, ze loopt weer goed, ze is weer vrolijk, haar spieren zijn losser en ze is ronder gespierd dan ooit.
Inmiddels is het december en ik heb afgelopen tijd niet veel foto's meer gemaakt.
Op mooie zonnige dagen pluk ik haar nog wel uit de wei voor een wandelingetje en sinds kort ben ik ook weer gestart met voorzichtig wat longeren.
Ik heb niet de illusie dat ze ooit nog het rijpaard gaat worden wat ik in gedachten had, maar wie weet kunnen we toch nog eens wat buitenritjes gaan maken.. en sowieso lekker veel wandelen zodra het weer het toelaat! We zien wel wat 2019 voor ons in petto heeft
.
. 
Veel sterkte met het verlies. Moeten opgeven omdat je ze niet kunt managen zoals ze eigenlijk moeten is verschrikkelijk. Ze volledig kunnen managen naar het ideale plaatje, maar uiteindelijk een doodongelukkig paard is ook verschrikkelijk. Als er geen levenskwaliteit is, heb je mijn inziens het enige juiste gedaan, maar dat neemt niet weg dat het verschrikkelijk is om die beslissing te moeten maken en nu je paard te moeten missen 
.
